Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Anna Zajączkowska

Protokolant – (...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 r., 12 czerwca 2018 r., 11 września 2018 r., 16 października 2018 r., 6 listopada 2018 r., 4 grudnia 2018 r.

sprawy

(...)

syna (...) i (...)

urodzonego (...) w (...)

oskarżonego o to, że:

w okresie od bliżej nieustalonej daty lecz nie później niż do dnia (...) podżegał (...) do dokonania czynu zabronionego nakłaniając ją do podrobienia w celu użycia za autentyczny dokumentu w postaci umowy pożyczki zawartej z (...) poprzez nakreślenie podpisu o treści (...)

to jest o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 270 § 1 kk

o r z e k a

1.oskarżonego (...) uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz (...) (...) kwotę 1033,20 zł (tysiąc trzydzieści trzy złote 20/100), w tym kwotę 193,20 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote 20/100) podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu;

3. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

I Sygn. akt II K 783/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony (...) oraz świadek (...) w okresie od kwietnia 2014 roku do stycznia 2016 r. mieszkali razem w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w (...). Umowę najmu tego lokalu podpisała w dniu 15 marca 2014 roku (...). Zanim partnerzy wprowadzili się do mieszkania na ul. (...) byli skonfliktowani m.in. na tle finansowym. Oskarżony płacił alimenty w wysokości 1.000 zł na rzecz ich starszego syna. (...) oraz oskarżony ustalili, że pieniądze, które (...) otrzymuje jako alimenty na starszego syna, przeznaczone będą na opłatę czynszu za wynajmowane mieszkanie. W dniu 18 kwietniu 2014 roku (...) musiała zapłacić czynsz w wysokości 1.050 złotych. Nie miała środków pozwalających na opłacenie czynszu. Wcześniej środki pieniężne z alimentów przeznaczyła na zakup farb potrzebnych do pomalowania ścian w mieszkaniu przy ul. (...). (...) w dniu 18 kwietnia 2014 r. zwróciła się z wnioskiem o zawarcie umowy pożyczki w (...) w imieniu oskarżonego do przedstawiciela (...) (...). (...) oraz (...) znały się wcześniej. Umowę pożyczki podpisała zamiast oskarżonego (...). W dniu 18 kwietnia 2014 roku (...) zapłaciła wynajmującemu gotówką kwotę 1050 złotych. Środki na czynsz pochodziły z pożyczki udzielonej przez (...) w dniu 18 kwietnia 2014 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 51, 108-110,155), częściowo wyjaśnień i zeznań (...) (k. 12-13, 25v, 151-155), częściowo zeznań (...) (k. 9, 15-16, 29v, 112-115), częściowo zeznań (...) (k. 33, 115-116), zeznań (...) (k. 111-112), kopii umowy pożyczki (k. 6-7), opinii z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów (k. 17- 22), wydruku wiadomości e-mail (k. 102-104), wydruku wiadomości sms (k. 105 – 107, 148-149,173-178), umowy najmu lokalu mieszkalnego (k. 164-167), wniosku o ustalenie sposobu utrzymania kontaktów (k. 183-184), sprawozdania z wywiadu środowiskowego (k. 185 -189), ugody (k. 190- 191), wniosku o zawieszenie wykonywania ugody (k. 194), pisma (...) (k. 199), mechanizmu kontroli pożyczek (k. 200-208).

Oskarżony (...) w toku postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego (...) oraz wyjaśnienia i zeznania (...) Sąd miał na uwadze to, że są oni silnie skonfliktowani ze sobą. W swoich relacjach w sposób zasadniczo odmienny prezentowali przebieg wydarzeń będących przedmiotem tego postępowania. W obu relacjach widoczna była tendencja do przedstawiania wszelkich okoliczności z korzyścią dla siebie, a jednocześnie przedstawiania niewłaściwego zachowania jedynie strony przeciwnej. Sąd zatem dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego i relacjom (...) tylko w takim zakresie w jakim były zgodne ze sobą.

Podobnie jako częściowo wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka (...) oraz (...). Są to znajome (...). Świadek (...) (...) przesłuchiwana wielokrotnie za każdym razem inaczej relacjonowała przebieg zdarzeń. Po oczytaniu wcześniej składanych relacji na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 r. nie potrafiła w sposób logiczny wyjaśnić rozbieżności w składanych relacjach. (...) zeznawała odmiennie co do tego czy rozmowy telefoniczne na temat zaciągnięcia pożyczki odbywały się przy niej, czy też że dowiedziała się o zaciągniętej pożyczce w dniu 18 kwietnia 2014 r. kiedy pożyczka została udzielona, a (...) informowała o tym telefonicznie (...). Świadek również nie potrafiła w sposób przekonywujący opisać tych rozbieżności, zasłaniała się niepamięcią.

Relacja świadka (...) poza potwierdzeniem, że oskarżony oraz (...) pozostają w konflikcie, nie wniosła niczego istotnego do sprawy.

Sąd w całości obdarzył wiarą opinię z zakresu (...) ona pełna, jasna i rzeczowa. Wydana została przez uprawnione osoby, dysponujące niezbędną wiedzą specjalistyczną, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jej wiarygodności.

Na wiarę zasługuje także treść dokumentów ujawnionych i zaliczonych w poczet materiału dowodowego. Autentyczność oraz wartość dowodowa tych dokumentów nie budzi wątpliwości Sądu. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu żaden z przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów nie pozwolił na to, aby przyjąć bez cienia wątpliwości, że oskarżony nakłaniał (...) do podpisania się za niego na umowie pożyczki. Jednym z dowodów wskazujących na to jest relacja (...), która jest silnie skonfliktowana z (...), o czym świadczy treść wiadomości e-mail, wiadomości sms złożonych do akt sprawy, zeznania świadka (...). Jej relacja, zgodnie z którą, to oskarżony miał ją nakłonić do podpisania się za niego na umowie pożyczki, zaś ona sama nigdy takiego zamiaru nie miała, została złożona w momencie kiedy rozstała się z oskarżonym, byli silnie skonfliktowani, toczyło się przeciwko niej postępowanie karne o podrobienie podpisu oskarżonego. (...) miała interes w tym, aby twierdzić, że to oskarżony nakłaniał ją do podpisania się za niego na umowie pożyczki, wszak stanowiło to istotną okoliczność łagodzącą w postępowaniu, które było prowadzone przeciwko niej, wpływało na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jej czynu. Oceniając jej relacje dotyczące tego kiedy i w jakich okolicznościach miało dojść do nakłaniania jej do podpisania umowy, podnieść należy, że (...) nie potrafiła w logiczny, przekonywujący sposób zrelacjonować tego kiedy (...) zdecydował, aby zaciągnąć pożyczkę w (...) Niezrozumiałe jest dlaczego, skoro świadek i oskarżony mieli świadomość, że czynsz należy opłacić do 18 kwietnia 2014 roku i skoro, jak twierdzi (...), oskarżony miał świadomość, że środki, które były przeznczone na opłacenie czynszu zostały znacznie wcześniej przeznaczone przez nią na zakup farb do pomalowania mieszkania, dopiero w dniu 18 kwietnia 2014 r., a więc w dniu kiedy miała zapłacić za czynsz, a jej partner był przez cały dzień w pracy, szukała w imieniu swojego partnera przedstawiciela (...) Logicznym jest, że gdyby oskarżony miał świadomość, że nie mają środków pozwalających na opłacenie czynszu, i chciał na ten cel zaciągnąć pożyczkę w (...), to z pewnością poczyniłby stosowne starania wcześniej, skoro w dniu 18 kwietnia 2014 r. czyli w dniu którym należało opłacić czynsz za mieszkanie był w pracy do godziny 19.00.

Oceniając relację (...) trzeba mieć również na uwadze, że bardzo ogólnie opisywała ona sam przebieg zawarcia umowy, to w jaki sposób był weryfikowany pożyczkobiorca, kto i w jaki sposób podawał dane do umowy, kiedy dostała umowę do podpisania, o której godzinie, o której godzinie zaniosła podpisaną umowę i otrzymała pieniądze i opłaciła czynsz. Przy tym trzeba mieć na uwadze, że jej wyjaśnienia i zeznania w tym zakresie są sprzeczne z relacjami (...). Świadek (...), która jest znajomą (...), w toku postępowania za każdym razem zupełnie inaczej relacjonowała przebieg udzielanie pożyczki, co wskazuje na to, że nie chciała podać jak rzeczywiście przebiegało zawarcie tej konkretnej umowy.

Na dokonanie ustaleń dotyczących okoliczności zawarcia umowy pożyczki nie pozwalają również zeznania świadka (...), która również zeznawała odmiennie co do tego czy rozmowy telefoniczne na temat zaciągnięcia pożyczki odbywały się przy niej, czy też że dowiedziała się o pożyczce w dniu 18 kwietnia 2014 r. kiedy została już udzielona, a (...) informowała o tym telefonicznie oskarżonego.

Nie było żadnego obiektywnego, niezainteresowanego sposobem rozstrzygnięcia tego postępowania, niezaangażowanego w konflikt stron świadka tych zdarzeń.

W tej sprawie w ocenie sądu nie można wykluczyć, że jak wyjaśniał oskarżony, (...) bez jego wiedzy i zgody uzyskała środki pieniężne z (...), aby opłacić czynsz za wynajem mieszkania w kwietniu 2018 roku, podpisując się za niego na umowie pożyczki. Jak wynika z obu relacji, ale także z treści wiadomości e-mail złożonych na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 r., oskarżony i (...) już w 2013 roku byli skonfliktowani na tle finansowym. Oboje zgodnie wskazali w swoich relacjach, że doszli do porozumienia, że czynsz za mieszkanie, które wspólnie zajmowali będzie opłacany ze środków, które (...) dostawała tytułem alimentów na rzecz starszego syna. Jak zeznała (...) w kwietniu 2014 r. dostała alimenty na rzecz starszego syna i miały być one przeznaczone na czynsz za nowe mieszkanie, jednak środki te przeznaczyła na farby potrzebne do pomalowania ścian w mieszkaniu. Do mieszkania tego zamierzała się przeprowadzić bez oskarżonego. Stroną umowy była (...), to jej zależało na tym, aby opłacić czynsz, ponieważ to ona była stroną tej umowy, wynajmujący byli jej znajomymi. Oskarżony, poza zapłatą alimentów, jak wynika z jej relacji nie łożył na wspólne utrzymanie, o co (...) miała do niego pretensje. Nie można w tych okolicznościach wykluczyć, że (...) zmuszona okolicznościami, bez wiedzy i zgody partnera, szukała środków na zapłatę czynszu, aby uniknąć wypowiedzenia umowy najmu. Pożyczki w imieniu (...) udzieliła jej znajoma (...), która z pewnością znała jej sytuację osobistą. Trzeba mieć na uwadze, że (...) nie mogła sama zawrzeć takiej umowy, skoro jak wynika z informacji przesłanej przez (...), nie spłacała wcześniej zaciągniętej pożyczki w tym podmiocie (a co pominęła w swych relacjach).

Zdaniem Sądu w tej sprawie nie można dokonać na podstawie oceny osobowego materiału dowodowego weryfikacji dwóch sprzecznych ze sobą wersji przebiegu zdarzenia. Obie wersje zdarzenia są równie prawdopodobne i na podstawie oceny materiału dowodowego nie można żadnej z nich wykluczyć. W takiej sytuacji, skoro ocena zebranego materiału dowodowego, nie daje możliwości rozstrzygnięcia ponad wszelką wątpliwość, czy oskarżony nakłaniał (...) do podpisania się na umowie pożyczki za niego, czy też czy zaciągnęła ona pożyczkę bez jego wiedzy i zgody, Sąd, zgodnie z nakazem wynikającym z treści art. 5 § 2 k.p.k., niedające się usunąć wątpliwości, rozstrzygnął na korzyść oskarżonego i uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.