Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.01.2018 r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 20.08.2017 r. do dnia 28.01.2018r. w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy.

Ubezpieczony T. K. (1) wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany. Wskazał, że wypadek miał miejsce w pracy.

Organ rentowyZakład (...) Oddział w S. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Pełnomocnik ZUS w uzasadnieniu zarzucił, że zdarzenia nie można uznać za wypadek przy wykonywaniu zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej albowiem ubezpieczony nie udokumentował w sposób nie budzący wątpliwości, że doznał urazu w związku z prowadzeniem tej działalności. Pełnomocnik ZUS wskazał, że zgodnie z informacją uzyskaną od Stowarzyszenia (...) do dnia 31.08.2017r. nie prowadzono rejestracji zleceń, a ponadto z zapisu w karcie (...) sporządzonej 20.08.2017r. wynika, że do urazu doszło 4 dni wcześniej w wyniku przeciążenia podudzia prawego w czasie marszu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. (1) prowadził działalność pozarolniczą w zakresie usług taksówek osobowych. Wykonywał pracę dla Stowarzyszenia (...). Nie miał ustalonych godzin pracy, ani ustalonego grafiku. O rozpoczęciu i zakończeniu pracy decydował sam. Jedynie w momencie rozpoczęcia działalności zgłaszał ten fakt przez radio – krótkofalówkę do dyspozytora.

W dniu 16.08.2017r. zgłosił się do pracy. Otrzymał zlecenie przewozu klientki spod dworca PKP. Na dworcu czekała klientka z dużą walizką. Podczas wkładania walizki do bagażnika samochodu, ześlizgnęła mu się noga z krawężnika i poczuł silny ból w podudziu, co uniemożliwiło mu dalsza jazdę i wykonanie zlecenia.

T. K. (2) zadzwonił do prezesa Stowarzyszenia (...), który przyjechał na miejsce zdarzenia, aby zabrać klientkę. T. K. (1) powiedział T. L., że skręcił sobie nogę, ale że sobie sam z tym poradzi. Widząc, że taksówkarz nie jest w stanie wykonać zlecenia klientka odeszła.

T. K. (1) udał się do domu i tego dnia już nie kontynuował pracy. W dniu zdarzenia nie był u lekarza bowiem sądził, że ból sam minie. Zażywał tabletki przeciwbólowe, robił okłady, bandażował nogę. Dopiero kiedy ból nie ustawał, nasilał się, noga zsiniała w dniu 20.08.2017r. udał się na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.. W szpitalu rozpoznano stan po urazie podudzia prawego. Założono unieruchomienie gipsowe na okres 6 tygodni. Jako przyczynę hospitalizacji wskazano przeciążenie podudzia lewego w czasie marszu kilka dni wcześniej.

T. K. (1) kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej.

W wyniku wypadku T. K. (1) doznał zerwania głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchatego łydki lewej. Jego niezdolność do pracy w okresie od 20.08.2017r. do 28.01.2018r. miała związek z wypadkiem.

Dowód: zeznania świadka J. L. – k.10v-11, zeznania ubezpieczonego – k. 11-11v, dokumentacja powypadkowa i medyczna w aktach ZUS, oraz k.-12, opinia biegłego lekarza z zakresu ortopedii K. S. – k.17.

Decyzją z dnia 29.01.2018 r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 20.08.2017 r. do dnia 28.01.2018r. w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu wskazał, że ubezpieczony nie udokumentował w sposób nie budzący wątpliwości kiedy doznał urazu nogi.

dowód: decyzja ZUS z dnia 20.01.2018r. – w aktach organu rentowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie T. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 3 pkt 8 art. 3 ust. 3 pkt 8 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2002, nr 199, poz. 1673 z zm.) – zwaną w dalszej części „ustawą wypadkową”, za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

Świadczeniami, jakie przysługują w związku z wypadkiem przy pracy w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej m.in. są: zasiłek chorobowy - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową oraz świadczenie rehabilitacyjne – dla ubezpieczonego który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje w wysokości 100% podstawy wymiaru. (art. 9 ust. 1)

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do tego czy uraz, którego (bezspornie) doznał ubezpieczony związany był z wykonywaniem zwykłych czynności wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu ubezpieczony doznał wypadku przy prowadzonej działalności pozarolniczej w dniu 16.08.2017r. Okoliczność tę potwierdzają zeznania świadka J. L., zeznania ubezpieczonego, a także opinia biegłego lekarza sądowego, który zaopiniował, że do urazu ubezpieczonego mogło dojść w okolicznościach przez niego wskazanych. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, który potwierdził okoliczności zdarzenia w sposób zgodny z zeznaniami ubezpieczonego oraz zgodny ze swoimi wcześniejszymi wyjaśnieniami złożonymi w ZUS. Świadek unikał spekulacji, w ocenie Sadu jego zeznania były spontaniczne i szczere.

Ubezpieczony przedstawił zatem dowody na poparcie swoich twierdzeń. Oczywistym jest, że nie mógł przedstawić innych dowodów, których nie było ( np. rejestru zleceń).

Odnosząc się do sposobu postępowania ubezpieczonego, który nie zgłosił się w dniu zdarzenia do lekarza, to sposób zachowania ubezpieczonego nie wzbudziło wątpliwości sądu. Z zasad doświadczenia życiowego i zawodowego wynika, że praktyka zgłaszania się do placówek medycznych jaką zastosował ubezpieczony jest typowa. Zazwyczaj osoby poszkodowane, a ile nie mają świadomości powagi urazu stosują leczenie we własnym zakresie licząc, że uzyskają poprawę domowym sposobem leczenia i specjalistyczna pomoc okaże się niepotrzebna. Zachowanie ubezpieczonego nie odbiega w tym zakresie od norm społecznych. Z zasad doświadczenia życiowego i zawodowego również wynika, że dokumentacja medyczna w zakresie związanym z przebiegiem zdarzeń często sporządzana jest w sposób uproszczony. Dla lekarzy, dla prowadzenia leczenia istotny jest przede wszystkim uraz i sposób postępowania z nim związany, a nie szczegółowe informacje dotyczących okoliczności zdarzenia. Zwłaszcza dotyczy to szpitalnych oddziałów ratunkowych, których tempo pracy jest niezwykle szybkie, co wynika z charakteru pracy takiego oddziału.

W ocenie Sądu oparcie ustaleń na podstawie wyłącznie informacji (...), z pominięciem innych okoliczności i dowodów jest nieuprawnione.

Reasumując, Sąd uznał że zdarzenie z dnia 16.08.2017r. jest wypadkiem przy prowadzeniu przez ubezpieczonego działalności pozarolniczej.

Rozpoznając niniejsza sprawę Sąd oparł się na dokumentacji złożonej w aktach organu rentowego, dokumentacji medycznej ubezpieczonego, na zeznaniach świadka i ubezpieczonego oraz na opinii biegłego lekarza sądowego z dziedziny ortopedii. Jak wyżej wskazano Sąd dał wiarę zeznaniom świadka i ubezpieczonego albowiem zdaniem Sądu były one jednoznaczne, spójne, zgodne z dokumentacją powypadkową i medyczną ubezpieczonego, spontaniczne i szczere.

Z kolei opinia sądowo – lekarska sporządzona została przez lekarza specjalistę w oparciu o badanie ubezpieczonego i dokumentację medyczną.

W ocenie Sądu należy stwierdzić, że opinia ta spełnia wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opinii zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący. Ponadto, opinia została sporządzona przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w niej twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinia jest jednoznaczna i stanowcza. W tym stanie rzeczy przedmiotową opinię przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Nadto żadna ze stron nie wniosła uwag do opinii biegłego.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990 r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Organ rentowy nie kwestionował faktu, że stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia przyznanie mu prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres.

Zarzucał jedynie, że świadczenie to nie przysługuje skarżącemu w związku z wypadkiem przy pracy.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił w całości zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu T. K. (1) prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 20.08.2017r. do dnia 28.01.2018r. w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy.