Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2019 r. w Lublinie

sprawy T. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do renty

na skutek apelacji T. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 15 czerwca 2018 r. sygn. akt IV U 750/17

oddala apelację.

Jacek Chaciński Elżbieta Czaja Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

III AUa 679/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanie T. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 15 maja 2017 r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Wnioskodawczyni T. D., ur. (...) z zawodu jest technikiem technologii drewna, ale pracowała jako recepcjonistka, sprzedawca, księgowa, sprzątaczka a ostatnio praczka w Domu (...) w Z.. Pobierała zasiłek chorobowy w okresie od 21 września 2015 r. do 20 marca 2016 r. oraz świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 21 marca 2016 r. do 15 marca 2017 r.

W dniu 28 lutego 2017 r. wnioskodawczyni złożyła do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 30 marca 2017 r. została poddana badaniu lekarskiemu, w wyniku którego lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 31 marca 2019 r., niezdolność ta powstała 21 września 2015 r.

Do powyższego orzeczenia Główny Lekarz Orzecznik zgłosił zarzut wadliwości.

W wyniku jego rozpoznania Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 5 maja 2017 r. nie stwierdziła istnienia niezdolności do pracy u wnioskodawczyni.

W oparciu o powyższe pozwany wydał zaskarżoną przez wnioskodawczynię decyzję odmawiającą przyznania jej prawa do spornego świadczenia.

W celu zbadania prawidłowości decyzji organu rentowego w zakresie oceny zdolności wnioskodawczyni do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy ortopedy (na wniosek skarżącej) i medycyny pracy (z urzędu).

Biegły ortopeda w opinii z dnia 23 stycznia 2018 r. rozpoznał u wnioskodawczyni: niewydolność bólową prawego kolana po dystorsji w 2015 r. oraz stan po artroskopii prawego stawu kolanowego w 2016 r.

W uzasadnieniu biegły wskazał na dobrą ogólną sprawność wnioskodawczyni. Podniósł, iż obrysy prawego stawu kolanowego są nieco poszerzone ale bez cech istotnego obrzęku tkanek miękkich i wysięku w stawie. Zakresy ruchomości obu stawów kolanowych są symetryczne i nieograniczone. W ocenie biegłego obecny stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych nie sprowadzają niezdolności do pracy u wnioskodawczyni, ewentualne zaostrzenia mogą być leczone w ramach zasiłku chorobowego.

Biegła z dziedziny medycyny pracy w opinii z dnia 19 września 2017 r. rozpoznała u wnioskodawczyni: stan po urazie kolana prawego z uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej, stan po artroskopii kolana prawego, wole guzowate tarczycy, stan po usunięciu polipa szyjki macicy i nie stwierdziła niezdolności do pracy wnioskodawczyni.

W uzasadnieniu biegła wskazała, iż wnioskodawczyni doznała urazu kolana prawego, połączonego z uszkodzeniem struktury w jego obrębie, jednak badanie fizykalne nie ujawniło istotnych ograniczeń ruchowych w zakresie układu kostno-stawowego. Zaobserwowane niewielkie deficyty wyprostu i zgięcia w obrębie kolana prawego nie upośledzają sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie niezdolności do pracy. Przebyty uraz kolana prawego stanowi, ze względów profilaktycznych, przeciwskazanie do wielogodzinnego chodzenia połączonego z dźwiganiem znacznych ciężarów, nie powoduje jednak takiego naruszenia sprawności organizmu, które mogłoby uzasadniać uznanie niezdolności do pracy.

Wnioskodawczyni nie zgłosiła merytorycznych zastrzeżeń do zastrzeżeń do opinii, nie zgłosiła też nowych wniosków dowodowych

Sąd podzielił złożone przez biegłych opinie, gdyż zostały one sporządzone przez lekarzy specjalistów w zakresie schorzeń, na które cierpi wnioskodawczyni, są one kategoryczne i przekonywujące i wystarczająco wyjaśniają zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Wydanie opinii poprzedzone zostało wnikliwą analizą dokumentacji medycznej oraz przebadaniem wnioskodawczyni. Opinie zawierają należyte uzasadnienie i rzetelnie oraz fachowo analizują schorzenia wnioskodawczyni pod kątem jej niezdolności do pracy. Opinie te są zatem miarodajne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd wskazał, że zgodnie z treścią art. 57 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w wymaganych okresach, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 cyt. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z podzielonych w pełni przez Sąd opinii biegłych lekarzy, wynika jednoznacznie, że charakter i stopień zaawansowania występujących u wnioskodawczyni schorzeń nie uzasadniają orzeczenia u niej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu wnioskodawczyni nie spełnia zatem podstawowego wymogu warunkującego przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie jest ona bowiem obecnie niezdolna do pracy.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i powołane przepisy prawa, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Z wyrokiem tym nie zgodziła się wnioskodawczyni. Wniosła apelację. Zaskarżyła wyrok w całości zarzucając naruszenie art.233 §1 k.p.c. poprzez uznanie za wiarygodne opinii biegłych lekarzy sądowych. Mając na względzie ten zarzut wnioskodawczyni wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie prawa do renty na okres do 31 marca 2019 r.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje

Apelacja nie jest zasadna.

Ustalenie stanu faktycznego, co w sprawie niniejszej sprowadzało się do ustalenia stanu zdrowia wnioskodawczyni dokonane zostało przez Sąd I instancji w oparciu o dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu schorzeń na które cierpi wnioskodawczyni. Opinie te były poprzedzone badaniem ubezpieczonej oraz analizą dokumentacji lekarskiej. W treści opinii biegli opisali schorzenia, na które cierpi wnioskodawczyni oraz określili stan ich zaawansowania i ich wpływ na zdolność do pracy. Do opinii tych wnioskodawczyni nie wniosła zastrzeżeń.

Apelacja jest jedynie polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Nie zawiera także żadnych konkretnych zarzutów dotyczących treści opinii. Ogólne stwierdzenie, że badanie przez biegłych było nastawione na potwierdzenie wcześniejszego orzeczenia komisji ZUS jest gołosłowne i nie poparte żadnymi argumentami.

Brak było też jakichkolwiek podstaw do dopuszczania dowodu z opinii innych biegłych. Dowód taki może być przez sąd dopuszczony tylko wtedy, gdy istnieją merytoryczne uzasadnione zastrzeżenia wskazujące na wadliwość dotychczasowych opinii. Samo niezadowolenie strony z treści opinii nie jest natomiast podstawą do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego.

Sad Apelacyjny oddalił zatem zawarty w apelacji wniosek dowodowy.

Skoro zatem prawidłowe jest podstawowe ustalenie Sądu, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy to zasadnie Sąd I instancji oddalił jej odwołanie od decyzji organu rentowego odmawiającej prawa do renty z tytułu takiej niezdolności.

Z powyższych przyczyn Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.