Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Magdalena Piątkowska

Protokolant : Karolina Nowicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 listopada 2018 roku w Ś.

sprawy z odwołania R. S.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W.

w sprawie (...). (...) z dnia 26.03.2018 roku

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Powódka R. S. wniosła odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. z dnia 1 lutego 2018 roku domagając się orzeczenia znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe oraz ustalenie, iż wymaga odrębnego pokoju ( pkt 10 wskazań). W uzasadnieniu reprezentująca powódkę przedstawicielka ustawowa wskazała, iż powódka od dzieciństwa choruje na autyzm oraz upośledzenie w stopniu lekkim, co wiązało się z przyznawaniem jej znacznego stopnia niepełnosprawności bądź w orzeczeniu bądź na skutek odwołania do sądu. W dalszej części opisała jak wygląda codzienne życie powódki, jakie towarzyszą jej ograniczenia rodzące konieczność stałej opieki nad powódką. Jako uzasadnienie dla orzeczenia w zakresie zamieszkiwania powódki w oddzielnym pokoju wskazała obawę utraty dodatku mieszkaniowego.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. wskazał, iż po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną powódki, po jej przebadaniu uznano, iż w świetle obowiązujących przepisów, a to art. 4 ust1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( DZ.U. z 2018 roku, poz. 511) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2013 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności ( DZ U z 2015 roku, poz. 1110 ze zm. ) powódki nie można zaliczyć do znacznego stopnia niepełnosprawności. Co do żądania zamieszkiwania w oddzielnym pokoju wskazano, iż rodzaj niepełnosprawności powódki, schorzenie na które cierpi nie uzasadniają przyznania pkt.10

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka R. S. cierpi z powodu upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim oraz z powodu autyzmu atypowego. Ze względu na rodzaj i stopień nasilenia tych zaburzeń może zostać zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Nie wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Wieloletnie oddziaływania terapeutyczne przynoszą stopniowo i powoli poprawę stanu psychicznego powódki w zakresie zmniejszenia się objawów autystycznych , poprawy jej ogólnego funkcjonowania, a rokowania dla powódki są korzystne. Powódka nadal wymaga częściowej pomocy, jednakże nie w zakresie samoobsługi, a poruszania się poza domem, komunikacji z innymi, zwłaszcza w załatwianiu spraw urzędowych, zdrowotnych, finansowych i w gospodarowaniu pieniędzmi. Powódka umie czytać, pisać, jej mowa jest zrozumiała, prawidłowo artykułowana, a poziom inteligencji umożliwia jej rozumienie typowych prostych formuł językowych z życia codziennego i posługiwanie się nimi. Jest sprawna ruchowo, może wykonywać niektóre prace domowe. Nie występują u niej zaburzenia świadomości i ostre zaburzenia psychotyczne. Zdolna jest do nabywania nowych informacji i wiadomości, uczenia się i przyswajania nowych umiejętności oraz doskonalenia już istniejących.

Dowód: akta (...) z dokumentacją medyczną ( w załączeniu)

opinia biegłych sądowych psychologa i psychiatry z dnia 10.09.2018r. k. 22-29

Ustaleń stanu faktycznego sąd dokonał w oparciu o wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności w oparciu o opinię biegłych sądowych. Powódka wprawdzie złożyła do opinii zastrzeżenia z dnia 16.10.2018r., ale stanowiły one jedynie subiektywną polemikę laika ze specjalistą, nie formułowały ewentualnych tez opinii uzupełniającej czy wniosków dowodowych- były jedynie wyrazem niezadowolenia strony z treści opinii i wniosków postawionych przez biegłych. Należy przy tym mieć na uwadze, że opinia biegłych, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne. Podlega jak inne dowody ocenie według art. 233§ 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, które stanowią zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest więc przedstawienie faktów lecz ich ocena na podstawie wiadomości specjalnych.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym sąd zważył:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 4 ust 1 i 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 27 sierpnia 1997 roku ( DZ.U. z 2018 roku, poz. 511) do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, a do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Przy czym, zgodnie z punktem 4 powołanego artykułu niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Jak wynika z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego powódka może być zaliczona do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, na pewno nie w znacznym. Wymaga ona częściowej pomocy innych osób i to jedynie w zakresie czynności podejmowanych poza domem. W domu jest w zasadzie zdolna do samodzielnej egzystencji. Fakt, iż w stosunku do powódki orzekano wcześniej stopień znaczny a orzekając niepełnosprawność przed 16 rokiem życia ustalano, iż wymaga opieki, nie jest argumentem mogącym w sposób przekonujący wpłynąć na wydane w sprawie orzeczenie. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego stan powódki ulega systematycznej poprawie zarówno w zakresie zmniejszenia objawów autystycznych jak i w zakresie codziennego funkcjonowania. Okoliczność ta oraz fakt, iż rokowania w stosunku do poprawy stanu zdrowia powódki są korzystne nie kwalifikuje jej również do wydania orzeczenia na stałe.

Co do zamieszkiwania przez powódkę w oddzielnym pokoju wskazać należy, iż obawa utraty dodatku, czy chęć uzyskania większego lokalu nie jest przesłanką do orzeczenia takiego wskazania. Zgodnie z par 5 ust.1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2013 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności ( DZ U z 2015 roku, poz. 1110 ze zm. ) przy ustalaniu prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju - bierze się pod uwagę rodzaj niepełnosprawności, w szczególności, czy osoba porusza się na wózku inwalidzkim, jest leżąca, ma znaczne ograniczenia w przyjmowaniu pokarmów i innych czynnościach fizjologicznych. Przyjęcie w niniejszej sprawie powołanych kryteriów prowadzi do wniosku, iż powódce takich uprawnień przyznać nie można.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. odwołanie oddalił.