Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Monika Filaber

w obecności oskarżyciela publicznego D. F.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2018 roku w W.

sprawy przeciwko Ł. Z. (1)

synowi M. i H.

urodzonemu dnia (...) w K.

obwinionemu o to, że:

w dniu 21 października 2018 roku ok. godz. 15:40 w W., przy ul. (...), będąc uczestnikiem przejazdu zorganizowanej grupy kibiców (...) będących uczestnikami masowej imprezy sportowej, tj. meczu piłki nożnej pomiędzy (...) a (...) posiadał przy sobie wyroby pirotechniczne w postaci racy,

tj. za wykroczenie z art. 50a § 1a kw

I.  obwinionego Ł. Z. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego czynu;

II.  na podstawie art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 44 § 5 kpw zwraca obwinionemu dowód rzeczowy opisany w wykazie na k. 14 akt sprawy;

III.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 5473/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 października 2018 roku o godzinie 18:00 na Stadionie Miejskim (...) im. (...) w W. odbywał się mecz piłki nożnej pomiędzy (...) a (...).

Przybyli na ten mecz kibice (...) wysiedli z pociągu na dworcu W. i wsiedli do specjalnie podstawionych autobusów, które odwiozły ich na ul. (...) w okolice stadionu. Po wyjściu z autobusów, kibice, w asyście kroczącej funkcjonariuszy Policji, kierowali się na stadion w zwartej zorganizowanej grupie, poruszając się chodnikiem po prawej stronie ul. (...). Strefa ta była zamknięta dla osób postronnych. W trakcie marszu około godziny 15:40 na ul. (...) jeden z kibiców (...) - obwiniony Ł. Z. (1), odpalił posiadaną przy sobie racę świetlną. Wówczas funkcjonariusz Policji S. N. podjął wobec Ł. Z. (1) interwencję, w wyniku której obwinionego został zatrzymany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:



zeznania świadka S. N. – k. 7, 25;



notatkę urzędową – k. 1;



protokół zatrzymania osoby – k. 2;



protokoły oględzin – k. 8-13.

Obwiniony Ł. Z. (1) w toku rozprawy głównej przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Zeznania biorącego udział w interwencji funkcjonariusza Policji S. N. są wiarygodne, znajdują potwierdzenie w notatce urzędowej (k. 1), protokole zatrzymania (k. 2) oraz protokołach oględzin (k. 8-13).

Sąd obdarzył wiarą dowody, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Nie zachodzą żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność, a strony ich nie kwestionowały.

Wobec tego, że obwiniony przyznał się do popełnienia czynu ujętego w zarzucie wniosku o ukaranie, uznać należy, że ustalony w sprawie stan faktyczny nie jest między stronami sporny.

Wykroczenie z art. 50a § 1a kw popełnia ten, kto będąc uczestnikiem przejazdu zorganizowanej grupy uczestników masowej imprezy sportowej, posiada nóż, maczetę lub inny podobnie niebezpieczny przedmiot lub wyroby pirotechniczne.

Zachowanie obwinionego nie wypełnia znamion zarzucanego mu wykroczenia, albowiem zarzut wniosku o ukaranie dotyczy zdarzenia w trakcie przemarszu m.in. obwinionego w kierunku Stadionu. Tymczasem do znamion wykroczenia z art. 50a § 1a kw należy bycie uczestnikiem przejazdu.

Przejazd oznacza przemieszczanie się jakimś pojazdem. Może on odbywać się pojazdem przeznaczonym wyłącznie do przejazdu owej zorganizowanej grupy (np. wynajęty autokar) lub pojazdem, którym przemieszczają się również osoby spoza grupy (np. pociąg) - Komentarz LEGALIS Art. 50a KW red. Daniluk 2016, wyd. 1/Budyn-Kulik.

Sąd orzeka w granicach zarzutu wniosku o ukaranie i w okolicznościach sprawy niniejszej nie jest możliwe ukaranie obwinionego za inne ewentualne wykroczenie, które mógł on popełnić na wcześniejszym etapie (w trakcie przejazdu), tym bardziej, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na poczynienie ustaleń w tym zakresie.

Mając zatem na względzie powyższe, Sąd uniewinnił Ł. Z. (1), od popełnienia zarzucanego mu czynu, stwierdzając, iż obwiniony nie wypełnił swoim zachowaniem znamion wykroczenia z art. 50a § 1a kw.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 44 § 5 kpw Sąd, po stwierdzeniu zbędności dla postępowania zatrzymanego dowodu rzeczowego, opisanego w wykazie na k. 14 akt sprawy, zwrócił go obwinionemu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw.