Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

B. Ł. (1)

przeciwko:

Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda B. Ł. (1) kwotę 1 723,00 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia trzy złote) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 004,00 zł (jeden tysiąc cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1287/17/3

UZASADNIENIE

Powódka B. Ł. (1) pozwem z dnia 20 grudnia 2016 roku wystąpiła przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. z pozwem o zapłatę kwoty 1 723 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 22 października 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w skutek kolizji drogowej z dnia 22 września 2016 r. uszkodzony został pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanej B. Ł. (2). Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 15 662,70 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Zdaniem powódki wypłacona kwota odszkodowania nie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwana wskazała, że roszczenie pozwu w kwocie 1 723 zł stanowi jedynie części różnicy pomiędzy uzasadnionymi kosztami naprawy wynoszącymi 20 473,31 zł oraz kwotą wypłacona przez pozwaną.

W dniu 28 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1514/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 17 318,82 zł przy uwzględnieniu rabatów jakimi dysponuje pozwana. Pozwana wskazała, że w przekazanym poszkodowanej kosztorysie poinformowano poszkodowaną o możliwości skorzystania z rabatów na zakup części zamiennych, którymi dysponował pozwana. W ocenie pozwanej nie skorzystanie z w/w rabatów było sprzeczne z zasadą minimalizacji szkody. Pozwana zakwestionowała również okres naliczania odsetek uznając, że zasądzenie ich zasadne jest dopiero od dnia wyrokowania.

Na rozprawie z dnia 27 listopada 2018 r. pełnomocnik pozwanej podniósł, że decyzją z dnia 30 grudnia 2016 r. wypłacono powodowi dodatkowa kwotę odszkodowania w wysokości 1 656,12 zł , co do której powód się nie odniósł ani nie cofnął pozwu.

Sąd ustalił co następuje:

Dnia 22 września 2016 r. uszkodzony został pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanej B. Ł. (2). Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana.

Dowód: akta szkody (k. 62-125).

Poszkodowany miał możliwości odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej naprawę uszkodzonego pojazdu.

Dowód: oświadczenie (k. 6).

Powódka wezwaniem do zapłaty z dnia 24 listopada 2016 r. wezwała pozwaną od zapłaty kwoty 4 810,61 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 17), potwierdzenie nadania (k. 18).

Pozwana przyznała poszkodowanej odszkodowanie w łącznej kwocie 17 318,82 zł.

Dowód: pismo pozwanej (k. 68).

Uzasadniony koszt naprawy pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) wyniósł 22 213,74 zł netto tj. 27 322,90 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. (k. 140-156) ustana opnia biegłego sądowego M. D. (k. 189-190), akta szkody (k. 62-125).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść opinii biegłego sądowego M. D. uznając, iż wnioski opinii oraz opinii uzupełniającej pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódkę B. Ł. (1) przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Należy zwrócić uwagę, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej.

Sąd podzielając stanowisko Sądu Najwyższego uznał, że poszkodowany jest uprawniony do wyboru warsztatu naprawczego w którym zostanie naprawa dokonana. Natomiast wybrany przez poszkodowanego zakład naprawczy uprawniony jest do zaopatrywania się w części u własnych dostawców.

Wobec powyższego zarzut pozwanej w zakresie braku dążenia do zminimalizowania szkody poprzez nieskorzystanie przez poszkodowaną z rabatów jakimi dysponowała pozwana należało uznać za bezzasadny. Należy również wskazać, iż szkodą poniesioną, przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego dni niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznych kosztów naprawy bez względu na to czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków przy czym żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany może również pojazd sprzedać bez uprzedniej naprawy, co nie zmienia faktu, iż odszkodowanie winno być równe kosztom naprawy pojazdu.

Powołany w sprawie biegły sądowy stwierdził, że uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) wyniósł 22 213,74 zł netto tj. 27 322,90 zł brutto. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł 22 213,74 zł netto tj. 27 322,90 zł brutto.

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu został ustalony przez Sąd w kwocie netto, w związku z faktem, iż poszkodowana miała możliwości odliczenia podatku VAT.

Na rozprawie z dnia 27 listopada 2018 r. pełnomocnik pozwanej podniósł, że decyzją z dnia 30 grudnia 2016 r. wypłacono powodowi dodatkową kwotę odszkodowania w wysokości 1 656,12 zł , co do której powód się nie odniósł ani nie cofnął pozwu.

Należy w tymi miejscy wskazać, że roszczenie pozwu obejmował część różnicy pomiędzy uzasadnionymi kosztami naprawy a wypłacona kwotą. Sąd uznał za uzasadniony koszt naprawy w 22 213,74 zł netto. Pozwana wypłaciła przed procesem kwotę 15 662,70 zł, po dodaniu do tej kwoty dalszej wypłaty w kwocie 1 656,12 zł , nadal wypłacone kwoty nie wyrównują szkody według wyliczenia biegłego ( 15 662,70 zł + 1 656,12 zł = 17 318,82 zł. ).

Natomiast dochodzona pozwem kwota powiększona o kwoty wypłacone przez pozwaną wynosi 19 041,82 zł (17 318,82 zł + 1 723 zł = 19 041,82 zł). Wobec powyższego dochodzona kwota oraz kwota wypłacona przez pozwaną nie przekraczają uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w części i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 723 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 października 2016 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 84 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 12 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet opinii biegłego sądowego oraz 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) co daje łączną kwotę 1004 zł.

SSR Jolanta Brzęk