Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 grudnia 2018r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Anna Wołujewicz

Protokolant sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2018r. w Człuchowie

na rozprawie sprawy

z powództwa Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w C.

przeciwko Z. Ż., F. Ż., D. Ż. i W. Ż.

o eksmisję

1.  nakazuje pozwanym Z. Ż., F. Ż., D. Ż. i W. Ż., aby opróżnili i opuścili wraz z wszelkimi rzeczami prawa ich reprezentującymi lokal mieszkalny położony w C., przy ulicy (...) i wydali go powodowi Przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. w C..

2.  orzeka, że pozwanym Z. Ż., D. Ż. i W. Ż. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

3.  orzeka, że pozwanemu F. Ż. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez Gminę C. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

4.  zasądza solidarnie od pozwanych Z. Ż. i W. Ż. na rzecz powoda Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w C. kwotę 457zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

5.  nie obciąża pozwanych F. Ż. i D. Ż. kosztami procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 102/17

UZASADNIENIE

Powódka Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w C. wniosła o nakazanie pozwanym Z. Ż. i W. Ż. aby opróżnili, opuścili i wydali powódce lokal mieszkalny nr (...) znajdujący się w budynku nr (...) w C. przy ulicy (...) oraz zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, iż Gmina C. jest właścicielem ww. lokalu mieszkalnego, w imieniu której nieruchomościami zarządza powódka Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w C., na mocy zawartej w dniu 18 grudnia 2009 r. pomiędzy Gminą C. a ww. przedsiębiorstwem.

Jak wynika z pozwu w dniu 9 czerwca 1997r. powódka zawarła z pozwanymi umowę najmu ww. lokalu mieszkalnego. Z uwagi na fakt, ze najemcy zalegali z zapłatą czynszu zostali wezwani do zapłaty. Ponadto korzystali z lokalu w sposób niezgodny z zawartą umowa, a niewłaściwy sposób korzystania z lokalu został potwierdzony przez Kierownika Posterunku Policji w C. st. asp. I. R.. Jak wynika z pozwu pozwani byli upominani przez powódkę, iż dalsze korzystanie przez nich z lokalu w sposób niezgodny z zawarta umową skutkować będzie wypowiedzeniem zawartej umowy najmu lokalu mieszkalnego. Do pozwanych zostało skierowane wezwanie do zapłaty wraz z upomnieniem zawierającym informację o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu lokalu w przypadku braku uregulowania należności, a także informowało, iż sprawa może zostać skierowana na drogę postępowania sadowego. Pomimo wezwania pozwani nie dokonali zapłaty, korzystając nadal z lokalu w sposób niezgodny z umową. W pozwie wskazano również, ze powódka dwukrotnie wypowiedziała umowę najmu, pismem z dnia 1 lipca 2015 r. z powodu zalegania z opłatami, a następnie pismem z dnia 8 czerwca 2016 r. zgodnie z wcześniej zapowiedzią , wypowiedziano umowę z 6 miesięcznym terminem wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2016 r. Powódka wskazała, ze wielokrotnie, bezskutecznie, kierowała do pozwanych wezwania do opróżnienia i opuszczenia i wydania przedmiotowego lokalu. Zdaniem powódki pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego.

Z uwagi na fakt, ze miejsce pozwanych nie było znane zarządzeniem z dnia 10 kwietnia 2018 r. ustanowiono dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych Z. Ż. i W. Ż. kuratora w osobie radcy prawnego A. G..

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2018 roku kurator wskazał, ze nie ma podstaw aby kwestionować fakt zawarcia umowy, jej wypowiedzenia. Wyjaśnił, ze ustalając miejsce pobytu pozwanych ustalił, ze pozwani przebywają od 5-6 lat w Anglii oraz mieli dwoje synów D. i F., którzy byli zameldowani i jego zdaniem pozew powinien również obejmować wszystkich mieszkańców lokalu. Jego zdaniem pozwani pozostawili w lokalu swoje rzeczy. Kurator wyjaśnił, ze D. jest pełnoletni, a F. jest niepełnoletni i jest umieszczony w placówce oświatowo-wychowawczej w C., gdzie czasowo jest zameldowany.

Postanowieniem z dnia 26 września 2018 r. Sąd Rejonowy w Człuchowie wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych F. Ż. i D. Ż., a zarządzeniem z dnia 26 września 2018 r. ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego D. Ż. kuratora w osobie radcy prawnego A. G..

Na rozprawie kurator wniósł o oddalenie powództwa wskazując, ze nie można eksmitować kogoś, kto tam nie mieszka, przyznał jednak , ze wie że w mieszkaniu sa jakieś rzeczy pozwanych jednak nie wie jakie.

Pozwany F. Ż. wskazał, że mieszkał w przedmiotowym lokalu z rodzicami, którzy opuścili mieszkanie w 2014 r., tymczasowo, albowiem mieli w planach wrócić do tego mieszkania. Ostatni raz w mieszkaniu był w 2016 r. , jak uciekł z placówki. Wskazał , ze rodzice pozostawili swoje ubrania, telewizor, dekoder, ubrania osobiste, pamiątki osobiste i meble. Wyjaśnił, ze obecnie rodzice i brat mieszkają w Anglii, a on nie zna ich adresu. Wskazał, ze rodzice wiedza o przedmiotowym postępowaniu ale nie chcą w nim uczestniczyć. Potwierdził, ze przebywa obecnie w placówce opiekuńczo –wychowawcze i jest to pobyt tymczasowy, do czasu ukończenia szkoły. Stwierdził, ze po opuszczeniu placówki chciałby wrócić do domu tj. do przedmiotowego lokalu mieszkalnego i ze nie chce jechać do rodziców, którzy go zostawili. Opiekun prawny F. Ż. wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ w przypadku jego uwzględnienia, pozwany zostanie bez niczego.

Pełnomocnik powoda wskazał, ze skoro pozwaniu planują wrócić do przedmiotowego lokalu, to należy orzec eksmisje z lokalem socjalnym dla małoletniego. Podkreślać, ze w przypadku realizacji planów małoletniego pozwanego, ze chce wrócić do lokalu po ukończeniu szkoły , to jest to okres 3 lat, a jego plany mogą ulec zmianie i jest to niepewne. Wyjaśnił, ze nie kwestionuje prawa małoletniego do lokalu socjalnego.

W piśmie z dnia 10 grudnia 2018 r. opiekun prawny małoletniego pozwanego wskazała, ze w przedmiotowym lokalu jest nieład, wiszące pajęczyny, unosząca się woń zawilgoconego mieszkania, w związku z czym nie nadaje się ono do dalszego zamieszkiwania, jest zdewastowane i wymaga generalnego remontu. Wkład jaki należało by włożyć w remont mieszkania przekracza możliwości finansowe F. Ż.. W związku z powyższym wniosła o przyznanie mu lokalu socjalnego przy orzekaniu eksmisji i uwzględnienie faktu, ze to nie on przyczynił się do dewastacji mieszkania jak i jego zadłużenia, albowiem dokonali tego jego rodzice.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina C. jest właścicielem lokalu mieszkalnego lokalu nr (...) znajdującego się w budynku nr (...) w C. przy ulicy (...). W imieniu Gminy, na mocy zawartej w dniu 18 grudnia 2009 r. umowy, nieruchomościami zarządza powódka Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w C..

bezsporne, ponadto dowód: umowa k. 6-10

W dniu 9 czerwca 1997 roku pomiędzy Zakładem (...) w C. a pozwanym Z. Ż. została zawarta umowa najmu, której przedmiotem było oddanie pozwanemu w najem lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku nr (...) w C. przy ulicy (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W trakcie zamieszkiwania przedmiotowego lokalu zdarzały się interwencje policji z uwagi na zakłócenia spokoju, spoczynku nocnego, imprez, hałasów oraz szczekającego psa.

bezsporne, nadto dowód: umowa najmu k. 11-12, informacja k. 13pismo k. 18

W przedmiotowym lokalu oprócz najemcy mieszkała również jego żona W. Z. oraz dzieci D. i F. Z.. W. i Z. Ż. opuścili przedmiotowy lokal mieszkalny w 2014 r. i wyjechali do Anglii. Początkowo planowali wrócić do tego mieszkania. W lokalu zostały dzieci, przy czym pełnoletni D. Ż. wyjechał do rodziców pozostawiając w mieszkaniu małoletniego brata, który następnie został umieszczony w placówce opiekuńczo –wychowawcze w C.. Zdarzało się, ze małoletni uciekając z placówki udał się do przedmiotowego mieszkania. W lokalu zostawiono telewizor, dekoder, odzież, pamiątki osobiste i meble.

bezsporne

O obecnie pozwani W. i Z. Ż. wraz ze starszym synem D. Z. mieszkają w Anglii. Miejsce ich pobytu nie jest znane. Pozwani, po opuszczeniu lokalu nie uiszczali opłat związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego. Z uwagi na skargi na długotrwałe, rażące i uporczywa zakłócenia spokoju mieszkańców bloku przez pozwanych uprzedzono pozwanych o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego, zgodnie z treścią art. 11 ust 2 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy z powodu używania lokalu w sposób sprzeczny z umową . W związku ze zwłoką w zapłacie czynszu i innych opłat przez więcej niż trzy pełne okresy płatności, powód w dniu 30 marca 2015 roku wystosował do pozwanych pismo, w których uprzedził ich o zamiarze wypowiedzenia najmu, jeżeli nie nastąpi zapłata zaległych i bieżących należności.

Pismem z dnia 8 czerwca 2016 r. zgodnie z wcześniej zapowiedzią, wypowiedziano umowę z 6 miesięcznym terminem wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2016 r. Powódka wskazała, ze wielokrotnie, bezskutecznie, kierowała do pozwanych wezwania do opróżnienia i opuszczenia i wydania przedmiotowego lokalu.

bezsporne, nadto dowód: zestawienie zaległych opłat k. 8, pisma wraz ze zwrotnym poświadczeniem odbioru k. 14-17, 19, 23-30

Pozwani Z. Ż., W. Ż., D. Ż. Z. S. nie jest osobą bezrobotną. Nie są zarejestrowani w Urzędzie Pracy jako osoby bezrobotne , nie korzystają z pomocy Ośrodka Pomocy Społecznej w D., jednak do października 2014 roku korzystali z pomocy finansowej z uwagi na niskie dochody. Nie została u pozwanych stwierdzona niezdolność do pracy, jak również nie zostały jej przyznane z tego tytułu świadczenia. Ponadto pozwana nie figuruje w rejestrze osób, w stosunku do których orzeczono niepełnosprawność i nie widnieje w wykazie osób ubezwłasnowolnionych.

bezsporne, ponadto dowód: zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy w C. k. 65, pismo z OPS w C.. k. 86, zaświadczenie z ZUS Oddział w S. k. 82, 84 zaświadczenie Powiatowego Zespołu d/s Orzekania o Niepełnosprawności w C.. k. 78, pismo z Sądu Rejonowego Wydziału III Rodzinnego i Nieletnich w C.. k. 56.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód Gmina C. jest właścicielem nieruchomości lokalu mieszkalnego lokalu nr (...) znajdującego się w budynku nr (...) w C. przy ulicy (...) oraz, ze w imieniu Gminy, na mocy zawartej w dniu 18 grudnia 2009 r. umowy, nieruchomościami zarządza powódka Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w C. ( ponadto dowód: umowa k. 6-60). W związku z powyższym powódce przysługuje roszczenie petytoryjne, oparte na uprawnieniach właścicielskich, określone w art. 222 § 1 k.c., z którego wynika, że właściciel może żądać wydania od osoby, która włada faktycznie rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Oznacza to, że zadaniem Sądu, jest zbadanie czy osoba zgłaszająca roszczenie jest właścicielem rzeczy, czy osoba przeciwko, której skierowane jest roszczenie faktycznie włada rzeczą oraz czy władającemu rzeczą przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do posiadania rzeczy.

Na mocy art. 11 ust. 1 i 2 pkt 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r. (t.j. Dz.U. z 2005r., Nr 31, poz. 266), jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali, lub jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 pkt 1 ww. ustawy ie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że powoda i pozwanych łączyła umowa najmu przedmiotowego lokalu zawarta 9 czerwca 1997 roku ( dowód: umowa najmu k. 11-12), jednak z uwagi na fakt, iż pozwani nie regulowali opłat związanych z utrzymaniem mieszkania oraz używa lokalu w sposób sprzeczny z umową, powód skutecznie wypowiedział umowę najmu ( dowód: pisma wraz ze zwrotnym poświadczeniem odbioru k. 14-17, 19, 23-30). Wskazać należy, ze pozwani jeszcze przed wypowiedzeniem umowy tj przed utratą tytułu prawnego, pozwani opuścili lokalu i nie zamieszkują go, jednakże pomimo wyprowadzki w dalszym ciągu trzymają w nim swoje rzeczy.

Mając powyższe na uwadze należało nakazać pozwanym, aby opróżnili i opuścili wraz ze wszystkimi rzeczami prawa ich reprezentującymi przedmiotowy lokal mieszkalny stanowiący własność powoda.

W związku z tym, że w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu Sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy (art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy), Sąd rozstrzygnął również w tym zakresie.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 cyt. ustawy Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: 1) kobiety w ciąży; 2) małoletniego, niepełnosprawnego, ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego opiekę nad taką osobą i wspólnie z nią zamieszkałą; 3) obłożnie chorych; 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej; 5) osoby posiadającej status bezrobotnego; 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały; - chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

W ocenie Sądu, pozwanymi, którzy spełniali przesłanki do przyznania im uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, był jedynie pozwany F. Z., albowiem jest osobą małoletnią i nie przysługuje mu tytuł prawny do innego lokalu mieszkalnego. Wskazać należy, ze bezsporna była okoliczność, że fakt, ze obecnie przebywa w placówce opiekuńczo-wychowawczej nie pobawią go prawa do lokalu socjalnego. Podkreślić należy, ze strona powodowa nie kwestionował jego prawa do lokalu socjalnego9por. wypowiedz pełnomocnika pr4otokół z dnia 31 października (00:16:52)., w związku z czym Sąd orzekł względem niego uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Natomiast w ocenie Sądu, przesłanek umożliwiających przyznanie lokalu socjalnego nie spełniają pozostali pozwani, albowiem przede wszystkim osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany, albowiem od kilku lat nie mieszkają tym lokalu, w związku z czym przysługuje im tytuł prawny do innego lokalu , w którym zamieszkują. Ponadto pozwani Z. Ż., W. Ż., D. są osobami pełnoletnimi, nie posiadającą statusu osoby bezrobotnej ( dowód: zaświadczenie z PUP w C. k. 58) ani orzeczenia o stopniu niepełnosprawności ( dowód: zaświadczenie k. 80), nie korzysta z pomocy opieki społecznej ( dowód: zaświadczenie k. 75) i nie otrzymują żadnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego ( dowód: zaświadczenie k. 82), Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego przez ww. pozwanych.

O kosztach procesu w stosunku do F. Ż. i D. Ż. orzeczono na mocy art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Podkreślić przy tym należy, że zastosowanie art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej), przy czym okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1974 roku, II CZ 223/73, Legalis).

Ponadto o tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek" w rozumieniu art. 102 k.p.c. decyduje m.in. sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą sprawę.

W przedmiotowej sprawie Sąd nie obciążył pozwanych kosztami procesu uwzględniając przede wszystkim, że do przedmiotowej sprawy doprowadzili ich rodzice, którzy nie wywiązali się z przedmiotowej umowy najmu.

Natomiast w stosunku do pozwanych Z. i W. Ż. Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c.