Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Karp

Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Schick

Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa S. B. (1) i J. B.

przeciwko P. z siedzibą w W.

o zapłatę 12 000 zł

I.zasądza od strony pozwanej P. z siedzibą w W. na rzecz powodów S. B. (1) i J. B. kwoty po 6 000 zł (sześć tysięcy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 maja 2017 roku;

II.zasądza od strony pozwanej na rzecz powodów kwoty po 1517 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Powodowie S. B. (1) i J. B. wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) (...) S.A. w W. kwoty 12 000 zł, tytułem dalszego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powodów w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 7 maja 2013 roku wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

W uzasadnieniu powodowie podali, że domagają się po 6000 zł zadośćuczynienia, bowiem w następstwie zdarzenia komunikacyjnego z dnia 7 maja 2013 roku zostali poszkodowani, doznali obrażeń ciała, a strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za zdarzenie, w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów.

Strona pozwana przyznała tytułem zadośćuczynienia powodowi S. B. (1) kwotę 2500 zł, a powodowi J. B. kwotę 1200 zł i odmówiła wypłaty wyższej kwoty.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, wskazując, że prowadziła postępowanie likwidacyjne jako reprezentant do spraw roszczeń na terenie Polski i wypłaciła już pozwanym kwoty 2500 zł i 1200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę.

W odpowiedzi na pozew podniosła, ze nie ponosi odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie bowiem brak po jej stronie legitymacji procesowej biernej, wskazując, że legitymację taką posiada P., a powodowie pomimo prawidłowego wskazania błędnie wytoczyli powództwo przeciwko stronie pozwanej.

Pełnomocnik powodów pismem z 24 maja 2016 roku wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej P. w W.. Po wezwaniu w charakterze strony pozwanej P. w W., nowy pozwany wniósł o oddalenie powództwa i powtórzenie postępowania dowodowego w sprawie oraz podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w oparciu o przepis art. 819 par. 3 i 4 w zw. z art. 442 1 par. 1 k.c. wskazując, ze powodowie wnieśli swoje roszczenie po upływie 3 –letniego terminu przedawnienia, który upłynął w 2016 roku, podczas gdy wezwanie do udziału w sprawie zostało doręczone w dniu 10 maja 2017 roku.

Strona pozwana podniosła także, ze sprawca zdarzenia nie dopuścił się występku, który uzasadniałby 20 letni okres przedawnienia, a powodowie, którzy są policjantami, nie wskazali by sprawca dopuścił się przestępstwa, a nie wykroczenia, a załączona dokumentacja wskazuje na rozstrój narządów ciała poniżej 7 dni, zaś uraz powodów określiła jako banalny. Nadto strona pozwana wskazała na rażące wygórowanie odsetek i stwierdziła, że mogą być liczone od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie S. B. (1) i J. B. byli uczestniczkami zdarzenia drogowego z 7 maja 2013 roku. Obaj są policjantami i w chwili wypadku obaj znajdowali się w pojeździe, jako kierowca i obsługa nieoznakowanego pojazdu K., wykonując czynności służbowe.

Na pojazd, którym prawidłowo poruszali się powodowie, najechał sprawca wypadku, samochodem pochodzącym z N.. Powodowie otrzymali od strony pozwanej zadośćuczynienie w łącznej kwocie 3700 zł.

Powodowie nieprawidłowo pozwali Towarzystwo (...) S.A. w W. zamiast P..

/ bezsporne/

W dniu wypadku powód S. B. (1) miał 42 lata. Na skutek wypadku doznał obrażeń kręgosłupa i przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 3 tygodnie, nosił kołnierz ortopedyczny i leczył się u neurologa i ortopedy. Po wypadku ograniczył bieganie i wymagał pomocy żony, przeszedł na policyjna emeryturę.

W dniu wypadku powód J. B. miał 38 lat. Na skutek wypadku doznał obrażeń kręgosłupa szyjnego, barku i klatki piersiowej. Przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 3 tygodnie, nosił kołnierz ortopedyczny i leczył się u neurologa i ortopedy. Dwukrotnie odbył rehabilitację. Od daty wypadku powód schudł 30 kg, nie podnosi już ciężarów i nie jest tak sprawny jak wcześniej, co sprawia problem przy interwencjach. Od daty wypadku odczuwał i odczuwa nadal bóle głowy, kręgosłupa, obręczy barkowej, pleców oraz drętwienie palców i lęki w czasie jazdy samochodem.

Po wypadku została udzielona powodom pomoc medyczna w Szpitalu w P. / (...)/. Do chwili obecnej od daty wypadku powodowie odczuwają jego skutki, zażywają leki przeciwbólowe i maja przykre wspomnienia wypadku.

Powodowie konsultowali się z psycholog, która stwierdziła ostrą reakcje na stres i dezintegrację funkcjonowania psychicznego. Obaj powodowie nosili 2 tygodnie kołnierz ortopedyczny i przebywali po wypadku na zwolnieniu lekarskim przez 3 tygodnie.

Dowód: protokół K- 91, dok. med., K- 15-32, 37-52, 276-341, akta szkody K- 77

Powołany w sprawie dwukrotnie, biegły dr nauk medycznych ortopeda M. J., stwierdził u powoda S. B. (1), który ma 46 lat i jest już emerytem policyjnym, stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego i aktualny długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3 %, który bezpośrednio po zdarzeniu był większy. Skutkiem wypadku jest zespół bólowy kręgosłupa szyjnego.

U powoda J. B., który ma obecnie 43 lata i jest policjantem, biegły ortopeda stwierdził stan po urazie skrętnym kręgosłupa odcinka szyjnego i stan po urazie stawu ramiennego lewego oraz łączny procentowy długotrwały uszczerbek na zdrowiu -5 %. Będzie on wymagał kontynuacji leczenia usprawniającego i oszczędnego trybu życia oraz rehabilitacji i leczenia farmakologicznego.

Dowód: - opinia ortopedy K- 144-152, 367-375

Powołana w sprawie, biegła neurolog J. S., stwierdziła w opiniach, że zarówno powód S. B. (1) jak i powód J. B. doznali urazu kręgosłupa szyjnego, jednak brak przesłanek do ustalenia neurologicznego uszczerbku na zdrowiu. Zgłaszane dolegliwości nie wykraczały poza zakres fizjologicznej reakcji kompensacyjno-adaptacyjnej ustroju powodów.

Dowód: -opinia neurologa K- 118-123, 350-353

Powołany w sprawie psychiatra, biegły W. B., wskazał, że powodowie w wyniku urazu z 7 maja 2013 roku nie doznali uszczerbku na zdrowiu psychicznym, a odczuwane uczucie napięcia i niepokoju w niewielkim nasileniu, nie stanowi ograniczenia w życiu codziennym powodów.

Dowód: opinia psychiatry K- 342-343

W opinii uzupełniającej biegły ortopeda stanowczo potwierdził ustalone uszczerbki na zdrowiu powodów wskazując na odmienność skutków wypadku w dziedzinie neurologii i ortopedii, zwracając uwagę, ze z pozycji, z której przyznawał procentowy uszczerbek na zdrowiu, możliwe było przyznanie 15 % uszczerbku.

Dowód: opinia uzupełniająca ortopedy K- 404-405

Decyzja o przyznaniu zadośćuczynienia J. B. wydana została przez ubezpieczyciela, któremu zgłoszono szkodę, 29 lipca 2013 roku, a S. B. (2) 23 września 2013 roku. Pozew wpłynął 24 marca 2016 roku, a wniosek o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej P. wpłynął do Sądu 31 maja 2016 roku.

Dowód: decyzje K- 35, 56, wniosek K- 86, pozew K- 1

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył , co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w całości na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności trzech opinii biegłego ortopedy, opinii neurologa i psychiatry, przesłuchania powodów i dokumentacji medycznej oraz akt szkody.

Na podstawie przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Katalog wypadków, w których można żądać zadośćuczynienia określa przepis art. 444 § 1 k.c. stanowiąc, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 k.p.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

O charakterze, jaki ma spełniać zadośćuczynienie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2000 r. wydanego w sprawie I CKN 969/98 (LEX 50824), stwierdzając, że zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy.

Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

W niniejszej sprawie Sąd przyznał powodom kwoty po 6000 zł dalszego zadośćuczynienia, co wynika z faktu, że rozważając wysokość w jakiej winno być zadośćuczynienie wypłacone, należy rozważać każdy przypadek indywidualnie, ponieważ jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 r., wydanemu w sprawie IV CKN 1266/00 (LEX nr 80272) określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron.

Sąd uwzględnił przede wszystkim utrudnienia stanowiące skutki wypadku - wypadek skutkuje do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego i głowy, ograniczeniem w wykonywaniu ulubionych zajęć, uprawianiu sportu i spędzania czasu wolnego – powód J. B. nie podnosi już ciężarów, schudł od wypadku 30 kg, bóle i ograniczenia ruchowe przeszkadzają mu w wykonywaniu służby w Policji, szczególnie w czasie interwencji.

Powód S. B. (1) z powodu odczuwanych dolegliwości bólowych nie kontynuuje biegania, które wcześniej uprawiał, przeszedł na wcześniejszą emeryturę, odczuwał ograniczenia w życiu codziennym np. noszeniu zakupów, odczuwał bóle kręgosłupa i lęk.

Skutki wypadku wpływają na życie zawodowe powodów ograniczając ich sprawność z powodu odczuwanych dolegliwości bólowych np. w czasie interwencji, w życiu codziennym, w czasie prób uprawiania sportów i rekreacji.

Powyższe okoliczności Sąd uznał za skutkujące poczuciem krzywdy i potrzebą jej kompensacji Powodom przyznano zadośćuczynienie, stanowiące adekwatna kompensatę długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, niezdolności do pracy, konieczności leczenia i rehabilitacji oraz dolegliwości bólowych odczuwanych do chwili obecnej i konieczności dalszego leczenia usprawniającego i rehabilitacji.

Zarzut przedawnienia wskazany przez stronę pozwaną nie jest uzasadniony.

Zgodnie z art. 819. § 1. K.c. Roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech., a na podstawie § 3. W wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

W myśl § 4. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

29 lipca 2013 roku wydana została przez ubezpieczyciela, któremu zgłoszono szkodę, decyzja o przyznaniu zadośćuczynienia J. B. w kwocie 1200 zł, a decyzja w sprawie zadośćuczynienia dla S. B. (1) wydana została 23 września 2013 roku. Pozew wpłynął do Sądu 24 marca 2016 roku, a wniosek o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej P. wpłynął do Sądu 31 maja 2016 roku, a zatem nie upłynął okres 3 lat od daty wydania decyzji przez ubezpieczyciela, zastosowanie ma zatem § 4 art. 819 k.c.

Zdarzenie z 7 maja 2013 roku, stanowiące podstawę żądania powodów, spowodowało co najmniej 3 tygodniowe zwolnienie lekarskie i niezdolność do pracy przez ten okres oraz, co ustalił biegły ortopeda- długotrwały uszczerbek na zdrowiu powodów. Nie może być zatem mowy o wykroczeniu przy uwzględnieniu skutków czyny niedozwolonego popełnionego przez sprawce, za którego odpowiada strona pozwana.Skutki zdarzenia wskazują, że był to występek.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli przepisu art. 98 § 1 k.p.c.