Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Cezary Jankowski

Protokolant – Anna Sobańska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 07.01. i 10.01.2019r. sprawy przeciwko:

T. D. - synowi P. i D. z domu Z.,

ur. (...) w E.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 13 lipca 2015 r. w S. kierował telefonicznie groźby pozbawienia życia pod adresem P. P. (2), przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk.

I.  uznaje oskarżonego T. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 190 § 1 kk skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od należnej Skarbowi Państwa opłaty za to postępowanie.

SSR Cezary Jankowski

Sygnatura akt: V K 207/18

UZASADNIENIE

T. D. i D. L. pozostawali w związku konkubenckim - mają jedno dziecko - syna A.. W czerwcu 2015 r. D. L. podjęła decyzję o rozstaniu się z partnerem, opuściła wspólnie zamieszkiwany lokal i zamieszkała z dzieckiem u znajomych. W dniu 26 czerwca 2015 r. D. L. przebywała w mieszkaniu A. P., które usytuowane jest na parterze budynku wielorodzinnego. Tego dnia w mieszkaniu A. P. przebywał również jej syn - P. P. (2). Około godziny 21:00 D. L. i P. P. (2) usłyszeli nawoływania T. D. dochodzące z zewnątrz mieszkania, który krzyczał, że ich „zabije i zajebię”. Ponadto krzyczał do P. P. (2), aby lepiej nie wychodził z domu, bo będzie martwy. Nie czekając na reakcję znajdujących się w mieszkaniu osób T. D. wskoczył na parapet zewnętrzny okna, siłą wdarł się do mieszkania przez uchylone okno, po czym pobił P. P. (2) powodując u niego naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni. W dniu 15 lipca 2015 r. T. D. skontaktował się telefonicznie z P. P. (2). Rozmowa trwała około 2 minut. T. D. powiedział P. P. (2), że mu nie odpuści. Na pytanie rozmówcy czy mu grozi, T. D. odpowiedział, aby P. P. (2) nie robił z niego idioty oraz że mężczyzna ma szczęście, że nie został przez niego zabity podczas zdarzenia z dnia 26 czerwca 2015 roku. T. D. dodał, że w najmniej oczekiwanym momencie życia P. P. (2) zjawi się i zrobi mu krzywdę. P. P. (2) odpowiedział, że w takim razie czeka, aż T. D. go „zajebie”. Pod koniec rozmowy T. D. zakomunikował P. P. (2), aby uważał na plecy, bo zajdzie go jak „starą kurwę” oraz ponownie powiedział P. P. (2), że odbierze mu życie. Groźby wzbudziły w P. P. (2) uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Dowód:

- zeznania P. P. (2) – k. 166-167 oraz załącznik C k. 11-12, 18-19, 22, 29-31,

- zeznania D. L. – k. 191-192, 193-194, 195-196, 197-200,

- zeznania I. S. – k. 202 oraz załącznik C k. 26-27,

- zeznania A. P. – k. 319-320 oraz załącznik C 1-3, 17, 23-24,

- protokół oględzin miejsca zdarzenia- k. 3-4,

- dokumentacja fotograficzna – k. -10-20,

- płyta CD wraz z protokołem jej odczytu – 23-24,

- opinia sądowo-lekarska – k. 28,

- analiza kryminalna - 72-75.

T. D. urodził się w dniu (...), zawodu jest kucharzem, pracuje jako magazynier, z czego uzyskuje dochód w wysokości 1800 złotych miesięcznie, ma jedno dziecko, na które zobowiązany jest płacić rentę alimentacyjną w wysokości 500 złotych miesięcznie, w przeszłości był karany.

Dowód:

- dane podane przez T. D., co do swojej osoby – k. 163,

- karta karna – k. 292-294.

Oskarżony będąc przesłuchanym podczas postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień. Podczas postępowania sądowego (w pierwszym rozpoznaniu sprawy) T. D. częściowo przyznał się do zarzucanych mu czynów. Nie odnosił się jednak wprost do gróźb, a opisał zdarzenie mające miejsce w dniu 26 czerwca 2015 r., kiedy to wdarł się do mieszkania A. P..

Rekonstruując stan faktyczny w przedmiotowej sprawie oparto się głównie na wiarygodnych zeznaniach pokrzywdzonego oraz D. L., jak i dowodach dokumentarnych wskazanych w początkowej części uzasadnienia, a pomocniczo również na zeznaniach świadków I. S. oraz A. P.. Relacje P. P. (2) i D. L. zasługują w pełni na uwzględnienie, nie ma w nich takich elementów, które wskazywałyby na ich niewiarygodność. Jeśli chodzi o zeznania I. S. A. P., to sąd wziął pod uwagę, że nie były one bezpośrednimi świadkami gróźb jak wyżej, a zrelacjonowały one informacje, co do przebiegu zdarzeń uzyskane przez bezpośrednich świadków. Zeznania A. P. pozwoliły na ocenę jak treść wymienionych już gróźb wpłynęła na zachowanie P. P. (2). Także dowód z nagrania rozmowy jaka miała miejsce między T. D., a P. P. (2) oraz pozostałe dowody z dokumentów pozbawione są takich elementów, które podważałyby ich autentyczność, rzetelność. Nie zostały one zakwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Wspomnieć należy, że niniejsza sprawa była przedmiotem ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji na skutek złożonej przez prokuratora apelacji od wyroku sądu z dnia 27 marca 2017 r., sygn. akt V K 1084/15, w którym uniewinniono T. D. od zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 kk (przy częściowym skazaniu za 3 przestępstwa, o czym jeszcze szczegółowo w dalszej części uzasadnienia). Sąd Odwoławczy uchylił wyrok sądu pierwszej instancji w powyższym zakresie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania wskazując, że przy ponownym rozpoznawaniu sprawy sąd rejonowy winien powtórzyć postępowanie dowodowe oraz uzupełnić materiał dowodowy o wyjaśnienie kwestii dotyczącej obawy P. P. (2) przed spełnieniem gróźb wypowiedzianych przez T. D.. Kierując się zatem wskazaniami sądu odwoławczego, powtórzono postepowanie dowodowe w zakresie czynu opisanego w punkcie czwartym części wstępnej zaskarżonego wyroku oraz podjęto próby wezwania pokrzywdzonego P. P. (2) celem jego przesłuchania. Ponowne przesłuchanie pokrzywdzonego nie było jednak możliwe z uwagi na jego pobyt za granicą o czym świadczą zeznania A. P. (k. 319). Z tego względu sąd ujawnił na rozprawie zeznania P. P. (2) w trybie art. 391 § 1 kpk. Po ponownym przeanalizowaniu materiału dowodowego oraz uzupełnieniu go o zeznania A. P. sąd uznał, że groźby jakie T. D. kierował wobec P. P. (2) w dniu 13 lipca 2015 r. wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że w dniu 15 lipca 2015 r. doszło między oskarżonym a P. P. (2) do rozmowy telefonicznej, w której T. D. groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia. Potwierdzają to zarówno zeznania pokrzywdzonego, D. L. oraz nieosobowy i obiektywny dowód jakim jest nagranie przedmiotowej rozmowy. Zasadniczą kwestią do ustalenia było czy groźby te wzbudziły w P. P. (2) uzasadnianą obawę ich spełnienia. O materialnym skutku z art. 190 § 1 kk można mówić, gdy w wyniku gróźb, w oparciu o subiektywne przekonanie adresata powstanie u niego obawa możliwości ich realizacji. Postępowanie sądu powinno zmierzać do ustalenia, czy pokrzywdzony w rzeczywistości bał się, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona, z drugiej zaś do zrelatywizowania obawy pokrzywdzonego w oparciu o zobiektywizowane kryteria pozwalające stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę zrealizowania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 30.07.2013r., II AKa 125/13, Legalis nr 736898). I tak w przedmiotowej sprawie sąd uznał, że P. P. (2) w istocie obawiał się realizacji przez oskarżonego gróźb pozbawienia go życia. Zauważyć należy, że groźby wypowiedziane przez T. D. w dniu 15 lipca 2015 r. poprzedzone były zdarzeniem z dnia 26 czerwca 2015 r. (skutkującym co do zaistniałych wtedy zdarzeń wyrokiem skazującym). Agresywne zachowanie oskarżonego z dnia 26 czerwca 2015 r. niewątpliwie było dla pokrzywdzonego zaskakujące i mogło wywołać u niego przekonanie, iż oskarżony jest osobą nieobliczalną. Fakt, że groźby oskarżonego wzbudziły w P. P. (2) uzasadnioną obawę ich spełnienia potwierdzają także zeznania A. P., która stwierdziła, że pokrzywdzony, po zaistniałym zdarzeniu starał się unikać osoby oskarżonego. Zaznaczyć również należy, że dla przyjęcia skutku nie wymaga się zaistnienia po stronie pokrzywdzonego przekonania o pewności zrealizowania zapowiedzianej groźby. Stan obawy nie jest równoznaczny z przeżyciem wyobrażenia, że nastąpienie faktu, z którym obawa się wiąże, jest pewne. Dla zaistnienia przestępstwa groźby karalnej nie jest wymagane, by jej adresat miał pewność, był przekonany, że zapowiadane zdarzenie faktycznie nastąpi. Wystarczy, że jedynie przewiduje, że groźba może się urzeczywistnić, że liczy się z taką możliwością (por. wyrok SA Warszawa z dnia 25 czerwca 2014 r., II AKa 162/14 LEX nr 1062465, por. cyt. powyżej por. wyrok SN z 24.06.2013r., sygn. akt V KK 94/13 737241).

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności sąd uznał T. D. za winnego, tego że w dniu 13 lipca 2015 r. w S. kierował telefonicznie groźby pozbawienia życia pod adresem P. P. (2), przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

Przy wymiarze kary sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w przepisie art. 53 § 1 i 2 kk w tym uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, a także jego motywację oraz cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Popełniony przez oskarżonego występek stanowi przestępstwo skierowane przeciwko wolności człowieka w sensie psychicznym, tj. wolności od poczucia obawy i strachu popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub na szkodę osoby najbliższej i niewątpliwie należy do czynów o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. Jako okoliczność obciążającą oskarżonego sąd wziął również pod uwagę jego dotychczasową karalność. Na korzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż obecnie prowadzi on ustabilizowany tryb życia. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd wymierzył oskarżonemu T. D. karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Wskazana kara jest zdaniem sądu adekwatną sankcją za popełniony przez oskarżonego czyn i pozwoli uświadomić oskarżonemu, iż argument groźby jest niedopuszczalny w stosunkach międzyludzkich. Ponadto tak ukształtowana kara odzwierciedla wszystkie wskazywane wyżej dyrektywy wymiaru kary i będzie stanowić skuteczną i wystarczającą represją karną wobec oskarżonego. Sąd nie przychylił się do wniosku oskarżyciela publicznego o wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności. W ocenie sądu wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju stałoby w sprzeczności z podstawowymi zasadami wymiaru kary i kłóciłoby się z poczuciem sprawiedliwości w szczególności w uwzględnieniu dotychczasowej karalności oskarżonego - z wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 17 kwietnia 2012 roku za przestępstwa z art. 226 § 1 kk i art. 224 § 1 kk na karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat, - z wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 21 grudnia 2015 roku za przestępstwa z art. 278 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat, - z wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 27 marca 2017 roku za przestępstwa z art. 288 § 1 kk, 157 § 2 kk, 190 § 1 kk na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności (z oczywistych względów ostatnie skazanie nie ważyło w sposób istotny, co do kształtownia kary względem oskarżonego, a to zważywszy, iż skazanie to dotyczyło zdarzeń pierwotnie objętych jednym postępowaniem wraz ze zdarzeniem rozpatrywanym w tej sprawie).

O kosztach postępowania orzeczono jak w punkcie II części dyspozytywnej wyroku - zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych uznając, iż z uwagi na ponowne rozpoznanie przedmiotowej sprawy w istocie nie wynikające z postawy oskarżonego nie powinien on ponosić kosztów z tytułu przeprowadzenia tego dodatkowego postępowania.

SSR Cezary Jankowski