Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 15-02-2018 r.

Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Szczepańska

Protokolant: p.o. sekretarz sądowy Malwina Lisowska

po rozpoznaniu w dniu 15-02-2018 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G., M. P. (1)

przeciwko (...) S.A. W (...)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów kwotę 19.177,84 zł (dziewiętnaście tysięcy sto siedemdziesiąt siedem złotych 84/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 04.08.2016r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów kwotę 7.301,87 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa ( Sąd Rejonowy w Koninie)

kwotę 30,12 zł tytułem brakujących kosztów sądowych.

SSR Iwona Szczepańska

Sygn. akt: V GC 958/16

UZASADNIENIE

Powód K. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P. P. H. U. (...) w Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 18 733,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 04.08.2016 r., kwoty 100 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 04.08.2016 r., oraz sumy 492 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa a także, kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, że kwota jaką dochodzi pozwem wynika z nabycia w drodze umowy przelewu wierzytelności i jest dopłatą do wypłaconego przez pozwaną odszkodowania z tego tytułu po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego i przyjęcia na siebie odpowiedzialności cywilnej za zdarzenie drogowe. Zdaniem powoda zasadnym jest także dochodzenie roszczenia związanego z rynkowym ubytkiem wartości pojazdu. Z uwagi na to, że powód nie dysponuje wiedzą techniczną, koniecznym stało się zlecenie przygotowania kosztorysu naprawy, w związku z czym powód poniósł szkodę w wysokości 492 zł odpowiadającej kwocie brutto sporządzenia kosztorysu naprawy.

W odpowiedzi na pozew, pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 22 125,08 zł. Pozwana podniosła, że uwzględniła w swojej wycenie w przeważającej większości części nowe producenta oznaczone symbolem O oraz opatrzone logo producenta oraz sprzedawane w oryginalnych opakowaniach producenta. Zastosowanie 10% amortyzacji na części zamienne było uzasadnione tym, że uszkodzony pojazd w dniu zdarzenia był pojazdem prawie 5-letnim, nieobjętym gwarancją. Nadto pozwana wskazała, że powód nie tylko nie uzasadnił roszczenia o odszkodowanie z tytułu rynkowego ubytku wartości pojazdu, ale także nie wykazał za pomocą dokumentów, że dochodzone przez niego roszczenie pozostaje uzasadnione.

Pismem z 19.04.2017 r., pozwana podniosła, że przy okazji analizy treści opinii biegłego ustaliła, że zakres uszkodzeń zidentyfikowanych w obu biorących rzekomo udział w zdarzeniu pojazdach nie koreluje ze sobą zarówno pod względem geometrycznym jak i energetycznym. W związku z powyższym istnieją podstawy faktyczno-prawne przemawiające za wyłączeniem odpowiedzialności pozwanej co do zasady.

Sąd na rozprawie w dniu 03.08.2017 r., zwolnił od udziału w sprawie powoda K. G., w miejsce którego po stronie powodowej wchodzą K. G. i M. A. Odszkodowania K. G., (...) s.c.

Pismem z 07.11.2017 r., powód rozszerzył powództwo o kwotę 444,34 zł, tym samym wniósł o zasądzenie kwoty 19 177,84 z wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 04.08.2016 r., do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd, a także kosztów procesu zgodnie ze spisem kosztów.

W odpowiedzi pozwana podtrzymała swoje stanowisko w sprawie, w tym również w zakresie rozszerzonego żądania powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25.05.2016 r. miała miejsce kolizja drogowa. Jej sprawcą był kierowca objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych świadczonych przez pozwaną. W wyniku kolizji doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. o nr rej. (...) stanowiącego własność K. M..

Dowód: bezsporne; dokumenty składające się na akta szkody znajdujące się na płycie CD k. 47 akt.

Po dokonaniu oględzin i sporządzeniu kosztorysu naprawy pozwana przyznała odszkodowanie za uszkodzony pojazd w kwocie 22 125,08 zł. Rzeczoznawca sporządzający kosztorys nie stwierdził, aby poza zamontowaną szybą czołową marki (...) oraz zastosowanym klejem, pozostałe części były nieoryginalne lub by w miejsce pierwotnych oryginalnych części zamontowanych w samochodzie przy produkcji ujawnił części używane.

Dowód: kalkulacja naprawy k. 13-15; decyzja z 07.07.2016 r., k. 44; dokumenty składające się na akta szkody znajdujące się na płycie CD k. 47 akt.

Poszkodowana K. M. w dniu 06.10.2016 r., przelała na rzecz powoda wierzytelność przysługującą jej tytułem odszkodowania w związku ze szkodą komunikacyjną w samochodzie marki A. o nr rej. (...) mającej miejsce w dniu 25.05.2016 r., zarejestrowanej w (...) S.A. w W. pod nr (...)_1.

Dowód: umowa cesji k. 16 akt.

Powód nie zgadzając się z dotychczasową wyceną szkody zlecił prywatnemu rzeczoznawcy dokonanie wyceny. Rzeczoznawca wycenił powstanie szkody na kwotę 40 858,58 zł brutto. Za wykonanie powyższej oceny rzeczoznawca obciążył powoda fakturą VAT na kwotę 492 zł. Z uwagi na to, że powód jest zarejestrowany jako podatnik VAT zwolniony, nie mógł on odliczyć podatku VAT tytułem zapłaty faktury.

Dowód: kalkulacja naprawy k. 17-20; faktura k. 21; wydruk ze strony Ministerstwa Finansów k. 22 akt.

Koszty naprawy uszkodzeń pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) wynosi 41302,92 zł brutto, z zastosowaniem części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu (z wyjątkiem szyby czołowej). Przedmiotowy pojazd przed zdarzeniem z 25.05.2016 r., nie posiadał zamontowanych wszystkich części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu i przechodził wcześniejsze naprawy. Zamontowana bowiem szyba czołowa marki (...) jest częścią alternatywną. W aucie zastosowano zamiennik kleju. Zgodnie z Instrukcją Określania Rynkowego Ubytku Wartości (...) nr (...) z 12.02.2009 r., Stowarzyszenia (...) i Ruchu Drogowego przedmiotowy pojazd nie spełnia określonych kryteriów w instrukcji, a więc szkoda z 25.05.2016 r., nie miała wpływu na rynkowy ubytek wartości przedmiotowego pojazdu. Zastosowano średnią stawkę stosowaną na lokalnym terenie w 2016 r., w 100 zł netto za 1rbh prac blacharskich i 100 zł netto za 1 rbh prac lakierniczych.

Dowód: opinia biegłego P. P. k. 60-84; opinia uzupełniająca k. 105-119, k. 146 akt.

W dniu 12.06.2017 r. K. G. dokonał na rzecz K. G. i M. P. (2) działających jako wspólnicy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą (...) spółka cywilna w Ł. przelewu wierzytelności, której przedmiotem jest odszkodowanie dochodzone w niniejszym postępowaniu.

Dowód: umowa cesji k. 123 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, które w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości, albowiem ich treść i autentyczność nie została przez strony zakwestionowana, a w toku postępowania nie pojawiły się żadne okoliczności podważające ich autentyczność. Jednakże dokumenty te stanowiły w większości dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. Na podstawie art. 233 k.p.c., Sąd dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów, uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. O materialnej mocy dowodowej dokumentów prywatnych rozstrzyga sąd zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Sąd oparł swoje stanowisko na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej P. P., sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania oceniając ją jako rzetelną, jasną i w pełni wyczerpującą. Biegły w sposób kompleksowy i rzeczowy odniósł się do przedmiotu opinii. Z uwagi na okoliczność, iż do opinii pisemnej podstawowej biegłego wniesiono zarzuty, koniecznym stało się ustosunkowanie do ich treści. Równocześnie zarzuty te nie wpłynęły na ocenę i rzetelność wykonanej przez biegłego opinii. Powód zarzucił biegłemu, iż w kalkulacji zastosował bezzasadnie część zamienną nieoryginalną o symbolu Q dla uszkodzonego reflektora prawego. W związku z powyższym biegły sporządził drugi wariant opinii, w którym przyjął ceny części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu z wyjątkiem szyby czołowej. Nadto zastosowanie reflektora (...) dystrybuowana przez firmę (...) jest odpowiednikiem wskazanych numerów oryginalnych A.. Nadto biegły wyjaśnił, że pojazd wcześniej przechodził naprawy. Szyba była wcześniej wymieniana na zamiennik odbiegający od oryginału, w związku z czym biegły ujął to w kalkulacji. W aucie zastosowano również zamiennik w postaci kleju, tym samym od kwoty wskazanej w opinii uzupełniającej należało odjąć sumę 33,78 zł. Zakres uszkodzeń został przyjęty na podstawie kosztorysu uszkodzeń pozwanej i dokumentacji zdjęciowej. W opinii brak jest opisu dotyczącego niegeometryczności lub energetycznej korelacji uszkodzeń. Sąd nie przyjął wariantu pierwszego opinii, gdzie biegły ustalił koszt naprawy pojazdu na kwotę 40 023,82 zł brutto, przy zastosowaniu zamiennika potwierdzonej jakości Q w postaci reflektora prawego, albowiem zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w uchwale z dnia 12.04.2012r. w sprawie II CZP 80/11, niezasadnym jest przyjmowanie do wyliczenia kosztów naprawy pojazdu części nieoryginalnych, w sytuacji gdy nie wykazano że takowe uprzednio zastosowano. Wskazać należy, że powyższa dwuwariantowość opinii jej nie dyskredytuje, bowiem pozostawia Sądowi możliwość oceny i wyboru wariantu kosztów restytucji szkody.

Sąd postanowieniem wydanym w dniu 11.08.2017 r., oddalił wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny rekonstrukcji wypadków z uwagi na to, że był to wniosek spóźniony, a nadto stanowł powielaczową, niczym nie uzasadnioną, taktykę procesową strony pozwanej.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości.( 97%).

W okolicznościach niniejszej sprawy nie budziło wątpliwości dokonanie przez poszkodowaną cesji wierzytelności z tytułu przedmiotowego zdarzenia i powstania szkody.

Spór dotyczył kwestii wysokości szkody poniesionej przez właściciela pojazdu na skutek zdarzenia z dnia 25.05.2016 r., a także w toku postępowania pozwana zgłosiła zarzut braku odpowiedzialności za powstałe zdarzenie.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia, ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Natomiast § 2 w/w przepisy stanowi, że świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą w skutek przewidzianego w umowie wypadku. Poszukiwanie przez zakład ubezpieczeń per fas et nefas możliwości uchylenia się od świadczenia na rzecz ubezpieczonego jest nie tylko niezgodne z celem ubezpieczenia, lecz stanowi akt nielojalności i złej wiary, który nie zasługuje na ochronę prawną (zob. wyrok SN z 26.01.2006 r., V CSK 90/25).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak było jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że pozwany ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności za powstałą szkodę. Brak jest bowiem dowodów w sprawie, aby tak twierdzić. Należy w tym miejscu podkreślić, że zarzut ten pozwana podniosła dopiero w toku postępowania sądowego po wydaniu opinii przez biegłego w zakresie wysokości powstałej szkody, zgłaszając dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny rekonstrukcji wypadków, który jako sprekludowany nie został uwzględniony. Pozwana nie przytoczyła natomiast wiarygodnych okoliczności usprawiedliwiających spóźnione zgłoszenie tego wniosku. Z kolei dotychczas pozwana nie przedstawiła na tę okoliczność dowodów świadczących o braku korelacji uszkodzonych pojazdów pod względem geometrycznym jak i energetycznym. Nadto w przypadku rzeczywistych wątpliwości co do przebiegu wypadku, pozwana zbadałaby tę okoliczność już na etapie postępowania likwidacyjnego, albowiem w takim przypadku pozwana nie miałaby podstaw by przyznać odszkodowanie w jakimkolwiek zakresie. Nadto należy zauważyć, że biegły P. P. w swej opinii nie zamieścił żadnego opisu dotyczącego niegeometryczności lub energetycznej korelacji uszkodzeń ani nie wskazał innych okoliczności dających asumpt dla tego rodzaju twierdzeń.

Przepis art. 509 § 1 stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie z § 2 w/w artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zawarta przez powoda z poszkodowaną umowa cesji była ważna i skuteczna.

Podstawę prawną dochodzonego przez powoda roszczenia stanowi art. 822 k.c. który głosi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r., o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Natomiast art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c. stanowi, że samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Według art. 361 § 2 k.c., odszkodowanie winno rekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę. Zgodnie z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W przypadku szkód komunikacyjnych, odszkodowanie winno odpowiadać kwocie jaką należy uiścić, by w wyniku prac naprawczych uszkodzony pojazd doprowadzić do stanu technicznego sprzed uszkodzenia. Wysokość odszkodowania winna obejmować tym samym koszt części zamiennych, robocizny, użytego lakieru. Zgodnie z ustaleniami Sądu naprawa wykazanych uszkodzeń wynosi 41 302,92 zł brutto przyjęciu części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu z wyjątkiem szyby czołowej oraz użytego kleju. Taką kwotę Sąd uznał za zasadną, albowiem zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w uchwale z dnia 12.04.2012r. w sprawie II CZP 80/11, niezasadnym jest przyjmowanie do wyliczenia kosztów naprawy pojazdu części nieoryginalnych.

W ocenie Sądu pełną restytucję poniesionej szkody zapewnić może jedynie naprawa pojazdu wykonana z zastosowaniem oryginalnych części, albowiem pozwana nie wykazała, iż w momencie szkody w samochodzie poszkodowanej były zamontowane części nowe ale nieoryginalne, poza szybą czołową oraz użytym klejem. Powyższe stanowisko zgodne jest z linią orzeczniczą Sądu Okręgowego X Wydziału Gospodarczego Odwoławczego w Poznaniu zaprezentowaną m.in. w wyroku z dnia 07.06.2017r. w sprawie XGa 151/17, gdzie uszkodzeniu uległo auto 16-letnie, w którym to tenże Sąd stwierdził, że „skoro pozwany nie wykazał, że w momencie szkody były zamontowane części nieoryginalne, brak podstaw do obniżenia z tego tytułu należnego powodowi odszkodowania”. Tutejszy Sąd podziela powyższe stanowisko.

Z uwagi na to, że pozwana wypłaciła odszkodowanie w wysokości 22 125,08 zł, należało ją odliczyć od kwoty 41 302,92 zł. Tym samym do zapłaty pozostała kwota 19 177,84 zł, o czym Sąd orzekł w pkt. I wyroku na podstawie w/w przepisów.

W ocenie Sądu niezasadnym natomiast okazało się żądanie kwoty 492 zł przez powoda tytułem poniesionych kosztów sporządzenia prywatnej opinii. Powyższa kwota nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z przedmiotowym zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwana. Wskazać należy, że strona powodowa nie była poszkodowaną a jedynie nabywcą wierzytelności przysługującej poszkodowanemu w stosunku do pozwanej i to strona powodowa poniosła koszty prywatnej opinii. Z umowy zaś przelewu wierzytelności nie wynika, aby jej przedmiotem objęte były również wierzytelności przyszłe, stąd nie mogą ulec zwiększeniu uprawnienia cesjonariusza ponad uprawnienia cedenta – poszkodowanego. Cesjonariuszowi nie przysługuje z kolei dodatkowe roszczenie z tytułu szkody, gdyż nie łączy go z ubezpieczycielem samodzielny stosunek zobowiązaniowy. Ponadto należy zauważyć, iż z odpisu (...) pierwotnego powoda wynika, że przedmiotem jego działalności jest „działalność związana z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat” (kod (...) 66.21.Z). Skoro powód z tej działalności gospodarczej czerpie zyski, skupując wierzytelności odszkodowawcze (ubezpieczeniowe), to koszt uzyskania prywatnej opinii przez powoda na okoliczność oszacowania szkody, jest kosztem prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i uzyskiwania przychodów, który nie może być przerzucany na pozwaną (por. orzeczenie SO w Poznaniu X Wydz. Gospodarczego Odwoławczego z 31.10.2017 r., X Ga 526/17)

Powód nie wykazał także zasadności dochodzenia kwoty 100 zł tytułem częściowego odszkodowania za rynkowy ubytek wartości pojazdu A. (...) o nr rej. (...). Zgodnie z Instrukcją Określania Rynkowego Ubytku Wartości (...) nr (...) z 12.02.2009 r., Stowarzyszenia (...) i Ruchu Drogowego przedmiotowy pojazd nie spełnia określonych kryteriów w instrukcji, a więc szkoda z 25.05.2016 r., nie miała wpływu na rynkowy ubytek wartości przedmiotowego pojazdu.

Podstawą prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie był art. 481 §1 i 2 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c. oraz w szczególności art. 817 k.c., mówiący o 30-dniowym terminie zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., w myśl którego, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania, albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny Sądu. Z uwagi na to, że powód uległ pozwanej w niewielkim stopniu, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7 301,87 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą sumę złożyła się opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, opłata od pozwu w kwocie 967 zł, koszty zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 1 200 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w sumie 4 800 zł, a także koszty 3 dojazdów pełnomocnika na rozprawy w kwocie 291,87 zł { 230 km :100= 2,30x 9l ( średnie spalanie) = 20,70 x 4,70 zł(średni koszt paliwa)= 97,29 x 3= 291,87zł} oraz 26 zł( 5x5,20zł) tytułem kosztów korespondencji.

Sąd na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Koninie) kwotę 30,12 zł tytułem kosztów opinii biegłego niepokrytych z zaliczki stron w wysokości 7,87 oraz 23 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa, przy zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z uwagi na okoliczność, iż Sąd rozstrzygając o kosztach procesu oparł się na przepisach art. 100 k.p.c., w całości obciążając nimi pozwaną, również nieuiszczone koszty sądowe winny obciążać pozwaną w całości.

SSR Iwona Szczepańska