Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2019 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa U. (...) z siedzibą w L.

przeciwko K. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. D. na rzecz powoda U. (...) z siedzibą w L. kwotę 1309,18 zł (tysiąc trzysta dziewięć złotych osiemnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 20 listopada 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od powoda U. (...) z siedzibą w L. na rzecz pozwanej K. D. kwotę 1187,56 zł (tysiąc sto osiemdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1098/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód U. (...) z siedzibą w L. wniósł przeciwko K. D. pozew o zapłatę kwoty 8.268,59 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia w dniu 21 września 2017 r. pomiędzy stroną pozwaną a (...) Spółka Akcyjna umowy pożyczki nr (...) z której warunków pozwana się nie wywiązała w ustalonym terminie. Wyjaśnił że pierwotny wierzyciel udzielił stronie pozwanej pożyczki w kwocie do wypłaty 7000 zł., a strona pozwana zaprzestała spłaty zadłużenia. W związku z czym cała kwota wierzytelności stała się natychmiast wymagalna wraz z odsetkami z dniem 10 lipca 2018 r. Na mocy porozumienia z dnia 28 września 2018 r. zawartego do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2017 r. (...) SA dokonała przelewu wierzytelności na rzecz strony powodowej tj (...) (L.) SA. Strona powodowa wyjaśniła, że na dzień sporządzenia pozwu w skład zobowiązania pozwanej wchodziło: 5.249,98 zł. tytułem kapitału, 197,46 zł. tytułem odsetek naliczonych przez wierzyciela pierwotnego do dnia zamknięcia salda, 98,67 zł. kwota odsetek naliczonych od kwoty kapitału przez cesjonariusza, 2.617,48 zł. tytułem opłaty przygotowawczej (kosztów związanych z udzieleniem pożyczki), 105 zł. tytułem opłaty administracyjnej (kosztów czynności związanych z zarządzaniem kontem umowy pożyczki). Wyjaśniono również, ze kluczową czynnością przygotowawczą przed zawarciem umowy było dla wierzyciela pierwotnego wygospodarowanie i zapewnienie kapitału niezbędnego do udzielenia pożyczki. Nadto wierzyciel pierwotny musiał być przygotowany do udzielenia pożyczki również pod względem infrastruktury. Tym samym wierzyciel pierwotny naliczył stronie pozwanej opłatę przygotowawczą, która nie może być interpretowana jedynie w kontekście wąsko zakreślonych czynności bezpośrednio przygotowujących do zawarcia pożyczki, ale obejmuje również ocenę ryzyka kredytowego i weryfikacje informacji przedstawionych przez pożyczkobiorcę. Opłata ta nie stanowi korzyści dla wierzyciela pierwotnego, ani tez nie została określona na poziomie zbyt wysokim dla pożyczkobiorcy. Opłata administracyjna została naliczona w związku z koniecznością poniesienia kosztów czynności związanych z zarządzaniem kontem umowy pożyczki, monitorowaniem terminowości obsługi pożyczki i obsługą kosztów. Jednocześnie powód zastrzegł, ze od dnia przelewu wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu, pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet przedmiotowego zadłużenia.

W dniu 29 listopada 2018 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Człuchowie wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości.

W ustawowym termie sprzeciw od powyższego orzeczenia wniosła pozwana K. D., która domagała się oddalenia powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazała, ze powód nie wykazał w jakimkolwiek zakresie, ze nabył od innego podmiotu rzekomą wierzytelność wobec pozwanej, która nie otrzymała od powoda bądź innego podmiotu, który ma być jego poprzednikiem prawnym, jakiegokolwiek pisma z którego wynikało, ze doszło do zbycia wierzytelności. Przyznała, ze zawierała umowę pożyczki wskazaną w pozwie, jednakże zaprzeczyła aby umowa była jej wypowiedziana. Brak jest jakichkolwiek okoliczności, które na to by wskazywały, w szczególności nigdy jej nie doręczono wypowiedzenia umowy. Jej zdaniem brak dysponowania przez powoda oryginałem umowy stanowi dowód, ze nie doszło do zbycia wierzytelności. Podkreślała, ze powód w zakresie następstwa prawnego powołał się jedynie na wyciągi dokumentów, bezzasadnie powołując się na tajemnice przedsiębiorstwa i złożył jedynie umowę z zakrytymi postanowieniami „stanowiącymi tajemnice przedsiębiorstwa”. Według pozwanej taka umowa nie stanowi dowodu, albowiem dowód stanowi umowa jako całość. Powód nie tylko ograniczył treść umów wskazujących na rzekomą sprzedaż wierzytelności, w szczególności poprzez brak załączników w pełnym zakresie, ale także przekreślenia, co ma oczywiste konsekwencje w kontekście ciężaru dowodu, lecz złożył w takiej formie, ze odpis umowy jest zwyczajnie nieczytelny. Podkreślała, ze w celu ewentualnego wykazania roszczenia powinien złożyć wszystkie umowy wraz z załącznikami stanowiącymi jej część. Z ostrożności procesowej pozwana podniosła, ze powód nie wykazał roszczenia również co do wysokości, albowiem złożony dokument nie wykazuje podstaw ustalenia żądanej kwoty, a – co najwyżej stanowić może dowód wysokości ostatecznej wysokości zobowiązań, podczas gdy wysokość ta została wykazana błędnie, a powód nie przedłożył żadnych dokumentów wskazujących w jaki sposób ta wysokość została wyliczona, w szczególności historii rozliczeń, tak aby była możliwość ustalenia ich prawidłowości. Pozwana zakwestionowała również dowód w postaci tabeli znajdującej się na kartce papieru z nadrukiem tytułowym wykaz wierzytelności do porozumienia, albowiem jej zdaniem tabela stanowi jedynie zadrukowana kartkę papieru, nie zawiera bowiem podpisu, a doręczony jej odpis zawiera jedynie kopię oświadczenia pełnomocnika o treści „za zgodność z danymi zawartymi w oryginale dokumentu”, które to oświadczenie w istocie nie stanowi żadnego oświadczenia, nie wiadomo jakiego dokumentu dotyczy, jakich danych, lecz co ważniejsze nie może nawet stanowić poświadczenia dokumentu, skoro kartka papieru nie stanowi dokumentu. Pozwana zakwestionowała również wysokość opłaty przygotowawczej i administracyjnej, podkreślając, że fakt że podpisała przedmiotową umowę w oparciu o którą takie czynności opisane w pozwie miały zostać wykonane, jednak to nie znaczy, że one zostały wykonane, a powód tego nie wykazał, poprzestając jedynie na ogólnikowych twierdzeniach nie popartych jakimkolwiek dowodami.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 września 2017 roku pozwana K. D. zwarła (...) Spółka Akcyjna umowę pożyczki nr (...) na kwotę 7.000 zł. na okres 24 miesięcy od daty wypłaty pożyczki. Pozwana zobowiązała się zwrócić kwotę pożyczki w terminach płatności określonych zgodnie z umową i harmonogramem.

bezsporne, nadto dowód: umowa. k. 4-7

Na mocy porozumienia z dnia 28 września 2018 r. zawartego do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2017 r. (...) SA dokonała przelewu wierzytelności na rzecz strony powodowej tj (...) (L.) SA.

dowód: umowa k.11

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Biorąc pod uwagę zarzuty pozwanej zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, to nie budzi wątpliwości, że to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje i to w danej wysokości, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Zdaniem Sądu strona powodowa wykazała, że posiada wierzytelność wobec K. D.. Niezasadne były zarzuty strony pozwanej odnośnie braku wykazania przejścia wierzytelności na powoda. Do pozwu załączona została bowiem umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności zawarta z pierwotnym wierzycielem wraz z porozumieniem i załącznikiem, które w ocenie Sądu w wystarczającym stopniu precyzują, iż jej przedmiotem była wierzytelność przeciwko pozwanej wynikająca z umowy pożyczki.

Nie zasługiwał - w ocenie Sądu - na uwzględnienie zarzut pozwanej, że przedłożone dowody nie posiadają waloru dowodowego. W ocenie Sądu przedłożone dowody mają walor dowodowy, ponieważ mogą zostać one uznane za „inny środek dowodowy” w rozumieniu art. 309 k.p.c. Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Przyjmuje się, ze sądy nie powinny kwestionować waloru dowodowego kserokopii chyba, że strona przeciwna zarzuci mu brak prawdziwości. Wskazać należy, ze powołane przez powoda dowody zakwestionowane przez pozwaną nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 KPC i art. 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c., stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233 KPC.

Okoliczności dotyczące zawarcia przedmiotowej umowy były bezsporne, albowiem pozwana przyznała, ze zawarła umowę opisaną w pozwie i będącą podstawą niniejszego roszczenia. W związku z powyższym kwestią nie budzącą w niniejszej sprawie wątpliwości był fakt, iż pierwotnego wierzyciela i pozwaną łączyła umowa pożyczki.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Kwestią sporną było czy pozwanej wypowiedziano umowę wskazaną w pozwie. Biorąc pod uwagę materiał przedstawiony przez powoda należy wskazać, ze strona powodowa nie wykazała ww. spornej okoliczności zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., albowiem nie przedstawiono dowodu doręczenia stronie pozwanej pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy (pkt 15 umowy k. 6). W związku z powyższym brak podstaw aby uznać, ze umowa została pozwanej wypowiedziana, a tym samym należy uznać że nadal ona łączy strony.

Pozwana zakwestionowała, ze roszczenie jest wymagalne, albowiem jej zdaniem umowa nie została jej wypowiedziana. Biorąc pod uwagę, że umowa łączy strony to należy uznać, ze brak jest podstaw aby uznać, ze całe roszczenie jest wymagalne, albowiem co do kolejnych rat nie upłynął termin płatności. W związku z powyższym należy uznać, ze wymagalne są tylko te raty co do których upłynął termin płatności do dnia wydania wyroku.

Strona pozwana zakwestionowała także wysokość opłaty przygotowawczej i opłaty administracyjnej. Również wątpliwości Sądu wzbudziły należności z tytułu ww. opłat dodatkowych.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Ustawodawca wskazał w art. 385 ¹ § 3 k.c., że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Jednocześnie stosownie do art. 385 ¹ § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Oznacza to, że w znacznej liczbie przypadków ciężar dowodu będzie spoczywał na przedsiębiorcy udzielającym pożyczki.

O rażącym naruszeniu interesów konsumenta można mówić w sytuacji nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku zobowiązaniowym, natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom będzie miało miejsce wtedy, gdy w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego partner konsumenta tworzy takie klauzule umowne, które godzą w równowagę kontraktową stosunku.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 483 § 1 k.c. w przypadku nienależytego wykonania zobowiązania pieniężnego wykluczone jest zastrzeżenie kary umownej, która miałaby charakter odszkodowawczy. Funkcję odszkodowawczą pełnią bowiem w przypadku tego rodzaju zobowiązania odsetki za opóźnienie zastrzeżone na podstawie art. 481 § 1 k.c. ( por. Marcin Lemkowski „Odsetki cywilnoprawne”, wyd. Wolter Kluwer Polska sp. z o.o., Warszawa 2007, str. 95 i n.). Wysokość odsetek jest natomiast limitowana treścią przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c., który wprowadza maksymalną wysokość odsetek wynikających z czynności prawnych. Inne należności dochodzone z tytułu zawartej umowy kredytowej, w tym koszty upomnień, wezwań i opłat, powód winien wykazać, że zostały one rzeczywiście poniesione przez powoda bądź poprzedniego wierzyciela.

Zdaniem Sądu, dodatkowe koszty pożyczki obejmujące opłatę przygotowawczą, opłatę administracyjną zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Opłaty te zostały ustalone w stałej zryczałtowanej kwocie, niezależnie od faktycznie poniesionych wydatków, przez co dochodzi do braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy pożyczki i skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem się strony powodowej. Wprowadzenie przez powoda opłat w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszało interes pozwanej jako konsumenta, stanowiło bowiem dodatkową karę umowną za nienależyte wykonanie umowy.

Zapisy umowy pożyczki przewidujące obowiązek ponoszenia dodatkowych opłat są również sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wprawdzie wysokość opłaty przygotowawczej i opłaty administracyjnej została ustalona umową pożyczki, a pozwana, składając podpis pod umową, zgodziła się na ich ponoszenie, to jednak swoboda umów nie jest całkowicie dowolna i podlega pewnym ograniczeniom. Zgodnie z art. 353 ¹ k.p.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Analizując zasadność poszczególnych opłat dodatkowych, należy zauważyć, że strona powodowa nie wykazała w toku niniejszego postępowania dwóch okoliczności – po pierwsze, aby opłaty te były rzeczywiście niezbędne z punktu widzenia realizacji obowiązków umowy pożyczki, a po drugie, że poniesiono je w wysokości wskazanej w umowie pożyczki. Opłata przygotowawcza miała służyć pokryciu poniesionych przez pożyczkodawcę kosztów czynności związanych z przygotowaniem umowy pożyczki, do których przykładowo należały koszty obsługi dostarczenia i podpisania umowy u klienta oraz badanie zdolności klienta do spłaty pożyczki. Powód nie podał nawet, czy i ewentualnie w jaki sposób zweryfikował zdolność kredytową strony pozwanej ani nie wskazał, że poniósł z tego tytułu jakiekolwiek wydatki. W ocenie Sądu, nie można w tym zakresie opierać się wyłącznie na twierdzeniach powoda i samym zapisie umownym.

Opłata administracyjna miała natomiast charakter comiesięcznej opłaty w wysokości 35,00 zł i obejmowała czynności związane z zarządzaniem kontem umowy pożyczki, monitorowaniem terminowości obsługi pożyczki, obsługą wniosków klienta, a także usługi contact center dla klienta oraz wysyłki komunikatów sms. Czynności te stanowią przejaw bieżącej działalności powoda jako podmiotu zajmującego się profesjonalnie udzielaniem pożyczek. Opłata ta powinna, podobnie jak w przypadku opłaty przygotowawczej, obciążać pozwaną jedynie w zakresie rzeczywiście poniesionych wydatków, których z całą pewnością nie stanowi gotowość do obsługi wniosków klienta, infolinii (contact center) czy wysyłania wiadomości sms. Powód nawet nie wskazywał, że tego rodzaju czynności były na rzecz pozwanej wykonywane. Samo zarządzanie kontem umowy i sprawdzanie terminowości płatności są czynnościami prostymi, niewymagającymi dużego nakładu czasu i pracy oraz w zasadzie polegają na sprawdzeniu, czy rata pożyczki wpłynęła na rachunek strony powodowej w terminie określonym w harmonogramie spłat.

Istotne jest przy tym, że zgodnie z harmonogramem spłat (k. 5) pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę w 24 miesięcznych ratach, lecz tylko co do 16 pierwszych rat minął termin płatności. Opłata administracyjna miała być płatna każdorazowo co miesiąc, a opłata przygotowawcza rozłożona proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i uiszczana częściowo z każdą ratą. Obie wspomniane opłaty w skali jednego miesiąca wynosiły 180,42 zł, podczas gdy rata kapitału pożyczki – 291,67 zł. Zestawienie powyższych danych jednoznacznie pokazuje, że dodatkowe opłaty obciążające pozwaną stanowią ok. 61,85 % kapitału pożyczki. Zastrzeżenie konieczności ich zapłaty, niezależnie od konieczności uiszczenia samych odsetek a także odsetek na wypadek np. nieterminowej spłaty zadłużenia, stanowi dla pozwanej, dodatkową kare umowną, która jak powyżej wskazano jest niedopuszczalna w świadczeniach pieniężnych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, w ocenie Sądu zasadnym było uznać żądanie w zakresie kwoty 1.309,18 zł tytułem niespłaconych, wymagalnych rat kapitałowych. Wskazać należy, ze strona powodowa jak i pozwana nie wskazały jakie należności i kiedy zostały już uiszczone przez pozwaną. Biorąc pod uwagę, ze powód domagał się od pozwanej w pozwie kwoty 2.617,48 zł z tytułu opłaty przygotowawczej, a zgodnie z umową miała ona zapłacić kwotę 3490 zł., należało uznać, ze pozwana zapłaciła z tego tytułu kwotę 872,52 zł. W przypadku opłaty administracyjnej powód w pozwie domagał się kwoty 105 zł., a zgodnie z umową pozwana miała obowiązek zapłacić 840 zł., to tym samym należy uznać, ze pozwana zapłaciła kwotę 735 zł. W związku z powyższym biorąc pod uwagę, ze pozwana nie miała obowiązku uiszczenia należności z tytułu ww. opłat kwotę 872,52 zł. jak i 735 zł. należało zaliczyć na poczet jej wymagalnego zadłużenia.

W związku z powyższym od kwoty 8. 268,59 zł. należało odjąć kwotę 2333,28 tj kwotę kapitału rat, które nie są jeszcze wymagalne (nie upłynął termin płatności), ww. kwotę 1607,52 zł. (872,52 + 735), następnie należało odjąć kwotę 2.617,48 zł. tytułem niezasadnej opłaty przygotowawczej, która zdaniem powodowa nie została uiszczona, a której domagał się w pozwie oraz 105 zł. tytułem żądanej przez powoda nieuiszczonej opłaty administracyjnej. Sąd nie uwzględnił również roszczenia w zakresie skapitalizowanych odsetek, albowiem biorąc pod uwagę zarzut pozwanej braku wykazania przez powoda wysokości roszczenia oraz braku wskazania sposobu wyliczenia odsetek Sąd został pozbawiony możliwości ich zweryfikowania.

W związku z powyższym Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 1309,18 zł. a w pozostałym zakresie oddalił. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c, uwzględniając w tym zakresie żądanie pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 8269 zł, jak również, że roszczenie powoda zostało uwzględnione w zakresie kwoty 1309,18 zł tj. w 16%. Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 300,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800,00 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, co łącznie dało kwotę 2.117,00 zł. Przyjmując, iż powód wygrał w 16%, należne koszty od pozwanej na rzecz powoda to kwota 338,72 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Do niezbędnych kosztów po stronie pozwanej zaliczono, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800,00 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, co łącznie dało kwotę 1817,00 zł. Przyjmując, iż pozwana wygrała w 84%, należne koszty od powoda na rzecz pozwanej to kwota 1526,28 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Biorąc powyższe pod uwagę należało zasądzić od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 1187,56 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.