Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 r. w Gliwicach

sprawy J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 6 marca 2013r. i 20 czerwca 2013r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Teresa Kalinka

Sygn. VIII U 1616/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. przyznał J. B. prawo do emerytury od dnia 26 lutego 2013 roku. Wysokość emerytury została ustalona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyniosła 889,77 złotych

J. B. w odwołaniu domagała się zmiany decyzji podnosząc, że jest ona za niska, ponieważ nie uwzględnia całości dokumentacji związanej z zatrudnieniem i wynagrodzeniem.

Do odwołania ubezpieczona dołączyła nowe dowody mające wpływ na wysokość emerytury W dniu 20 czerwca 2013 roku organ rentowy wydał kolejną decyzję o przeliczeniu emerytury. Wysokość emerytury wyniosła 1084,40 zł . Świadczenie w tej wysokości wypłacono od daty nabycia prawa.

Odwołująca podtrzymała odwołanie od decyzji dnia 6 marca 2013 roku i oświadczyła na rozprawie , że kwestionuje również decyzję z dnia 30 czerwca 2013 roku.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Wysokość emerytury została ustalona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS. Obliczone świadczenie na podstawie art. 183 ust. 5( 20% emerytury ustalono na podstawie art. 53 i 80% na podstawie art. 26) okazało się niższe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. w dniu 26 stycznia 2013 roku ukończyła 60 lat. Od 26 lutego 2013 zostało przyznane jej świadczenie emerytalne.

W dniu 6 marca 2013 roku przyznano prawo do emerytury obliczając jej wysokość w dwojaki sposób :

a)  na podstawie art. 53 w związku z art. 26 ustawy emerytalno – rentowej : przyjmując do ustalenia jej wysokości przeciętną podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z cegło okresu ubezpieczenia - od 1971 roku do 1998 roku i wwpw wyniósł 24,82 %. Przyjęto 17 lat 8 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat 10 miesięcy i 23 dni okresów nieskładkowych ( ograniczone do 1/3 okresów składkowych). Po doliczeniu emerytury ustalonej na podstawie art. 26 – wysokość świadczenia wyniosła 832,10 zł brutto ;

b)  na podstawie art. 26 ustawy emerytalno – rentowej . Tak wyliczone świadczenie wyniosło brutto 889,77 złotych. Jako świadczenie korzystniejsze ta emerytura była wypłacana.

Do odwołania od decyzji z dnia 6 marca 2013 roku ubezpieczona dołączyła nowe dowody zarobkowe - Rp- 7 z lat 1971,1972 i listy wynagrodzeń z lat 1980 – 1991.

W dniu 10 czerwca 2013 roku organ rentowy wydał decyzje o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, do ustalenia którego przyjęto wwpw w wysokości 48,72% - z lat 1982 -1991 i decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku dokonano przeliczenia emerytury od 26 lutego 2013 roku. Wysokość emerytury kapitałowej wyniosła 1084,40zł.

W dniu 21 sierpnia 2013 roku wydano kolejną decyzję , w której przeliczono emeryturę ustalając jej wysokość na podstawie art. 53 i 26 ustawy emerytalno- rentowej, ale jej wysokość okazała się niższa od emerytury ustalonej decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku.

Ubezpieczona twierdziła, że decyzje są błędne, ponieważ nie uwzględniają całości zgromadzonej dokumentacji, a ponadto T. D. otrzymuje dużo wyższe świadczenie, mimo, że pracowała bardzo krótko.

W piśmie procesowym z dnia 19 sierpnia 2013 roku wskazała, jakie , jej zdaniem, organ rentowy winien przyjąć zarobki do ustalenia emerytury . Sąd dokonał porównania przyjętej podstawy wymiaru składek przez organ rentowy, wskazanych kwot zarobków przez odwołującą:

Przy tak ustalonych wartościach wynagrodzenia i składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej najkorzystniejszy wwpw jest z 10 lat 1982-1991. Wyniósł on 48,72 % Ubezpieczona pracowała :

- od 14 czerwca 1971 roku do 31 grudnia 1972 roku ;

- od 10 kwietnia 1973 do 14 września 1973

-od od 1 października 1980 roku do 17 września 1982 roku

- od 22 września 1982 roku do 30 czerwca 1992;

- od 26 sierpnia 1992 roku do 26 sierpnia 1993 ( PUP – zasiłek)

- od 13 sierpnia 1993 roku do 9 września 1993 roku;

- od 1 maja 1994 roku do 15 lutego 1995 roku;

- od 24 marca 1995 roku do 14 maja 1995 ( PUP – zasiłek)

- od 15 maja 1995 roku do 1998 – działalność gospodarcza z przerwami w opłacaniu składek. (k. 28 a.e.)

Wprawdzie ubezpieczonej w okresie od 13 sierpnia 19993 roku do 27 sierpnia 1993 roku i od 15 maja 1995 roku do 29 lutego 1996 roku wypłacono zasiłek dla bezrobotnych, ale było to świadczenie nienależne ( k. 37 a.e.) J. B. urodziła dwie córki – w dniu 15 listopada 1974 roku i w dniu 1 sierpnia 1978 roku Organ rentowy z tytułu sprawowania opieki nad dziećmi zaliczył do okresów nieskładkowych 3 lata od dnia 15 listopada 1974 roku i okres od 1 sierpnia 1980 roku do 30 września 1980 roku. Oprócz tego ubezpieczona korzystała ze zwolnień lekarskich po dniu 14 listopada 1991 roku przez okres 11 miesięcy i 8 dni. (k. 27 a.e.)

Ustalony okres składowy wyniósł 17 lat 5 miesięcy i 20 dni .

Ubezpieczona podniosła, że karty wynagrodzeń są sfałszowane i nie zgadzają się przyjęte okresy nieskładkowe z wpisami do legitymacji ubezpieczeniowej. Wskazała m. I.., że również w latach 80-tych korzystała ze zwolnień lekarskich

Strony nie zgłosiły dalszych wniosków dowodowych. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie akt kapitału początkowego, zgromadzonych dokumentów w aktach emerytalnych.

Sąd zważył, co następuje:

J. B. otrzymuje emeryturę , które wysokość została ustalona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jej wysokość zależy od wartości zwaloryzowanego kapitału początkowego, a więc konieczna była kontrola decyzji o ustaleniu kapitału początkowego w zakresie ustalonych okresów składkowych i nieskładkowych i podstawy wymiaru składek. Takie też było żądanie ubezpieczonej. Przy weryfikacji tej decyzji dokonał również kontroli ustaleń organu rentowego w decyzjach z dnia 6 marca 2013 roku i 20 czerwca 2013 roku w części dotyczącej ustalenia wysokości 20% świadczenia obliczonego na podstawie art. 53 ustawy emerytalno- rentowej.

Zdaniem sądu, zaskarżone decyzje są prawidłowe. Organ rentowy przy ustalaniu okresów składkowych wziął pod uwagę wszystkie okresy zatrudnienia oraz pobierania należnego zasiłku dla bezrobotnych oraz okresów opłacania składek na ubezpieczenia emerytalno – rentowe z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Do okresów nieskładkowych zalicza się się okresy pobierania zasiłków chorobowych od dnia 15 listopada 1991 roku(a contr ario art. 6 ustawy emerytalno – rentowej). Zarzut ubezpieczonej o nieuwzględnieniu okresów choroby sprzed tej daty jako okresów nieskładkowych nie zasługuje na uwzględnienie.

Najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru może być ustalony tylko z 10 kolejnych lat, bowiem łączny okres składkowy – wraz z okresem prowadzenia działalność gospodarczej wyniósł 17 lat i 5 miesięcy. W żadnym wypadku wwpw nie byłby on wyższy przy jego ustaleniu z 20 dowolnych lat, biorąc pod uwagę wysokość osiąganego w okresie zatrudnienia wynagrodzenia i opłacanych składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Organ rentowy słusznie przyjął, ze wwpw należy ustalić z lat 1982-1991. Nawet gdyby przyjąć, że podstawa wymiaru składek w latach 1991, 1993, 1996 wynosiła tyle, ile wskazała ubezpieczona, to wwpw z 10 kolejnych lat obejmujących te okresy byłby zdecydowanie niższy od przyjętego , bowiem najwyższy wwpw z lat 1992-1998 wyniósł 43,74 ( w roku 1997), a w pozostałych latach był znacznie niższy ( wynosił nawet po kilkanaście procent)

Zdaniem sądu brak jest podstaw do zakwestionowania sposobu ustalenia wysokości zarobków z przyjętego okresu. Wysokość ta wynika z list wynagrodzeń i informacji PUP o pobranych zasiłkach dla bezrobotnych. Sąd nie dopatrzył się błędu w zliczeniu miesięcznych wynagrodzeń. Wprawdzie ubezpieczona otrzymywała premie z zysku i barbórkę w niektórych latach, ale te składniki wynagrodzenia nie podlegały wówczas składkowaniu.

Sąd uznał, że wysokość emerytury została ustalona prawidłowo na podstawie prawidłowej decyzji o ponownym ustaleniu kapitału początkowego. Emerytura została ustalona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ jest korzystniejsza od emerytury obliczonej na podstawie art. 183 ust. 5 tej ustawy. W oparciu o art. 26 wysokość emerytury ustala się w ten sposób, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ( to jest - Podstawę obliczenia emerytury….., stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego ….) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego.

Skoro do wysokości kapitału początkowego przyjęto wszystkie okresy składkowe, okresy nieskładkowe w wysokości 1/3 okresów składkowych, a podstawę wymiaru obliczono prawidłowo na podstawie zachowanej dokumentacji płacowej, odwołanie należało oddalić. Wyrok wydano w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.