Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Choczaj

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. B.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. B. kwotę:

a)  70 000,00 zł (siedemdziesiąt tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia, w tym kwotę :

- 30 000,00 zł (trzydzieści tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 20 000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 20 000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty,

b)  2 847,50 zł (dwa tysiące osiemset czterdzieści siedem złotych 50/100) tytułem odszkodowania związanego z kosztami leczenia, w tym kwotę:

- 2 531,70 zł (dwa tysiące pięćset trzydzieści jeden złotych 70/100)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2016 r.
do dnia zapłaty,

- 315,80 zł (trzysta piętnaście złotych 80/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

c)  329,50 zł (trzysta dwadzieścia dziewięć złotych 50/100) tytułem odszkodowania związanego z kosztami dojazdu do placówek medycznych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2016 r.
do dnia zapłaty,

d)  13 270,00 zł (trzynaście tysięcy dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem odszkodowania związanego z kosztami opieki osób trzecich, w tym kwotę:

- 2 100,00 zł (dwa tysiące sto złotych) z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 11 170,00 zł (jedenaście tysięcy sto siedemdziesiąt złotych)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2019 r.
do dnia zapłaty;

e)  4 009,73 zł (cztery tysiące dziewięć złotych 73/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

2)  umarza postępowanie w części przekraczającej kwotę 719,14 zł (siedemset dziewiętnaście złotych 14/100) tytułem odszkodowania związanego z kosztami dojazdów do placówek medycznych wobec cofnięcia pozwu;

3)  oddala powództwo w pozostałej części;

4)  ściąga z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda Z. B.
w pkt 1 a wyroku na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego
w S. kwotę 1 777,82 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt siedem złotych 82/100) tytułem części brakujących kosztów procesu;

5)  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 6 303,15 zł (sześć tysięcy trzysta trzy złote 15/100) tytułem części brakujących kosztów procesu.

Sygn. akt I C 217/18

UZASADNIENIE

Z. B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 20 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i cierpienia, jakich doznał na skutek wypadku z dnia 14 września 2014 r., wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty; kwoty 2 100,00 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty opieki osób trzecich, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty; kwoty 739,14 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty dojazdów do placówek medycznych,
z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty i kwoty 3 352,44 tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty. Oprócz tego powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu.

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu.

W piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2018 r. pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 90 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty. Odpis tego pisma został doręczony pełnomocnikowi pozwanego w dniu
15 czerwca 2018 r. (k. 300).

W piśmie procesowym z dnia 18 czerwca 2018 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa w całości.

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w Łasku stwierdził swa niewłaściwość rzeczową i niniejszą sprawę przekazał
do rozpoznania tut. Sądowi.

W piśmie procesowym z dnia 10 września 2018 r. pełnomocnik powoda wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanego kwoty 90 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; kwoty 719,14 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; kwoty 3 352,44 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, z ustawowymi odsetkami dnia 14 grudnia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; kwoty 16 430,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wyrokowania do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie kosztów procesu. Odpis tego pisma pełnomocnik pozwanego otrzymał w dniu 12 września 2018 r. (k. 329).

W piśmie procesowym z dnia 13 września 2018 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa w całości.

W piśmie procesowym z dnia 14 września 2018 r. pełnomocnik powoda wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanego kwoty 90 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; kwoty 719,14 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych, z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; kwoty 3 844,32 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, w tym kwoty 3 352,44 zł z ustawowymi odsetkami dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i kwoty 491,88 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty; kwoty 16 430,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, w tym kwoty 2 100,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i kwoty 14 330,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty. Odpis tego pisma pełnomocnik pozwanego otrzymał w dniu 1 października 2018 r. (k. 329).

Pełnomocnik pozwanego w piśmie procesowym z dnia 3 października 2018 r. wniósł o oddalenie powództwa tak rozszerzonego.

Na rozprawie w dniu 15 października 2018 r. pełnomocnik powoda cofnął pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia ponad kwotę 719,14 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VII 252/14 Sąd Rejonowy w Łasku - VII Zamiejscowy Wydział Karny w P. uznał Z. S. za winnego tego, że w dniu 14 września 2014 r. w P., gmina P., województwo (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, iż kierując samochodem marki V. (...), o nr rej. (...), wjeżdżając na skrzyżowanie ulic z drogi podporządkowanej nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu motorowerem marki Y., o nr rej. (...), Z. B., czym doprowadził do zderzenia się pojazdów, wskutek czego kierujący motorowerem doznał obrażeń ciała w postaci złamania otwartego dwukostkowego podudzia ze zwichnięciem stawu skokowo - goleniowego prawego, odwarstwienia skóry stopy prawej pełnej grubości od ścięgna A. do połowy rozcięgna podeszwowego z raną szarpana okolicy nadrzepkowej prawej i w związku z tym wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zwiesił na okres 2 lat. Wyrokiem z dnia 27 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu zmienił wyżej wymieniony wyrok jedynie w części dotyczącej podstawy prawnej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, (dowód: wyrok - k. 69 - 69 verte i k. 89 akt Sądu Rejonowego w Łasku o sygn. akt VII K 252/14) .

Z miejsca wypadku powód został przewieziony do szpitala w P., gdzie przebywał na oddziale ortopedii do 3 października 2014 r. Stwierdzono u niego oprócz urazów opisanych w wyżej wymienionym wyroku stłuczenie okolicy nadgarstka lewego i ranę skóry okolicy łuku brwiowego. W dniu wypadku operacyjnie zespolono mu kostkę boczną prawą prętem R., kostkę przyśrodkową śrubą ciągnącą i dwoma drutami K, opracowano chirurgicznie pozostałe rany i unieruchomiono nogę w podłużniku gipsowym. Leczenie powoda na oddziale ortopedycznym przebiegało bez powikłań. W dniu 4 października 2014 r. powoda wypisano do domu w stanie dobrym z zaleceniem: chodzenia o kulach bez obciążeń operowanej kończyny przez 6 tygodni, elewacji kończyny operowanej, utrzymania unieruchomienia przez 6 tygodni, przyjmowania leków (C., C., B.), kontroli w poradni ortopedycznej za 6 tygodni, zmianę opatrunków co dwa dni, przemycie rany preparatem O. i położenie jałowych gazików (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; karta informacyjna - k. 39, karta medycznych czynności ratunkowych - k. 40) .

W dniu 20 października 2015 r. powoda przyjęto po raz kolejny do szpitala w P. z uwagi na rozległą martwicę okolicy kości piętowej prawej. Przebywał tam do 8 stycznia 2015 r. Pobrano mu wymaz z rany, chirurgicznie ją opracowano, a dniach: 28 października, 20 listopada i 2 grudnia przeprowadzono operacyjne chirurgiczne jej oczyszczenie. Podjęte leczenie doprowadziło do stopniowego gojenia rany. W wypisie do domu zalecono powodowi chodzenie o kulach bez obciążenia operowanej kończyny przez kolejne 6 tygodni, elewację kończyny, przyjmowanie leków (C., B., A., specjalistyczne opatrunki w przychodni co 4 - 5 dni i dalsze leczenie w poradni ortopedycznej, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49
do 00:22:42; karta informacyjna - k. 53 - 65 verte) .

Po wyjściu ze szpitala powód przechodził dalsze leczenie w warunkach ambulatoryjnych - w poradni ortopedycznej w P., w której był w dniu: 21 stycznia 2015 r., 26 stycznia 2015 r., 27 stycznia 2015 r., 4 lutego 2015 r., 12 lutego 2015 r., 18 lutego 2015 r., 2 marca 2015 r., 9 marca 2015 r., 15 marca 2015 r., 16 marca 2015 r., 7 kwietnia 2015 r., 8 kwietnia 2015 r., 14 kwietnia 2015 r., 22 kwietnia 2015 r., 6 maja 2015 r., 13 maja 2015 r., 20 maja 2015 r., 3 czerwca 2015 r., 10 czerwca 2015 r., 17 czerwca 2015 r., 24 czerwca 2015 r., 8 lipca 2015 r., 15 lipca 2015 r., 22 lipca 2015 r., 5 sierpnia 2015 r., 12 sierpnia 2015 r., 19 sierpnia 2015 r., 26 sierpnia 2015 r., 31 sierpnia 2015 r. i 7 września 2015 r., (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42
w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia
17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49
do 00:22:42; dokumentacja medyczna - k. 47 - 55) .

W dniu 7 września 2015 r. powoda ponownie przyjęto do szpitala
w P., gdzie przebywał do dnia 7 października 2015 r., w celu wykonania przeszczepu skóry okolicy prawej pięty, gdyż proces gojenia rozległego owrzodzenia był bardzo powolny. W dniu 10 września 2015 r. wykonano powodowi przeczep skóry płatem pośredniej grubości. Uzyskano
prawidłowe wygajanie rany. Powoda wypisano ze szpitala w stanie dobrym
i zalecono: chodzenie o kulach bez obciążenia okolicy kości piętowej prawej, elewacje kończyny operowanej, przyjmowanie leków (C., B.), kontrole w poradni ortopedycznej, opatrunki co 2 dni i leczenie w poradni ortopedycznej, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; karta informacyjna - k. 62) .

Po wyjściu ze szpitala powód przechodził dalsze leczenie w warunkach ambulatoryjnych - w poradni ortopedycznej w P., w której był w dniu: 12 października 2015 r., 14 października 2015 r., 21 października 2015 r.,
28 października 2015 r., 4 listopada 2015 r., 18 listopada 2015 r., 25 listopada 2015 r., 2 grudnia 2015 r., 9 grudnia 2015 r., 16 grudnia 2015 r., 23 grudnia 2015 r., 13 stycznia 2016 r., 20 stycznia 2016 r., 3 lutego 2016 r., 10 lutego 2016 r., 24 lutego 2016 r., 9 marca 2016 r., 14 marca 2016 r., (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; dokumentacja medyczna - k. 56 - 60, k. 65) .

Ponadto w dniu 8 lutego 2016 r. powód był w poradni dermatologicznej
w związku z przedłużaniem się leczenia rany, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta
od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; dokumentacja medyczna - k. 61) .

Powód sporządził wykaz dojazdów do placówek medycznych, który potwierdza wyżej wymienione wizyty w poradni ortopedycznej i dermatologicznej.
Podał w nim, że z tego tytułu poniósł koszty w wysokości 329,50 zł, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; zeznania świadka K. B. - k. 184 - 184 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:44:18 do 01:02:46; wykaz - k. 101 - 103) .

Powód w związku z leczeniem obrażeń doznanych w wypadku poniósł koszty zakupu leków i środków medycznych (opatrunkowych) oraz wizyty lekarskiej w wysokości 2 847,50 zł, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte
i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta
od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:40 do 00:22:42; zeznania świadka K. B. - k. 184 - 184 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:44:18 do 01:01:46; faktury - k. 105, k. 107 - 108, k. 118 - 123, k. 126 - 131, k. 137 - 146, k. 148 - 157, k. 319 - 321 i k. 323 - 324; opinia pisemna biegłego lekarz ortopedy - traumatologa Z. P. - k. 240 - 241 verte) .

Unieruchomienie prawej kończyny dolnej powodowało w okresie pierwszych dwóch miesięcy konieczność pomocy osób trzecich przez 4 godziny dziennie przy wykonywaniu przez powoda wszystkich czynności związanych
z zaspokajaniem podstawowych potrzeb życiowych. Po tym okresie powód potrzebował (i potrzebuje nadal) pomocy osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie z uwagi na powikłania w procesie gojenia się rany (np. robienie zakupów, zmiana opatrunków). Zatem od 4 października 2014 r.
do 19 października 2014 r. (16 dni) powód potrzebował pomocy osób trzecich przez 4 godziny dziennie. Od 8 stycznia 2015 r. do 6 września 2015 r. (242 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie.
W okresie od 7 października 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. (86 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie. W 2016 r. (366 dni), w 2017 r. (365 dni) i w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 10 września 2018 r. (252 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; zeznania świadka K. B. - k. 184 - 184 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:44:18 do 01:02:46; opinia pisemna biegłego lekarz ortopedy - traumatologa Z. P. - k. 240 - 241 verte) .

Koszt jednej godziny opieki osób chorych w okresie objętym pozwem wynosi 10,00 zł, (bezsporne) .

Obrażenia doznane w wypadku spowodowały powstanie u powoda 30 % trwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia lekarza ortopedy - traumatologa. U powoda wystąpiły powikłania w procesie gojenia tych obrażeń. Dość znaczna dysfunkcja okolicy prawego stawu skokowego w mniejszym
lub w większym stopniu będzie utrzymywała się dalej, niezależnie
od zastosowanego w przyszłości leczenia. Powoduje ona upośledzenie zdolności przemieszania się, praktycznie uniemożliwia wykonywanie jakiejkolwiek pracy, zwłaszcza fizycznej. Utrudnia czynności związane z zaspokajaniem podstawowych potrzeb powoda. Zatem następstwa wypadku ograniczały i ograniczają możliwości powoda we wszystkich dziedzinach życia, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarz ortopedy - traumatologa Z. P. - k. 240 - 241 verte) .

Z punktu widzenia lekarz neurologa powód nie doznał trwałego
lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Na skutek obrażeń doznanych
w wypadku u powoda wystąpił brak czucia powierzchniowego w zakresie unerwienia nerwu piszczelowego prawego. Powód nie wymagał i nie wymaga leczenia neurologicznego. Z przyczyn neurologicznych nie wymagał i nie wymaga opieki i pomocy osób trzecich, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarza neurologa J. M. - k. 193 f - 194 i k. 215 - 216) .

Po wypadku powód nie podejmował leczenia psychiatrycznego,
nie korzystał z pomocy psychologa, nie zażywał leków psychoaktywnych. Zaburzenia funkcji poznawczych głównie w zakresie pamięci świeżej i myślenia abstrakcyjnego nie mają związku z obrażeniami doznanymi w wypadku.
U powoda nie stwierdza się uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego
i wystąpienia zaburzeń adaptacyjnych. Nie doszło u niego do uszczerbku
na zdrowiu psychicznym, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarza psychiatry J. K. - k. 259 - 262 i k. 334) .

Powód ma skończona 72 lata. Mieszka z żoną i synem. Jest emerytem. Wcześniej ze względu na problemy z sercem był na rencie chorobowej. Przed wypadkiem nie miał problemów z chodzeniem, był samodzielny i sprawny. Leczył się u okulisty, urologa, miał kłopoty z nadciśnieniem. Czasami pomagał synowi w gospodarstwie rolnym, (dowód: zeznania powoda - k. 358 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2019 r. - płyta - koperta - k. 371, minuta od 00:07:33 do 00:20:42 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 183 - 183 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:04:49 do 00:22:42; zeznania świadka K. B. - k. 184 - 184 verte i nagranie z dnia 17 października 2016 r. - płyta - koperta - k. 185, minuta od 00:44:18 do 01:02:46; opinia pisemna biegłego lekarza psychiatry J. K. - k. 259 - 262) .

Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, (bezsporne) .

Pismem z dnia 29 października 2014 r., którego wpłynęło do pozwanego
6 listopada 2014 r., pełnomocnik powoda zgłosił szkodę. Zażądał w nim 50 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za skutki wypadku z dnia 14 września 2014 r., i kwoty 1 000,00 zł tytułem zwiększonych potrzeb, m.in. zakupu leków, pomocy osób trzecich i dojazdów do placówek medycznych, (dowód: pismo - akta szkodowe - koperta - płyta CD - k. 168) .

W decyzji z dnia 24 listopada 2014 r. pozwany przyznał powodowi kwotę 12 500,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 190,11 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków i kwotę 480,00 zł tytułem opieki osób trzecich, (dowód: decyzja - akta szkodowe - koperta - płyta CD - k. 168) .

Decyzją z dnia 31 grudnia 2014 r. pozwany przyznał powodowi kwotę 164,65 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, (dowód: decyzja - akta szkodowe - koperta - płyta CD - k. 168) .

Decyzja z dnia 6 lutego 2015 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 659,38 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, (dowód: decyzja - akta szkodowe - koperta - płyta CD - k. 168) .

Pozwany przyznał powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 20 000,00 zł, (bezsporne) .

W piśmie z dnia 19 kwietnia 2016 r. pełnomocnik powoda zażądał
od pozwanego kwoty 50 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za skutki wypadku
z dnia 14 września 2014 r., kwoty 4 500,00 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy osób trzecich, 739,14 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych i kwoty 2 989,36 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, (dowód: pismo - k. 36 - 37) .

Powyższy stan faktyczny w dużej mierze jest niesporny, gdyż został oparty na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Sąd ustalił częściowo stan faktyczny w oparciu o zeznania powoda, które uznał za wiarygodne, gdyż są jasne, rzetelne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, nie negowanym przez pozwanego.

Skutki wypadku, procentowy uszczerbek na zdrowiu, okres i intensywności cierpień powoda w związku ze zdarzeniem, koszty leczenia, jego przebieg oraz rokowania co do stanu zdrowia zostały ustalone na podstawie zeznań powoda, zeznań świadka K. B. oraz na podstawie opinii biegłych lekarzy: ortopedy - traumatologa, psychiatry i neurologa. Opinie te Sąd uznał
za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo
i logicznie uzasadnione, a także korelują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają. Treść tych opinii oparta została na badaniu powoda i na analizie dokumentacji medycznej, przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy
i doświadczenia. Ponadto biegli szczegółowo opisali stan zdrowia powoda, zarówno ten po wypadku, jak i obecny. Rozważając procentowy uszczerbek
na zdrowiu oraz charakter obrażeń powoda, biegli uwzględnili również swoje wieloletnie doświadczenie w zakresie opiniowania. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych
i ich bezstronności, ani żadnych ważnych względów, które zmuszałyby
do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów. Strony postępowania również nie kwestionowały ostatecznych wniosków płynących z opinii powołanych biegłych.

W zakresie dotyczącym ustalenia konieczności udzielania powodowi pomocy w opiece przez osoby trzecie i wymiaru tej opieki, Sąd oparł się na opinii biegłego lekarza ortopedy - traumatologa oraz na zeznaniach powoda i świadka K. B..

Koszty leczenia powoda Sąd ustalił na podstawie zeznań powoda, zeznań świadka K. B., faktur dołączonych do akt i opinii biegłego lekarza ortopedy - traumatologa.

W oparciu pisemne zestawienie powoda Sąd ustalił liczbę dojazdów
do placówek medycznych. Sąd uznał, że zestawienie to znajduje potwierdzenie
w dokumentacji medycznej i w zeznaniach powoda oraz w zeznaniach świadka K. B..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz zadośćuczynienia
za krzywdę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, stosownego odszkodowania związanego z poniesionymi kosztami leczenia, kosztami opieki
i pomocy osób trzecich i dojazdów do placówek medycznych.

W niniejszej sprawie w sposób nie budzący wątpliwości ustalono,
iż sprawca wypadku, w którym ucierpiał powód, w dniu zdarzenia korzystał
z obowiązkowego ubezpieczenia OC pozwanego i kwestia ta nie wymaga dalszego wyjaśnienia. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność, gdyż wypłacił powodowi na etapie postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w wysokości 20 000,00 zł, odszkodowanie w kwocie 480,00 zł tytułem kosztów pomocy osób trzecich i odszkodowanie w kwocie 1 014,20 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Należy jednak wyjaśnić, że podstawą odpowiedzialności pozwanego jest art. 822 § 1 i § 4 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Również z treści art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 473) wynika,
że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę
w związku z ruchem tego pojazdu.

Należy przypomnieć w tym miejscu, że poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało to, że u powoda nastąpiło uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia, który uprawniał go do żądania od pozwanego stosownego zadośćuczynienia - w myśl art. 445 § 1 k.c.

Przepis ten stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu
w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia
4 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71). Zasądzone zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje cierpienia
już doznane i te mogące powstać w przyszłości. Powinno zatem być jednorazową rekompensatą za całą krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada miarkowania wyrażająca się w nakazie uwzględnienia wszystkich okoliczności
i skutków doznanych krzywd z odniesieniem do warunków określających poziom życia ludzi w pełni sprawnych i aktywnych, panujących w środowisku, w jakim żyje powód (patrz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2000 r., I CKN 837/00, LEX nr 56891).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga także uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC -ZD/2008/4/95).

Sąd Najwyższy w ostatnich latach wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną
do warunków gospodarki rynkowej. Wskazywał, że zdrowie ludzkie jest dobrem
o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże. Jednakże zwracał
też uwagę na to, że nie można akceptować stosowania przy ustalaniu jego wysokości jakiegoś taryfikatora w postaci procentowego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu lub najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego.

O wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter tej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonana na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dobra osobistego (zdrowia), a szkodą niemajątkową. Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, gdyż w wyniku wypadku spowodowanego przez osobę, za która odpowiedzialność ponosi pozwany, powód doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym.

Ustalając zakres krzywdy powoda i wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął m.in. po rozwagę rozmiar doznanych przez niego cierpień fizycznych
i psychicznych, wysokość długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jego wiek
i skutki, jakie spowodowały obrażenia doznane w wypadku w niektórych płaszczyznach jego życia. Przede wszystkim Sąd zwrócił uwagę na to, że w wyniku zdarzenia doszło u powoda do złamania otwartego dwukostkowego podudzia ze zwichnięciem stawu skokowo - goleniowego prawego, odwarstwienia skóry stopy prawej pełnej grubości od ścięgna Achillesa do połowy rozcięgna podeszwowego z raną szarpana okolicy nadrzepkowej prawej, stłuczenia okolicy nadgarstka lewego i rany skóry okolicy łuku brwiowego, które znacznie utrudniały mu funkcjonowanie z uwagi wiążące się z tym unieruchomienie. Na skutek obrażeń doznanych w wypadku u powoda wystąpił ponadto brak czucia powierzchniowego w zakresie unerwienia nerwu piszczelowego prawego. Ograniczenia, jakich powód doznał, niewątpliwie wpływały także negatywnie na jego samopoczucie. Powód dwa razy trafiał do szpitala w związku z koniecznością leczenia powikłań po wcześniejszej operacji. Z uwagi na te powikłania proces leczenia nie jest jeszcze zakończony. Obrażenia ciała skutkowały 30 % trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Dość znaczna dysfunkcja okolicy prawego stawu skokowego w mniejszym lub w większym stopniu będzie utrzymywała się dalej, niezależnie od zastosowanego w przyszłości leczenia. Obrażenia doznane w wypadku zmusiły ponadto powoda do korzystania w czasie ich leczenia z pomocy osób trzecich, a w chwili obecnej uniemożliwiają mu podjęcie pracy fizycznej.

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do wniosku, iż kwota zadośćuczynienia winna wynieść 90 000,00 zł. Stanowi ona ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymana jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensuje doznaną przez powoda krzywdę, nie jest przy tym rażąco wygórowana i nie prowadzi do nieuzasadnionego przysporzenia w jego majątku.

Sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia miał na uwadze
to, że powód nie doznał uszczerbku z punktu widzenia lekarza neurologa
i psychiatry. Z wywiadu psychiatrycznego wynika, że powód przed wypadkiem chorował dość poważnie. W swoich zeznaniach powód w zasadzie nie podał
co zmieniło się w jego życiu na skutek wypadku. Wskazał jedynie, że przed wypadkiem poruszał się samodzielnie. Z tych wszystkich względów ustalenie wyższej kwoty zadośćuczynienia było niezasadne.

Z uwagi na to, że w postępowaniu likwidacyjnym wypłacono powodowi kwotę 20 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia Sąd orzekł, jak w pkt 1 a wyroku,
na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. i z art. 362 k.c., przyznając
na jego rzecz zadośćuczynienie w wysokości 70 000,00 zł. W pozostałej części Sąd powództwo o zadośćuczynienie oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Z uwagi na to, że powód w listopadzie 2014 r. zgłosił żądanie zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 50 000,00 zł i z uwagi na to, że w listopadzie 2014 r. pozwany odmówił wypłaty wyższego zadośćuczynienia niż przyznane, to należy stwierdzić, że od kwoty 30 000,00 zł (różnica między kwotą żądaną a wypłaconą) należą się powodowi odsetki ustawowe za okres od 14 grudnia 2014 r. (zgodnie z żądaniem) do dnia 31 stycznia 2015 r. i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. Natomiast od kwoty 20 000,00 zł dochodzonej dopiero w pozwie odsetki ustawowe za opóźnienie należą się - w oparciu o treść art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. - od dnia następnego po dniu, w którym pozwany sporządził pierwszą odpowiedź na pozew, bowiem w dniu 24 sierpnia 2016 r. roszczenia stało się wymagalne, a od dnia 25 sierpnia 2016 r. pozwany pozostawał już w zwłoce. Od pozostałej reszty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia kwoty, czyli również od kwoty 20 000,00 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie - w oparciu o treść art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. - należą się powodowi od dnia 19 czerwca 2018 r., czyli od dnia następnego
po sporządzeniu przez pozwanego kolejnej odpowiedzi na pozew na skutek rozszerzenia powództwa pismem procesowym z dnia 13 czerwca 2018 r. W dniu 18 czerwca 2018 r. roszczenie stało się wymagalne, a od dnia 19 czerwca 2018 r. pozwany był już w zwłoce. W pozostałej części żądanie o odsetki od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia jest niezasadne i podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Przechodząc do omawiania zasadności dalszych roszczeń powoda należy przytoczyć treść art. 444 § 1 k.c., z którego wynika, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Naprawienie szkody obejmuje w szczególności: zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem
i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (koszty przejazdów, wyżywienia itp.). Jednakże wszystkie koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku, a także muszą pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym.

W zakresie odszkodowania powód dochodził zwrotu poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych, kosztów opieki i pomocy osób trzecich oraz kosztów leczenia.

Za zasadne w większej części Sąd uznał żądanie powoda o zwrot
kosztów wizyty lekarskiej oraz kosztów leków i innym środków medycznych.

Zasadność poniesienia omawianych wydatków wynika z dokumentacji medycznej oraz z wniosków płynących z opinii biegłego lekarza ortopedy - traumatologa, a także z zeznań powoda i świadka K. B.,
ale przede wszystkim z faktur dołączonych do akt. Ponadto należy stwierdzić,
że korzystanie przez powoda z niepublicznej placówki medycznej w dniu 6 maja 2016 r. (k. 141) było uzasadnione w świetle obrażeń doznanych w wypadku
i skomplikowanego przebiegu leczenia. Należy też dodać w tym miejscu,
że w realiach naszego kraju podjęcie natychmiastowego i skutecznego leczenia jest w zasadzie możliwe jedynie w prywatnych placówkach medycznych.

Sąd przy ustalaniu wysokości kosztów leczenia nie wziął pod uwagę faktur z k. 104 i z k. 106, gdyż są nieczytelne, a zatem nie podlegają weryfikacji. Natomiast w części faktur Sąd nie uwzględnił leków, które nie były przeznaczone do leczenia obrażeń doznanych w wypadku (powód przed wypadkiem cierpiał
na wiele różnych dolegliwości), i tak: w fakturze z k. 105 nie uwzględnił leku P., w fakturze z k. 107 nie uwzględnił E., w fakturze z k. 137
nie uwzględnił C., w fakturze z k. 149 nie uwzględnił ostatnich trzech pozycji, w fakturze z k. 153 nie uwzględnił ostatnich dwóch pozycji. Ponadto przy ustaleniu wysokości kosztów leczenia Sąd nie uwzględnił faktur z k. 322 i z k. 325 (dotyczą B. B.). Natomiast z faktury z k. 321 Sąd nie uwzględnił ostatniej pozycji, z faktury z k. 323 - pierwszych trzech pozycji. Razem koszty leczenia wyniosły łącznie kwotę 2 847,50 zł (2 531,70 zł plus 315,80 zł), którą Sąd zasądził w pkt 1 b wyroku, na podstawie art. 444 § 1 k.c. Dalsze żądanie w tym zakresie Sąd oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku, gdyż nie zostało ono udowodnione.

O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł, jak w pkt 1 b wyroku, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. Z kwoty żądanej pierwotnie w pozwie Sąd zasądził tytułem zwrotu kosztów leczenia kwotę 2 531,70 zł. Odsetki od tej kwoty należą się od dnia następnego po odpowiedzi na pozew, czyli od dnia 25 sierpnia 2016 r. Od pozostałej kwoty 315,80 zł Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia wyrokowania. Co prawda, w aktach sprawy znajduje się pismo pełnomocnika powoda z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sporządzone na dzień przed pozwem), lecz nie wiadomo kiedy zostało ono wysłane przez pełnomocnika powoda i kiedy dotarło do pozwanego, by móc ustalić wcześniejszą datę odsetek. Poza tym powód wcześniej nie sprecyzował żądania dotyczącego zwrotu kosztów leczenia; z całą pewnością takim sprecyzowaniem powództwa nie jest żądanie określone w jego piśmie z dnia 29 października 2014 r., w którym zażądał kwoty 1 000,00 zł tytułem zwiększonych potrzeb, m.in. zakupu leków, pomocy osób trzecich i dojazdów do placówek medycznych, nie dookreślając o jaką kwotę konkretnie chodzi z tytuły zakupu leków, z tytułu pomocy osób trzecich i z tytułu dojazdów do placówek medycznych.

Sąd uznał za uzasadnione żądanie w zakresie dojazdów do placówek medycznych, których ilość została wskazana w pisemnym zestawieniu powoda
(k. 101 - 103). To pisemne zestawienie znajduje pełne odzwierciedlenie
w zebranym w sprawie materiale dowodowym (w dokumentacji medycznej,
w zeznania powoda i świadka K. B.). Wyliczając koszty dojazdu Sąd posłużył się wyliczeniem powoda, które również znajduje się w jego pisemnym zestawieniu przyjmując, że jest najbardziej wiarygodne i miarodajne. Sąd nie wziął pod uwagę faktur na paliwo, które nie potwierdzają przecież, że zostało ono zakupione w związku z koniecznością dowozu powoda do placówek medycznych. Faktury te potwierdzają jedynie datę i miejsce zakupu paliwa, jego rodzaj, ilość i cenę oraz dane nabywcy i sprzedawcy. Dlatego Sąd przyznał powodowi kwotę 329,50 zł, o czym orzekł, jak w pkt 1 c wyroku, na podstawie art. 444 § 1 k.c. Dalsze żądanie tytułem dojazdów (ale w zakresie nie przekraczającym kwoty 719,14 zł) jest więc niezasadne i podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Sąd umorzył postępowanie w części przekraczającej kwotę 719,14 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu, gdyż w tej części powód cofnął pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia. Cofnięcie pozwu jest zgodne z prawem, nie ma na celu jego obejście i jest zgodne z zasadami współżycia społecznego. Dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c.

Kwotę odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c., od dnia 25 sierpnia 2016 r., od dnia następnego pod dniu sporządzenia odpowiedzi na pozew - od uwzględnionej części żądania zawartego w pozwie, czyli od kwoty 2 100,00 zł, i od dnia wyrokowania - od kwoty 315,00 zł, zgodnie z żądaniem pozwu. Co prawda, w aktach sprawy znajduje się pismo pełnomocnika powoda z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sporządzone na dzień przed pozwem), lecz nie wiadomo kiedy zostało ono wysłane przez pełnomocnika powoda i kiedy dotarło do pozwanego, by móc ustalić wcześniejszą datę odsetek. Poza tym powód wcześniej nie sprecyzował żądania dotyczącego zwrotu kosztów leczenia; z całą pewnością takim sprecyzowaniem powództwa nie jest żądanie określone w jego piśmie z dnia 29 października 2014 r., w którym wzywał do zapłaty kwoty 1 000,00 zł tytułem zwiększonych potrzeb, m.in. zakupu leków, pomocy osób trzecich i dojazdów do placówek medycznych, nie dookreślając o jaką kwotę konkretnie chodzi z tytuły zakupu leków, z tytułu pomocy osób trzecich i z tytułu dojazdów do placówek medycznych. Zatem w pozostałej części Sąd powództwo o odsetki oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Sąd uznał za zasadne częściowo roszczenie powoda o zwrot kosztów opieki osób trzecich. Posiłkując się zeznaniami powoda i świadka K. B., ale przede wszystkich opinią biegłego lekarza ortopedy - traumatologa Sąd przyjął, że powód wymagał opieki średnio przez 4 godziny dziennie w okresie 2 miesięcy od wyjścia ze szpitala. Potem powód potrzebował (i potrzebuje do chwili obecnej) pomocy osób trzecich przez 1 godzinę dziennie. Sąd przyjął, że stawka za jedną godzinę opieki wynosi 10,00 zł, czego strony nie negowały. Sąd odliczył od okresu, za który powodowi należy się stosowne odszkodowanie, okres dwukrotnego późniejszego pobytu w szpitalu (powód sam przyznał, że wtedy opiekowały się nim pielęgniarki). Zatem w okresie od 4 października 2014 r. do 19 października 2014 r. (16 dni) powód potrzebował pomocy osób trzecich przez 4 godziny dziennie. Odszkodowanie za ten okres wynosi 640,00 zł (16 dni x 4 godz. x 10,00 zł). Od 8 stycznia 2015 r. do 6 września 2015 r. (242 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie. Odszkodowanie za ten okres wynosi 2 420,00 zł (242 dni x 1 godz. x 10,00 zł). W okresie od 7 października 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. (86 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie. Odszkodowanie za ten okres wynosi 860,00 zł (86 dni x 1 godz. x 10,00 zł). W 2016 r. (366 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie. Odszkodowanie za ten okres wynosi 3 660,00 zł (366 dni x 1 godz. x 10,00 zł). W 2017 r. (365 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie. Odszkodowanie za ten okres wynosi 3 650,00 zł (365 dni x 1 godz. x 10,00 zł). W okresie od 1 stycznia 2018 r do 10 września 2018 r. (252 dni) powód potrzebował opieki osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie. Odszkodowanie za ten okres wynosi 2 520,00 zł (252 dni x 1 godz. x 10,00 zł). Łączna kwota z tego tytułu wynosi 13 750,00 zł, jednakże należy od niej odliczyć kwotę 480,00 zł przyznaną w postępowaniu likwidacyjnym, co daje ostatecznie kwotę 13 270,00 zł, którą Sąd zasądził w pkt 1 d wyroku, na podstawie art. 444 § 1 k.c. Dalsze żądanie tytułem opieki osób trzecich jest niezasadne, gdyż nie zostało udowodnione, dlatego Sąd je oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Kwotę odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów opieki zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c., od dnia 25 sierpnia 2016 r., czyli od dnia następnego pod dniu sporządzenie odpowiedzi na pozew - od kwoty żądanej pierwotnie w pozwie, czyli od kwoty 2 100,00 zł i od dnia wyrokowania od kwoty 11 170,00 zł, zgodnie z żądaniem pozwu. Co prawda, w aktach sprawy znajduje się pismo pełnomocnika powoda z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sporządzone na dzień przed pozwem), lecz nie wiadomo kiedy zostało ono wysłane przez pełnomocnika powoda i kiedy dotarło do pozwanego, by móc ustalić wcześniejszą datę odsetek. Poza tym powód wcześniej nie sprecyzował żądania dotyczącego zwrotu kosztów opieki osób trzecich; z całą pewnością takim sprecyzowaniem powództwa nie jest żądanie określone w jego piśmie z dnia 29 października 2014 r., w którym zażądał kwoty 1 000,00 zł tytułem zwiększonych potrzeb, m.in. zakupu leków, pomocy osób trzecich i dojazdów do placówek medycznych, nie dookreślając o jaką kwotę konkretnie chodzi z tytuły zakupu leków, z tytułu pomocy osób trzecich i z tytułu dojazdów do placówek medycznych.

O kosztach procesu należnych powodowi Sąd orzekł, jak w pkt 1 e wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c.

Wartość żądania powoda wyniosło 110 993,46 zł, a wobec tego, że Sąd uwzględnił powództwo do kwoty 86 447,00 zł, to należy uznać, że powód wygrał sprawę w 78 %, a przegrał w 22 %.

Koszty procesu poniesione przez powoda wynoszą 10 817,00 zł. Wynikają z kosztów zastępstwa prawnego w wysokości 7 200,00 zł, ustalonych w oparciu o treść § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800, ze zm.) oraz z kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wynoszą 7 361,53 zł. Wynikają z kosztów zastępstwa prawnego w wysokości 7 200,00 zł, ustalonych w oparciu o treść § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 265), z kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, z kosztów dojazdu na rozprawę pełnomocnika w wysokości 68,53 zł i z kosztów korespondencji w wysokości 76,00 zł. Powód wygrał sprawę w 78 %, zatem wygrał koszty procesu w wysokości 5 629,26 zł (78 % z kwoty 7 217,00 zł). Pozwany wygrał sprawę w 22 %, zatem wygrał koszty procesu w wysokości 1 619,53 zł (22 % z kwoty 7 361,53 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 4 009,73 zł, którą Sąd zasądził w pkt 1 e wyroku.

O obowiązku poniesienia przez strony brakujących kosztów procesu, Sąd orzekł, jak w pkt 4 i 5 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 300 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. Na brakujące koszty procesu w wysokości 8 080,97 zł składają się następujące kwoty: 5 550,00 zł tytułem brakującej opłaty stosunkowej i kwota 2 530,97 zł tytułem pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłych. Zatem w związku z tym, że pozwany przegrał sprawę w 78 %, musi pokryć brakujące koszty procesu w kwocie 6 303,15 zł (78 % z kwoty 8 080,97 zł), pozostałe koszty, czyli kwotę 1 777,82 zł (8 080,97 zł minus 6 303,15 zł) Sąd nakazał pobrać z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda w pkt 1 a wyroku.