Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2018 r. w S.

odwołania S. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 9 lutego 2018 r. Nr (...)

w sprawie S. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 288/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 9 lutego 2018r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonej S. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż u wymienionej komisja lekarska ZUS orzeczeniem z 31 stycznia 2018r. nie stwierdziła niezdolności do pracy (decyzja ZUS k. 72 akt organu rentowego).

Odwołanie od w/w decyzji złożyła S. T. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazała, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS i podniosła, iż ze względu na stan zdrowia jest osobą niezdolną do pracy. Ubezpieczona wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych: neurologa, endokrynologa, ortopedy i psychologa lub psychiatry (odwołanie ubezpieczonej k. 1-3 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując, iż zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 31 stycznia 2018r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 15-16 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona S. T., urodzona (...), ma wykształcenie średnie – technik hodowca i dotąd pracowała wyłącznie jako pracownik biurowy.

Ubezpieczona od 5 stycznia 2017r. była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja ZUS z 19 stycznia 2017r. k. 47-48 akt sprawy). Decyzją z dnia 2 sierpnia 2017 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31.12.2017 r. (decyzja z 2 sierpnia 2017r. k. 65-66 akt sprawy).

Ubezpieczona 21 listopada 2017r. wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek ubezpieczonej k. 67-68 akt organu rentowego). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 4 stycznia 2018r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 69 akt organu rentowego). S. T. wniosła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i na skutek powyższego została skierowana na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 31 stycznia 2018r. również ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS k. 71 akt organu rentowego).

Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 9 lutego 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja ZUS k. 72 akt organu rentowego).

Zespół biegłych lekarzy: psychiatry, neurologa, ortopedy oraz endokrynologa w opinii sporządzonej na zlecenie Sądu rozpoznał u S. T.: zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku C i L-S bez zespołu korzeniowego; niedomogę bólową lewego stawu kolanowego; stan po strumectomii z powodu wola guzkowego oraz usunięciu gruczolaka lewej przytarczycy, powikłany przejściową hypokalcemią oraz objawami tężyczkowymi, najpewniej w przebiegu zespołu „głodnych kości”; wole guzkowe prawostronne w okresie eutytreozy; nawarstwienia depresyjne; zaburzenia depresyjno - adaptacyjne o podłożu sytuacyjnym, funkcjonowanie intelektualne w granicach normy, brak istotnych wykładników organicznego uszkodzenia OUN. Wykonana diagnostyka radiologiczna kręgosłupa wykazała obecność zmian zwyrodnieniowych oraz dyskopatycznych będących podłożem zespołów bólowych kręgosłupa i możliwości okresowych objawów korzeniowych. Obecnie w klinicznym badaniu neurologicznym nie stwierdzono objawów ogniskowych oraz objawów niewydolnościowych krążenia mózgowego. W badaniu części obwodowej układu nerwowego nie stwierdzono aktywnych objawów zespołu bólowo – korzeniowego kręgosłupa. Ponadto, badanie ortopedyczne wykazało u ubezpieczonej dobrą sprawność ruchową i czynnościową kończyn górnych i dolnych. Stan morfotyczno-czynnościowy narządów ruchu nie wskazuje na istnienie schorzeń, które naruszałby prawidłowe funkcjonowanie organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy. Obecnie ubezpieczona leczy się ambulatoryjnie w poradni ortopedycznej - pod kątem dolegliwości bólowych stawu kolanowego. Od dwóch lat nie kontynuuje leczenia z powodu dolegliwości bólowych oraz niewydolności kręgosłupa. Ubezpieczona posiada właściwą orientację auto-allopsychiczną. Jej wypowiedzi nie wykazują istotnego osłabienia pamięci ani objawów psychopatologicznych - symptomów, mogących świadczących o trwającej chorobie psychicznej. Rozpoczęła ambulatoryjne leczenie psychiatryczne 26.02.2018 r. z rozpoznaniem „epizod depresyjny” i po pierwszej wizycie odbyła jeszcze dwie u lekarza specjalisty. Nie była kierowana na psychiatryczną kuracje szpitalną. W ciągu dnia funkcjonuje prawidłowo, tj. wykonuje prace domowe, w razie potrzeby wychodzi z domu - np. po zakupy, w wolnym czasie realizuje swoje zainteresowania. Podawane przez ubezpieczoną skargi depresyjne (o podłożu sytuacyjnym) przebiegają łagodnie i nie powodują niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia endokrynologiczne nie powodują niezdolności do pracy, ubezpieczona wymaga tylko okresowych kontroli endokrynologicznych, suplementacji wapnia i witaminy D3.

Rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia nie powodują niezdolności do pracy (opinia biegłych z badaniami k. 24-40, ora opinie uzupełniające k. 70-72).

Poprawa stanu zdrowia ubezpieczonej polega na istotnym zmniejszeniu dolegliwości bólowych ze strony narządu osiowego - kręgosłupa Th i L-S. Ubezpieczona nie skarży się na dolegliwości kręgosłupa. Rozpoznane u ubezpieczonej schorzenie kolan – nawet w przypadku konieczności leczenia operacyjnego – nie spowoduje niemożności wykonywania pracy biurowej odpowiadającej kwalifikacjom ubezpieczonej. Powyższa praca ta nie jest związana z uciążliwością ciężkiej pracy fizycznej czy też dźwiganiem. Związana jest z długotrwałym siedzeniem. Jednakże pozycja siedząca może być dowolnie zmieniana, nie jest narzucona i ergonomicznie niewygodna. Ponadto, schorzenia, które były podejrzewane u ubezpieczonej podczas uprzedniego orzekania o jej częściowej niezdolności do pracy i wymagające wówczas dalszej diagnostyki, nie potwierdziły się. Szereg specjalistycznych badań nie wykazał jakoby ubezpieczona chorowała na wtórną nadczynność przytarczyc, miała zaburzenia gospodarki wapniowo – fosforowej, przeżuty nowotworowe do wątroby, czy też nieprawidłową czynność tarczycy (opinia biegłych k. 40-41 akt sprawy oraz k. 70-72 akt sprawy).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej S. T. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017r., poz. 1383 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia czy u ubezpieczonej nadal, tj. po 31 grudnia 2017r., istnieje częściowa lub całkowita niezdolność do pracy. Sporządzona na tę okoliczność opinia biegłych lekarzy: psychiatry, neurologa, ortopedy, endokrynologa oraz psychologa dała podstawy do ustalania, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

W złożonej opinii biegli, po zbadaniu ubezpieczonej i zapoznaniu się z jej dokumentacją lekarską, uznali jednoznacznie, że rozpoznane u niej schorzenia opisane w stanie faktycznym nie powodują niezdolności do pracy. Stan zdrowia ubezpieczonej umożliwia jej kontynuowanie zatrudnienia na dotychczas zajmowanym stanowisku, tj. pracownika biurowego.

Analizując opinie biegłych (główną i uzupełniające) Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydane zostały przez lekarzy specjalistów, a ponadto poprzedzone zostały analizą dokumentacji lekarskiej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinie są spójne i logiczne, należycie uzasadnione i odnoszą się do kwalifikacji ubezpieczonej. Wnioski zawarte w przedmiotowej opinii zasługują zatem na aprobatę Sądu. Należy także pokreślić, iż zarówno opinia główna jaki i opinia uzupełniająca nie zostały należycie podważone przez dokumentację medyczną dostarczoną przez ubezpieczoną. W opiniach uzupełniających biegli odnieśli się do złożonej przez ubezpieczoną dokumentacji medycznej dokładnie ją analizując i wskazali, że brak jest podstaw do orzeczenia u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych lekarzy tych samych specjalności jako bezzasadny, uznając sprawę za dostatecznie wyjaśnioną.

Podsumowując należy stwierdzić, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wykazał, aby u ubezpieczonej S. T. spełniona została przesłanka niezdolności do pracy. W związku z powyższym brak jest podstaw do przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ §1 kpc oddalił odwołanie.