Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Justyna Żbikowska

Protokolant – (...)

po rozpoznaniu na posiedzeniu (...) roku

sprawy (...)

syna (...) i (...)

ur. (...)

w (...)

oskarżonego o to, że:

w okresie od (...) do dnia (...) roku w miejscowości (...) przy ul. (...), woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną (...) w ten sposób, że wszczynał awantury domowe, podczas których ubliżał jej słowami uznanymi powszechnie za obelżywe i wulgarne, szarpał, kontrolował jej wyjścia z domu poprzez wielokrotne wykonywanie połączeń telefonicznych, kontrolował jej telefon, a w bliżej nieokreślonym dniu w (...) roku groził uduszeniem, natomiast w dniu (...) roku groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, tj. pozbawieniem zdrowia lub życia, przy czym groźby te wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

to jest o czyn z art. 207 § 1 kk

o r z e k a

I. uznaje oskarżonego (...) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 207 § 1 kk oskarżonego skazuje i wymierza mu karę grzywny w wysokości 20 (dwadzieścia) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) złotych każda;

II. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 491/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia (...) r. wydanego w trybie art. 343 kpk

W toku przesłuchania w charakterze podejrzanego w dniu (...) oskarżony (...) wykorzystując uprawnienie określone w art. 335 kpk poddał się dobrowolnie karze i uzgodnił z prokuratorem wymierzenie mu kary grzywny w wymiarze
20 stawek dziennych po 100 złotych każda, przy zastosowaniu art. 37a kk.

Sąd zważył, co następuje :

Wobec wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku wydanego w oparciu o treść
art. 335 kpk i art. 343 kpk, Sąd w trybie art. 424 § 3 kpk ograniczył sporządzenie uzasadnienia wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej oraz wskazanych w nim rozstrzygnięć.

Oskarżony (...) w toku przesłuchania przyznał się do winy, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przez niego zarzucanego mu występku i jego wina nie budzą żadnych wątpliwości. Jego postawa wskazuje zaś, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego. W tych okolicznościach warunki formalne wystąpienia z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego określone
w art. 335 § 2 kpk zostały spełnione. Wobec powyższego Sąd uwzględnił wniosek prokuratora o wydanie wobec oskarżonego wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu wnioskowanej kary.

Sąd polegał przy tym na dowodach zgromadzonych w toku postępowania
i ujawnionych bez odczytywania z uwagi na fakt, że ich prawdziwość oraz autentyczność nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. W ich świetle oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń Sąd doszedł do przekonania, iż wina oskarżonego
w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu została w pełni udowodniona, zwłaszcza że do zarzucanego mu czynu oskarżony przyznał się i złożył wyjaśnienia zasadniczo niesprzeczne z pozostałymi dowodami.

Dokonując analizy materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał ustawowe, przedmiotowe, jak i podmiotowe, znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk. Oskarżony w dłuższym okresie czasu, gdyż przez ponad pół roku, znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną wszczynając z nią awantury domowe, podczas których ubliżał jej słowami uznawanymi za obelżywe i wulgarne, szarpał ją, kontrolował jej wyjścia z domu poprzez wielokrotne wykonywanie połączeń telefonicznych, kontrolował jej telefon, groził jej duszeniem, a nadto w dniu (...) r. groził jej pozbawieniem życia, co wzbudziło w niej uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona. Zadawanie jego żonie wskazanych wyżej cierpień było niewątpliwie celowe i było też wyrazem jednorodnego zamiaru oskarżonego. W ten sposób oskarżony niewątpliwie wyczerpał swym zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy określone
w art. 53 kk, nakazujące brać pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności łagodzące i obciążające. Kierując się wskazówkami określonymi
w art. 115 § 2 kk Sąd miał na uwadze, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie
i w zamiarze bezpośrednim, wobec osoby dla niego najbliższej. Z tego względu Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jako znaczny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył jego uprzednią karalność, zaś za okoliczność łagodzącą uznano wolę dobrowolnego poddania się karze i przyznanie się do zarzucanego mu czynu.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla oskarżonego będzie kara grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych po 100 złotych każda stawka, z zastosowaniem dobrodziejstwa przewidzianego przepisem art. 37a kk, gdyż przestępstwo z art. 207 § 1 kk jest zagrożone zasadniczo karą pozbawienia wolności od
3 miesięcy do lat 5. Wymiar grzywny został dostosowany do rodzaju i intensywności inkryminowanych zachowań zarzucanych oskarżonemu, jak i okresu w jakim się ich dopuszczał, zaś wysokość jednej stawki dopasowano do wskazanych przez niego możliwości zarobkowych. W tym miejscu należy zauważyć, że Sąd w wyniku popełnionej omyłki pisarskiej nie powołał przepisu art. 37a kk, do czego był przy jego zastosowaniu zobligowany. Omyłki tej jednak nie sposób sprostować w trybie art. 105 kpk.

Mając na uwadze (...), zgodnie z treścią art. 624 § 1 kpk Sąd uznał za zasadne przejęcie kosztów procesu na rachunek Skarbu Państwa.

W tym stanie rzeczy, orzeczono jak w sentencji.