Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Urszula Salwin-Kowalczyk

Protokolant: Monika Malanowska

przy udziale Prokuratora – Ewy Urman-Brzosko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2019 r.

sprawy przeciwko P. Ł. , s. T. i M. z d. Ż. , ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że: w dniu 14 sierpnia 2017 r. w L. woj. (...) ze stacji PKP L. przystanek usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki R. oraz M. o łącznej wartości 650 zł na szkodę J. R. (1) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości pokonania zabezpieczeń rowerów przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka

I.oskarżonego P. Ł. uznaje winnym popełnienia zarzucanego mu czynu z tym , że czyn ten kwalifikuje z art. 13§1 kk w zw. z art.279§1 kk w zw. z art.64§1 kk i za to na podstawie art. art. 13§1 kk w zw. z art.279§1 kk w zw. z art.64§1 kk skazuje go , a na podstawie art.14§1 kk w zw. z art.279§1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.na podstawie art. 230§2 kpk nakazuje zwrócić pokrzywdzonemu J. R. (1) dowodowy rzeczowe wykazane w wykazie dowodów rzeczowych na k-85 pod poz. 1-2;

III.na podstawie art. 624§1 kpk zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa;

IV.zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz r,pr. M. D. kwotę 432 (czterysta trzydzieści dwa ) złote plus należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu.

sygn.akt : II K 794/17

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie , Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2017 roku około godziny 22.40 oskarżony P. Ł. udał się na peron (...) , a następnie usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia dwóch rowerów marki R. oraz M. o łącznej wartości 650 zł. należących do pokrzywdzonego J. R. (2) . W/w rowery były zabezpieczone jedną zapinką i przypięte do stojaka . Oskarżony za pomocą kluczy od kłódki próbował ją otworzyć , a gdy to mu się to nie udało, próbował przełożyć ją przez kierownicę rowerów . W związku jednak z tym , że obok zaczęli przechodzić podróżujący ,odszedł na bok. Wówczas został zatrzymany przez Policję.

Oskarżony P. Ł. był skazany przez Sąd Rejonowy dla W. IV Wydział Karny wyrokiem z dnia 8 marca 2011 roku , sygn..akt: IV K 10177/10 na karę 1 roku pozbawienia wolności , którą odbył w okresie od 19 kwietnia 2012 roku do dnia 18 kwietnia 2013 roku.

Powyższy stan faktyczny , Sąd ustalił w oparciu o : wyjaśnienia oskarżonego P. Ł. /k-51-52, 76-77/, zeznania pokrzywdzonego J. R. (1) /k-22,143/, zeznania świadka M. C. /k-11v-12,143/, protokół zatrzymania /k-3-3v/, protokół przeszukania /k-7-9,35-38,61-62v/, protokołu oględzin /k-15-16,40-42/,protokół zatrzymania /k-27-29v/,odpis wyroku /k-71/ dane o odbyciu kary /k-72/

Oskarżony P. Ł. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu . Wyjaśnił, że próbował ukraść rowery stojące w metalowym stojaku .Nie udało mu się jednak dokonać tego zaboru , albowiem wszystkie rowery były zabezpieczone linkami . Zabezpieczenia te próbował pokonać kluczem od kłódki, ale nieskutecznie. Oskarżony okazał skruchę za przedmiotowe zdarzenie.

Sąd ustalił , co następuje :

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie dał podstawy do uznania oskarżonego P. Ł. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony przyznał się do winy i Sąd dał mu wiarę albowiem jego wyjaśnienia mają potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. I tak, pokrzywdzony J. R. (1) zeznał , że jest właściciel roweru marki R. , który zakupił około 6-7 lat temu za kwotę 1000 zł. Z uwagi , iż rower wymagał naprawy , na początku kwietnia 2017 roku zakupił do niego części za kwotę 500 zł. Rower ten wycenił więc na kwotę 600 zł. W dniu 13 sierpnia 2017 roku w/w rower zapiął linką do metalowego stojaka na stacji PKP P. , po czym pojechał pociągiem do pracy. Z uwagi , iż z powrotem został podwieziony do domu samochodem , następnego dnia wziął drugi rower matki M. o wartości 50 zł. i pojechał nim na stację L. P. , po czym dopiął go linką do roweru , który tam zastawił dnia poprzedniego. W dniu 15 sierpnia 2017 roku , gdy chciał zabrać swoje rowery spotkał funkcjonariusza Policji , który poinformował go, że jakiś sprawca próbował ukraść mu rowery. Wówczas pokrzywdzony stwierdził , że zamek do linki zabezpieczającej rowery jest uszkodzony i nie może do niego włożyć kluczyka.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego , albowiem są one zgodne z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie , a zwłaszcza z zeznaniami świadka M. C.. W/w podał , że w dniu 14 sierpnia 2017 roku około godziny 22.50 z polecenia oficera dyżurnego KPP L. , udał się na teren (...), gdzie miał znajdować się mężczyzna ubrany w sweter w paski , krótkie spodenki oraz czapkę z daszkiem , a przez klatkę piersiową miał przewieszoną czarną torbę . W/w został ujawniony na monitoringu miejskim jak próbuje pokonać zabezpieczenia dwóch rowerów stojących przy wejściu na peron w kierunku W.. Na miejscu zdarzenia świadek zauważył w/w mężczyznę, którego następnie zatrzymał. Po wylegitymowaniu , okazało się że był nim oskarżony. Podczas rozpytania w/w przyznał się , że za pomocą swojego klucza próbował otworzyć linkę zabezpieczającą rowery.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka , albowiem mają pokrycie zarówno w wyjaśnieniach oskarżonego , którym Sąd dał wiarę , jak również w zeznaniach pokrzywdzonego oraz w protokole oględzin nagrania z monitoringu.

Sąd obdarzył wiarygodnością także dowody z dokumentów albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Mając na względzie powyższe , należy stwierdzić , że wina oskarżonego jest bezsporna oraz że została im udowodniona w toku przedmiotowego postępowania karnego.

P. Ł. został oskarżony o to , że: w dniu 14 sierpnia 2017 r. w L. woj. (...) ze stacji PKP L. przystanek usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki R. oraz M. o łącznej wartości 650 zł na szkodę J. R. (1) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości pokonania zabezpieczeń rowerów przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 278 § 1 kk , kradzież polega na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej . Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby nią władającej (właściciela, posiadacza lub dzierżyciela) i objęcie we własne władanie. Chodzi tutaj o faktyczne władztwo nad rzeczą, które w wyniku zaboru zostaje wbrew woli posiadacza naruszone. W swych konsekwencjach jednak zabór taki godzi w prawo własności, gdyż sprawca zaboru działa w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, tj. włączenia jej do swego stanu posiadania lub bezprawnego rozporządzenia nią na rzecz innej osoby. Należy podkreślić, że stanowiący istotę kradzieży zabór następuje bezprawnie, bez żadnej ku temu podstawy i bez zgody właściciela lub osoby, której mienie (rzecz) zabrano.

Usiłowanie natomiast może przybrać postać usiłowania udolnego (art. 13 § 1) oraz usiłowania nieudolnego (art. 13 § 2). Usiłowanie udolne zachodzi wówczas, gdy sprawca w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Włamanie zaś , polega na przełamaniu zabezpieczeń, chroniących przedmiot czynności wykonawczej przed kradzieżą. Najczęściej sprowadza się ono do ich fizycznego przełamania. Przesłanką uznania pomieszczenia za "zamknięte" jest zarówno jego zamknięta konstrukcja, jak i zaopatrzenie w specjalne przeszkody utrudniające dostęp do wnętrza (bramy, zamki w drzwiach, kłódki, plomby, mechanizmy szyfrowe itp.). Rodzaj zabezpieczenia, jego skuteczność czy łatwość pokonania nie ma jednak znaczenia dla stwierdzenia włamania, jeżeli tylko z charakteru zabezpieczenia wynika zamiar użytkownika niedopuszczenia do niego niepowołanych osób . W tym zakresie Sąd podzielił stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 października 2002 roku , sygn. akt: VII Aka 505/02 z którego wynika , że istota włamania sprowadza się nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia bariery chroniącej dostęp do rzeczy , lecz polega na zachowaniu , którego podstawową cechą jest nieposzanowanie woli dysponenta rzeczy zabezpieczenia jej przed innymi osobami. Przy czym, istotą zabezpieczenia nie jest uczynienie całkowicie niemożliwym dostępu osobom nieuprawnionym do zabezpieczonego przedmiotu w taki sposób , iż dostęp ten możliwy jest jedynie dzięki zastosowaniu siły fizycznej lub specjalnych środków technicznych , lecz stworzenie zewnętrznej bariery jednoznacznie sygnalizującej , że celem jej zainstalowania było wykluczenie dostępu do tych przedmiotów przez osoby nieuprawnione. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 25.10.2005 r. zgodnie z którym, pojęcie włamania jest rozumiane bardzo szeroko , gdyż do jego istoty należy wdarcie się do zamkniętego pomieszczenia.

W ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości , że oskarżony swoim zachowaniem opisanym w zarzucie wyczerpał znamiona art. 279§1 kk w fazie usiłowania ,a nie jak przyjął prokurator kradzieży z art. 278§1 kk , albowiem usiłował przełamać zabezpieczenie w postaci zapinki , aby następnie dokonać zaboru przepiętych do niej dwóch rowerów pokrzywdzonego. Nie ma też żadnych wątpliwości , że czynu tego dokonał w warunkach art.64§1 kk , albowiem był już skazany przez Sąd Rejonowy dla W. IV Wydział Karny wyrokiem z dnia 8 marca 2011 roku , sygn..akt: IV K 10177/10 na karę 1 roku pozbawienia wolności , którą odbył w okresie od 19 kwietnia 2012 roku do dnia 18 kwietnia 2013 roku.

Z tych też względów , Sąd uznał oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art.art.14§1 kk w zw. z art. 279§1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności w ocenie Sądu jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu którego się dopuścił, uwzględnia ona również prewencji ogólnej jak i szczególnej. Przy wymiarze tej kary jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę uprzednią jego karalność /132-133/ . Natomiast jako okoliczności łagodzące - przyznanie się do winy .

Na podstawie art.230§2 kpk Sąd nakazał zwrócić pokrzywdzonemu dowody rzeczowe wykazane na k-85 pod poz. 1-2 , albowiem są zbędne dla dalszego postępowania.

Na podstawie art.624§1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego z ponoszenia kosztów postępowania ,albowiem z uwagi na jego sytuację materialną , byłoby to dla niego zbyt uciążliwe.

O wynagrodzeniu dla obrońcy oskarżonego , Sąd orzekł na podstawie §17 ust.5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.