Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant: Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w Ł.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w Ł. kwotę 7.092,18 zł (siedem tysięcy dziewięćdziesiąt dwa złote osiemnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w Ł. kwotę 2.802 zł (dwa tysiące osiemset dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości;

4.  nakazuje zwrócić z Funduszu Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w Ł. kwotę 670 zł (sześćset siedemdziesiąt złotych) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych z zaliczki uiszczonej w dniu 24 kwietnia 2018 roku zaksięgowanej pod pozycja 500030125287.

Sygn. akt VIII C 1378/17

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2017 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. przed Sądem Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi powództwo o zasądzenie kwoty 7.092,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 20 lipca 2016 roku wskutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległ pojazd marki I. o nr rej. (...) stanowiący własność J. K.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym Zakładzie (...). W związku z uszkodzeniem pojazdu poszkodowany został zmuszony do wynajęcia pojazdu zastępczego marki O. (...), z którego korzystał w okresie od 3 sierpnia do dnia 3 września 2016 roku. Poszkodowanemu za najem pojazdu zastępczego została wystawiona faktura VAT nr (...) opiewająca na kwotę 7.092,18 zł. W dniu 3 września 2016 roku powód nabył wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z konieczności najmu pojazdu zastępczego. Po przedstawieniu niezbędnych do wypłaty świadczenia dokumentów pozwanemu, ten zaniechał spełnienia świadczenia.

(pozew k. 2-4v.)

Postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi stwierdził, że sprawa nie ma charakteru gospodarczego, stwierdził swoją niewłaściwość funkcjonalną i miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

(postanowienie k. 17-18)

W dniu 13 czerwca 2017 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 27)

Nakaz ten strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany nie negując możliwości najmu pojazdu zastępczego, zakwestionował wysokość przyjętej stawki najmu, tj. 228,78 zł brutto za dobę, podnosząc, iż jest ona zawyżona względem stawek rynkowych, a nadto, że poszkodowany miał możliwość wynajmu pojazdu za pośrednictwem ubezpieczyciela bez ponoszenia dodatkowych kosztów. Ponadto pozwany wyjaśnił, iż nie otrzymał wezwania do wypłaty świadczenia z tytułu najmu pojazdu zastępczego, a jedynie wezwanie do wypłaty odszkodowania za naprawę pojazdu, w konsekwencji powód nie jest uprawniony do żądania odsetek od dochodzonego w sprawie roszczenia od daty oznaczonej w pozwie.

(sprzeciw k. 30-31)

W dalszym toku postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie. Dodatkowo, w złożonych do akt pismach procesowych pełnomocnik powoda wypowiedział się w zakresie wydanej przez biegłego sądowego opinii.

(pismo procesowe k. 43-44v., k. 77-79, k. 94-95v., k. 136-137v., k. 166, protokół rozprawy k. 175-175v.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lipca 2016 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki I. o nr rej. (...) będący własnością poszkodowanego J. K..

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

(okoliczności bezsporne, z akt szkodowych: notatka policyjna)

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał uprawnionemu świadczenie odszkodowawcze z tytułu naprawy pojazdu.

(okoliczności bezsporne, z akt szkodowych: druk zgłoszenia szkody, decyzja z dnia 19 sierpnia 2016 roku, decyzja z dnia 26 kwietnia 2017 roku)

W związku z uszkodzeniem pojazdu marki I., poszkodowany został zmuszony do wynajęcia pojazdu zastępczego, z którego korzystał w okresie od dnia 3 sierpnia do dnia 3 września 2016 roku.

Pojazd ten J. K. wynajął od powoda, był to O. (...). Powód bezpłatnie podstawił samochód do miejsca zamieszkania poszkodowanego i odebrał z tego miejsca. W związku z najmem pojazdu poszkodowany nie musiał uiszczać wynajmującemu kaucji, ani czynić zabezpieczenia umowy kartą kredytową. Oferta powoda nie przewidywała także limitu kilometrów, udziału własnego w ewentualnej szkodzie, jak również opłaty za przygotowanie samochodu.

Za najem pojazdu zastępczego poszkodowanemu została wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 6 września 2016 roku na kwotę 7.092,18 zł brutto. Kwota na fakturze została wyliczona jako iloczyn dni korzystania z pojazdu zastępczego oraz stawki najmu za dobę, tj. 31 dni x 228,78 zł brutto.

W dniu 3 września 2016 roku powód nabył od pozwanego wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z konieczności najmu pojazdu zastępczego.

(umowy najmu pojazdu zastępczego wraz z oświadczeniem k. 8-9, umowa przelewu wierzytelności k. 10, faktura k. 11)

Stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego marki O. (...) należącego do klasy C, stosowana w sierpniu 2016 roku, bez uwzględnienia opłat dodatkowych z tytułu m.in. limitu km, opłaty za podstawienie, opłaty przygotowawczej, mieściła się w przedziale od 119 zł brutto do 207,87 zł brutto. Po uwzględnieniu opłat dodatkowych, o których mowa wyżej, stawka ta mogła wynieść 228,78 zł brutto, a więc odpowiadać stawce zastosowanej przez stronę powodową.

(pisemna opinia biegłego sądowego k. 63-69, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k. 89-90, k. 127-129, k. 157-159)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy (w tym aktach szkodowych), których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Ustalenia faktyczne Sąd oparł ponadto na podstawie jasnej pełnej i wewnętrznie niesprzecznej opinii biegłego sądowego, która stanowiła dla Sądu pełnowartościowe źródło wiadomości specjalnych, a po wydaniu ostatniej opinii uzupełniającej nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości w zakresie należności głównej oraz w części w zakresie żądanych odsetek.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. 2013, poz. 392 ze zm.). W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 20 lipca 2016 roku, w wyniku którego należący do J. K. samochód marki I. uległ uszkodzeniu. Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Zakładzie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę.

Osią sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość dochodzonego odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, pozwany nie kwestionował bowiem, ani zasadności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, ani też czasu jego trwania. Spór dotyczył wyłącznie wysokości stawki za jedną dobę najmu, którą powód, jako wynajmujący, określił na kwotę 228,78 zł brutto. W ocenie pozwanego stawka zastosowana przez wynajmującego była zawyżona, pozwany zwrócił ponadto uwagę na możliwość skorzystania przez poszkodowanego z wynajmu oferowanego przez ubezpieczyciela.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawie wskazać należy, że pozwany nie wykazał w żaden sposób, iż zaoferował poszkodowanemu w toku postępowania likwidacyjnego opcję skorzystania z pojazdu zastępczego, niewątpliwie zaś to na ubezpieczycielu ciążyła powinność wykazania powyższego, jeśli z faktu tego chciał wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). W konsekwencji samo powołanie się przez pozwanego w treści sprzeciwu na taką możliwość nie może odnieść żadnego skutku. W ocenie Sądu niezasadny okazał się również zarzut pozwanego odnoszący się do samej wysokości stawki przyjętej przez powoda. Wprawdzie w pierwotnej opinii biegły sądowy przyjął, że w sierpniu 2016 roku stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego mieściła się w granicach 119 zł – 207,87 zł brutto, to jednocześnie biegły wyraźnie zaznaczył, że jest to stawka nie obejmująca opcji dodatkowych. Do tych ostatnich zaliczyć należy m.in. brak limitu kilometrów, zniesienie udziału własnego, brak kaucji, opłaty przygotowawczej, opłaty za podstawienie. W zakresie tych ostatnich biegły wyjaśnił, że nie da się jednoznacznie określić kwoty wzrostu, ponieważ jest ona objęta umową między stronami, wskazując przy tym, że przy ich uwzględnieniu dobowa stawka najmu byłaby wyższa i mogłaby kształtować się na poziomie 228,78 zł. Przełożenie usług dodatkowych na wartość składki jest przy tym widoczne w przykładowym wyliczeniu przedstawionym w pierwotnej opinii przez biegłego. Przykładowo, dla oferty wypożyczalni autobezgotowkowo.pl: stawka z limitem km wynosi 147,60 zł, bez limitu km – 172,20 zł, ze zniesieniem udziału własnego w szkodzie – 207,87 zł, zaś dla oferty wypożyczalni C.: stawka wyjściowa wynosi 139 zł, z opłatą przygotowawczą – 188 zł, ze zniesieniem udziału własnego – 217 zł. Wprawdzie w obu przypadkach ostateczne stawki są mniejsze od przyjętych przez powoda, to jednocześnie dla pierwszej oferty brak jest informacji odnośnie opłaty za podstawienie i przygotowawczej, z kolei przy drugiej ofercie zastrzeżono limit km na 200 km/doba. Przypomnienia wymaga zaś, że na gruncie przedmiotowej umowy poszkodowany był zwolniony z konieczności uiszczenia kaucji, ustanowienia zabezpieczenia umowy kartą kredytową, zniesiony został udział własny w szkodzie i limit kilometrów, jak również kary umowne, wynajmujący nie pobierał opłaty za przygotowanie i podstawienie pojazdu, a zatem zakres przedstawionej poszkodowanemu oferty najmu był bardzo szeroki. Co oczywiste musiało to znaleźć przełożenie na cenę. O czym była mowa wyżej, opinia biegłego sądowego G. P. stanowi przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Opinia ta odzwierciedla staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, wyjaśnia wszystkie istotne okoliczności, podaje przyczyny, które doprowadziły do przyjętej konkluzji, a równocześnie jest poparta głęboką wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym biegłego. Jednocześnie opinii tej nie podważają pozostałe dowody zebrane w sprawie, nie była ona również (po wydaniu ostatniej opinii uzupełniającej) podważana przez strony procesu.

W świetle powyższego należało stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą pozostają koszty najmu pojazdu zastępczego za stawkę dzienną czynszu w wysokości 228,78 zł brutto, zwłaszcza, że pozwany nie zdołał wykazać (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), iż poszkodowany mógł otrzymać ofertę najmu ze wszystkimi opcjami, jak u powoda, za kwotę niższą.

Oczywiście brak możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu jest normalnym następstwem zdarzenia, w wyniku którego pojazd został uszkodzony. Wobec tego poniesienie wydatków na najem pojazdu zastępczego jest konsekwencją zachowania, z którego szkoda wynikła. Dobrowolne poniesienie tych wydatków przez właściciela uszkodzonego pojazdu nie pozbawia ich charakteru szkody w rozumieniu art. 361 k.c. (por. m.in. wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 roku, I ACa 15/15, L.; wyrok SA w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2015 roku, VI ACa 901/14, L.; uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). Sam pozwany, o czym była mowa wyżej, nie kwestionował przy tym, ani zasadności najmu pojazdu, ani też czasu jego trwania.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.092,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie roszczenia odsetkowego. Podstawę żądania odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. W myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociaż by opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Natomiast zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych…, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie, gdyby jednak wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym, przy zachowaniu należytej staranności, wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. W orzecznictwie przyjmuje się przy tym, że ubezpieczyciel popada w opóźnienie, jeśli nie spełni świadczenia, które zostało mu zgłoszone kwotowo, w terminach zakreślonych w przepisach, o których mowa wyżej. Oprócz bowiem zawiadomienia o wypadku (ubezpieczeniowym) wierzyciel powinien określić swoje roszczenie. Od chwili zgłoszenia przez niego roszczeń zakład pozostaje w opóźnieniu, o ile oczywiście roszczenia te będą uzasadnione (por. m.in. wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 lutego 2015 roku, I ACa 819/14, LEX; wyrok SO w Łodzi z dnia 26 czerwca 2014 roku, III Ca 1767/13, LEX; wyrok SA w Łodzi z dnia 5 marca 2014 roku, I ACa 1181/13, LEX; wyrok SA w Białymstoku z dnia 11 grudnia 2013 roku, I ACa 584/13, LEX; wyrok SA w Poznaniu z dnia 26 września 2013 roku, I ACa 693/13, LEX; wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 roku, I CSK 433/06, LEX). Godzi się ponadto przypomnieć, że zobowiązanie z tytułu odszkodowania ma charakter bezterminowy, przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje zaś w drodze wezwania wierzyciela skierowanego do dłużnika do spełnienia świadczenia, jeśli tylko wezwanie to zawiera wskazanie żądanej kwoty. W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby zgłaszał pozwanemu roszczenie z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w toku postępowania likwidacyjnego, bądź też, by z takim żądaniem wystąpił sam poszkodowany. W konsekwencji należało uznać, iż pierwszym wezwaniem do zapłaty spornej kwoty był pozew, którego odpis doręczono ubezpieczycielowi w dniu 23 czerwca 2017 roku. Dlatego też powód mógł się zasadnie domagać odsetek od należnego mu świadczenia dopiero od dnia 24 czerwca 2017 roku, a żądanie dotyczące wcześniejszego okresu należało oddalić.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces niemal w całości (powód uległ wyłącznie w niewielkim zakresie żądania odsetkowego), dlatego też była uprawniona do żądania zwrotu kosztów procesu w pełnej wysokości.

Koszty poniesione przez powoda obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 355 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa adwokata w kwocie 1.800 zł – § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800) oraz wykorzystaną zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego 630 zł.

Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.802 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 84 ust. 1 w zw. z art. 80 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz powoda kwotę 670 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na biegłego.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.