Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. M.

przeciwko:

(...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 6 664,92 zł (sześć tysięcy sześćset sześćdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 719,04 zł (dwa tysiące siedemset dziewiętnaście złotych cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 624/17/3

UZASADNIENIE

Powód M. M. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 7 014,33 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 13 października 2016 r. uległ uszkodzeniu samochód marki F. stanowiący własność K. K.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. W ramach bezpośredniej likwidacji szkody zostało wypłacone odszkodowanie w wysokość 4.358,62 zł. Na podstawie umowy cesji z dnia 26 października 2016 r. powód nabył od poszkodowanej wierzytelność obejmującą roszczenie o odszkodowanie z tytułu szkody z dnia 13 października 2014 r. Powód wskazał że dochodzona pozwem kwota 7 014,33 zł netto stanowi różnicę pomiędzy kwotą wypłaconego odszkodowania, a kwotą faktycznych kosztów naprawy wynoszących 11 372,95 zł netto.

W dniu 30 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach wydał w sprawie VI GNc 133/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana stwierdziła, że wypłacone odszkodowanie pozwalało na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń, rok produkcji pojazdu oraz jego przebieg. Zdaniem pozwanej żądanie pozwu zmierza nie do pokrycia szkody faktycznie poniesionej ale do przysporzenia majątkowego po stronie powoda nie mającego związku z szkodą. Pozwana podniosła również, że roszczenie pozwu jest wygórowane, gdyż powód nie przedstawił faktur dokumentujących koszty naprawy.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 13 października 2016 r. uległ uszkodzeniu samochód marki F. (...) nr rej. (...) stanowiący własność K. K.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Dowód: druk zgłoszenia szkody (k. 24-28, 57-59), akta szkody na płycie CD (k. 77).

W dniu 26 października 2016 r. poszkodowana K. K. zawarła z powodem M. M. umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność z tytułu szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 13 października 2014 r. z wyłączeniem wypłaconej już kwoty 4358,62 zł netto.

Dowód: umowy cesji (k. 20), informacje o cesji (k. 17).

W ramach likwidacji szkody w pojeździe wypłacone zostało odszkodowanie w wysokość 4 358,62 zł.

Dowód: pisma pozwanej (k. 29, 60, 82-83).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 23 listopada 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 7 014,33 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 22), potwierdzenie nadania (k. 23).

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) z uwzględnieniem przy naprawie cen części nowych oraz operacji technologicznie koniecznych wynosił 11 023,54 zł netto tj. 13 558,95 zł brutto. W wyniku szkody uległy uszkodzeniu oryginalne części zatem przy naprawie powinny zostać użyte również takie części. Użycie w naprawie część nowych oryginalnych nie będzie skutkować wzrostem wartość uszkodzonego pojazdu.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. (k. 111-119), usta opinia biegłego sądowego M. D. (k. 154-155), kosztorysy (k. 10-19, 50-52), dokumentacja zdjęciowa (k. 53-56).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dowody, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Opinie biegłego sądowego M. D. dały podstawę do poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie uzasadnionych kosztów naprawy ponieważ opinia jest logiczna i konsekwentna.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie oględzin przez biegłego albowiem okoliczność ta nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd oddalił wniosek o pisemną opinię uzupełniającą z wyliczeniem kosztów naprawy przy użyciu części innych niż oryginalne albowiem nie miałą znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd oddalił wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. K. oraz zobowiązanie jej od przedłożenia rachunków i wskazanie warsztatu naprawczego albowiem dowody te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda M. M. przeciwko (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (SN I CR 151/88). Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną, przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznych kosztów naprawy bez względu na to czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków, przy czym żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany może również pojazd sprzedać bez uprzedniej naprawy, co nie zmienia faktu, iż odszkodowanie winno być równe kosztom naprawy pojazdu. Wobec powyższego dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie bez znaczenia było czy naprawa pojazdu został przeprowadzona oraz jaki koszt naprawy poniosła pozwana.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego który stwierdził, że uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) z uwzględnieniem przy naprawie cen części nowych oraz operacji technologicznie koniecznych wynosił 11 023,54 zł netto tj. 13 558,95 zł brutto. Biegły wskazał, że w wyniku szkody uległy uszkodzeniu oryginalne części zatem przy naprawie powinny zostać użyte również takie części. Zdaniem biegłego użycie w naprawie część nowych oryginalnych nie będzie skutkować wzrostem wartości uszkodzonego pojazdu. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego sądowego. Zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy wynosił 11 023,54 zł netto tj. 13 558,95 zł brutto.

Należy wskazać, że w ocenie Sądu, w sytuacji gdy nie ma dowodów na to, że w uszkodzonym samochodzie były stosowane przez poszkodowanego zamienniki części, to należy uznać za zasadne skorzystanie przy naprawie z części oryginalnych, gdyż wykorzystanie zamienników nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody.

Powód dochodził zapłaty odszkodowania w kwocie netto. Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części, związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6 664,92 zł (11 023,54 zł– 4 358,62 zł = 6 664,92 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od kwoty 6 664,92 zł odsetki ustawowe od 20 listopada 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 6 664,92 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 349,41 złotych oraz dochodzonych od tej kwoty odsetek, orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Sąd mając na uwadze, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, postanowił wyłożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 351 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 511,20 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii przez biegłego sądowego oraz 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) co daje łączną kwotę 2 719,04 zł.

SSR Jolanta Brzęk