Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: st. sek. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2018r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej K. Bakaliowa przy ul. (...) w G.

przeciwko A. K.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej A. K. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej K. Bakaliowa przy ulicy (...) kwotę 5 116 zł. 41 gr. (pięć tysięcy sto szesnaście złotych 41/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  Zasądza od pozwanej A. K. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej K. Bakaliowa przy ulicy (...) kwotę 2073 zł. (dwa tysiące siedemdziesiąt trzy złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu;

Sygn. akt I C 55/18

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa K. Bakaliowa przy ul. (...) w G. domagała się zasądzenia od pozwanej A. K. kwoty 5.617,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana jest właścicielką lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) znajdującego w budynku przy ul. (...) i jako członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej nie dokonywali regularnych wpłat zaliczek na pokrycie kosztów utrzymania części wspólnej nieruchomości wraz z należnościami z tytułu odpisu na fundusz remontowy oraz zaliczki na pokrycie kosztów mediów.

(pozew k. 2-4)

Nakazem zapłaty z dnia 22 listopada 2017 roku wydanym w sprawie I Nc 1870/17 w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 23)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana A. K. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Jednocześnie nakazała pozwanej rozliczenie mediów zaległego czynszu mając na uwadze wadę nieruchomości generującą wyższe koszty.

W uzasadnieniu podniosła, iż przedmiotowy lokal został jej oddany do użytkowania dnia 02 marca 2009 roku, po podpisaniu dnia 04 sierpnia 2009 roku aktu notarialnego, natomiast wprowadziła się do niego w kwietniu 2011 roku. Wskazała na wady lokalu i ich negatywne skutki w użytkowaniu nieruchomości.

(sprzeciw k. 27-29)

W odpowiedzi na sprzeciw powódka zakwestionowała twierdzenia pozwanej, podtrzymując tym samym swoje dotychczasowe stanowisko i podnosząc, że podnoszone przez pozwaną okoliczności nie mają wpływu na żądanie objęte pozwem.

(odpowiedź na sprzeciw k. 70-73)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. K. jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...), znajdującego się w budynku przy ul. (...) w G..

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wydruk z księgi wieczystej KW nr (...) – k. 8-9)

Pozwana obowiązana była uiszczać na rzecz powódki zaliczki na poczet wydatków związanych z utrzymaniem lokalu pozwanej oraz kosztów zarządu i utrzymania nieruchomością wspólnej, a nadto na fundusz remontowy. Pozwana była zawiadamiana o wysokości opłat.

Za okres od stycznia 2015 roku do 31 października 2017 roku pozwana zalega z zapłatą kwoty 5.116,41 zł należności głównej, na którą składa się kwota 4.151,99 zł z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz kwota 964,42 zł z tytułu nieuregulowanych należności na poczet funduszu remontowego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: zestawienie dokumentów z dnia 31.10.2017r. – k. 10-14, uchwała wspólnoty – k. 17, rozliczenie kosztów k. 55-62)

Wiadomością e-mail z dnia 10 sierpnia 2017 roku powódka wezwała pozwaną do uregulowania zaległości w wysokości 2.243,68 zł tytułem zaległości eksploatacyjnych oraz kwoty 676,09 zł tytułem zaległości na fundusz remontowy .

(e-mail z dnia 10.08.2017r. – k. 15-16)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów w postaci wydruku z księgi wieczystej KW nr (...), zestawienie dokumentów z dnia 31.10.2017r, uchwałę wspólnoty oraz rozliczenie kosztów.

W ocenie Sądu powyższe dokumenty nie budzą wątpliwości, co do swej prawdziwości oraz wiarygodności, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron, zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary i mocy dowodowej.

Za nieprzydatne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd uznał przedłożone przez pozwaną dokumenty w postaci opinii i ekspertyzy technicznej, korespondencji między stronami w zakresie dotyczącym występujących w lokalu wad technicznych, ustaleń dotyczących ich naprawy i podjętych w związku z tym działań pozwanej wspólnoty.

Ostatecznie pozwana nie kwestionuje zasadności naliczenia poszczególnych opłat w kolejnych miesiącach i faktu ich nieregularnego uiszczania, ale wskazuje jedynie, że naliczone opłaty powinny zostać pomniejszone przez pozwaną Wspólnotę z uwagi na występujące wady techniczne lokalu skutkujące zwiększeniem opłat z tytułu ogrzewania.

Powódka w niniejszej sprawie domagała się od pozwanej jako właścicielki lokalu nr (...) przy ul. (...) w G. zapłaty zaległych zaliczek na poczet kosztów eksploatacji i zarządu nieruchomością wspólną za okres od stycznia 2015 roku do 31 października 2017 roku opierając swe roszczenie na treści art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i jest obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż powyższy obowiązek ciąży na właścicielu lokalu. Pozwana bezspornie jest właścicielem lokalu nr (...) przy ul. (...) w G..

Przesądziwszy powyższe nie ulega wątpliwości w ocenie sądu, iż pozwana jest w myśl art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali zobowiązana do ponoszenia kosztów związanych z użytkowaniem spornego lokalu oraz pokrywaniem kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali, obowiązek właścicieli lokali uiszczania zaliczek w formie bieżących opłat płatnych miesięcznie jest ustawowo określonym sposobem pokrywania przez właścicieli lokali kosztów zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się w szczególności wydatki i ciężary wymienione w art. 14 tejże ustawy. W konsekwencji odpowiedzialność pozwanej nie budzi wątpliwości. Jak już wyżej wskazano obowiązek uiszczania zaliczek i pokrywania kosztów związanych z posiadanym lokalem nie jest obowiązkiem umownym a ustawowym, który wynika z art. 13-15 ustawy o własność lokali. Stąd też faktyczne przebywanie bądź nie w należącym do pozwanej lokalu miałoby znaczenie o tyle, o ile sam fakt oraz wpływ tej okoliczności na wysokość zobowiązania pozwana by udowodniła.

Wyjaśnienia wymaga również, iż pozwana kwestionując zasadność roszczenia pozwanej wskazuje jedynie na występujące wady techniczne, co winno skutkować obniżeniem przez pozwaną wspólnotę wysokości naliczanych opłat, gdyż w jej ocenie koszty ogrzewania odbiegają od oczekiwanych przez te właśnie wady. Jednakże pozwana ostatecznie nie podniosła zarzutu potrącenia wierzytelności strony powodowej ze swoją wierzytelnością. Jednakże w takiej sytuacji wierzytelność pozwanej, która miałaby ulec potrąceniu winna zostać wykazana, zarówno, co do zasady, jak i do wysokości.

Potrącenie określone w art. 498 k.c. jest jedną z przyczyn wygaśnięcia zobowiązania, jednakże tylko wówczas, gdy zostaną spełnione ustawowo określone przesłanki. Odwołując się do ogólnych reguł postępowania dowodowego, uznał, że obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. W konsekwencji to pozwana winna po pierwsze zgłosić zarzut potrącenia, a następnie udowodnić, że przysługiwała jej wierzytelność względem strony powodowej, którą może potrącić z wierzytelnością dochodzoną pozwem, a więc udowodnić nie tylko, że poniosła szkodę majątkową, ale także jej rozmiar oraz to, że za szkodę tę odpowiedzialna jest strona powodowa, przy czym pozwana posługuje się dosyć ogólnym sformułowaniem, nie zaś konkretną określoną kwotą. Brak jest natomiast podstaw, aby stwierdzić, że pozwanej przysługuje wierzytelność w stosunku do pozwanej i tego, że do uszkodzenia lokalu pozwanej doszło na skutek działania czy też zaniechania strony powodowej i tego, że pozwana udowodniła wysokości szkody.

W związku z tym sąd uznał wysokość zadłużenia pozwanej względem powódki w wysokości 5.116,41 zł za wykazaną, zarówno na podstawie złożonych w sprawie dokumentów wymienionych na wstępie rozważań.

Za okres od stycznia 2015 roku do 31 października 2017 roku pozwana zalega z zapłatą kwoty 5.116,41 zł należności głównej, na którą składa się kwota 4.151,99 zł z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz kwota 964,42 zł z tytułu nieuregulowanych należności na poczet funduszu remontowego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 14 ustawy o własności lokali oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie I. wyroku zasadzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.617,65 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 13 listopada 2017 roku (tj. od dnia wniesienia pozwu zgodnie z jego żądaniem) do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (ze zm.) i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.073 zł, na którą składają się koszty zastępstwa procesowego (1.800 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz opłata sądowa od pozwu (256 zł).