Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Adam Wrzosek

Sędziowie: SA – Marek Motuk (spr.)

SO (del.) – Anna Kalbarczyk

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej - Tomali

oraz oskarżyciela posiłkowego Urzędu Skarbowego W. – W. w W.

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 r.

sprawy:

1)  J. C. syna K. i U. z domu Z., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

2)  M. O. (1) z domu C., córki J. i A. z domu G., urodzonej (...) w P.,

oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 231 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ordynacja podatkowa w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

3)  R. Ł. syna M. i J. z domu K., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

4)  J. P. (1) syna B. i B. z domu S., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

5)  P. B. syna L. i A. z domu S., urodzonego (...) w S.,

oskarżonego o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

6)  M. B. syna Z. i J. z domu K., urodzonego (...) w W.

oskarżonego o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

na skutek apelacji wniesionych przez ich obrońców oraz prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 3 października 2017 r., sygn. akt XII K 69/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla zawarte w nim w pkt IX rozstrzygnięcie o obowiązku solidarnego naprawienia szkody;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: Ł. P., M. C., W. W., P. R., P. O. - Kancelarie Adwokackie w W. kwoty w wysokości po 885 zł 60 gr zł, obejmujące 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez nich oskarżonym w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od oskarżonych: J. C., M. O. (2), R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. kwotę 885 zł 60 gr w częściach równych po 1/6 na rzecz oskarżyciela posiłkowego Urzędu Skarbowego W. – W. w W. tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika;

V.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi w całości Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

J. C., M. O. (2), R. Ł. i J. P. (1) zostali oskarżeni o to, że :

1.  w okresie od lipca do 31 sierpnia 2005 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z J. P. (2) i innymi nieustalonymi osobami, w tym osobą podającą się za W. J. oraz działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim uzyskaniu wiadomości o należnym spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (...) nad W.” z siedzibą i adresem w W. przy ul. (...) zwrocie podatku VAT z Urzędu Skarbowego W. - W., używając podrobionych i przerobionych dokumentów dotyczących wymienionej spółki, w postaci: odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, zgłoszenia aktualizacyjnego NIP 2, aktu notarialnego założenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) nad W.”, które to dokumenty wskazywały jako prezesa spółki osobę W. J., dowodu osobistego seria i nr (...) na nazwisko W. J. oraz zaświadczenia numerze identyfikacyjnym Regon, założyli w dniu 10 sierpnia 2005 r. fikcyjny rachunek bankowy dla spółki (...) nad W.” w (...) Bank (...) S.A. I Oddział w W. o numerze (...), a następnie wykorzystując tenże rachunek przez złożenie w Urzędzie Skarbowym (...) w dniu 11 sierpnia 2005 r. umowy rachunku bankowego wraz ze zgłoszeniem aktualizacyjnym NIP 2, które to dokumenty wskazywały ten rachunek jako właściwy do rozliczeń z Urzędem Skarbowym, wprowadzając w ten sposób w błąd pracowników Urzędu Skarbowego doprowadzili Urząd Skarbowy W. - W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.524.792 zł na szkodę Skarbu Państwa reprezentowanego przez ten Urząd oraz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) nad W.” poprzez przelanie w dniu 26 sierpnia 2005 r. na fikcyjny rachunek spółki (...) tej kwoty tytułem zwrotu należnego podatku VAT, która to kwota stanowi mienie znacznej wartości, po czym w dniu 30 sierpnia 2005 r. podjęli z banku 1.500.000 zł przez nieustaloną osobę podającą się za W. J., przy czym M. O. (2) będąc inspektorem Wydziału Kontroli Urzędu Skarbowego W. - Woła i z tego tytułu działając jako funkcjonariusz publiczny oraz będąc obowiązaną do zachowania tajemnicy skarbowej, przekraczając swoje uprawnienia, przekazała J. C. i G. Ł. dokumenty wymienionej spółki, będące w posiadaniu Urzędu Skarbowego, przez co ujawniła informacje objęte taką tajemnicą oraz spowodowała przyspieszenie wprowadzenia aktualizacji NIP 2 do bazy komputerowej (...), zaś R. Ł. jako pracownik (...) Bank (...) S.A. I Oddział w W., poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, o których wiedział, iż są fałszywe, a jednocześnie istotne dla założenia rachunku bankowego i następnie dokonania z niego wypłaty, w ten sposób, że potwierdził autentyczność przedstawionych mu dokumentów, podpisów i tożsamość osoby podającej się za W. J., w wyniku czego M. O. (2) uzyskała korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 tysięcy zł, J. C. - 110 tys. zł, a G. Ł. - nie mniej niż 35 tys. zł,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

zaś w odniesieniu do M. O. (2) o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

zaś w odniesieniu do R. Ł. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

a ponadto M. O. (2) została oskarżona o to, że:

2. w okresie na przełomie czerwca i lipca 2005 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc funkcjonariuszem publicznym i przekraczając swoje uprawnienia jako inspektor Wydziału Kontroli Urzędu Skarbowego W. - W., po uprzednim uzyskaniu i przekazaniu G. Ł. i J. C. wiadomości o należnym spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (...) z/s w W. zwrocie podatku VAT w wysokości 12 mln zł z Urzędu Skarbowego W. - W., przekazała tymże osobom dokumenty wymienionej spółki będące w posiadaniu Urzędu Skarbowego, przez co ujawniła informacje objęte tajemnicą skarbową, będąc obowiązana do zachowania tej tajemnicy, działając tym samym na szkodę Skarbu Państwa reprezentowanego przez ten Urząd Skarbowy,

tj. o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

a ponadto

P. B. został oskarżony o to, że:

1.  w sierpniu 2005 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, powołując się na wpływy oraz wywołując przekonanie o istnieniu takich wpływów w I (...) Urzędzie Skarbowym w W. i w Ministerstwie Finansów w W. podjął się wobec M. B. i J. C. pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na przyspieszeniu zwrotu podatku VAT należnego spółce z o.o. (...) nad W.”, udzielając w ten sposób pomocy J. C. i innym osobom w doprowadzeniu Urzędu Skarbowego W. - W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.524.792 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, uzyskując w zamian korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 80 tys. zł,

tj. o przestępstwo określone w art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

a ponadto

M. B. został oskarżony o to, że:

4. w okresie od lipca do 31 sierpnia 2005 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w zamiarze aby J. C. i inne osoby dokonały wyłudzenia zwrotu nadpłaty podatku VAT w kwocie 1.524.792 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, na szkodę Skarbu Państwa należnego Spółce (...) nad W.” z siedzibą i adresem w W. przy ul. (...), poprzez podrobienie i przerobienie dokumentów i założenie fikcyjnego rachunku bankowego w (...) Bank (...) S.A. I Oddział w W., ułatwił popełnienie czynu zabronionego w ten sposób, że skontaktował J. C. z P. B., w celu spowodowania przez P. B. przyspieszenia dokonania zwrotu nadpłaty podatku VAT przez wykorzystanie jego kontaktów wśród pracowników aparatu skarbowego, uzyskując korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 10.000 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 28.04.2005 r. sygn. akt. VIII K 1783/04,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

a ponadto J. C. został oskarżony o to, że:

5. w nieustalonym okresie ale co najmniej od maja 2005 r. do września 2005 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. P. (2) założył i kierował zorganizowaną grupą mającą na celu popełnianie przestępstw w skład której wchodzili M. O. (2), G. Ł., R. Ł., J. P. (1), M. B. i P. B.,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k.;

a ponadto M. O. (2), R. J. W. P., P. B. i M. B. zostali oskarżeni o to że:

6. w nieustalonym okresie ale co najmniej od maja 2005 r. do września 2005 r. w W. brali udział w kierowanej przez J. P. (2) i J. C. zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 3 października 2017 r. sygn. akt XII K 69/13:

I. oskarżonych J. C., M. O. (2), R. Ł. i J. P. (1) uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w punkcie 1. czynu z tym, że przyjmuje, że oskarżeni J. C., M. O. (2), R. Ł. i J. P. (1) działali wspólnie i w porozumieniu z J. P. (2), inną ustaloną osobą i innymi nieustalonymi osobami, w tym osobą podającą się za W. J., oraz że M. O. (2) jako funkcjonariusz publiczny i przekraczając swoje uprawnienia działała ponadto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i na szkodę interesu publicznego oraz wyeliminował z opisu czynu ustalenie, że G. Ł. uzyskał korzyść majątkową, tj.:

- oskarżonego J. C. skazał za występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych,

- oskarżoną M. O. (2) skazał za występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 231 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył jej kary 2 (dwóch) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych,

- oskarżonego R. Ł. skazał za występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary 2 (dwóch) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych,

- oskarżonego J. P. (1) skazał za występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych;

II. oskarżoną M. O. (2) uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie 2. czynu z tym, że przyjął ponadto, iż oskarżona działając jako funkcjonariusz publiczny i przekraczając swoje uprawnienia działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i na szkodę interesu publicznego, tj. popełnienia występku z art. 231 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III. oskarżonego P. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 3. czynu, tj. popełnienia występku z art. 230 § 1 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary 2 (dwóch) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych

IV. oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 4. czynu z tym, że przyjął, iż oskarżony czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu ponad sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych;

V. oskarżonego J. C. w ramach zarzucanego mu w punkcie 5. czynu uznał za winnego tego, że: w nieustalonych dniach w okresie nie wcześniej niż od maja 2005 r. i nie później niż do września 2005 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. P. (2) założył i kierował zorganizowaną grupą mającą na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu z urzędów skarbowych pieniędzy na szkodę Skarbu Państwa, tj. popełnienia występku z art. 258 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VI. oskarżonych M. O. (2), R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. w ramach zarzucanego im w punkcie 6. czynu uznał za winnych tego, że: w nieustalonych dniach w okresie nie wcześniej niż od maja 2005 r. i nie później niż do września 2005 r. w W. brali udział w kierowanej przez J. P. (2) i J. C. zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyłudzaniu z urzędów skarbowych pieniędzy na szkodę Skarbu Państwa, tj. popełnienia występku z art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w datach czynów w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył:

- oskarżonemu J. C. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

- oskarżonej M. O. (2) karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

- oskarżonemu R. Ł. karę łączną 2 (dwóch) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- oskarżonemu P. B. karę łączną 2 (dwóch) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- oskarżonemu M. B. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- oskarżonemu J. P. (1) karę łączną 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w datach czynów w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w następujący sposób:

- oskarżonemu J. C. od 23 września 2005 r. do 19 marca 2007 r.,

- oskarżonej M. O. (2) od 13 września 2005 r. do 19 marca 2007 r.,

- oskarżonemu R. Ł. od 13 września 2005 r. do 19 marca 2007 r.,

- oskarżonemu J. P. (1) od 16 września 2005 r. do 19 marca 2007 r.,

- oskarżonemu P. B. od 24 września 2005 r. do 19 marca 2007 r.,

- oskarżonemu M. B. od 24 września 2005 r. do 05 stycznia 2006 r.;

IX . na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w datach czynów w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych J. C., M. O. (2). R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. obowiązek solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz Urzędu Skarbowego W.-W. w W. kwoty 1.514.792 zł (miliona pięciuset czternastu tysięcy siedmiuset dziewięćdziesięciu dwóch) złotych;

X. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. P. kwotę 3.120 (trzech tysięcy stu dwudziestu) złotych, adw. M. C. kwotę 3.120 (trzech tysięcy stu dwudziestu) złotych, adw. W. W. kwotę 3.120 (trzech tysięcy stu dwudziestu) złotych, adw. P. R. kwotę 1.320 (tysiąca trzystu dwudziestu) złotych, adw. P. O. kwotę 2.880 (dwóch tysięcy ośmiuset osiemdziesięciu) złotych - podwyższone o stawkę podatku od towarów i usług - tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu;

XI. zasądził od oskarżonych J. C., M. O. (2), R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. na rzecz Urzędu Skarbowego W.-W. w W. kwoty po 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika;

XII. zasądził tytułem opłat od oskarżonych J. C. kwotę 4.400 (czterech tysięcy czterystu) złotych, M. O. (2) kwotę 3.400 (trzech tysięcy czterystu) złotych, R. Ł. kwotę 3.400 (trzech tysięcy czterystu) złotych, J. P. (1) kwotę 2.300 (dwóch tysięcy trzystu) złotych, P. B. kwotę 3.400 (trzech tysięcy czterystu) złotych i M. B. kwotę 3.300 (trzech tysięcy trzystu) złotych, zwolnił oskarżonych od obowiązku ponoszenia pozostałych kosztów postępowania, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonych i prokurator.

Obrońca oskarżonego J. C. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie art. 258 § 3 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu założenia i kierowanie zorganizowaną grupą mającą na celu popełnienie przestępstw polegających na wyłudzeniu z urzędów skarbowych pieniędzy na szkodę Skarbu Państwa,

2) wymierzenie kary oskarżonemu w wyższej wysokości niż wynikająca z prawidłowo zastosowanych dyrektyw sądowego wymiaru kary.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt V oraz poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary grzywny.

Obrońca oskarżonej M. O. (2) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, iż:

a) dokumenty spółek (w tym B. nad (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o.) w postaci odpisu KRS, aktu notarialnego umowy spółki, deklaracji NIP-2 oraz Regon, są objęte tajemnicą skarbową, podczas gdy dokumenty te są jawne dla wszystkich osób zainteresowanych we właściwym miejscowo sądzie rejestrowym i jako jawne, nie są objęte żadną tajemnicą, w tym tajemnicą skarbową,

b) oskarżona M. O. (2) przekroczyła swoje uprawnienia i doprowadziła do przyspieszenia wprowadzenia aktualizacji NIP - 2 do bazy komputerowej (...), podczas gdy oskarżona nie posługiwała się przysługującymi jej uprawnieniami/kompetencjami w ramach pracy w Urzędzie Skarbowym, a jedynie osobistą znajomością ze świadkiem D. K., która to nie była w żaden sposób podporządkowana służbowo oskarżonej, tym samym błędne uznanie, iż osobista prośba oskarżonej do świadka D. K. może stanowić przekroczenie uprawnień,

c) oskarżona M. O. (2) działając jako inspektor kontroli skarbowej Urzędu Skarbowego (...) ujawniła informację skarbowa dotyczącą planowanego zwrotu podatku dla Spółki (...) Sp. z o.o. podczas gdy oskarżona w ramach swoich kompetencji nie posiadała wiedzy o planowanych zwrocie podatku VAT, zaś informacja ta została jej ujawniona przez świadka D. K., która nie była podporządkowana służbowo oskarżonej, tym samym to wskazany świadek doprowadził do ujawnienia informacji skarbowej,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżona miała świadomość udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, miała świadomość istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, wykonywała polecenia oskarżonego C., podczas gdy oskarżona wyraziła jedynie chęć jednorazowego popełnienia czynu zabronionego w celu uzyskania korzyści finansowej, nie znała innych osób poza J. C. i G. Ł., nie pozostawała w jakichkolwiek więzach (społecznych, psychologicznych) z pozostałymi oskarżonymi, nie pozostawała w żadnej strukturze hierarchicznego podporządkowania, ze względu na ostrożność procesową powyższemu orzeczeniu temu zarzucił również:

3. rażącą niewspółmierność (surowość) kar jednostkowych 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za pierwszy z przypisanych jej czynów (punkt I wyroku), 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za drugi z przypisanych jej czynów (punkt II wyroku) oraz 1 roku pozbawienia wolności za trzeci z przypisanych jej czynów (punkt VI wyroku), a także kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności, bez nadania prawidłowego znaczenia okoliczności, iż oskarżona od początku postępowania przyznawała się do zarzucanych jej czynów i złożyła obszerne wyjaśnienia, które umożliwiły ustalenie przebiegu zdarzenia oraz ustalenie sprawstwa pozostałych oskarżonych; bez nadania należytego znaczenia okoliczności, iż od popełnienia czynów przypisanych oskarżonej upłynęło już prawie 13 lat, w tym czasie oskarżona nie popadła w żaden konflikt z prawem, prowadzi stabilny tryb życia, ma małoletnie dzieci, które są pod jej opieką i na jej utrzymaniu; bez nadania należytego znaczenia okoliczności, iż oskarżona wyraziła skruchę oraz żal za popełnione czyny, a także w odniesieniu do kary łącznej, iż związek przedmiotowo - podmiotowy czynów jest bardzo bliski i kara winna oscylować w granicach pełnej absorpcji, a nie kumulacji,

4. obrazę prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest przepisu art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. poprzez orzeczenie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, przy wymierzeniu kary łącznej, podczas gdy f rozstrzygnięcia co do środków karnych winny odnosić się do przypisanych oskarżonej czynów wypełniających znamiona przestępstw,

5. rażącą niewspółmierność (surowość) wymierzonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w sposób solidarny w sytuacji, gdy oskarżona uzyskała z kwoty, którą niekorzystnie rozporządził pokrzywdzony, jedynie sumę 100 tys. zł, a zatem wystarczające jest orzeczenie w stosunku do oskarżonej obowiązku naprawienia szkody właśnie w tej wysokości,

w konkluzji na zasadzie przepisu art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I (pierwszym) poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przepisu art. 231 § 1 k.k. i art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa oraz wyeliminowanie z opisu czynu działania oskarżonej polegającego na ujawnieniu tajemnicy skarbowej poprzez przekazanie dokumentów spółki objętych tą tajemnicą, oraz przekroczenie uprawnień poprzez spowodowanie przyspieszenia wprowadzenia aktualizacji NIP - 2 do bazy komputerowej (...), a także złagodzenie orzeczonej w stosunku do oskarżonej kary,

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II (drugim) i punkcie VI (szóstym) poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów,

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie VII (siódmym) poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej oraz w punkcie IX (dziewiątym) poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody.

Obrońca oskarżonego R. Ł. zaskarżył wyrok w zakresie dotyczącym oskarżonego R. Ł.:

I.  odnośnie do czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z 294 § 1 k.k. w zw. z 270 § 1 k.k. w zw. z 271 § 3 k.k. w zw. z 11 § 2 k.k. opisanego w punkcie 1 wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze i środku karnym, zaś w zakresie czynu opisanego w punkcie 6 wyroku dot. czynu z art. 258 § 1 k.k. w całości na korzyść tego oskarżonego;

II. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 1, 2, 3 i 4 k.p.k. skarżonemu wyrokowi zarzucił:

A. w zakresie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z 294 § 1 k.k. w zw. z 270 § 1 k.k. w zw. z 271 § 3 k.k. w zw. z 11 § 2 k.k. opisanego w punkcie 1 wyroku

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody sposób solidarny w oparciu o znowelizowany przepis art. 46 § 1 k.k. w sytuacji gdy takie rozwiązanie jest sprzeczne z zasadą indywidualizacji środków odpowiedzialności karnej stosowaną na gruncie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującemu w dacie popełnienia przestępstwa, który z uwagi na art. 4 § 1 k.k. jako łagodniejszy dla sprawcy powinien zostać zastosowany;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez błędne ustalenie wysokości szkody majątkowej i przyjęcie, że obowiązek naprawienia szkody wynosi 1514 792 zł w sytuacji, gdy szkoda spowodowana wypłatą pieniędzy z (...) przez nieustaloną osobę podającą się za W. J. w dniu 30 sierpnia 2005 roku wynosiła 1.500.000 zł a dodatkowo powinna zostać pomniejszona o kwoty jakie zostały zabezpieczone podczas przeszukania u oskarżonych oraz o kwoty jakie zostały zajęte na rachunkach bankowych a ponadto powinna uwzględniać kwotę 10.000 zł wpłaconą na konto Urzędu Skarbowego przez R. Ł. i kwotę 24 792 zł zabezpieczoną na rachunku (...) w dniu 23 września 2005 roku;

3. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego R. Ł. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji gdy:

a) jedyną okolicznością łagodzącą przyjętą przez Sąd była wbrew szerszej dyspozycji art. 53 § 2 k.k. wcześniejsza niekaralność oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu, częściowego naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, braku uwzględnienia faktu ujawnienia istotnych informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa, mechanizmu jego popełnienia a w szczególności ujawnienia jak doszło do użycia podrobionych dokumentów i założenia rachunku bankowego dla spółki (...) nad W.” Sp. z o.o., mechanizmu wypłaty pieniędzy z (...) oraz roli jaką pełnił J. P. (1) w dokonaniu przestępstwa, pominięciu wyrażonej przez oskarżonego skruchy oraz faktu, że oskarżony ostatnie prawie 11 lat spędził na wolności, nie mając konfliktu z prawem, co świadczy o pozytywnej prognozie kryminologicznej wobec oskarżonego i powinno skutkować orzeczeniem niższej kary pozbawienia wolności w wymiarze pozwalającym na jej warunkowe zawieszenie,

b) przyjęcia przez Sąd obowiązku naprawienia przez oskarżonego szkody in solidum w sytuacji, kiedy oskarżony szkodę częściowo naprawił, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, by oskarżony w związku z przestępstwem otrzymał korzyść majątkową,

B. w zakresie czynu z art. 258 § 1 k.k. opisanego w punkcie 6 wyroku,

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego z wyjaśnień J. C., M. O. (2), J. P. (1), P. B. i M. B. oraz wbrew zasadzie prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z pominięciem wniosków jakie wynikają z wyjaśnień ww. osób i błędne przyjęcie, że R. Ł. był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji, kiedy zebrany materiał dowodowy na to nie pozwą,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony R. Ł. dopuścił się popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k. w sytuacji kiedy brak jest dowodów świadczących o winie oskarżonego a w konsekwencji skazanie oskarżonego za czyn, którego nie popełnił.

III. Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k. w części dotyczącej oskarżonego R. Ł., wniósł o:

1. odnośnie zarzutu opisanego w części 1 wyroku,

- uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji;

2. odnośnie zarzutu opisanego w części 6 wyroku,

- o zmianę zaskarżonego wyroku w części VI wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art., 258 § k.k.

ewentualnie z ostrożności procesowej,

o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Obrońca oskarżonego J. P. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. oraz art. 5 k.p.k. przez dowolną ocenę dowodów, bez ich należytego uzasadnienia, przy bezpodstawnym pominięciu wyjaśnień oskarżonego i wydanie wyroku opartego na dowodach osobowych w postaci wyjaśnień R. Ł. - pomimo, że dowód ten może budzić uzasadnione wątpliwości i nie powinien być uznany za wystarczające do uznania za udowodnione sprawstwa oskarżonego, wobec faktu, że dowód ten będący pomówieniami należy traktować w sposób ostrożny mając na uwadze, że oskarżony ten zmieniał wyjaśnienia w sposób krańcowy, dostosowując je zmieniającej się sytuacji, tworząc wizję rzeczywistości nie znajdującą oparcia w żadnym materiale dowodowym, co powinno skutkować odmówieniem im wiarygodności i tym samym dezawuację ich mocy dowodowej, bez dostatecznego wyjaśnienia takiego stanowiska Sądu I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcie obiektywnie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego (korzystającego wszak z zasady domniemania niewinności);

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. w zw. z art. 9 i art. 167 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i orzeczenie wobec oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody, bez przeprowadzenia właściwego postępowania dowodowego, w sytuacji gdy w przedmiocie tego samego roszczenia toczyło się postępowanie przed Sądem Okręgowym w Warszawie II Wydział Cywilny sygn. akt II C 333/07 z powództwa Skarbu Państwa Naczelnika Urzędu Skarbowego W. - W. przeciwko (...) Bank (...) S.A., bez przeprowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego w tym zakresie;

3. w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 1 aktu oskarżenia i którego popełnienia został uznany winnym w pkt I formuły wyroku:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 366 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. polegające na braku określenia na czym miał polegać rzekomy udział oskarżonego J. P. (1) w zarzucanym przestępstwie, jakie rzekome czynności sprawcze podejmowane przez niego miały wypełniać znamiona czynu zabronionego, tj. braku dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu w wyroku;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegające na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonania ich dowolnej i arbitralnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne zeznań współoskarżonego R. Ł. w wybranym przez Sąd zakresie, pomimo ich niespójności, niekonsekwencji, braku precyzyjności, jak również wobec odmowy ich wiarygodności w pozostałym zakresie, przy pominięciu spójnych i konsekwentnych wyjaśnień J. P. (1), znajdujących potwierdzenie w zeznaniach świadków A. D. i E. P., współoskarżonego J. C., którym Sąd dał wiarę, jak również nadinterpretacji zeznań świadków Ł. i F..

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w oparciu jedynie o dowolną ocenę Sądu, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, a także braku innych dowodów jego popełnienia, poprzez oparcie się jedynie na niekonsekwentnych i niespójnych zeznaniach współoskarżonego R. Ł.;

4. w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie 6 aktu oskarżenia i którego popełnienia został uznany winnym w pkt VI formuły wyroku:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia podstaw do uznania, że istniała, w czasie i miejscu określonym w opisie czynu, zorganizowania grupa przestępcza kierowana przez J. P. (2) i J. C. bez wskazania na jakim materiale dowodowym Sąd oparł się w tym zakresie, przy braku analizy wypełnienia przesłanek i zaistnienia cech konstytuujących istnienie grupy;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia podstaw do uznania, że oskarżony w czasie i miejscu określonym w opisie czynu brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez J. P. (2) i J. C. i ograniczenie się jedynie do lakonicznego stwierdzenia tej okoliczności, przy braku analizy zebranego materiału dowodowego w zakresie wypełnienia wymaganych przesłanek, jak również przy braku indywidualizacji czynu przypisanego oskarżonemu;

3) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. polegające na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości dotyczących winy i sprawstwa na niekorzyść J. P. (1) i w konsekwencji oparcie jego skazania na domniemaniu, że brał udział w zorganizowanej grupie przestępczą w sytuacji, gdy rozstrzygnięcie Sądu oparte zostało jedynie na przyjętych założeniach i domniemaniach związanych z tą okolicznością, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów bezpośrednio wskazujących na sprawstwo i winę oskarżonego w tym zakresie, a w szczególności świadczących, że:

a) istniała zorganizowana grupa przestępcza kierowana przez J. P. (2) i J. C.;

b) oskarżony obejmował swoją świadomością i wiedza udział w tej grupie przestępczej, w sytuacji gdy nie zostało udowodnione istnienie takiej więzi organizacyjnej,

c) miejsce i czas działania tejże grupy, której istnienie przyjął Sąd Okręgowy, zostały powołane w opisie czynu bez żadnej podstawy faktycznej;

4) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegające na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonania dowolnej, arbitralnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego poprzez pominięcie zarówno w ustaleniach faktycznych, jak i w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia, tych fragmentów zeznań świadków, które są korzystne dla oskarżonego, a ocenę pozostałych z naruszeniem zasad logicznego wnioskowania oraz doświadczenia życiowego, jak również wysuwanie wniosków i ustaleń bez oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie;

5) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że istniała zorganizowana grupa przestępcza kierowana przez J. P. (2) i J. C. w oparciu jedynie o dowolną i arbitralną ocenę Sądu, mimo braku jakichkolwiek dowodów na powyższe oraz nieuzasadnionym pominięciu wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie, a także wybiórczej i arbitralnej ocenie innych dowodów;

6) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu z pkt. 6 aktu oskarżenia i pkt. VI formuły wyroku i w konsekwencji przypisania oskarżonemu winy, tj. działania z winny umyślnej w zamiarze bezpośrednim w oparciu jedynie o dowolną i arbitralna ocenę Sądu, mimo stanowczego zaprzeczenia oskarżonego, aby miał świadomość istnienia grupy przestępczej bądź aby akceptował swój udział w grupie, przy jednoczesnym braku podstaw do przyjęcia by J. P. (1) spełnił kryteria warunkujące uznanie go za członka w/w grupy, albowiem nie ujawniono żadnych dowodów potwierdzających, że oskarżony uzgadniał jakieś stałe usługi lub przysługi dla grupy, ustalał zasady współdziałania, przy zarazem braku jakichkolwiek dowodów na powyższe oraz nieuzasadnionym pominięciu wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie, a także wybiórczej i arbitralnej ocenie innych dowodów;

W konkluzji wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w pkt 1 i 6 aktu oskarżenia, których winnym został uznany w pkt I i VI formuły wyroku Sądu I instancji,

ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie XII Wydział Karny do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. B. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 230 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, że możliwym jest popełnienie czynu ujętego w tymże przepisie poprzez jednoczesne powoływanie się na wpływy oraz wywoływanie przekonania o istnieniu takich wpływów, podczas gdy są to dwa różne, wykluczające się nawzajem sposoby popełnienia tego przestępstwa, 

b) art.46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie polegające na nałożeniu na oskarżonego P. B. solidarnego obowiązku naprawienia szkody pomimo tego, że w stosunku do środków karnych znajduje zastosowanie zasada indywidualizacji odpowiedzialności, a brzmienie przepisu w dacie popełnienia czynu nie przewidywało możliwości stosowania przepisów prawa cywilnego,

II. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a) art. 4 w zw. z art. 7 w zw. z art. 92 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, tj. wyjaśnień oskarżonych, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego skutkujące błędnym przyjęciem, iż:

- oskarżony P. B. powołując się na wpływy i wywołując przekonanie o istnieniu takich wpływów podjął się załatwienia sprawy przyspieszenia zwrotu podatku VAT udzielając w ten sposób pomocy w doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem,

- oskarżony P. B. był członkiem zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw,

b) art. 413 § 2 pkt. 1) w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k. polegające na sprzeczności między treścią sentencji wyroku a treścią uzasadnienia wyroku w zakresie wysokości korzyści majątkowej jaką miał rzekomo uzyskać Oskarżony P. B. w zamian za pomoc w doprowadzeniu niekorzystnego rozporządzenia mieniem,

c) art. 167 w zw. z art. 366 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nałożenie obowiązku naprawienia szkody w zawyżonej wysokości 1.514.792 zł, tj. bez uwzględnienia kwot zabezpieczonych na rachunku prowadzonym przez DZ Bank, kwot zabezpieczonych podczas przeszukań u oskarżonych, a także kwoty wpłaconej dobrowolnie przez jednego z oskarżonych,

III. rażącą niewspółmierność kar jednostkowych 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (za czyn przypisany w punkcie III wyroku), 1 roku pozbawienia wolności (za czyn przypisany w punkcie VI wyroku) oraz kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także środka karnego naprawienia szkody z pominięciem faktu, iż od popełnienia zarzucanych czynów upłynęło 13 lat, oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia i nie wchodzi w konflikty z prawem, a nadto poprzez nieuprawnione pominięcie faktu niekaralności oskarżonego - która to okoliczność miała wpływ na złagodzenie kary współoskarżonych.

Wobec powyższego wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w części (punkty III i VI) poprzez uniewinnienie oskarżonego P. B. od zarzucanych mu czynów, 

ewentualnie:

2. uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

nadto:

3. zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Jednocześnie oświadczył, że koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Obrońca oskarżonego M. B. wyrokowi zarzucił:

1.  niedoręczenie oskarżonemu przed rozprawą w dniu 6 sierpnia 2015 roku pouczeń wynikających z przepisów art. 31 ustawy z 27 września 2013 roku, o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U.2013 poz.1247, czym pozbawiono oskarżonego możliwości podejmowania działań w odmiennej sytuacji procesowej w związku ze zmianą przepisów, a co za tym idzie prowadzenie postępowania dowodowego pod nieobecność oskarżonego i jego braku wiedzy o zmienionych przepisach 2. mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mianowicie przypisanie oskarżonemu M. B. czynu opisanego w art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k., w sytuacji gdy brak jest przesłanek do uznania iż oskarżony wiedział i miał świadomość działania przestępnego.

i wniósł o:

> o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu aktem oskarżenia czynu

> zasądzenie kosztów obrony z urzędu z uwagi na nie opłacenie ich w całości ani w części plus podatek VAT

ewentualnie

> o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

> zasądzenie kosztów obrony z urzędu z uwagi na nie opłacenie ich w całości ani w części plus podatek VAT.

Prokurator zarzucił powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym na niekorzyść oskarżonych M. O. (2) i R. Ł.

Wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 41 § 1 k.k. poprzez nieorzeczenie wnioskowanych przez oskarżyciela zakazów w sytuacji, kiedy Sąd uznał oskarżonych M. O. (2) i R. Ł. za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, których dokonali przy nadużyciu zajmowanego stanowiska i wykonywanego zawodu oraz przyjął i ustalił, iż M. O. (2) działała jako funkcjonariusz publiczny, zaś R. Ł. jako pracownik banku, który w związku z zajmowanym stanowiskiem obdarzony był szczególnym zaufaniem, co skutkowało nieorzeczeniem wobec tych oskarżonych fakultatywnego środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowiska w organach aparatu skarbowego na okres 6 lat w stosunku do M. O. (2) oraz zakazu wykonywania zawodu związanego z dostępem do depozytów pieniężnych w instytucjach kredytowych opierających działalność na przyjmowaniu depozytów na okres 6 lat w stosunku do R. Ł..

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie na podstawie art. 41 § 1 k.k. środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowiska w organach aparatu skarbowego na okres lat 6 w stosunku do M. O. (2) oraz zakazu wykonywania zawodu związanego z dostępem do depozytów pieniężnych w instytucjach kredytowych opierających działalność na przyjmowaniu depozytów na okres 6 lat w stosunku do R. Ł..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Na częściowe uwzględnienie zasługuje apelacja obrońcy oskarżonego J. P. (1), zaś na uwzględnienie nie zasługują apelacje pozostałych obrońców oraz apelacja prokuratora.

W ocenie Sądu Apelacyjnego za częściowo trafny uznać należy zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. P. (1) w pkt 2. apelacji, jednakże z powodów innych niż te, które zostały w nim powołane. Wbrew argumentacji obrońcy z akt sprawy wynika bowiem, iż w sprawie o sygn. akt II C 333/07 z powództwa Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) przeciwko (...) Bank (...) S.A. o zapłatę Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lutego 2008 r. oddalił powództwo, zaś wyrok ten uprawomocnił się w dniu 10 października 2008 r. (wyrok Sądu Apelacyjnego w sprawie o sygn. akt I ACa 536/08).

W związku z powyższym nieuzasadnione jest twierdzenie skarżącego, iż w wymienionym wyżej postępowaniu cywilnym prawomocnie orzeczono o roszczeniu będącym przedmiotem niniejszego postępowania karnego.

Natomiast zarówno z akt sprawy II AKa 152/18, jak i ustaleń poczynionych przez Sąd Apelacyjny wynika, iż Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 26 września 2011 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XVIII K 6/11 uznał J. P. (2) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., które jest także przedmiotem niniejszego postępowania karnego i zostało przypisane oskarżonym J. C., M. O. (2), R. Ł. i J. P. (1). Na mocy art. 46 § 1 k.k. w/w sąd nałożył na oskarżonego J. P. (2) obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 1.500.000 zł na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego (...). Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 27 stycznia 2012 r. wyrok powyższy utrzymał w mocy (sygn. akt II AKa 326/11).

W świetle powyższych ustaleń Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 415 § 1 k.p.k. (zd. drugie) orzekając o solidarnym obowiązku naprawieniu szkody, podczas gdy o tym samym roszczeniu rozstrzygnął prawomocnie Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 26 września 2011 r.

Uchybienie powyższe musiało skutkować uchyleniem rozstrzygnięcia w powyższym przedmiocie zawartego w zaskarżonym wyroku.

W związku z powyższym za przedmiotowe uznać należy zarzuty podniesione w apelacjach przez obrońców oskarżonych: M. O. (2) (pkt 4 i 5), R. Ł. (II A pkt 1,2 i 3b) oraz P. B. (pkt Ib oraz IIb i c).

Odnosząc się do pozostałych zarzutów podniesionych przez obrońców oskarżonych M. O. (2), R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. Sąd Apelacyjny stwierdza, iż sposób ich sformułowania oraz występujące w nich wzajemne sprzeczności logiczne wskazują na to, iż mają one jedynie polemiczny charakter i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

W szczególności, obrońca oskarżonej M. O. (2) podnosząc zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych nie wykazała, iż mogły one mieć wpływ na treść wyroku, a więc były istotne, co jest niezbędną przesłanką do uznania ich skuteczności. Podnosząc powyższe bezskuteczne zarzuty skarżąca zakwestionowała fakt przypisania oskarżonej popełnienia przypisanych jej przestępstw oraz skazania i wymiaru kary. Formułując jednocześnie w tej samej apelacji zarzuty rażącej niewspółmiernej surowości kary i środka karnego skarżąca wykazała, że w istocie nie kwestionuje ustaleń faktycznych w sprawie oraz opartej na niej oceny prawnej zachowania oskarżonej, lecz nie zgadza się jedynie z wymiarem kar jednostkowych pozbawienia wolności, kary łącznej i środka karnego.

Należy przy tym podkreślić, iż zarzuty w/w obrońcy opisane w pkt 1 a) –c) apelacji są całkowicie bezpodstawne w świetle treści art. 293 § 1 i 2 oraz art. 294 § 1 – 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Wynika z nich jednoznacznie, iż indywidualne dane zawarte w deklaracji oraz innych dokumentach składanych przez podatników, płatników i inkasentów objęte są tajemnicą skarbową, do przestrzegania której zobowiązana była oskarżona M. O. (2), jako pracownik izby administracji skarbowej. Przekazując informacje i dokumenty objęte tajemnicą skarbową osobom nieupoważnionym oskarżona niewątpliwie ujawniła informację skarbową, która wcześniej była w posiadaniu jedynie pracowników obowiązanych do przestrzegania tej tajemnicy, a więc nie były jawne. Oskarżona niewątpliwie nie posiadała uprawnień do żądania od innych pracowników (zarówno w formie polecenia, jak i prośby) jakichkolwiek informacji, czy też dokumentów, albowiem nie była ona pracownikiem załatwiającym sprawę (art. 295 cyt. wyżej Ordynacji podatkowej).

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut obrońcy, iż M. O. (2) nie była świadoma istnienia grupy. Oskarżona wiedziała nie tylko o udziale w przestępstwie J. C. i G. Ł., lecz także miała pełną świadomość, iż pieniądze zostaną przelane na inny niewłaściwy rachunek, z którego zostaną pobrane i następnie podzielone pomiędzy członków grupy. Jako urzędnik skarbowy wiedziała zatem, iż ktoś musi taki rachunek założyć przy użyciu fałszywej dokumentacji, a także ktoś pobrać przelane pieniądze. Wcześniej wiedziała także o działaniach nieznanej jej osoby mającej na celu przyśpieszenie dokonania przelewu kwot z tytułu zwrotu VAT. Oskarżona obejmowała więc świadomością nie tylko istnienie szerszej grupy przestępczej, lecz także zakres, przedmiot i sposób jej działalności.

Obrońca oskarżonego R. Ł. w zakresie czynu z art. 258 § 1 k.k. podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania nie wykazał, iż opisane przez niego uchybienie ma istotny charakter, a więc mogło mieć wpływ na treść wyroku. Ponadto należy podkreślić, iż obraza art. 7 k.p.k. polega na dowolnej ocenie dowodów, a więc uznaniu je za wiarygodne lub odmówieniu im wiary w sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy lub doświadczenia życiowego. Natomiast naruszenie tegoż przepisu nie ma miejsca w przypadku błędnego przyjęcia pewnych faktów lub błędnego wnioskowania z dowodów prawidłowo ocenionych.

Niezależnie od powyższej argumentacji zauważyć należy, iż podnosząc w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wykazał, iż nie kwestionuje prawidłowości przeprowadzenia postępowania dowodowego i dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów, lecz dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Obrońca oskarżonego J. P. (1) podnosząc obszerne i powtarzające się zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych także nie wykazał ich istotności, a więc możliwości wpływu na treść wyroku. Ponadto sformułowane w pkt 3 i 4 apelacji zarzuty pozostają ze sobą w rażącej sprzeczności logicznej, albowiem podniesienie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych jednoznacznie wskazuje na to, że skarżący nie kwestionuje prawidłowej oceny dowodów, na których zostały one oparte. Wobec powyższego bezprzedmiotowe są zarzuty obrazy art. 7 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., 410 k.p.k. i 424 k.p.k.

Odnosząc się do podniesionych przez tegoż obrońcę zarzutów obrazy art. 4 i 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. przypomnieć należy, iż w świetle jednolitego i utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego:

1)  przepis art. 4 k.p.k. statuuje zasadę obiektywizmu, która odnosi się do organów prowadzących postępowanie karne, aby badały i uwzględniały w jego toku okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Na tle tej zasady Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał pogląd, że przepis ten formułuje jedną z naczelnych zasad procesu o charakterze dyrektywy ogólnej, stąd też jego naruszenie nie może stanowić samodzielnej podstawy środka odwoławczego. Respektowanie zasady bezstronności gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie ich obrazy może uzasadniać zarzut (vide m.in.: postanowienie z dnia 16 maja 2003 r., II KK 31/03, LEX nr 78381; wyrok
z dnia 1 października 2002 r., V KKN 281/01 teza 1, LEX nr 56826; postanowienie z dnia 13 maja 2002 r., V KKN 90/01, LEX nr 53913; postanowienie z dnia 28 grudnia 2001 r., V KKN 329/00, LEX nr 51623);

2)  nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości, co do ustaleń faktycznych. Dla oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy Sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw Sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., sygn. V KK 99/08, LEX nr 435313, Prok. i Pr.- wkł. 2008/12/19; Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., sygn. V KK 72/03, LEX nr 83771; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2002 r., sygn. V KK 207/03, OSNwSK 2004/1/238; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., sygn. V KKN 251/01, Prok. i Pr. 2003/11/5);

3)  przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. , jeśli tylko:

a)  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b)  stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c)  jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004/1/53; wyrok Sądu Najwyższego z dnia
6 stycznia 2004 r., sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2003 r., sygn. V KK 375/02, LEX nr 80278; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. II AKa 255/00, Prok. i Pr. 2002/10/22);

4)  natomiast naruszenie art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (vide m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2004 r., sygn. IV KK 102/04, LEX nr 126693). Sąd powinien opierać swoje ustalenia faktyczne jedynie na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej, a więc tych, do których strony mają dostęp w toku rozprawy, wskutek czego mogą realizować swoje uprawnienia np. poprzez zadawanie pytań o składanie oświadczeń. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2002 r., sygn. V KKN 34/01, LEX nr 53912).

Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny stwierdza, iż skarżący nie wskazał, jaki przepis z części szczególnej kodeksu postępowania karnego, będący urzeczywistnieniem określonej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu, został naruszony przez Sąd I instancji. Zatem zarzuty w powyższym przedmiocie uznać należy za bezzasadny w stopniu oczywistym.

W tych też kategoriach Sąd Apelacyjny ocenia zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., albowiem Sąd Okręgowy, jak wynika to z uzasadnienia wyroku, nie podjął żadnej niedającej się usunąć wątpliwości w zakresie oceny dowodów.
W konsekwencji nie mógł zinterpretować jej na niekorzyść oskarżonych.

Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut obrazy art. 7 k.p.k., gdyż Sąd I instancji ujawnił prawidłowo całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia oraz poddał go wnikliwej ocenie, której przedmiotem były zarówno dowody korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonego.

W szczególności sąd dokonał szczegółowej oceny wyjaśnień oskarżonych M. O. (2), J. C., R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. we wzajemnym powiązaniu, dostrzegając występujące w nich sprzeczności wewnętrzne i wzajemne, które poddał wnikliwej analizie i ocenie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zarówno obrońca oskarżonego J. P. (1), jak i pozostali skarżący nie wykazali, iż ocena tychże wyjaśnień, jak i pozostałego materiału dowodowego dokonana została przez Sąd I instancji z naruszeniem dyrektyw określonych w art. 7 k.p.k., a więc pozostaje w sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy czy też doświadczenia życiowego.

W związku z powyższym podniesione zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. oraz powołaną na ich uzasadnienie argumentację uznać należy, jako polemikę z prawidłową oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji.

W konsekwencji w ocenie Sądu Apelacyjnego prawidłowe są także ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy, albowiem oparte one zostały w całości na dowodach ocenionych zgodnie z kryteriami określonymi w art. 7 k.p.k.

Skarżący nie wskazał żadnego argumentu na uzasadnienie podniesionego zarzutu obrazy art. 424 k.p.k., a zatem uznać go należy za oczywiście bezzasadny. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż uzasadnienie sporządzane jest po wydaniu wyroku, a zatem jego treść nie może mieć nawet hipotetycznie wpływu na jego treść. Bezzasadność zarzutu w powyższym zakresie uzasadnia także treść art. 455a k.p.k.

Podniesienie przez obrońcę wzajemnie sprzecznych logicznie i wykluczających się zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. wskazuje na fasadowy i polemiczny charakter apelacji.

Na akceptację oceny dowodów dokonanej przez Sąd i instancji wskazuje także fakt podniesienia przez obrońcę zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Istota zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. polega bowiem na tym, iż na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów Sąd powziął wątpliwości co do ustaleń poszczególnych faktów lub okoliczności i mimo tego, ustalił je na niekorzyść oskarżonego. Także w tym przypadku skarżący nie opisał w zarzucie, na czym polegało naruszenie powołanego wyżej przepisu i jaki miało ono wpływ na treść wyroku.

Przytoczona wyżej argumentacja ma odpowiednie zastosowanie także do zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego P. B., który podniósł jednocześnie zarzuty obrazy prawa materialnego tj. art. 230 § 1 k.k., obrazy przepisów postępowania (nie wykazując możliwości wpływu uchybień na treść wyroku) oraz rażącej niewspółmiernej surowości kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności.

Wpływu uchybienia na treść wyroku nie wykazał także obrońca oskarżonego M. B., podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy art. 31 ustawy z dnia 27 września 2013 r o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2013,poz.1247) - przepisu o charakterze procesowym.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu Apelacyjnego zgodzić się należy ze stanowiskiem sądu I instancji, iż ustalenia faktyczne w zakresie wiedzy i świadomości M. B. co do popełnienia przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. znajdują oparcie w uznanych za wiarygodne wyjaśnieniach J. C. (w szczególności k 926 – 933).

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń, iż oskarżeni M. O. (2), R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej i trafnie zakwalifikował ich działanie jako przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. Wprawdzie nie wszyscy oskarżeni znali się osobiście, jednakże każdy z nich miał wyznaczone zadanie i rolę oraz był informowany, że jest ono realizowane w ramach grupy przestępczej, na czele której stali J. C. i J. P. (2).

Poszczególni oskarżeni nie wiedzieli wprawdzie jakie konkretne zadania wykonują wszyscy poszczególni członkowie grupy, jednakże rodzaj i charakter tychże zadań jednoznacznie wskazywał na konieczność udziału w ich realizacji wielu osób, od których zależało powodzenie całej działalności przestępczej.

Oskarżeni wykonujący zadanie polegające na doprowadzeniu do dokonania przelewu pieniędzy z Urzędu Skarbowego miały świadomość, iż zostanie on wykonany na fałszywe konto, z którego zostaną pobrane pieniądze przez osobę nieuprawnioną i następnie podzielone pomiędzy członków grupy. Byli więc świadomi istnienia osób, które muszą założyć konto na podstawie fałszywych dokumentów oraz osoby, która je z niego pobierze. Natomiast oskarżeni podejmujące czynności polegające na założeniu konta mieli świadomość, iż nieustalona osoba podrobiła stosowną dokumentację niezbędną do jej założenia. Ponadto byli świadomi, że istnieją osoby, których zadaniem jest doprowadzenie do dokonania przelewu pieniędzy na utworzony bezprawnie rachunek.

W związku z powyższym zarzuty w tym przedmiocie podniesione przez obrońców oskarżonych J. C., M. O. (2), R. Ł., J. P. (1), P. B. i M. B. nie zasługują na uwzględnienie.

Wymierzonych poszczególnym oskarżonym kar jednostkowych pozbawienia wolności nie sposób uznać za rażąco niewspółmiernie surowe, albowiem oscylują one w dolnych ustawowych granicach zagrożenia. Nadto są one adekwatne do znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonych czynów, wyrażającej się przede wszystkim w znacznej wartości przedmiotu przestępstwa oraz działaniu w sposób zorganizowany i zaplanowany.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie o obowiązku solidarnego naprawienia szkody, zaś w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymał w mocy.