Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2014r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Barbara Frankowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Krztoń

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2014r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w R.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 34.678 zł (trzydzieści cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt osiem zł),

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powoda J. M.:

1.  kwotę 8.393,60 zł (osiem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt trzy złote, sześćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 27 września 2013r. do dnia zapłaty oraz

2.  odsetki ustawowe od kwoty:

- 34 678 zł od dnia 13 lipca 2013r. do dnia 4 września 2013r.,

- 21 678 zł od z dnia 5 września 2013r. do dnia 23 września 2013r.,

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

IV.  zasądza od powoda o J. M. na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 382/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 lutego 2013 r.

Powód J. M., pozwem z dnia 27 czerwca 2013 roku, wniósł
o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z o.o. w R. kwoty 277 233,09 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu tytułem zapłaty reszty wynagrodzenia na podstawie łączącej strony umowy z dnia 1 czerwca 2012r. oraz tytułem skapitalizowanych od odsetek za nieterminową płatność części wynagrodzenia.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 1 czerwca 2012r. zawarł z pozwanym umowę o wykorzystanie wizerunku. W czasie obowiązywania umowy pozwany miał wyłączne prawo to wizerunku powoda oraz do udzielania zgody na wykorzystanie jego wizerunku na wszystkich polach eksploatacji. Na podstawie § 6 umowy strona pozwana zobowiązana była do zapłaty powodowi rocznego wynagrodzenia w wysokości 463 200 zł netto, powiększonego o podatek VAT (569 736 zł brutto). Wynagrodzenie było płatne w 12 miesięcznych ratach, każda po 47 478 zł brutto. W dniu 15 marca 2013r. powód uzyskał informację, jakoby powyższa umowa została rozwiązana
z dniem 31 grudnia 2012 roku, na podstawie porozumienia zawartego w imieniu powoda przez A. G. (1), podającego się za jego pełnomocnika. A. G. (1) legitymował się pełnomocnictwem udzielonym mu przez powoda, ale związanym z jego działaniem w jako menadżera powoda w ramach licencji (...) Związku (...). Pełnomocnictwo to nie obejmowało reprezentacji powoda w zakresie działalności gospodarczej, w szczególności nie obejmowało uprawnienia do rozwiązywania jakichkolwiek umów zawartych przez powoda w ramach działalności gospodarczej. Ponadto, w ocenie powoda, rozwiązanie umowy nie było skuteczne świetle art. 98 k.c, bowiem do tego potrzebne było pełnomocnictwo rodzajowe, a takim A. G. (1) nie legitymował się.

Odnośnie żądania pozwu powód wyjaśnił, że składają się na nie następujące kwoty:

- 34 878 zł tytułem wynagrodzenia objętego fakturą VAT (...);

- 234 161 zł 49 gr tytułem wynagrodzenia za okres od 1stycznia do 31 maja 2013 r.;

- 8 393 zł 60 gr jako skapitalizowane odsetki od nieterminowych płatności faktur numer (...).

Powód wyjaśnił, że wynagrodzenie za okres od stycznia do maja 2013r. zostało pomniejszone zgodnie z zasadami przewidzianymi w § 6 ust. 1 i 5 – 7 umowy w związku z niemożnością wykorzystania jego wizerunku wobec przebywania na zwolnieniu lekarskim.

W dniu 17 października 2013 roku w sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 48).

Pozwany sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa
w całości i zasądzenie kosztów procesu, przyznając fakt zawarcia z powodem umowy w dniu 1 czerwca 2012 roku o wykorzystanie jego wizerunku oraz obowiązek zapłaty określonego w tej umowie wynagrodzenia. Wynagrodzenie to został zapłacone przez pozwaną zgodnie z wystawionymi fakturami poczynając od faktury nr (...) do faktury numer (...). Faktury te zostały zapłacone
w całości, przy czym pozwany przyznał odnośnie faktur nr (...) oraz częściowo 6, że zostały one zapłacone w datach wskazanych przez powoda, ponadto reszta należności z faktury numer (...) (kwota 34 678 zł) została zapłacona w datach 4 i 23 września 2013r. W związku z trudnościami związanymi z wykorzystaniem wizerunku powoda oraz innymi okolicznościami strona pozwana z pełnomocnikiem powoda A. G. (1) rozwiązała łączącą strony umowę za porozumieniem z dniem 31 grudnia 2012 roku. Wbrew twierdzeniom powoda rozwiązanie umowy było skuteczne, co potwierdza treść pełnomocnictwa udzielonego przez powoda A. G. (1) w dniu
1 marca 2012 roku. Dlatego roszczenie powoda o wynagrodzenie za okres od
1 stycznia do końca maja 2013r. jest całkowicie niesłuszne.

Na marginesie pozwany zauważył, że zgodnie z § 6 ust. 1 umowy wynagrodzenie miało być płatne po otrzymaniu faktur VAT, których pozwany za sporny okres od stycznia do maja 2013 roku nigdy nie otrzymał.

Z ostrożności procesowej pozwany zarzucił także nieważność przedmiotowej umowy z uwagi na sposób reprezentacji spółki. Do ważności umowy rodzących zobowiązania spółki ponad kwotę 100 000 zł konieczna jest łączna reprezentacja członka zarządu i prokurenta, a umowa z dnia 1 czerwca 2013 rok została podpisana jedynie przez prokurenta pozwanego.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw cofnął pozew co do kwoty 34 878 zł (reszta wynagrodzenia z faktury VAT numer (...)), ze zrzeczeniem się roszczenia i podtrzymał żądanie pozwu w pozostałym zakresie. Powód podtrzymał argumentację, że nigdy nie umocował A. G. (1) do rozwiązania spornej umowy. Wg powoda rozwiązanie umowy o wykorzystanie wizerunku należy uznać za czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu, do której konieczne jest posiadanie pełnomocnictwa rodzajowego, a takim pełnomocnictwem A. G. (1) nigdy nie dysponował. Powód spełnił swoje świadczenie wynikające z umowy o wykorzystanie wizerunku, dlatego pozwana powinna spełnić świadczenie wzajemne, a doręczenie faktury ma znaczenie jedynie z punktu widzenia prawa podatkowego. Niezasadny jest również zarzut pozwanego o nieważności umowy, bo po stronie pozwanej podpisana została przez prokurenta samoistnego.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

J. M., na skutek starań A. G. (1), został zatrudniony
w klubie sportowym (...), jako trener drużyny piłki siatkowej. A. G. (1) pełnił rolę menadżera powoda i na tej podstawie powód udzielił mu pełnomocnictwa z dnia 1 marca 2012r., uprawniającego do podejmowania wszelkich czynności prawnych i faktycznych związanych z działaniem
w imieniu powoda. Pełnomocnictwo uprawniało pełnomocnika, poza prawem do występowania przed instytucjami w nim wymienionymi, m.in. do zawierania umów i ugód, odbioru świadczeń oraz udzielania dalszych pełnomocnictw w sprawach związanych z promowaniem i sprzedażą praw do wizerunku powoda, współpracą w klubowych drużynach piłki siatkowej
w Polsce i za granicą oraz do odbioru wynagrodzenia z tytułu umowy zawartej przez agencję z klubem sportowym. Pełnomocnictwo miało charakter ekskluzywny, polegający na tym, że w czasie jego obowiązywania menadżer A. G. (1) miał wyłączność do podejmowania czynności w nim wymienionych (zeznania świadka A. G. (1), pełnomocnictwo k. 24).

Ostatecznie podmioty: powoda J. M., pozwanego (...) spółka z o.o. oraz klub sportowy (...) łączyły umowy wiązane, to jest powoda z klubem sportowym umowa trenerska, pozwanego z powodem umowa o wykorzystanie wizerunku powoda a pozwany sprzedał prawo do korzystania z wizerunku powoda klubowi sportowemu. Wszystkie ww. strony wiedziały o tych umowach, razem je negocjowały, bo jest to postępowanie praktykowane w obszarze działalności sportowej (zeznania świadków E. W. (1) i A. G. (1)).

W powyższym układzie, w dniu 1 czerwca 2012 roku, strony niniejszego procesu zawarły umowę o wykorzystanie wizerunku powoda (karta 13 – 18). Umowa została zawarta na okres od 1 lipca 2012 roku do 31 maja 2013 rok (§ 4 umowy). Zgodnie z § 6 ust. 1 umowy pozwany zobowiązany był do zapłaty powodowi wynagrodzenia w kwocie 463 200 zł wraz z podatkiem VAT,
w dwunastu miesięcznych ratach, po otrzymaniu faktury VAT. Raty miały być płatne od 15 sierpnia 2012r. do 15 czerwca 2013 r. (§ 6 ust.2). Wynagrodzenie miało być płatne na rachunek bankowy, każdorazowo wskazany w fakturze VAT (§ 6 ust. 4). Zgodnie z § 6 ust. 5 – 7 wynagrodzenie miało być pomniejszane w wysokości od 15 do 50 % w przypadku niemożności wykorzystania z wizerunku (zwolnienia lekarskie). Zgodnie z § 12 ust. 2 umowy mogła być ona rozwiązana w terminie wcześniejszym, za zgodną wolą stron, wyrażoną na piśmie pod rygorem nieważności.

Umowa z 1 czerwca 2012r. została w imieniu pozwanego podpisana przez prokurenta samoistnego E. W. (1). Prezes zarządu pozwanej spółki wiedział o zawarciu umowy, ale nie znał jej treści. Sposób reprezentacji pozwanej spółki ujawniony w KRS jest następujący:

- wypadku zarządu jednoosobowego - prezes zarządu działający samodzielnie,

- w wypadku zarządu wieloosobowego do rozporządzenia lub zaciągnięcia zobowiązania do świadczenia o wartości do 10.000 złotych każdy z członków zarządu samodzielnie, a do rozporządzania lub zaciągnięcia zobowiązania przekraczającego 10 000 zł dwóch członków zarządu działających łącznie, albo jeden członek zarządu działający łącznie z prokurentem. Wg stanu na dzień zawarcia umowy spółka miała jednoosobowych zarząd oraz wpisana była E. W. (1), jako prokurent samoistny (odpis z KRS karta 77).

Następnie pozwany zawarł umowę z Klubem (...), któremu sprzedał wizerunek powoda. Pozwany mógł płacić powodowi jedynie
w sytuacji zapłaty przez klub sportowy. Należności były przekazywane pozwanemu natychmiast po dokonaniu płatności pozwanemu, bo pozwany nie dysponował funduszami, z których mógłby płacić umowne wynagrodzenie.
W konsekwencji powód otrzymywał wynagrodzenie od klubu za pośrednictwem pozwanego (zeznania świadka E. W. (1)).

Umowa w okresie od lipca 2012 roku do grudnia 2012 roku była wykonywana przez strony, powód z tego tytułu wystawił pozwanemu faktury VAT o numerach od (...) do (...), obejmujących ustalone raty, które zostały w całości zapłacone przez pozwanego w kwotach i datach podanych przez strony tego procesu (daty zapłaty były bezsporne).

Początkiem grudnia 2012r. klub (...) skierował do pozwanego pismo, w którym oświadczył, że zrywa umowę z pozwanym
o prawo do wykorzystywania wizerunku J. M. w związku z zarzutami kierowanymi pod jego adresem o działania szkodzące wizerunkowi klubu. Pozwany zawiadomił o tym fakcie powoda, przesyłając mu pismo kierowane przez klub do pozwanego. Powód zaprzeczył twierdzeniom klubu. Klub na żądanie pozwanego przedstawił mu „twarde dowody” na naruszanie przez powoda standardów związanych z funkcją trenera i dobrego imienia klubu. Powodowi zarzucano m.in. niestawianie się na treningi, picie alkoholu, wypowiedzi prasowe godzące w interes klubu, itd. O zarzutach kierowanych przez klub wobec powoda został powiadomiony jego menadżer A. G. (1), który naciskał na rozwiązanie umów, a powód nigdy w tej sprawie nie zajął ostatecznego stanowiska. To A. G. (1) podjął decyzję o rozwiązaniu umowy z pozwanym. Zrobił to działając w interesie powoda, aby chronić jego dobra imię oraz zapobiec grożącym mu sporom sądowym z klubem (...) (zeznania świadka A. G.). W tej sytuacji w dniu 31 grudnia 2012r. A. G. (1), działając jako pełnomocnik powoda, na podstawie pełnomocnictwa z dnia 1.03.2012r., podpisał z pozwanym porozumienie o rozwiązaniu umowy z dnia 1 czerwca 2012r. o wykorzystanie wizerunku z dniem 31 grudnia 2012r. (porozumienie k. 82). A. G. (1) nie przez doręczył porozumienia powodowi, zrobiła to końcem marca 2012r. E. W. (2), dlatego że powód w rozmowach telefonicznych z nią zachowywał się tak jakby nie brał pod uwagę, że umowa jest rozwiązana (zeznania świadka E. W. (1)).

Po 31 grudnia 2012 roku powód nie doręczył pozwanemu faktur VAT tytułem wynagrodzenia z umowy z dnia 1 czerwca 2012r. (zeznania świadka E. W. (1)). Pismem z dnia 19 marca 2013r. zakwestionował rozwiązanie umowy i zażądał wynagrodzenia za pierwszy kwartał 2013r.

W sprawie bezsporne było, że powód był na zwolnieniach lekarskich okresach szczegółowo wymienionych w pozwie i z tego względu jego wynagrodzenie powinno ulec stosownemu obniżeniu wg zasad przyjętych w § 6 w ust. 5 – 7 umowy.

Na podstawie zeznań świadka A. G. (1) sąd ustalił, że uzgodnione dla powoda, jako trenera siatkarskiego, wynagrodzenie było wysokie, był zatrudniony w jednym z nielicznych klubów płacących takie stawki na rynku. Generalnie kluby płacą trenerowi siatkarskiemu kwoty od 8 do 10.000 złotych miesięcznie.

Nadto z zeznań tego świadka wynika, że umowa menedżerska z powodem została rozwiązana końcem marca 2013r.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez stronę dowodów z dokumentów, jako niebudzących wątpliwości co do ich prawdziwości i treści. Sąd generalnie dał wiarę zeznaniom świadków jako spójnym i logicznym, składanym spontanicznie. Świadkowie różnili się tylko co do okoliczności kto miał przedłożyć powodowi porozumienie z 31 grudnia 2012r. i z tego względu należało przyjąć, że powód dowiedział się o treści porozumienia dopiero w marcu 2012r. i zakwestionował je w piśmie z dnia 19.03.2013r.

Sąd pominął zawnioskowane przez dowody z zeznań świadków sześciu świadków wymienionych w sprzeciwie, jako zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, bo zmierzające do ustalania przyczyn zawarcia porozumienia z dnia
31 grudnia 2012r. Przedmiot niniejszego sporu nie dotyczy roszczeń odszkodowawczych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, zatem nieistotne jest, co były bezpośrednio podstawą do zawarcia powyższego porozumienia. Przedmiotem oceny jest natomiast ważność tego porozumienia
z uwagi na podpisanie go przez osobę, która powoływała się na pełnomocnictwo udzielone przez powoda i na tej podstawie prawo do działania w jego imieniu.

Sąd oddalił również wniosek powoda o dopuszczenie dowodu
z przesłuchania stron mając na uwadze tezę dowodową sformułowaną w pozwie, która w ocenie sądu została dostatecznie wyjaśniona przeprowadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a to przedłożonym pełnomocnictwem oraz zeznaniami świadków. Dowód z przesłuchania stron ma charakter posiłkowy jest przeprowadzany, jeżeli po wyczerpaniu środków lub w braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 299 k.p.c.).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Za najdalej idący zarzut pozwanego uznać należy zarzut nieważności umowy stron z dnia 1.06.2012r. z uwagi na to, że podpisana została przez prokurenta pozwanej Spółki samodzielnie. Zarzut ten jest chybiony.

Zgodnie z art. 109 ¹ § 1 kc prokura jest pełnomocnictwem udzielonym przez przedsiębiorcy i obejmuje umocowanie do czynności sądowych i pozasądowych jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. prokura może być udzielona kilku osobom łącznie (prokura łączna) lub oddzielnie (art. 109 ⁴ § 1 k.c.).

W przypadku prokury samoistnej (samodzielnej, oddzielnej, jednoosobowej) prokurent wykonuje ją samodzielnie, niezależnie od tego czy członkowie zarządu są ograniczeni w reprezentacji poprzez konieczność działania łącznie z innym członkiem zarządu lub z prokurentem.

W tej sprawie prokurent E. W. (1) nie była ograniczona w reprezentacji Spółki, stąd podpisana przez nią samodzielnie umowa z dnia 1.06.2012r. jest ważna i w pełni skuteczna, niezależnie od tego czy prezes zarządu znał jej treść i wyrażał zgodę na jej zawarcie. Ponadto stwierdzić należy, że powoływana przez stronę pozwaną reprezentacja łączna w sprawach dot. zaciągania zobowiązań o wartości przekraczającej 10 000 zloty dotyczy tylko przypadku, gdy zarząd spółki jest wieloosobowy, przy zarządzie jednoosobowym Spółkę reprezentuje prezes zarządu jednoosobowo. Z KRS wynika, że Spółka miała zarząd jednoosobowy, pozwany nie wykazał, aby w dacie zawierania umowy reprezentacja pozwanej spółki była inna, co tym bardziej czyni zarzut nieważności umowy chybionym.

Kolejny zarzut pozwanego o skutecznym rozwiązaniu umowy z dniem
31 grudnia 2012r. wymaga rozważenia czy A. G. (1) był upoważniony do podjęcia w imieniu powoda decyzji o rozwiązaniu umowy (świadek wprost zeznał, że z uwagi na dobro powoda, działając w jego dobrze pojętym interesie podjął decyzję o polubownym rozwiązaniu umowy) i w tym celu podpisania porozumienia z dnia 31grudnia 2012r. w oparciu o posiadane pełnomocnictwo
z dnia 1.03.2012r.

Pełnomocnictwo to jest pełnomocnictwem ogólnym, które z mocy art. 98 kc uprawnia pełnomocnika do dokonywania w imieniu mocodawcy czynności zwykłego zarządu.

Niejednokrotnie podkreśla się w literaturze, że nie można udzielić pełnomocnictwa do dokonywania wszelkich czynności prawnych. Takie pełnomocnictwo stwarzałoby zbyt duże niebezpieczeństwo dla mocodawcy. Właśnie z uwagi na potrzebę ochrony interesów tego ostatniego każde pełnomocnictwo musi mieć jakiś zakres umocowania. Różne możliwości umocowania przewiduje w/w art. 98 kc. I tak z uwagi na zakres umocowania wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje pełnomocnictw: ogólne, rodzajowe i szczególne. Pełnomocnictwo ogólne – o jakim mowa w niniejszej sprawie - obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Pojęcie „czynności zwykłego zarządu” nie zostało zdefiniowane ani w przepisach kodeksu postępowania cywilnego, ani w przepisach prawa handlowego. Zdaniem Sądu ustawodawca świadomie zrezygnował także z przykładowego zestawienia czynności prawnych przekraczających zwykły zarząd. Nie wydaje się celowe budowanie zamkniętego katalogu czynności zwykłego zarządu. O tym, czy czynność mieści się w granicach umocowania pełnomocnika ogólnego, rozstrzygać należy na tle każdej sytuacji oddzielnie, uwzględniając przedmiot zarządu oraz dyrektywę prawidłowego wykonywania zarządu.

Pełnomocnictwo rodzajowe obejmuje natomiast umocowanie do dokonywania czynności prawnych mieszczących się w określonej grupie czynności. Zakresem umocowania są więc zasadniczo objęte także czynności prawne przekraczające zakres zwykłego zarządu.

W przedmiotowej sprawie do oceny pozostaje czy czynność prawna polegająca na rozwiązaniu umowy z dnia 1.06.2012r., z datą 31.12.2012r. jest czynnością prawną zwykłego zarządu. Pomocna w ocenie jest okoliczność, że sporna umowa obejmowała roczne wynagrodzenie powoda za świadczenie usługi sportowej – trenerskiej dla klubu sportowego. Był to dochód powoda, który ocenić należy jako wysoki jeżeli uwzględnić, że wynegocjowane dla niego stawki były jedne z wyższych na tym rynku, skoro przeciętnie kluby płacą trenerom kwoty miedzy 8 000 a 10 000 zł miesięcznie, a powód otrzymywał kwotę przekraczającą 47.000 zł miesięcznie brutto. W związku z porozumieniem został pozbawiony bez mała połowy dochodu z tej umowy (za 5 miesięcy z 11). W ocenie Sądu Okręgowego pozwala to zdecydowanie na przyjęcie, że rozwiązanie tej umowy w dacie 31.12.2012r., dodać należy bez uzgodnienia z powodem, chociaż w interesie powoda z uwagi na zarzuty stawiane mu przez klub, było czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Należy więc podzielić stanowisko powoda o braku umocowania A. G. (1) do rozwiązania umowy za porozumieniem z dnia 31.12.2012r., przy czym nie z tego względu, że pełnomocnictwo dotyczyło jedynie działalności menadżerskiej na rzecz powoda, bo niewątpliwie związana była ona z działalnością gospodarczą powoda. Trudno rozdzielić obie sfery aktywności powoda, skoro działalność gospodarczą założył, aby w jej ramach prowadzić działalność trenerską. Istotne było to, że powód nie podjął decyzji
o rozwiązaniu umowy z pozwanym, nie złożył stosownego oświadczenia woli na piśmie, jak wymaganego § 12 ust. 2 umowy, a pełnomocnik A. G. (1) nie był do tego umocowany na podstawie pełnomocnictwa z dnia 1.03.2012r.

Zatem do skutecznego zawarcia porozumienia o rozwiązaniu umowy przez pełnomocnika A. G. (1) konieczne było udzielenie mu pełnomocnictwa rodzajowego, którym ten nie legitymował się. Podpisując w imieniu powoda porozumienie, przekroczył zakres posiadanego pełnomocnictwa, czyli działał jako tzw. falsus procurator. Nie zmienia tego działanie w dobrze pojętym interesie powoda, intencja uchronienia go przed ewentualnymi konsekwencjami związanymi z konfliktem jaki zaistniał miedzy powodem, a klubem sportowym.

Zgodnie z treścią art. 103 § 1 kc jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. W myśl § 2 cytowanego przepisu druga strona może wyznaczyć osobie, w której imieniu umowa została zawarta, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy, staje się wówczas wolna po bezskutecznym jego upływie.

W przełożeniu powyższego na stan faktyczny w tej sprawie porozumienie z dnia 31.12.2012r. mogło być ważne jedynie po jego potwierdzeniu przez powoda, który nigdy tego nie zrobił. Wręcz przeciwnie w piśmie z dnia 19.03.2013r. zakwestionował je podnosząc brak umocowania pełnomocnika do działania w jego imieniu. Potwierdzenie mogło nastąpić w dowolnej formie, zarówno w oświadczeniu woli złożonym w sposób wyraźny, jak i w sposób dorozumiany, lecz w okolicznościach tej sprawy nie można uznać, że brak wystawienia przez powoda faktur po 31.12.2012r. stanowi potwierdzenie czynności pełnomocnika, skoro ani pełnomocnik, ani pozwany nie doręczyli powodowi odpisu porozumienia, a pozwany nie wyznaczył mu terminu do jego potwierdzenia. Konsekwencją braku w/w potwierdzenia jest nieważność bezwzględna porozumienia z dnia 31.12.2012r. (art. 58 § 1 kc) i przyjęcie, że umowa łączyła strony zgodnie z jej treścią do 31 maja 2013r, a powodowi należy się wynagrodzenie z niej wynikające.

Ostatni zarzut pozwanego dot. braku otrzymania od powoda faktur za okres objęty sporem. W ocenie Sądu Okręgowego strony w § 6 umowy określiły, że warunkiem płatności przez pozwanego wynagrodzenia jest otrzymanie przez niego faktur vat. Niewątpliwie realizując umowę powód za okres od lipca do grudnia 2012r. co miesiąc wystawiał faktury za poszczególne miesiące i doręczał je pozwanemu, wskazując każdorazowo rachunek bankowy. Nie można zgodzić się z powodem, że faktura ma jedynie znaczenie z punktu widzenia prawa podatkowego i dla wymagalności roszczenia powoda nie jest istotna, bo przeczy temu treść § 6 umowy stron. Otrzymanie przez pozwanego faktury było warunkiem zapłaty wynagrodzenia. Taką rangę fakturze strony nadały w umowie, co jest w pełni dopuszczalne w warunkach swobody kontraktowej (art. 353 ¹ k.c.). Jest to zrozumiałe również z uwagi na okoliczności w jakich umowa została zawarta, tj. na trójstronny układ między powodem, pozwanym i klubem sportowym zatrudniającym powoda
i konieczność refakturowania należności przez pozwanego na klub sportowy
w związku ze sprzedażą temu podmiotowi praw do wizerunku powoda. W ocenie Sądu Okręgowego za warunkowaniem wypłaty wynagrodzenia wystawieniem faktury przemawia również to, że wynagrodzenie ulegało stosownemu obniżeniu w przypadku niemożności korzystania z wizerunku przez uprawnionego, z czym mamy do czynienia w spornym okresie w związku z przedłożonymi zwolnieniami lekarskimi.

Reasumując roszczenie powoda o wynagrodzenie umowne za okres od stycznia 2013r. do końca maja 2013r. oddalono jako co najmniej przedwczesne, skoro powód nie wykazał, że pozwany otrzymał fakturę vat za ten okres.

W konsekwencji powództwo co do należności głównej w kwocie 34 678 zł umorzono na podstawie art. 355 kpc w zw. z art. 203 kpc, wobec skutecznego cofnięcia pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia (pkt I).

Zasadne natomiast było powództwo o zapłatę odsetek za opóźnienie
w zapłacie wystawionych przez powoda faktur. Fakt opóźnienia w płatnościach, ilość dni opóźnienia oraz kwoty płacone z opóźnieniem były w zasadzie bezsporne, stąd orzeczenie jak w pkt II wyroku na podstawie art. 481 kc w zw. z art. 482 kc.

Powództwo co do kwoty 234 161,49 zł oddalono jako przedwczesne, skoro wg stanu na dzień orzekania pozwany nie otrzymał faktur vat, co było niezbędne zgodnie z art. § 6 ust. 1 i 4 oraz 5-7 umowy stron (pkt III).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 kpc nakładając na powoda obowiązek zwrotu pozwanemu wszystkich kosztów procesu, bo pozwany uległ w nieznacznej części (3% wartości przedmiotu sporu). Kwota 34 678 zł była zapłacona przez pozwanego przed wytoczeniem powództwa, bo w dacie 23 września 2013r., a pozew nadano na poczcie w dniu 27 września 2013r. (data stempla pocztowego k. 38).

Zarządzenie:

1.Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda;

2.K.. 2 tyg.