Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. w W.

przeciwko Z. T.

o zapłatę

oddala powództwo

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 863/18

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko Z. T. o zapłatę kwoty 389,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dni zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwany zawarł z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych telewizji satelitarnej w dniu 16 lipca 2011 roku w formie pisemnej. Na czas trwania umowy (...) S.A. przekazał pozwanemu dekoder, do którego zwrotu pozwany był zobowiązany w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, zgodnie z treścią regulaminu o świadczenie usług. W przypadku niezwrócenia sprzętu w zakreślonym terminie (...) S.A. uprawniony był do naliczania kary umownej w wysokości 340,00 złotych.

Umowa została z pozwanym rozwiązana. Pozwany nie zwrócił sprzętu i dlatego (...) S.A. obciążył go karą umowną, wystawiając w dniu 19 maja 2015 roku notę obciążeniową nr (...), wzywając jednocześnie do zapłaty powyższej kwoty do dnia 2 czerwca 2016 roku. Pomimo upływu zakreślonego terminu płatności, pozwany nie uiścił należności.

Powstałą wierzytelność (...) S.A. na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 lipca 2016 roku sprzedał powodowi. Tym samym powód stał się następcą prawnym mającym możliwość dochodzenia roszczenia od pozwanego.

Powód informował pozwanego o cesji wierzytelności, zmianie wierzyciela i obowiązku spełnienia świadczenia na rzecz powoda.

Sąd Rejonowy L. postanowieniem z dnia 7 września 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty z uwagi na wątpliwości co do przytoczonych w uzasadnieniu pozwu wątpliwości i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Na rozprawie w dniu 11 stycznia 2019 roku pozwany Z. T. nie stawił się, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – Z. T. w dniu 16 lipca 2011 roku zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...), której integralną częścią był Regulamin świadczenia usług, Cennik dla Abonentów oraz Promocyjne Warunki Umowy.

Na podstawie niniejszej umowy abonenckiej Cyfrowy P. zobowiązał się do świadczenia na rzecz abonenta usług wskazanych w umowie, w zakresie dostarczania programów telewizyjnych i/lub radiowych oraz w zakresie udostępnienia urządzenia dekodującego, w przypadku wskazania informacji dotyczącej opłaty z tytułu udostępnienia urządzenia dekodującego w promocyjnych warunkach umowy (część B pkt 1 i 2 umowy).

W ramach zawartej umowy pozwanemu udostępniono dekoder (...) (...) oraz kartę dekodującą, które podlegały zwrotowi w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, w terminie 30 dni od dnia jej rozwiązania lub wygaśnięcia.

W przypadku niezwrócenia przez abonenta udostępnionego urządzenia dekodującego lub karty w terminie wskazanym w Regulaminie, abonent będzie zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w Cenniku. Przy czym zapłata kary umownej nie zwalnia abonenta z obowiązku zwrócenia udostępnionego urządzenia dekodującego lub karty.

dowód: umowa abonencka z dnia 16 lipca 2011 roku k. 33 – 34, protokół zdawczo – odbiorczy k. 36, §6 ust. 9 i 11 Regulaminu świadczenia usług k. 39v.

W przypadku zmiany Regulaminu lub wysokości opłat określonych w Cenniku poprzednik prawny powoda zobowiązany był do zawiadomienia o tym fakcie użytkowników przez ogłoszenie w dzienniku ogólnokrajowym lub na stronie (...) przed wprowadzeniem tych zmian.

dowód: § 15 pkt 4 Regulaminu k. 40.

W dniu 19 maja 2016 roku (...) S.A. z siedzibą w W. sporządził notę obciążeniową, która zawierała również wezwanie pozwanego do zapłaty kary umownej z tytułu braku sprzętu w wysokości 340,00 złotych. Wysokość kary wynikała z cennika ważnego od 29 maja 2013 roku.

bezsporne, nadto dowód z innych środków dowodowych: nota obciążeniowa k. 37, cennik k. 38.

W dniu w dniu 14 lipca 2016 roku powód zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były istniejące, bezsporne i wymagalne wierzytelności pieniężne przysługujące zbywcy od abonentów. Na podstawie tej umowy powód nabył wierzytelność wobec pozwanej.

bezsporne, nadto dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 27 – 29v.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że strona pozwana nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Należy również podkreślić, że zgodnie z treścią art. 6 kc, to na stronie powodowej spoczywa obowiązek udowodnienia zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Ciężar udowodnienia spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z umowy abonenckiej z dnia 16 lipca 2011 roku zawartej przez pozwanego Z. T. z poprzednikiem prawnym powoda oraz faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 lipca 2016 roku.

Na potwierdzenie swojego roszczenia strona powodowa przedłożyła inne środki dowodowe w postaci umowy abonenckiej, protokołu odbioru udostępnionego dekodera podstawowego, noty obciążeniowej, regulaminu świadczenia usług oraz cennika sprzętu ważnego od dnia 29 maja 2013 roku.

Niewątpliwym natomiast jest, że umowa abonencka została zawarta pomiędzy pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda w dniu 16 lipca 2011 roku, a jej integralną częścią był również Cennik.

Wobec powyższego wątpliwości Sądu powstały w związku z wysokością dochodzonego roszczenia głównego w wysokości 340,00 złotych albowiem przedłożony przez powoda cennik zaczął obowiązywać od dnia 29 maja 2013 roku, a zatem po zawarciu przedmiotowej umowy. W konsekwencji, w ocenie Sądu, nie mógł on stanowić integralnej części umowy z dnia 16 lipca 2011 roku. Ponadto powód nie wykazał w toku niniejszego procesu aby ceny sprzętu ważne od dnia 29 maja 2013 roku obowiązywały również w dacie zawarcia umowy przez pozwanego, jak również, że powód poinformował pozwanego o zmianie wysokości opłat określonych w Cenniku, mimo że poprzednik prawny powoda zobowiązany był do zawiadomienia o tym fakcie użytkowników przez ogłoszenie w dzienniku ogólnokrajowym lub na stronie (...) przed wprowadzeniem tych zmian.

Należy również zauważyć, że powód nie wykazał w toku niniejszego procesu, czy nota obciążeniowa została skutecznie doręczona pozwanemu Z. T..

Wobec powyższego, skoro powód, mimo że już na etapie elektronicznego postępowania upominawczego powziął wiedzę na temat wątpliwości co do zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, nie zaoferował w tym zakresie żadnego materiału dowodowego, to Sąd nie miał podstaw do jego uwzględnienia.

Dlatego też zasadnym było orzec jak w sentencji.