Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSO Dariusz Mizera (spr.)
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa małoletniego A. S. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową U. M. (1)

przeciwko P. S.

o alimenty

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 24 kwietnia 2018 roku, sygn. akt III RC 397/17

1. z apelacji pozwanego zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądzone od pozwanego na rzecz małoletniego powoda alimenty w kwocie po 900 złotych miesięcznie obniża do kwoty po 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych miesięcznie, oddalając powództwo w pozostałej części;

2. oddala apelację pozwanego w pozostałej części oraz apelację powoda w całości;

3. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSO Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 784/18

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2017r. wpłynął do Wydziału Rodzinnego i Nieletnich Sądu Rejonowego w Radomsku pozew, w którym przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda A. S. U. M. (2) wnosiła o zasądzenie od pozwanego P. S. – na rzecz małoletniego powoda A. S. – alimentów w kwocie po 1 500 złotych miesięcznie płatnych do dnia 15 – go każdego miesiąca. Ponadto przedstawicielka ustawowa wnosiła o zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew P. S. – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – uznał powództwo początkowo do kwoty po 400 złotych alimentów miesięcznie, a następnie do kwoty po 600 złotych miesięcznie – w pozostały zakresie – pozwany wnosił o oddalenie powództwa (vide k. 19 i k. 75, 78).

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2018r. Sąd Rejonowy w Radomsku po rozpoznaniu sprawy z powództwa małoletniego A. S. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową U. M. (2) przeciwko P. S. o alimenty

1.  zasądził od pozwanego P. S. alimenty na rzecz małoletniego A. S., urodzonego (...) w B. w kwocie po 900,00 (dziewięćset) złotych miesięcznie , płatne do dnia 15-go każdego miesiąca do rąk przedstawicielski ustawowej małoletniego powoda – U. M. (2) z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 30 listopada 2017 roku,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części,

3.  wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności,

4.  nie obciążył pozwanego P. S. kosztami sądowymi od uwzględnionej części powództwa,

5.  zniósł wzajemnie koszty zastępstwa procesowego pomiędzy stronami.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

P. S. i U. M. (2) są rodzicami małoletniego A. S. ur. (...).

Strony pozostawały w związku konkubenckim i zamieszkiwały wspólnie do kwietnia 2016 roku. Kiedy strony zamieszkiwały razem pozwany przekazywał matce małoletniego powoda pieniądze na utrzymanie rodziny. Były to kwoty – według U. M. (2) – rzędu 8 000 – 9 000 złotych.

U. M. (2) wraz z synem wyprowadziła się od pozwanego. Głównym powodem tej decyzji były częste nieporozumienia mające miejsce między konkubentami. Obecnie U. M. (2) mieszka razem z małoletnim powodem w wynajmowanym mieszkaniu. Małoletni uczęszcza do przedszkola. Po zakończonych zajęciach jest odbierany przez matkę lub przeze babcię macierzysta.

U. M. (2) ma 39 lat. Z zawodu jest nauczycielem. Obecnie pracuje w szkole podstawowej w K. i zarabia miesięcznie netto ok. 2400 złotych.

Miesięczny koszt utrzymania syna U. M. (2) określiła na kwotę 2800 złotych. Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda wskazała następujące koszty utrzymania: 700 złotych czynsz, 100 złotych energia elektryczna, 100 złotych gaz (a w sezonie grzewczym 300 złotych), woda i Internet 90 złotych. Małoletni powód jest alergikiem na jego leki matka przeznacza ok. 100 złotych. Chłopiec korzysta z wizyt u okulisty, co trzy miesiące. Koszt wymiany okularów ok. 250 złotych. Koszt wizyty stomatologicznej ok. 100 złotych. Opłata za przedszkole ok. 90 – 110 złotych. Wyżywienie 400 złotych. Do tego dochodzą koszty związane z zapewnieniem małoletniemu atrakcji i rozrywek oraz koszty związane z dodatkowymi zajęciami. Małoletni A. S. po rozstaniu rodziców miał problemy emocjonalne w związku z czym korzystał z porad psychologicznych. Koszt wizyty prywatnej u psychologa to 100 złotych.

U. M. (2) nie korzysta z pomocy Ośrodka (...) (...).

P. S. ma 42 lata. Pracuje w firmie (...) i zarabia miesięcznie netto ok. 1738,57 złotych. Do tego dochodzą diety w wysokości 1 000 – 2 000 złotych. Pozwany – w ramach swoich obowiązków pracowniczych – jeździ samochodem ciężarowym do Czech i Niemiec.

Pozwany nie pozostaje obecnie w żadnym sformalizowanym związku. Poza małoletnim synem A. S. nie ma innych dzieci. Mieszka sam w mieszkaniu należącym do jego ojca. Pozwany ponosi koszty utrzymania mieszkania w kwocie ok. 500 złotych miesięcznie. Pozwany miesięczne koszty swojego utrzymania określił na ok. 1 000 złotych. P. S. korzysta z masaży i leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych bowiem ma problemy z korzonkami. Raz na dwa tygodnie korzysta z prywatnych masaży, za które płaci 100 złotych.

Pozwany posiada działkę o powierzchni 1,30 ha oraz jest współwłaścicielem domu w stanie surowy znajdującego się w K..

P. S. poza alimentami kupuje synowi klocki oraz zabawki. Przekazuje również prezenty dla dziecka od swojego brata – a chrzestnego małoletniego powoda.

Powołany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione dokumenty, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności pomimo tego, iż część z nich została przedstawiona w formie kserokopii. Sąd nie miał jednak wątpliwości co do ich autentyczności, jak również strony postępowania nie kwestionowały ich mocy dowodowej.

Stan faktyczny ustalono również w oparciu o przesłuchanie przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda i pozwanego, którym to dowodom Sąd dał wiarę w przeważającej części. Sąd nie dał wiary twierdzeniom przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda, która twierdziła, iż pozwany – w czasie gdy zamieszkiwali razem – przekazywał jej pieniądze w kwocie 8 000 – 9 000 złotych. U. M. (2) nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie tego twierdzenia.

Sąd nie oparł się na paragonach złożonych do sprawy, albowiem nie są one rachunkami imiennymi i nie stanowią one dowodu zakupu określonej rzeczy lub usługi dla konkretnej osoby.

Mając takie ustalenia Sąd zważył, iż podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi art. 135 § 1 i 2 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – zwanego dalej krio, art. 133 § 1 krio oraz art. 128 krio. Zgodnie z przytoczonymi przepisami obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Małoletni A. S. ur. (...) niewątpliwie nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, nie posiada żadnego majątku – z którego dochody można by przeznaczyć na utrzymanie małoletniego – i wymaga pomocy rodziców. Chłopiec ma niespełna siedem lat i wymaga nadzoru i opieki. Bez wątpienia matka spełnia obowiązek opieki nad małoletnim synem. Partycypuje również w kosztach jego utrzymania. Pozwany wprawdzie przekazywał dotychczas, na rzecz syna, kwotę 600 złotych określoną w postanowieniu o zabezpieczeniu powództwa – jednakże Sąd uznał, iż są to zbyt małe środki, aby zapewnić małoletniemu niezbędne koszty utrzymania.

Potrzeby małoletniego powoda – zdaniem Sądu – zamykają się w kwocie 1700 – 1800 złotych miesięcznie.

Ojciec powinien partycypować w połowie kosztów utrzymania syna. Pozostałą część powinna dokładać matka małoletniego.

Nałożony na rodziców obowiązek alimentacyjny w stosunku do własnego dziecka podlega regulacji specjalnej i uprzywilejowanej. Rodzice nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego na tej podstawie, że wykonywanie tego obowiązku stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Są obowiązani podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. W szczególnych przypadkach, gdy sytuacja dziecka tego wymaga, rodzice mają obowiązek wyzbywania się posiadanego majątku bądź jego niektórych składników, aby w ten sposób podołać ciążącemu na nich obowiązkowi alimentacyjnemu.

Zgodnie z art. 135 § 1 krio o zakresie obowiązku alimentacyjnego ze strony zobowiązanej – w tym przypadku ojca małoletniego powoda – decydują możliwości zarobkowe i majątkowe. Możliwości zarobkowe nie są utożsamiane z faktycznymi zarobkami pozwanego. Pozwany pracuje i osiąga stałe miesięczne wynagrodzenie na poziomie przekraczającym 3.000 złotych. Pozwany partycypuje w kosztach utrzymania syna przekazując na jego rzecz 600 złotych miesięcznie. P. S. jest osobą dość młodą, zdrową, nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. I istnieje możliwość ewentualnego podjęcia przez pozwanego dodatkowego zatrudnienia – gdyby P. S. stwierdził, iż dotychczasowy dochód nie pozwala mu – w sposób należyty – wywiązywać się z obowiązku alimentacyjnego na wskazanym przez Sąd poziomie.

Pozwany powinien partycypować w kosztach utrzymania syna w kwocie po 900 złotych miesięcznie. W ocenie Sądu kwota zasądzonych alimentów od pozwanego na rzecz małoletniego syna nie jest wygórowana i odpowiada rzeczywistym potrzebom małoletniego powoda. Ponadto Sąd uznał, iż jest to kwota wystarczająca, bowiem wyższa suma alimentów stanowiłaby zbyt duże obciążenie i pozbawiłaby pozwanego środków niezbędnych na własne utrzymanie. Sąd ma na uwadze, iż żądana przez przedstawicielkę ustawową małoletniego powoda kwota alimentów w wysokości po 1500 złotych jest wygórowana – bowiem stanowi ponad 83 % rzeczywistych kosztów utrzymania powoda, ale również dlatego, że rodzice powinni w miarę w równych częściach partycypować w kosztach utrzymania syna – tym bardziej, iż oboje są w podobnym wieku, są osobami młodymi i zdrowymi.

W związku z powyższym Sąd uznał, iż koszty utrzymania małoletniego A. S. w pozostałym zakresie obciążają jego matkę, która pracuje. Uczy języków obcych. Ma możliwość podjęcia dodatkowego, dorywczego zajęcia w postaci choćby udzielania korepetycji. Jest to możliwe tym bardziej, że w opiece nad synem pomaga U. M. (2) jej matka, która jest już na emeryturze. Ponadto zważyć należy, iż dotychczas U. M. (2) poczuwa się do utrzymywania syna i jako matka wypełnia swój obowiązek alimentacyjny względem dziecka we właściwy sposób.

Data 30 listopada 2017 r. – od której pozwany zobowiązany jest do świadczeń alimentacyjnych na rzecz syna – jest datą wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, że powództwo w pozostałym zakresie jest nieuzasadnione, w chwili orzekania, i podlega oddaleniu.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego Istota rygoru natychmiastowej wykonalności polega na tym, że wyrok, któremu został nadany rygor, mimo że nie jest prawomocny, jest tytułem egzekucyjnym i może – po nadaniu mu klauzuli wykonalności – jako tytuł wykonawczy stanowić podstawę egzekucji.

Zgodnie z art. 102 kodeksu postępowania cywilnego w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów procesu albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd uznał, iż sytuacja rodzinna oraz majątkowa P. S. uzasadniają zastosowanie zasady słuszności przy orzekaniu o kosztach – o czym Sąd orzekł w pkt 4 sentencji wyroku.

Sąd ma na uwadze, iż zgodnie z treścią art. 96 ust. 1. pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie mają obowiązku uiszczenia kosztów sądowych: strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych oraz strona pozwana w sprawie o obniżenie alimentów.

Zarówno strona powodowa jak i strona pozwana korzystały z pomocy prawnej świadczonej przez profesjonalnych pełnomocników. Z uwagi na wynik sprawy Sąd na podstawie art. 100 kodeksu postępowania cywilnego zniósł wzajemnie koszty zastępstwa procesowego między stronami.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyły obie strony.

Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda w jego w imieniu zakwestionowała wyrok w pkt II i V wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanego P. S. na rzecz małoletniego A. S. alimentów w wysokości po 1.500 zł miesięcznie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za I i II instancję

Ewentualnie wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego.

Ponadto wnosiła o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci dowodów wpłat dokonywanych przez U. M. (2) na rachunek bankowy.

Zaskarżonemu wyroki zarzucała:

1. Naruszenie prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy tj.

a/ art.233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny w sposób dowolny przy jednoczesnym braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, w szczególności polegający na uznaniu, że:

- pozwany pracując jako kierowca w transporcie międzynarodowym zarabia miesięcznie 1738,57 zł netto plus diety w wysokości 1000-2000 zł, podczas gdy z zeznań matki powoda wynika, że w okresie kiedy rodzice małoletniego zamieszkiwali wspólnie przekazywał jej do dyspozycji swoje dochody które oscylowały w granicach 8000-9000 zł,

- możliwości zarobkowe pozwanego nie pozwalają mu na alimentację dziecka w kwocie przekraczającej 900 zł miesięcznie,

- matka małoletniego jest w stanie podjąć dodatkowe zatrudnienie udzielając korepetycji podczas gdy z przesłuchania U. M. (2) wynika, że cały swój wolny czas przeznacza na opiekę nad synem,

- nieprawdziwe są twierdzenia U. M. (2), która podała, że pozwany P. S. przekazywał jej miesięcznie około 9000 zł podczas gdy pozwany nie zaprzeczył tej okoliczności co winno skutkować uznaniem jej za przyznaną.

- nie polegają na prawdzie twierdzenia U. M. (2) , która podała, że oprócz wynagrodzenia za pracę pozwany otrzymuje regularne darowizny od ojca rzędu kilkudziesięciu tysięcy złotych,

- koszty utrzymania małoletniego określone przez U. M. (2) na kwotę 2800 zł są zawyżone, podczas gdy przeprowadzone dowody wskazują, że małoletni A. ma ponadnormatywne potrzeby co wynika z faktu uczestnictwa w licznych zajęciach pozaszkolnych oraz konieczności odbywania terapii psychologicznej - (cztery razy w miesiącu – 400 zł).

- potrzeby małoletniego A. S. zamykają się w kwocie 1700-1800 zł podczas gdy z zarówno z załączonych przez U. M. (2) rachunków i paragonów, jak i z przesłuchania pozwanego wynika, że koszty utrzymania małoletniego są wyższe niż przeciętne koszty utrzymania dziecka w podobnym wieku, co wynika z faktu przyzwyczajania dziecka przez pozwanego do luksusu i drogich rozrywek.

- oboje rodzice powinni w równym stopniu partycypować w kosztach utrzymania dziecka podczas gdy brak ze strony pozwanego osobistych starań o utrzymanie i wychowanie dziecka uzasadnia obciążenie go obowiązkiem alimentacyjnym w większym zakresie.

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego

- art. 135§ 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie prowadzące do uznania, że możliwości zarobkowe pozwanego uzasadniają ustalenie obowiązku alimentacyjnego na poziomie 900 zł podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że dochody pozwanego pozwalają mu na partycypowanie w kosztach utrzymania dziecka na poziomie 1.500 zł miesięcznie

3. naruszenie art.98 § 1 w zw. z art.100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na wzajemnym zniesieniu kosztów zastępstwa procesowego podczas gdy zastosowanie kryterium słusznościowego rozłożenia kosztów nakazywało obciążenie kosztami zastępstwa procesowego pozwanego.

Pozwany z kolei zaskarżył wyrok w części ponad kwotę 600 zł.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

I.  przepisów prawa procesowego mającego wpływ na wynik sprawy to jest:

A)  art. 233 § 1 k.p.c. w polegającego na tym że sąd I instancji wbrew doświadczeniu życiowemu oraz zasadom logiki w sposób niezrozumiały określił potrzeby małoletniego powoda na poziomie 1700– 1800 zł

B)  art 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie dokonanej wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego polegającego na zupełnym pominięciu dla oceny możliwości zarobkowych pozwanego braku możliwości podjęcia przez niego dodatkowego zatrudnienia, faktu istnienia dowodu w postaci dokumentacji medycznej, świadczących o problemach zdrowotnych pozwanego, a w konsekwencji błędnym przyjęciu zarówno na etapie subsumpcji, jak i wyrokowania, że pozwany jest osobą zdrową i zdolną do podjęcia dodatkowego zatrudnienia.

C)  art. 233 § 1 k.p.c., polegające na tym że sąd I instancji nie zmienił zeznań pozwanego w zakresie faktu, iż co miesiąc w formie egzekucji komorniczej ściągana jest z jego konta kwota w wysokości 1000 zł co w ocenie apelującego miało wpływ na błędną ocenę możliwości wykonywania obowiązku alimentacyjnego pozwanego,

D)  art 135 § 1 krio przez jego błędną wykładnię w tym również osobiste starania, które pozwany chciałby czynić, jednakże nie może ich sprawować z uwagi na kategoryczny w tym zakresie sprzeciw matki powoda która zabrania pozwanemu kontaktów z małoletnim dzieckiem,

E)  art. 135 § 1 krio poprzez jego nie zastosowanie i ustalenie zakresu świadczeń alimentacyjnych należnych od pozwanego na rzecz małoletniego powoda bez uwzględnienia możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, a także bez dokonania oceny aktualnego stanu majątkowego zobowiązanego pomimo, iż zgodnie z art. 135 § 1 k.r.o. ustalając zakres świadczeń alimentacyjnych sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę wyżej wskazane okoliczności co doprowadziło do ustalenia udziału pozwanego w kosztach utrzymania małoletniego dziecka stron w wysokości przekraczającej jego możliwości zarobkowe i majątkowe i prowadzące do niedostatku pozwanego;

Mając powyższe na względzie skarżący wnosił o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej punktu 1. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty po 600 zł miesięcznie płatnych do rąk przedstawicielki ustawowej powoda, do 15. dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia płatności którykolwiek z rat i oddalenie powództwa w pozostałej części;

2)  ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania przedmiotowej sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku;

3)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesowych za postępowanie odwoławcze.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Matka małoletniego powoda w dniu 31 sierpnia 2018r. zawarła umowę o pracę ze Szkołą Podstawową im. J. K. w K. na stanowisku nauczyciela świetlicy w wymiarze 15/23 etatu za wynagrodzeniem zassniczym1841,74 zł

Dowód: - umowa o pracę k. 176

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest częściowo zasadna natomiast apelacja przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda nie zawiera uzasadnionych podstaw.

Słusznie Sąd Rejonowy podkreślił, iż rodzice obowiązani są do świadczenia alimentów względem dziecka które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Niemniej jednak nie może umykać z pola widzenia fakt, iż zakres takich świadczeń alimentacyjnych zależy przede wszystkim od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego dziecka oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego rodzica.

Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda który co należy podkreślić ma dopiero 7 lat określiła jego potrzeby na kwotę 2.800 zł miesięcznie. W ocenie Sądu Okręgowego tak określone potrzeby są znacznie zawyżone i w rzeczywistości nie przekraczają kwoty około 1.000-1.100 zł miesięcznie. U. M. (2) nie stara się nawet wyjaśnić jak zaspokaja tak wygórowane rzekome potrzeby dziecka z wynagrodzenia w kwocie 2.400 zł miesięcznie.

Przedstawicielka ustawowa stara się podnosić, iż małoletni żył dotychczas na wysokim poziomie i ma w związku z tym ponadstandardowe potrzeby. Trzeba jednak pamiętać, iż same potrzeby nie determinują wysokości alimentów albowiem ich wysokość musi być z jednej strony skorelowana z możliwościami majątkowymi i zarobkowymi strony pozwanej a z drugiej zaś strony potrzeby dziecka muszą być usprawiedliwione. Nie sposób w skład potrzeb dziecka zaliczyć czynszu w kwocie 700 zł w sytuacji gdy czynsz ten w tej wysokości musiałaby ponosić matka dziecka gdyby zamieszkiwała sama. Przyjąć należy, iż do usprawiedliwionych potrzeb dziecka można zaliczyć jedynie kwoty o które wzrastają koszty utrzymania mieszkania w związku z zamieszkiwaniem dwóch osób np. dodatkowa opłata za wywóz śmieci, ewentualnie koszty wody w mniejszym zaś zakresie koszty energii elektrycznej z której i tak korzystałaby matka dziecka gdyby mieszkała sama. Koszty miesięcznego wyżywienia dziecka wskazane na kwotę 500 zł a określone w zeznaniach na kwotę 400 zł także są zawyżone. Koszty te winny się zamknąć w kwocie około 300-350 zł. Dziecko poszło już do szkoły więc odpadnie obowiązek wpłacania opłat za przedszkole. W to miejsce pojawią się natomiast wydatki związane z uczęszczaniem do szkoły. Jako element kosztów utrzymania dziecka U. M. (2) wskazuje koszty wizyt psychologicznych na które rzekomo uczęszcza z dzieckiem tymczasem w aktach sprawy próżno szukać jakichkolwiek dowodów na tę okoliczność co poddaje w wątpliwość tego rodzaju wydatki zwłaszcza w kontekście gromadzenia różnych dowodów ponoszenia dotychczasowych kosztów na dziecko typu paragony czy też rachunki.

Zakładając zatem, iż możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanego ocenić należy na poziomie ok. 3000 zł jak to uczynił Sąd I instancji to uwzględniając usprawiedliwione potrzeby 7 letniego dziecka oraz uwzględniając fakt , iż alimenty w takiej sytuacji są określane po raz pierwszy to wskazać należy, że winny być one określone na rozsądnym poziomie. Przy czym należy podkreślić, że ewentualne diety wypłacane na rzecz pozwanego z tytułu podróży zagranicznych nie mogą wprost być doliczane do wynagrodzenia gdyż ich celem jest zapewnienie pozwanemu utrzymania się podczas takiej podróży zagranicznej.

Dlatego też w ocenie Sądu adekwatną kwotą w stosunku do potrzeb dziecka będzie kwota 750 zł pozostałą część kosztów utrzymania winna ponieść przedstawicielka ustawowa na której także ciąży obowiązek partycypowania w kosztach utrzymania dziecka. Może to czynić pomimo, że jej wynagrodzenie co prawda uległo ostatnio zmniejszeniu jednakże wykorzystując swoje możliwości zarobkowe jakie posiada będzie w stanie pokryć brakującą część kosztów utrzymania dziecka.

Nie sposób się zgodzić z twierdzeniem przedstawicielki ustawowej powoda, iż pozwany zarabia kilkanaście tysięcy złotych. Matka małoletniego starała się tego dowieźć przedstawiając dowód w postaci dwóch przelewów i to sprzed kilku lat z których to wcale nie wynika aby pozwany osiągał takie wynagrodzenie. Pozwany podkreślił , iż to nie były pieniądze z jego wynagrodzenia, a jedynie oszczędności które przelał na konto ówczesnej konkubiny. Nie sposób na podstawie tylko dwóch takich przelewów wyciągnąć stanowczy wniosek co do osiągania przez pozwanego takiego wynagrodzenia.

Poza tym należy wskazać, iż każde dziecko winno mieć zapewnione warunki do prawidłowego rozwoju w tym podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia oraz kształcenie odpowiednie do uzdolnień i predyspozycji. Wyjście ponad te usprawiedliwione potrzeby zależy już tylko od osobistych cech dziecka oraz stopy życiowej i zamożności rodziców.

Pozwany w toku procesu złożył dokumentację lekarską na okoliczność swoich przypadłości chorobowych którą Sąd Rejonowy całkowicie zbagatelizował. Z doświadczenia życiowego wynika zaś, iż choroby kręgosłupa są częstymi chorobami z którymi muszą borykać się kierowcy w transporcie czy to krajowym czy też międzynarodowym i jest oczywistym, że generują one związane z tym wydatki. Okoliczność ta też w jakiejś mierze wpływa na możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego ograniczając je w pewnym zakresie.

Reasumując należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku jak w pkt 1 a to na podstawie art. 386§ 1 k.p.c.

Odnosząc się ponadto do zarzutu apelacji powoda co do błędnego rozliczenia kosztów to wskazać należy , iż w ostatecznym rozrachunku powód wygrał sprawę w połowie i w takiej samej części przegrał sprawę pozwany . Obie strony korzystały z pomocy profesjonalnych pełnomocników co uzasadnia zastosowanie przez Sąd art. 100 k.p.c.

Dlatego też w pozostałym zakresie apelacja pozwanego oraz apelacja małoletniego powoda w całości podlegały oddaleniu jako nie znajdujące podstaw, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. posiłkując się zasadami słuszności albowiem powódka przegrała w całości swoją apelację natomiast pozwany wygrał w połowie swoją.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSO Jarosław Gołębiowski SSO Dariusz Mizera