Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Bożena Oblińska

w obecności oskarżyciela : Prokuratora Małgorzaty Horoszko – Chojnackiej

po rozpoznaniu dnia 11 grudnia 2018 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

O. K. (1) , syna P. i K. z d. S. , ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że :

w dniu 30 stycznia 2018 roku w L. , woj. (...) , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z mężczyzną o nieustalonych personaliach , używając wobec K. S. (1) przemocy polegającej na uderzaniu go pięściami i kopaniu po głowie i całym ciele , dokonał na szkodę pokrzywdzonego kradzieży portfela o wartości 50 zł z zawartością dowodu osobistego na dane pokrzywdzonego i pieniędzy w kwocie 180 zł , wszystko o łącznej wartości 230 zł. , powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i twarzy – podbiegnięcie krwawe w tkankach oczodołu prawego , otarcie naskórka w okolicy stawu żuchwowego lewego i okolicy skroniowej lewej , złamania żeber VII i VIII po stronie lewej, rany tłuczonej kolana prawego stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni ,

tj. czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego O. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , przy czym czyn ten kwalifikuje jako czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje , zaś na podstawie art 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 3 ( trzech ) lat pozbawienia wolności ;

2.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu O. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 08 maja 2018 r. godz. 22.55 r. do dnia 11 grudnia 2018 r. ;

3.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. nakłada na oskarżonego O. K. (1) obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. S. (1) kwoty 230 zł ( dwieście trzydzieści złotych ) ;

4.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego O. K. (1) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego K. S. (1) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 2000 ( dwóch tysięcy ) złotych;

5.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego O. K. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 1058/18

UZASADNIENIE ( w trybie art. 424 § 3 k.p.k. )

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony O. K. (1) stanął pod zarzutem iż w dniu 30 stycznia 2018 roku w L. , woj. (...) , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z mężczyzną o nieustalonych personaliach , używając wobec K. S. (1) przemocy polegającej na uderzaniu go pięściami i kopaniu po głowie i całym ciele , dokonał na szkodę pokrzywdzonego kradzieży portfela o wartości 50 zł z zawartością dowodu osobistego na dane pokrzywdzonego i pieniędzy w kwocie 180 zł , wszystko o łącznej wartości 230 zł. , powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i twarzy – podbiegnięcie krwawe w tkankach oczodołu prawego , otarcie naskórka w okolicy stawu żuchwowego lewego i okolicy skroniowej lewej , złamania żeber VII i VIII po stronie lewej, rany tłuczonej kolana prawego stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni , to jest popełnienia czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

O. K. (1) ma ukończone 21 lata, jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , jest osobą bezrobotną, był karany ( k. 249 ), był leczony psychiatrycznie , nie był leczony odwykowo. Z opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów w dniu 04 października 2018 r. ( k. 169-172 ) wynika iż u oskarżonego O. K. (1) nie rozpoznano choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego . Rozpoznano cechy osobowości nieprawidłowej . Ten stan psychiczny oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał zdolności kierowania swoim postępowaniem ( poczytalność nie budzi wątpliwości ) . O ile w czasie czynu pojawił się stan nietrzeźwości to był to stan bez podłoża patologicznego , którego skutki były wcześniej znane . Oskarżony O. K. (1) może brać udział w czynnościach procesowych oraz prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny .

Oskarżony O. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym początkowo nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu stwierdzać iż nie wie o jakie zdarzenie chodzi bo go nie pamięta ( k. 55 i k. 77 ). Następnie oskarżony O. K. (1) częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu stwierdzając iż doszło do szarpaniny między nim a pokrzywdzonym K. S. (2) . Oskarżony O. K. (1) wyjaśnił iż portfel pokrzywdzonego zabrał K. C. , który był tam razem z nim ( k. 95-96 ) . Natomiast na rozprawie przed Sądem oskarżony O. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień . Następnie oskarżony O. K. (2) i jego obrońca złożyli wniosek w trybie art. 387 § k.p.k. ( k. 257-258 ) .

Sąd dał w wiarę wyjaśnieniom oskarżonego O. K. (1) zwłaszcza w zakresie jakim przyznał się do popełnieni zarzucanego mu czynu i w zakresie jakim jego wyjaśnienia korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego K. S. (2) . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego O. K. (1) są jasne , dokładne i korespondują z całością w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z dowodami w postaci : notatki urzędowej ( k. 1-4 ) , protokołu przebiegu badania stanu trzeźwości ( k. 5 ) , notatki z użycia psa służbowego ( k. 7-8 ) , protokołu zatrzymania rzeczy ( k. 18-20 i k. 30-32 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 22-23 i k. 36-37 ) , kserokopii zaświadczenia lekarskiego ( k. 34 ) , opinii lekarskich dotyczących pokrzywdzonego K. S. (2) ( k. 42 i k. 88 ) , potwierdzenia tożsamości ( k. 52 ) , protokołu przeszukania ( k. 81-82 ) i notatki urzędowej wraz załącznikami dotyczącymi logowań telefonu komórkowego należącego do świadka K. C. ( k. 162-164 ) oraz zeznaniami świadków : K. S. (2) ( k. 9-10 , k. 16-17 i k. 69-70 ) , A. M. ( k. 24 ) , P. S. ( k. 38 ) i K. C. ( k. 162-164 ) w zakresie jaki Sąd dał im wiarę .

Sąd dał pełną wiarę zeznaniom przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków K. S. (2) , A. M., P. S. i K. C. jako jasnym , dokładnym i korespondującym z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonego O. K. (1) w zakresie jakim ten których przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.

Z zeznań świadka K. S. (2) – pokrzywdzonego w niniejszej sprawie wynika w jaki sposób doszło do rozboju na jego osobie w dniu 30 stycznia 2018 roku w L. przy sklepie (...) na ul. (...) . Świadek K. S. (2) opisał zachowanie oskarżonego O. K. (1) podczas tego zdarzenia . Świadek K. S. (2) wskazał iż osobą która go zaatakowała jako pierwszy był oskarżony O. K. (1) i opisał jakie rzeczy zostały mu ukradzione podczas tego zdarzenia ( k. 9-10 , k. 16-17 i k. 69-70 ) .

Z zeznań świadka A. M. wynika jaki wyglądał początek zdarzenia w dniu 30 stycznia 2018 roku w L. przy sklepie (...) na ul. (...) kiedy pokrzywdzony K. S. (2) został zaatakowany przez oskarżonego ( k. 24 ) .

Z zeznań świadka P. S. – policjanta z KPP w L. wynika iż w toku czynności związanych z poszukiwaniem sprawców rozboju na osobie K. S. (2) ustalił na podstawie miedzy innymi monitoringu sklepu (...) na ul. (...) iż jednym z tych sprawców jest oskarżony O. K. (1) ( k. 38 ) .

Natomiast z zeznań świadka K. C. wynika iż nie było go w dniu 30 stycznia 2018 r. w L. na ul. (...) i nie brał udziału w rozboju na osobie pokrzywdzonego K. S. (2) . Należy wskazać iż zeznania świadka K. C. w tym zakresie potwierdza notatka urzędowa wraz załącznikami dotyczącymi logowań telefonu komórkowego należącego do świadka K. C. ( k. 162-164 ) .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony O. K. (1) został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , przy czym czyn ten został zakwalifikowany jako czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

Przepis art. 280 § 1 k.k. stanowi , iż karze podlega , kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. W ujęciu art. 280 § 1 k.k. przestępstwo rozboju polega na kradzieży popełnionej przy użyciu przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo przez doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Rozbój jest przestępstwem złożonym, sprawca bowiem zmierza do dokonania kradzieży, atakując integralność cielesną człowieka (przemoc), jego wolność, zdrowie, a nawet życie. Tak więc przedmiot kradzieży (zaboru) stanowi bliższy przedmiot ochrony (zamachu), natomiast nietykalność człowieka, jego wolność i zdrowie - przedmiot dalszy. Rozbój charakteryzuje się kierunkowością działania sprawcy. Musi on zmierzać do dokonania kradzieży, używając do realizacji tego celu przemocy wobec osoby, groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Jest to więc przestępstwo umyślne, które można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim, tak co do celu działania, jak i używanych środków. Zastosowanie rozbójniczych środków musi nastąpić przed lub w czasie dokonywania kradzieży, aby przełamać lub uniemożliwić opór posiadacza przedmiotu kradzieży. Odwrócenie tej kolejności, tj. stosowanie przemocy lub groźby po dokonaniu kradzieży, charakteryzuje inne przestępstwo - kradzież rozbójniczą. Przez przemoc wobec osoby należy rozumieć zastosowanie bezpośredniej przemocy fizycznej skierowanej na ciało człowieka w celu uniemożliwienia lub pokonania oporu, aby następnie dokonać kradzieży (np. bicie, kopanie, duszenie, obezwładnienie i związanie itp.). Chodzi więc o przemoc w znaczeniu analogicznym do czynności wykonawczej określonego w art. 191 § 1 k.k. przestępstwa zmuszania, przy czym przepis ten w kwalifikacji prawnej czynu zostaje pominięty w myśl zasady pochłaniania (mieści się bowiem w znamionach wykonawczych rozboju). Drugim z alternatywnych sposobów popełnienia rozboju jest groźba użycia przemocy wobec osoby. Może ona polegać na grożeniu pobiciem, spowodowaniem uszkodzenia ciała lub zastosowaniem innej formy przemocy fizycznej, przy czym groźba ta nie musi być skierowana bezpośrednio na osobę, której rzecz sprawca chce zagarnąć, ale może np. dotyczyć obecnej przy zdarzeniu osoby najbliższej. Forma wyrażenia groźby nie jest ustawowo określona, nie musi więc być przez sprawcę wypowiedziana, a wystarczy, że jednoznacznie wynika z jego zachowania się. Kolejny sposób zachowania się sprawcy rozboju polega na doprowadzeniu człowieka do nieprzytomności lub stanu bezbronności. Należy przez to rozumieć takie działania, które wprawdzie nie polegają na zastosowaniu przemocy fizycznej lub groźby natychmiastowego jej użycia, jednakże doprowadzają pokrzywdzonego do utraty przytomności lub czynią go bezbronnym. Utratę przytomności może np. spowodować odurzenie ofiary środkiem farmakologicznym lub chemicznym, natomiast spowodowanie bezbronności może nastąpić w wyniku zamknięcia ofiary w pomieszczeniu, podstępnego zatrzymania samochodu i pozostawienia bezradnej ofiary na szosie, odebrania osobie fizycznie upośledzonej wózka inwalidzkiego itp. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 października 1995 r., II KR 128/95 z glosą S. Łagodzińskiego, Prok. i Pr. 1996, nr 12). Zdaniem Sądu Najwyższego , przez stan bezbronności należy również rozumieć sytuację, gdy wielość napastników lub znaczna dysproporcja sił pozbawia pokrzywdzonego możliwości oporu lub też możliwość tę w istotnym zakresie ogranicza (zob. wyr. z 14 VI 1989 r., V KRN 99/98, OSNKW 1989, nr 12, poz. 48). ( za Komentarz do art. 280 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. )

Przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, do którego znamion należy skutek w postaci zaboru rzeczy. Do znamion skutku nie należy natomiast dokonanie zamachu na osobę. Sam zamach wywołujący określone konsekwencje, jeżeli sprawca nie zdołał zawładnąć rzeczą, stanowi jedynie usiłowanie rozboju. Przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy ukierunkowane było na określony cel, którym jest zamiar przywłaszczenia rzeczy. ( za Komentarz do art. 280 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II.).

Natomiast zgodnie z treścią art. 275 § 1 k.k. karze podlega kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza. Przedmiotem ochrony jest wiarygodność dokumentów stwierdzających tożsamość lub prawa majątkowe określonej osoby, prawo do dysponowania takimi dokumentami przez osobę, której dotyczą, a pośrednio także prawa majątkowe tej osoby (Wróbel (w:) Zoll II, s. 1358). Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 275 § 1 k.k. polega na posługiwaniu się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe, na kradzieży takiego dokumentu lub jego przywłaszczeniu. „Posługiwanie się” oznacza tyle co użycie czegoś jako środka, narzędzia do osiągnięcia jakiegoś celu ( Słownik..., t. 2, s. 839). Na gruncie analizowanego przepisu „posługiwanie się” należy rozumieć jako okazywanie cudzego dokumentu jako własnego lub powoływanie się na jego treść (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 10 listopada 1999 r., II AKa 188/99, KZS 1999, z. 11, poz. 28). W zakresie posługiwania się cudzym dokumentem przepis art. 275 § 1 k.k. określa przestępstwo formalne (bezskutkowe), zaś w odniesieniu do kradzieży i przywłaszczenia - materialne (skutkowe). Skutkiem jest wyjęcie cudzego dokumentu przez sprawcę z władztwa osoby uprawnionej (Zawłocki (w:) Wąsek II, s. 695; Piórkowska-Flieger, Przestępstwa..., s. 3). Jest to przestępstwo powszechne. W przypadku czynności w postaci kradzieży i przywłaszczenia konieczna jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego; w przypadku posługiwania się - w grę wchodzi również zamiar ewentualny ( za Marek Mozgawa Komentarz do art. 275 kodeksu karnego ) .

Natomiast przepis art. 157 § 1 k.k. stanowi iż, karze podlega , kto powoduje naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia , inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. . W treści art. 157 § 1 k.k. określony został jeden z typów spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. . Kodeks karny dzieli te „inne” naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia „dłużej niż 7 dni” i „nie dłużej niż 7 dni”. Można więc na tej podstawie wyróżnić, obok ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym jest mowa w art. 156 k.k. , średni uszczerbek na zdrowiu, trwający dłużej niż 7 dni ( art. 157 § 1 k.k. ) oraz lekki uszczerbek na zdrowiu, trwający nie dłużej niż 7 dni. Podział uszczerbków na zdrowiu w art. 157 k.k. na średnie i lekkie odgrywa rolę przy kwalifikacji typów popełnionych umyślnie. Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstw określonych w art. 157 § 1 k.k. jest zdrowie . Przestępstwa określone w art. 157 § 1 k.k. , popełnione w formie działania, mają charakter powszechny, tzn. mogą być popełnione przez każdego. Z uwagi na to, że są to przestępstwa skutkowe, w formie zaniechania mają charakter indywidualny - mogą być popełnione tylko przez osobę, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia nastąpienia uszczerbku na zdrowiu. Skutek określony w art. 157 § 2 k.k. oddziela od skutku charakteryzującego typ czynu zabronionego opisanego w art. 157 § 1 k.k. okres trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie dłużej niż 7 dni.

Przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k. może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Konieczne jest również w wypadku przestępstwa określonego w art. 157 § 1 k.k. sięgnięcie do konstrukcji zamiaru ogólnego. Sprawca nie musi uświadamiać sobie i na przykład chcieć, aby powodowany przez niego uszczerbek na zdrowiu trwał dłużej niż 7 dni albo nie dłużej niż 7 dni. Wystarczy, dla przyjęcia realizacji znamion typu określonego w art. 157 § 1 k.k. , że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki. Natomiast warunkiem odpowiedzialności z art. 157 § 2 k.k. jest zaistnienie jakiegokolwiek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia . Nieznaczne ślady na ciele np. niewielkie siniaki czy zadrapania nie stanowią uszkodzenia ciał i nie uzasadniają kwalifikacji z art. 157 k.k..

Zgodnie z treścią art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Przepis ten określa zasady orzekania w sytuacjach tzw. zbiegu przepisów ustawy, to znaczy w sytuacji , gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu ustawy karnej . W przepisie tym ustanowiono zasadę kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy , który polega na tym , że gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu stawy karnej , sprawca zostaje skazany na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

W powyższej sprawie oskarżony O. K. (1) wypełnili wszystkie znamiona czynu zabronionego czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku . Oskarżony O. K. (1) w dniu 30 stycznia 2018 roku w L. , woj. (...) , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z mężczyzną o nieustalonych personaliach dokonał rozboju na osobie K. S. (1) używając wobec pokrzywdzonego K. S. (1) przemocy polegającej na uderzaniu go pięściami i kopaniu po głowie i całym ciele , a następnie dokonał na szkodę pokrzywdzonego K. S. (2) kradzieży portfela o wartości 50 zł z zawartością dowodu osobistego na dane pokrzywdzonego i pieniędzy w kwocie 180 zł , wszystko o łącznej wartości 230 zł. W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony K. S. (2) doznał obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i twarzy – podbiegnięcie krwawe w tkankach oczodołu prawego , otarcie naskórka w okolicy stawu żuchwowego lewego i okolicy skroniowej lewej , złamania żeber VII i VIII po stronie lewej, rany tłuczonej kolana prawego stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. . Fakt ten wynika wprost opinii pisemnej z dnia 12 maja 2018 r. sporządzonej przez biegłego z zakresu chirurgii ogólnej M. R. ( k. 88 ). Tak więc działanie oskarżonego O. K. (1) poległo na kradzieży popełnionej przy użyciu przemocy wobec osoby pokrzywdzonego K. S. (1) . Należy wskazać iż rozbój charakteryzuje się kierunkowością działania sprawcy. Musi on zmierzać do dokonania kradzieży, używając do realizacji tego celu przemocy wobec osoby, groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Jest to więc przestępstwo umyślne, które można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim, tak co do celu działania, jak i używanych środków. Zastosowanie rozbójniczych środków musi nastąpić przed lub w czasie dokonywania kradzieży, aby przełamać lub uniemożliwić opór posiadacza przedmiotu kradzieży. Niewątpliwym jest iż zachowanie oskarżonego O. K. (1) spełnia wszystkie te przesłanki . Należy wskazać iż oskarżony O. K. (1) wraz z nieustalonym dotychczas sprawcą działając wspólnie i w porozumieniu w wykonaniu tego samego zamiaru doprowadzili pokrzywdzonego K. S. (2) do stanu bezbronności stosując wobec niego przemoc w postaci uderzania go pięściami i kopaniu po głowie i całym ciele a następnie zabrali w celu przywłaszczenia portfel o wartości 50 zł z zawartością dowodu osobistego na dane pokrzywdzonego i pieniędzy w kwocie 180 zł wszystko o łącznej wartości 230 zł. Fakty te wynikają częściowo z wyjaśnień oskarżonego O. K. (1) w zakresie jaki Sąd dał im wiarę oraz dowodów w postaci : notatki urzędowej ( k. 1-4 ) , protokołu przebiegu badania stanu trzeźwości ( k. 5 ) , notatki z użycia psa służbowego ( k. 7-8 ) , protokołu zatrzymania rzeczy ( k. 18-20 i k. 30-32 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 22-23 i k. 36-37 ) , kserokopii zaświadczenia lekarskiego ( k. 34 ) , opinii lekarskich dotyczących pokrzywdzonego K. S. (2) ( k. 42 i k. 88 ) , potwierdzenia tożsamości ( k. 52 ) , protokołu przeszukania ( k. 81-82 ) i notatki urzędowej wraz załącznikami dotyczącymi logowań telefonu komórkowego należącego do świadka K. C. ( k. 162-164 ) i zeznań świadków : K. S. (2) ( k. 9-10 , k. 16-17 i k. 69-70 ) , A. M. ( k. 24 ) , P. S. ( k. 38 ) i K. C. ( k. 162-164 ) w zakresie jaki Sąd dał im wiarę .

Należy ponadto wskazać iż oskarżony O. K. (1) na rozprawie przed Sądem przyznał się do popełnienia tego czynu i złożył wniosek w trybie art. 387 § 1 k.p.k. ( k. 257-258 ) .

Tym samym wina oskarżonego O. K. (1) co do popełnienia przez niego czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku nie budzi wątpliwości .

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego O. K. (1) nie budzą wątpliwości.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego O. K. (1) czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra oraz okoliczności działania oskarżonego . Oskarżony O. K. (1) naruszył bowiem dobro chronione prawem jakim jest cudze mienie oraz zdrowie człowieka. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał również fakt , iż oskarżony O. K. (1) był karany ( k. 249 ) .

Sąd nie stwierdził istnienia żadnych okoliczności łagodzących wobec oskarżonego O. K. (1) .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu O. K. (1) za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisany w pkt. 1 wyroku na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 3 lat pozbawienia wolności .

Orzeczona wobec oskarżonego O. K. (1) kara 3 lat pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ sposób działania oskarżonego O. K. (1) podczas popełnienia zarzucanego mu czynu. Ponadto oskarżony O. K. (1) był już karany ( k. 249 ) w tym na karę pozbawienia wolności co miało wpływ na wymiar kary pozbawienia wolności. Wobec treści art. 69 § 1 i 2 k.k. i faktu iż czyn z art. 280 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od lat 2 do 12 w niniejszej sprawie można było wymierzyć oskarżonemu O. K. (1) tylko bezwzględną karę pozbawienia wolności . Należy zauważyć iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może skłonić oskarżonego O. K. (1) do refleksji nad swoim zachowaniem i powstrzymać go od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw. Kara ta winna spełnić przede wszystkim wobec oskarżonego O. K. (1) funkcję represyjną .

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu O. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 08 maja 2018 r. godz. 22.55 r. do dnia 11 grudnia 2018 r. .

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego O. K. (1) obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. S. (1) kwoty 230 zł ( dwieście trzydzieści złotych ) i zobowiązał oskarżonego O. K. (1) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego K. S. (1) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 2000 ( dwóch tysięcy ) złotych . Nałożenie na oskarżonego O. K. (1) obowiązku naprawienia szkody i zobowiązanie oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ma zrealizować wobec oskarżonego O. K. (1) cele wychowawcze i powstrzymać go od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego O. K. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę ich dochody .

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

Należy ponadto podnieść iż mimo że oskarżony O. K. (1) w trybie art. 422 § 1 k.p.k. złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia co do całości wyroku Sąd sporządził uzasadnienie tego wyroku zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. . Zgodnie treścią art. 424 § 3 k.p.k. w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.