Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2019 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko D. N.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 1609/18 upr.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 14 stycznia 2019 roku

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej D. N. kwoty 5.146,56 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, ze wierzytelność dochodzona od pozwanej dotyczy należności wynikającej z umowy pożyczki zawartej przez pozwaną a (...) sp. z o.o. spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w dniu 14 maja 2016 roku. Powód wskazał, że jest cesjonariuszem tej wierzytelności.

Pozwana nie zajęła stanowiska ustnie ani na piśmie, nie stawiła się na rozprawie i nie wnosiła o jej przeprowadzenie pod swoją nieobecność.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 14 maja 2016 r. (...) sp. z o.o. w W. przelała na rachunek bankowy D. N. kwotę 2.500 złotych, w tytule transakcji wskazując na umowę pożyczki o nr (...).

(dowód: potwierdzenie przelewu, k. 49)

W dniu 23 lutego 2018 roku pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności. Jak wynika z ust. 5 tej umowy, wierzytelności miały przejść na nabywcę w dniu zawarcia umowy pod warunkiem uiszczenia przez niego całości ceny nabycia wierzytelności, zgodnie z § 4 ust. 1.

(dowód: umowa przelewu z dnia 23 lutego 2018 r., k. 19-25, załącznik nr 3 do umowy przelewu, k. 41)

Tego samego dnia J. M., Kierownik Zespołu (...) sp. z o.o. w W., sporządziła zawiadomienie o zmianie wierzyciela skierowane do pozwanej. Z kolei w dniu 2 marca 2018 r. wymieniona, działając w imieniu (...), wezwała D. N. do zapłaty kwoty 5.072,07 złotych, wskazując na zawarcie przez nią z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowy z dnia 14 maja 2016 roku.

(dowód: zawiadomienie o przelewie, k. 43, wezwanie do zapłaty, k. 44)

W dniu 28 lutego 2018 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczyła, że cena ustalona zgodnie z umową przelewu została uiszczona przez nabywcę w całości w dniu 27 lutego 2018 r.

(dowód: oświadczenie z dnia 28 lutego 2018 r., k. 27v)

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wskazanych wyżej dokumentach prywatnych, których autentyczność nie budziła wątpliwości. Kwestia ta nie była przedmiotem zarzutów strony pozwanej, która nie zajęła stanowiska w sprawie. Także z urzędu Sąd nie dostrzega jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby podważyć pochodzenie tych dokumentów od wymienionych w nich osób.

Treść art. 339 § 2 k.p.c. upoważnia Sąd do przyjęcia za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej sprawie Sąd powziął wątpliwości dotyczące związania się przez pozwanego umową pożyczki z pierwotnym wierzycielem, oraz kwestii objęcia ewentualnej wierzytelności wobec pozwanego późniejszą umową przelewu.

Powód twierdził, że pozwany zawarł umowę z podmiotem udzielającym pożyczek za pośrednictwem sieci internet, jednakże nie opisał sposobu, w jaki miało dojść do zweryfikowania danych pożyczkodawcy oraz do samego zawarcia umowy. W tej sytuacji Sąd przyjął, że w skład twierdzeń powoda wchodzą także złożone do pozwu dokumenty, jednakże ich treść pogłębia jedynie wątpliwości co do tego, czy pozwany złożył jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Należało zatem przeprowadzić postępowanie dowodowe, które nie usunęło jednak wątpliwości Sądu w tym przedmiocie.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten znajduje swoje procesowe odzwierciedlenie w art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie z którym Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Sąd nie oparł się na złożonych wraz z pozwem niepodpisanych wydrukach (k. 45-47). Jakkolwiek nie budzi wątpliwości dopuszczalność posłużenia się w procesie takim dowodem (art. 243[1] k.p.c.), Sąd uznał te dokumenty za niewystarczające do przyjęcia, że pozwana zawarła umowę z pierwotnym wierzycielem, zgodnie z twierdzeniami powoda. W tym zakresie wskazanym dokumentom należało odmówić wiarygodności.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że złożone wraz z pozwem wydruki pochodzą wyłącznie od pożyczkodawcy, mimo że z ich treści miałoby wynikać, że także pozwana jest ich wystawcą. Zwraca przy tym uwagę brak podpisu strony pozwanej na umowie ramowej pożyczki, oraz brak daty na tej umowie, pomimo pozostawienia pod umową pustego pola „za pożyczkobiorcę”.

Zgodnie z § 4 ust. 5 i 6 wydruku umowy pożyczki, do jej zawarcia niezbędne jest dokonanie opłaty rejestracyjnej w kwocie 0,01 zł. Opłata ta powinna być wykonana z rachunku bankowego pożyczkodawcy z wykorzystaniem systemu bluesach. Dzięki uiszczeniu tej opłaty pożyczkodawca miał mieć możliwość dokonania rejestracji i weryfikacji pożyczkodawcy.

Żaden ze złożonych przez powoda dowodów nie potwierdza, że pozwana dokonała rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy i uiściła opłatę rejestracyjną, co skutkowałoby przyjęciem akceptacji przez pozwaną warunków wynikających z treści złożonego wydruku umowy pożyczki.

Ostatecznie stwierdzić należy, że choć powód wykazał, że pożyczkodawca dysponował danymi osobowymi pozwanego, sama ta okoliczność nie pozwala na ustalenie, że pozwany złożył jakiekolwiek oświadczenie woli, na skutek którego zawarł umowę pożyczki.

Nie budzi wątpliwości, że zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym. Nie jest ono wyłączone przez art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim i art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki). Jednakże strona będąca profesjonalistą, obowiązanym do podwyższonej staranności w obrocie prawnym, powinna być świadoma ograniczeń dowodowych wiążących się z taką formą zawarcia umowy i uzyskać, a następnie przedstawić dowody złożenia oświadczenia woli przez pożyczkobiorcę. Powód, który powołuje się na nabycie wierzytelności w wyniku cesji powinien bowiem wykazać wszelkie okoliczności, które obciążałyby pierwotnego wierzyciela, gdyby to on wytaczał powództwo.

Odnosząc się zaś do faktu, że poprzednik powoda uiścił kwotę 2.500 złotych na rzecz pozwanej, to nie pozwala on na wysnucie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.), zgodnie z którym umowa pożyczki, na warunkach wynikających ze złożonego wydruku, miałaby zostać zawarta. Okoliczność ta w żaden sposób nie pozwala na ustalenie, że pozwana złożyła oświadczenie woli skutkujące zaciągnięciem zobowiązania, ani na ustalenie zakresu ewentualnego zobowiązania. Jednocześnie Sąd nie zasądził na rzecz powoda kwoty 2.500 złotych, będąc związanym treścią art. 321 § 1 k.p.c., który to przepis nie pozwala na wykroczenie poza granice żądania. Skoro powód żądał zapłaty w oparciu o stosunek umowny, Sąd nie był uprawniony do uwzględnienia z urzędu innej podstawy faktycznej dochodzonego przez niego roszczenia.

W tej kwestii przytoczyć należy pogląd z orzecznictwa, zgodnie z którym niedopuszczalność wyrokowania co do przedmiotu nieobjętego żądaniem oznacza niemożność objęcia rozstrzygnięciem innych żądań niż przedstawione przez powoda. Rola sądu w procesie cywilnym sprowadza się wyłącznie do oceny zasadności zgłoszonych przez powoda żądań, w konsekwencji czego nawet, gdy sąd oddalając sformułowane przez powoda żądania uznałby, że powód z przytoczonych w pozwie okoliczności mających uzasadniać jego wystąpienie na drogę sądową mógłby skutecznie dochodzić innych niż niezasadnie zgłoszone żądań (roszczeń) to nie może w związku z uregulowaniem wynikającym z przepisu art. 321 § 1 k.p.c. uwzględniać tych innych, a nie zgłoszonych żądań (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 22 lipca 2015 r., I ACa 9/15, LEX nr 1940541).

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało oddalić w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)