Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku, X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

pod nieobecność Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Gdyni

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu

sprawy M. O. (1) , syna S. i G., ur. (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 5 lutego 2018 roku w P. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny – samochód marki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości potwierdzonym czterokrotnym badaniem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu (I badanie: 0,40 mg/dm ³, II badanie 0,43 mg/dm ³, III – badanie 0,31 mg/dm ³, IV badanie 0,30 mg/dm ³),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka:

I.  ustalając, iż oskarżony M. O. (1) dopuścił się popełnienia czynu opisanego aktem oskarżenia, to jest występku z art. 178a § 1 kk i uznając, iż wina oskarżonego jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

III.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego w punkcie II wyroku środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 5 lutego 2018r. do dnia 7 sierpnia 2018r.

IV.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art. 7 ustawy z 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. wymierza oskarżonemu 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100 zł (sto złotych).

Sygn. akt X K 575/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lutego 2018 roku w godzinach od 16.00 do 22.00 M. O. (1) spożył alkohol w postaci ośmiu piw po 0,5 litra każde. Następnego dnia rano, tj. 5 lutego 2018 roku M. O. (1) wziął prysznic i pojechał do pracy swoim samochodem marki O. (...) o nr rejestracyjnym (...). Jadąc ulicą (...) w P., około godz. 7.15 został zatrzymany do rutynowej kontroli drogowej. Z uwagi na to, że od kierującego była wyczuwalna woń alkoholu, został poddany badaniu stanu trzeźwości urządzeniem do wskazania stanu trzeźwości, które wykazało wynik pozytywny.

Dowód: wyjaśnienia M. O. (1) k. 18, zeznania P. Ł. k. 10v.-11, zeznania M. J. (1) k. 13v.-14

Następnie badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu zostało powtórzone urządzeniem AlcoSensor IV. Pierwsze badanie przeprowadzone o godz. 7:17 wykazało, że M. O. (1) miał 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. O godz. 7:32 uzyskano wynik 0,43 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 3-3v., świadectwo wzorcowania k. 4-4v., zeznania P. Ł. k. 10v.-11, zeznania M. J. (1) k. 13v.-14

W związku z powyższym M. O. (1) został przewieziony do KPP w P., gdzie poddano go badaniu urządzeniem działającym na zasadzie spektometrii w podczerwieni (...). Wynik pierwszego badania o godz. 8:46 wskazywał, że M. O. (1) miał 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. badanie powtórzono i o godz. 8:59 M. O. (1) miał 0,30 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 5-5v., świadectwo wzorcowania k. 6-6v., zeznania P. Ł. k. 10v.-11, zeznania M. J. (1) k. 13v.-14

M. O. (1) jest bezdzietnym kawalerem. Posiada wykształcenie średnie. Pracuje jako kierowca w Jednostce Wojskowej w P., posiada stopień starszego szeregowego, osiągając dochód w wysokości ok. 2.700 zł miesięcznie. W pracy cieszy się dobrą opinią, był wielokrotnie wyróżniany w służbie. Posiada majątek w postaci mieszkania w G. o wartości ok. 160.000 zł i samochodu osobowego marki O. (...) o wartości ok. 15.000 zł. Posiada zobowiązania majątkowe w postaci kredytu gotówkowego w łącznej wysokości 20.000 zł, z czego do spłaty pozostało łącznie ok. 16.000 zł. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był uprzednio karany na mocy kodeksu karnego ani dyscyplinarnie.

Dowód: karta karna k. 54, dane osobo poznawcze k. 21, opinia służbowa k. 23-23v., karta ewidencyjna szeregowego k. 24-24v., karta wyróżnień żołnierza k. 25-25v., informacja dotycząca M. O. (1) k. 26

W postępowaniu przygotowawczym słuchany w charakterze podejrzanego M. O. (1) wskazał, że rozumie treść pouczenia i przedstawionego mu zarzutu oraz przyznał się do jego popełnienia, składając jednocześnie wyjaśnienia.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych powyżej kart akt postępowania

Dowód: wyjaśnienia M. O. (1) k. 31v.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś zeznań świadków M. J. (2) i P. Ł., jak i też wyjaśnień samego oskarżonego M. O. (1), a także dokumentacji z kontroli drogowej w postaci protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu występku, jak i wina M. O. (1) nie budzą wątpliwości.

Przechodząc do oceny osobowych źródeł dowodowych Sąd za w całości wiarygodne uznał zeznania świadków M. J. (2) i P. Ł. - policjantów, którzy pełnili służbę w dniu zdarzenia i dokonali czynności zatrzymania oskarżonego. Ich zeznania korespondowały z przedstawioną w sprawie dokumentacją, są rzetelne i korespondują ze sobą. Ponadto, czynności związane z osobą oskarżonego były przez nich prowadzone w ramach służby, jako osoby obce dla M. O. (1) nie mieli podstaw, aby zeznawać nieprawdę lub nadmiernie obciążać oskarżonego. Wyżej wymienieni świadkowie dokładnie opisali przebieg rutynowej kontroli, wskazali przyczyny poddania oskarżonego badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Sąd zważył również, że złożyli swoje zeznania dzień po przedmiotowym zdarzeniu, zatem pamiętali szczegółowo okoliczności na które byli słuchani.

Wyjaśnienia złożone przez M. O. (2) Sąd uznał za wiarygodne. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz podał okoliczności popełnionego czynu. Wyjaśnienia oskarżonego miały logiczny charakter, były spójne wewnętrznie, a także nie stały w sprzeczności z pozostałymi dowodami zebranym w sprawie. Sąd zważył, że oskarżony nie próbował w jakikolwiek sposób uniknąć odpowiedzialności karnej za przestępstwo, jakiego się dopuścił, a wręcz przeciwnie, przyznając się do jego popełnienia wnioskował o skazanie bez przeprowadzania rozprawy, jednocześnie wyrażając skruchę.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobo poznawczych, protokołów badania stanu trzeźwości. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za czyn sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k., zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony w dniu 5 lutego 2018 roku w godzinach porannych prowadził samochód marki O. (...) o nr rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości, co zostało potwierdzone czterokrotnym badaniem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu (I badanie: 0,40 mg/dm ³, II badanie 0,43 mg/dm ³, III – badanie 0,31 mg/dm ³, IV badanie 0,30 mg/dm ³). Wprawdzie zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego przekraczała ustawowy próg dzielący wykroczenie od przestępstwa, to jednak mając na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, że w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec M. O. (1) dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast § 2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione; przestępstwo przypisane M. O. (1) jest bowiem zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2. Ponadto, jak wynika z danych o karalności M. O. (1) nie był dotychczas karany.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu. W ocenie Sądu, zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się M. O. (1), jak i stopień jego zawinienia nie są znaczne, a jak zostało to wyżej wskazane – okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości. Jako prawidłową należy ocenić postawę oskarżonego, który przyznał się do winy i złożył szczere wyjaśnienia. Zwrócić należy również uwagę na dotychczasowy nienaganny sposób życia oskarżonego, co uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Sąd miał na uwadze fakt, że zachowanie M. O. (1) miało charakter incydentalny. Sąd zważył również, że oskarżony spożywał alkohol poprzedniego dnia, nie zaś bezpośrednio przed kierowaniem pojazdem, zaś stan jego nietrzeźwości nieznacznie przekroczył dolną granicę zawartości alkoholu we krwi. Żaden z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy nie wskazuje również, aby spowodował znaczne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym techniką lub taktyką jazdy w inkryminowanym czasie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne określając przy tym długość okresu próby na okres 1 roku. Taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania M. O. (1), stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd stwierdził również, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67 § 3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Środek ten zgodnie z treścią art. 67 § 3 k.k. można orzec do 2 lat. Zdaniem Sądu roczny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych spełni zakładane cele wymierzenia tego środka, tj. wyeliminuje oskarżonego spośród osób prowadzących pojazdy mechaniczne, zapewniając tym samym w okresie jego trwania bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom ruchu. Długość tego zakazu, zdaniem Sądu, będzie też adekwatna do stopnia winy oskarżonego – w ocenie Sądu, orzeczenie zakazu na okres 3 lat, tj. minimalny okres przewidziany przy skazaniu, byłoby rażąco surowe i wiązałoby się ze zbyt dotkliwymi konsekwencjami dla oskarżonego, który ze względu na specyfikę swojej pracy (w charakterze kierowcy) na długi czas straciłby źródło utrzymania. Dalej, na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 5 lutego 2018r. do dnia wyrokowania, tj. 7 sierpnia 2018r.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 2.000 złotych. Zdaniem Sądu kwota ta jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego, który osiąga przeciętny dochód, a przez najbliższy czas nie będzie mógł wykonywać zawodu kierowcy. Jednocześnie Sąd uznał, iż orzeczone świadczenie w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia M. O. (1) od poniesienia kosztów postępowania, Sąd na podstawie art. 7 ustawy z 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. wymierzył oskarżonemu 100 zł tytułem opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100 zł. Sąd kierował się zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

SSR Adrianna Kłosowska