Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. J. (1)

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. J. (1) kwotę 2 989,80 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) z odsetkami:

- ustawowymi od kwoty 8 929,80 zł (osiem tysięcy dziewięćset dwadzieścia dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 18 grudnia 2014 roku do dnia 28 kwietnia 2015 roku;

- ustawowymi od kwoty 5 689,80 zł (pięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 29 kwietnia 2015 roku do dnia 9 lipca 2015 roku;

- ustawowymi od kwoty 2 989,80 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 10 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku;

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2 989,80 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 375,68 zł (dwa tysiące siedemset pięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 818/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 lutego 2017 r. (data stempla pocztowego) powód M. J. (2) wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Towarzystwa (...) w W. kwoty 2 989,80 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) z odsetkami:

- ustawowymi od kwoty 8 929,80 zł (osiem tysięcy dziewięćset dwadzieścia dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 18 grudnia 2014 roku do dnia 28 kwietnia 2015 roku;

- ustawowymi od kwoty 5 689,80 zł (pięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 29 kwietnia 2015 roku do dnia 9 lipca 2015 roku;

- ustawowymi od kwoty 2 989,80 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 10 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku;

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2 989,80 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w dniu 30 października 2014 r. najął poszkodowanemu P. H. samochód zastępczy marki S. (...), ustalając stawkę dobową najmu na kwotę 220 zł netto (270,60 zł brutto). W dniu 1 grudnia 2014 r. poszkodowany zwrócił powodowi wynajmowany samochód. Łączna kwota najmu pojazdu zastępczego przez okres 33 dni wyniosła 8.929,80 zł.

Na podstawie cesji wierzytelności powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w zakresie dochodzenia praw z tytułu najmu pojazdu zastępczego. W dniu 1 grudnia 2014 r. powód wystawił fakturę VAT za najem pojazdu zastępczego i przesłał ją pozwanej. W związku z bezskutecznym upływem terminu płatności powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty stanowiącej równowartość faktury VAT. Pozwana roszczenie uznała w części, wypłacając na rzecz powoda kwotę 3.240 zł weryfikując przy tym okres najmu do 18 dni oraz stawkę dobową najmu do kwoty 180 zł netto za dobę. Na skutek odwołania powoda od decyzji zakładu ubezpieczeniowego pozwana uznała za zasadne dalsze 15 dni najmu pojazdu zastępczego i wypłaciła kwotę 2.700 zł odszkodowania w pozostałym zakresie uznając roszczenie za bezsadane.

W dniu 31 marca 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczym wydał w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 494/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) Towarzystwo (...) w W., złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że w związku ze zdarzeniem z dnia 30 października 2014 r. wszczęła i przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła odszkodowanie. Pozwana zakwestionowała wysokość stawki najmu zastosowanej przez powoda wskazując, że jest zdecydowanie zawyżona w stosunku do proponowanych stawek na terenie K. i okolic w IV kwartale 2014 r., dlatego pozwana zweryfikowała stawkę najmu do kwoty 180 zł brutto, która stanowi średnia stawek za najem pojazdów z klasy C na terenie K. i okolic.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Dnia 30 października 2014 r. samochód osobowy marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanego P. H., uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany dnia 30 października 2014 r. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Nie został poinformowany przez pozwana o możliwości najmu pojazdu zastępczego organizowanego przez pozwaną oraz o akceptowalnych stawkach najmu. Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 30 października 2014 r. do dnia 1 grudnia 2014 r., tj. przez okres 33 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.929,80 zł brutto.

Dowód: umowa najmu pojazdu wraz z załącznikami (k. 7-8), protokół zdawczo-odbiorczy (k. 9), arkusz naprawy pojazdu (k. 10), faktura VAT (k. 11), akta szkody na płycie CD (k. 70), zeznania świadka P. H. (k. 61-62), oświadczenia poszkodowanego wraz z załącznikami (k. 66—69).

W dniu 30 października 2014 r. powód w drodze umowy cesji wierzytelności nabył od poszkodowanego P. H. wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego wynikającą z rozliczenia szkody komunikacyjnej z dnia 15 września 2014 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 12), zawiadomienie o cesji (k. 13)..

Pismem z dnia 19 stycznia 2015 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty należności w kwocie 8.929,80 zł. Decyzją z dnia 30 kwietnia 2015 r. pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 3.240 zł. W wyniku odwołania złożonego przez powoda pozwana uznała za zasadny cały okres najmu pojazdu zastępczego, w związku z tym dnia 8 lipca 2015 r. przyznała powodowi dalsze odszkodowanie w kwocie 2.700 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 14, 15), decyzja pozwanej z dnia 30 kwietnia 2015 r. (k. 16), decyzja pozwanej z dnia 8 lipca 2015 r. (k. 17), odwołanie (k. 18).

Przyjętą przez powoda stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego S. (...) (segment C) w wysokości 270,60 zł brutto (220 zł netto) mieściła się w granicach cen rynkowych w roku 2014.

Dowód: cenniki najmu wypożyczalni samochodów osobowych (k. 21-23, 40-45).

Cena dobowa najmu pojazdu zastępczego z grupy B+ w 2014 r. kształtowała się między 75 zł a 220 zł netto.

Dowód: opinia biegłego M. G. (k. 95-97).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości Sądu, a ich moc nie została przez strony skutecznie podważona.

Zeznania świadka P. H. (k. 61-62) są spójne, a okoliczności z nich wypływające znajdowały potwierdzenie w przedstawionej dokumentacji, dlatego Sąd nie miał do nich zastrzeżeń ani podstaw by odmówić im wiary.

Sąd zważył, co następuje.

Bezspornym między stronami była odpowiedzialność pozwanej co do zasady oraz zakres odpowiedzialności wyznaczony czasokresem najmu pojazdu zastępczego. Okolicznością sporną była zasadność zastosowania przez stronę powodową dobowej stawki czynszu najmu przekraczającej kwotę 180 zł brutto.

Podstawę prawną powództwa, stanowił przepis art. 822 § 1 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ww. ustawy ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Na wstępie wskazać należy, że sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń - według zasad określonych w § 2 tego przepisu.

Podstawą prawną roszczenia był również art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Należy zaznaczyć, że co do zasady utrwalone jest w orzecznictwie oraz w praktyce stanowisko, że normalnym następstwem zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu jest konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody, a postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem, że zwrot wydatków koniecznych i potrzebnych na czasowe używanie pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją. W ramach odszkodowania poszkodowanemu, albo jak w tym przypadku nabywcy wierzytelności od poszkodowanego, należą się celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na ten cel (por. uchwałę SN z dnia 17.11.2011r., III CZP 5/11; wyrok SN z dnia 8.09.2004r., IV CK 672/03).

Pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność z tytułu odpowiedzialności cywilnej, albowiem przyznała powodowi za okres najmu pojazdu kwotę 5.940 zł. Obrona strony pozwanej sprowadzała się do zarzutu, iż stawka przyjęta przez powoda jest znacznie zawyżona.

Sąd wziął pod uwagę stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017r. sygn. akt III CZP 20/17, gdzie stwierdzono, iż „ wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione”, niemniej jednak stan faktyczny niniejszej sprawy nie pozwalał na ustalenie, iż pozwana w jakikolwiek sposób określiła warunki, na których proponuje poszkodowanemu zorganizowanie najmu pojazdu zastępczego.

Pozwana nie poinformowała poszkodowanego o możliwości skorzystania z bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego organizowanego przez zakład ubezpieczeniowy. Dodatkowo na podstawie opinii biegłego ustalono, iż stawka przyjęta przez powoda mieści się w stawkach dobowych najmu przyjętych w roku 2014 na rynku lokalnym. Dlatego nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby wskazana przez stronę powodową stawka czynszu najmu była zawyżona. Stawka ta była bez wątpienia stawką rynkową i nie odbiegała od pozostałych. Dla wykazania stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu i stawki te się utrzymują.

Przyjmując zatem za uzasadnioną stawkę dobową najmu w wysokości 270,60 zł brutto należne odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego powinno wynieść 33 dni x 270,60 zł brutto, co daje 8.929,80 zł. Pozwana uiściła już odszkodowanie w wysokości 5.940 zł, wobec czego do zapłaty pozostała kwota 2.989,80 zł i taka też kwota podlegała zasądzeniu od pozwanej na rzecz powoda.

O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. od dat i kwot wskazanych w petitum pozwu, bowiem jego roszczenie główne było w tych datach wymagalne oraz pomniejszyło się w dniu dokonania przez ubezpieczyciela dobrowolnej wypłaty odszkodowania.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 k.p.c.), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzoną kwotę wydatków procesowy powoda kwoty: 150 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 408,68 zł tytułem kosztów zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, co dało łącznie kwotę 2.375,68 zł.

SSR Jolanta Brzęk