Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Co do zasady, zgodzić się należało ze skarżącym o tyle, że w aktualnym stanie prawnym – wobec braku zdefiniowania stanu „ pod wpływem środka odurzającego ” oraz stanu „ po użyciu środka podobnie działającego do alkoholu ”, którymi posługują się odpowiednio przepisy art. 178a § 1 kk oraz art. 87 § 1 kw – sąd rozpoznając sprawę o przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione pod wpływem środka odurzającego, a więc także o przestępstwo z art. 178a § 1 kk, winien ustalić, czy środek mógł mieć wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym, jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu. Zatem w przypadku stwierdzenia tego środka w organizmie kierującego pojazdem mechanicznym, konieczne będzie przeprowadzenia stosownego postępowania dowodowego w tym zakresie ( por. wyrok SN z dnia 3 grudnia 2014 r., II KK 219 / 14 ). Tyle tylko, że z powinności tej sąd I instancji się wywiązał, przeprowadzając na rozprawie dowód z ekspertyzy sporządzonej na użytej niniejszej sprawy przez Pracownię Toksykologii Sądowej Katedry Zakładu i (...) w Ł.. Z niej zaś wynikało, iż w czasie zatrzymania oskarżony znajdował się pod wpływem działania środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w stężeniu co najmniej 10,3 ng / ml ∆ ^{( 9 )}–(...) we krwi oraz pod wpływem działania substancji psychotropowej – amfetaminy w stężeniu co najmniej 67 ng / ml we krwi. Wedle autorów opinii, stężenie wspomnianego w zdaniu poprzednim środka równe lub wyższe 2,5 ng / ml powoduje taką niesprawność organizmu, jak stężenie etanolu we krwi powyżej 0,5 promil, zaś w odniesieniu do w/w substancji psychotropowej efekt taki daje stężenie równe lub wyższe 50 ng / ml. Jakkolwiek opiniujący w swojej ekspertyzie rzeczywiście nie wskazali – pomimo powoływania się na obecny stan wiedzy – na podstawie jakich badań naukowych, publikacji fachowych etc. wniosek taki wyprowadzali, tym niemniej nie był to ani powód do dyskredytowania tej opinii, ani do opiniowania przez nich uzupełniającego. Zaprezentowane w opinii pisemnej stanowisko jest bowiem rzeczywiście powszechnie akceptowalne – por. przywoływane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku tezy opracowane na konferencji „ Środki podobnie działające do alkoholu - interpretacja wyników badań krwi kierowców dla potrzeb sądowych ” ( K., 28-29 listopada 2012 r. ) dla delta9 tetrahydrokannabinolu ( (...)) oraz podczas XXX Konferencji Toksykologów Sądowych, przeprowadzonej w maju 2013 r. w A., czy wreszcie przywoływane przez sąd I instancji opracowanie R. W.. Skarżący nie tylko wniosków stąd wyprowadzanych skutecznie nie zakwestionował, ale nie podjął jakichkolwiek prób polemiki z nimi. Jeśli więc stężenie ∆ ^{( 9 )} – (...) równe lub wyższe 2,5 ng / ml powoduje taką niesprawność organizmu, jak stężenie etanolu we krwi w stężeniu powyżej 0,5 promila, to nie budzi żadnych wątpliwości, że taki wniosek ponad wszelką już wątpliwość wyprowadzić można, gdy stężenie stwierdzone u oskarżonego, ów wypracowany naukowo próg graniczny przekraczało czterokrotnie. Dysponując tego rodzaju dowodem i tego rodzaju wnioskami, jakie z niego wypływały, dalsze postępowanie dowodowe w tej materii, postulowane przez skarżącego, nie było nieodzowne. Konieczność taka wchodziła by w grę w tych jedynie przypadkach, gdy stężenie ∆ ^{( 9 )} – (...) w chwili czynu oscylowało w pobliżu wyżej opisanego progu granicznego, względnie w stosunkowo niewielkim zakresie go przekraczało. Mając to wszytko na uwadze, ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji uznać należy za prawidłowe i wystarczające dla wydania rozstrzygnięcia końcowego. Ich prawnokarna ocena, uwzględniająca przepis art. 178a § 1 kk, także nie budzi wątpliwości.