Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) w S.

przeciwko (...) spółka akcyjna w S.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w sprawie w zakresie kwoty 11.353 (jedenaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt trzy) złote i 34 (trzydzieści cztery) grosze;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 11.353 (jedenaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt trzy) złotych i 34 (trzydzieści cztery) grosze od dnia 15 kwietnia 2018 roku do dnia 11 lipca 2018 roku;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.563 (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt trzy) złote z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

4.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

5.  zwraca powodowi i pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwoty po 308 (trzysta osiem) złotych tytułem nadpłaconych zaliczek;

6.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.261 (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt jeden) złotych i 40 (czterdzieści) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XI GC 1294/18

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 czerwca 2018 powód (...) (...) w S. złożyła przeciwko pozwanej (...) spółka akcyjna w S. o zapłatę kwoty 19.890 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Na roszczenie składała się kwota 11.353,34 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu oraz 8.535,90 złotych tytułem kosztów najmu pojazdu.

W piśmie wskazano, że doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzony został pojazd, którym poruszał się poszkodowany P. T.. Sprawca szkody posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w (...) spółka akcyjna w S.. W związku z niemożliwością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu poszkodowana zawarła z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 38).

W piśmie z dnia 12 lipca 2018 roku (karta 42) powódka cofnęła pozew w zakresie żądania kwoty 11.353,34 złotych wskazując, że pozwana po wniesieniu pozwu uiściła tę kwotę.

Zmodyfikowała powództwo w ten sposób, że zażądała zapłaty kwoty 8.535,90 złotych z odsetkami od dnia 15 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, oraz zasądzenia odsetek od kwoty 11.353,34 złotych od dnia 15 kwietnia 2018 roku do dnia 11 lipca 2018 roku.

W piśmie wyjaśniła, że w całości rozliczono koszty naprawy pojazdu, do rozliczenia pozostała kwestia najmu pojazdu zastępczego.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty (karta 50) zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż kwestionuje należność objętą pozwem co do wysokości. Zakwestionowała legitymację czynną powoda oraz dzienną stawkę najmu i okres najmu. Wskazała, że uiściła koszty naprawy pojazdu, zaś z tytułu najmu wypłacono kwotę 1.710 złotych.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 stycznia 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do P. T.. Sprawca zdarzenia posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w (...) spółka akcyjna w S..

Niesporne

W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu, poszkodowany zawarł w dniu 11 stycznia 2018 roku z (...) (...) w S. umowę najmu pojazdu zastępczego. Wynajęty został pojazd S..

Najem trwał 49 dni. Z tytułu najmu wystawiono fakturę VAT na kwotę 8.364 złotych brutto, przyjmując, że kwota ta stanowi iloczyn 49 dni najmu przy stawce 170 złotych netto powiększonej o podatek VAT za jeden dzień najmu.

D.:

- umowa najmu, karta 28-30

- faktura, karta 31

- zeznania świadka P. T., karta 95-96;

- dokumenty w aktach szkodowych, karta 78;

Pojazd uszkodzony był naprawiany. Ostatecznie kwota 11.353,34 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego została wypłacona przez ubezpieczyciela w dniu 11 lipca 2018 roku.

niesporne

Ubezpieczyciel, w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił wynajmującym pojazdu, z tytułu najmu pojazdu zastępczego kwotę 1.710 złotych.

Niesporne

Wynajmujący wzywał ubezpieczyciela do zapłaty.

Niesporne.

P. T. zawarł z (...) (...) w S. umowę cesji wierzytelności prawa dochodzenia odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz z tytułu naprawy pojazdu.

Dowód:

- umowa cesji, karta 37;

Uzasadniony łączny czas trwania naprawy pojazdu V. a tym samym najmu pojazdu S. to 30 dni. Rozliczenie szkody nie nastąpiło na podstawie kosztorysu ubezpieczyciela lecz na podstawie kosztorysu warsztatu, w którym pojazd był naprawiany. Bezpośrednio po oględzinach podstawowych jak i dodatkowych ubezpieczyciel przekazał protokoły szkody, w których opisano zakres szkody. Zakład naprawczy niezasadnie wstrzymywał się z zamówieniem części aż do 12 lutego 2018 roku. Zasadny czas naprawy pojazdu uszkodzonego a zatem czas najmu pojazdu zastępczego wynosić powinien 30 dni a więc o 19 dni krócej aniżeli faktyczny czas najmu.

Stawka za najem pojazdu zastępczego na rynku (...) w klasie samochodów odpowiadający klasie pojazdu uszkodzonego czyli w klasie C przy uwzględnieniu zniesienia udziału własnego w szkodzie, z ubezpieczeniem OC/AC/NW wynosiła od 135 do 214 złotych netto zatem przeciętnie 171 złotych netto średnio. Stawka 170 złotych netto za dobę mieściła się w zakresie stosowanych na rynku stawek.

Dowód:

- opinia biegłego, karta 102-110;

- opinia ustna uzupełniająca, karta 124 protokół CD;

- dokumenty w aktach szkodowych, karta 78;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo uzasadnione (80%).

W pierwszym punkcie orzeczenia postępowanie umorzono. W myśl art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Sąd nie uznał za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, ponieważ okoliczności sprawy nie wskazują, że wymieniona czynność jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Wolę cofnięcia wniosku powód wyraził wprost. Zgoda pozwanego na cofnięcie pozwu nie była wymagana.

W zakresie odsetek od kwoty objętej oświadczeniem o cofnięciu liczone są one od dnia wymagalności roszczenia do dnia jego zapłaty.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powód dochodzi kwoty odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania (10.245,90 złotych – 1.710 złotych = 8.535,90 złotych).

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność z tytułu kosztów likwidacji szkody oraz zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności. Sąd nie miał wątpliwości co do skuteczności zawartej pomiędzy powódka, a poszkodowanym umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§ 1), a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Za wykonanie umowy najmu powódka nie miała otrzymać wynagrodzenia w formie świadczenia pieniężnego, a świadczeniem wzajemnym poszkodowanej było przeniesienie wierzytelności.

W niniejszym postępowaniu poza sporem pozostała kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, jak i obowiązek wypłaty odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego. Sporna okazała się jedynie jego wysokość stawki dziennej i okres najmu. Pozwany za zasadny uznał krótszy okres najmu i niższą stawkę.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także - opinii biegłego, nie kwestionowanej przez strony.

Nie sposób zgodzić się z zarzutem pozwanej, jakoby przyjęta przez powoda stawka dobowa najmu wynosząca 170 zł netto/doba była stawką zawyżoną. Z opinii biegłego wynika, a strona pozwana nie kwestionowała tej opinii, że stawka przyjęta w umowie najmu 170 złotych była niższa aniżeli średnia stawka najmu. Należało zatem przyjąć stawkę stosowaną przez powoda za zasadną.

Co do okresu najmu, faktyczny okres najmu wynosił 49 dni. Pierwotnie biegły okres ten uznał za zasadny. Nie mniej jednak na skutek zarzutów pozwanego, na terminie rozprawy biegły wskazał, że okres najmu został faktycznie wydłużony o 19 dni, ponieważ zakład powinien był wcześniej zamówić części, po przesłaniu mu wyceny i dokumentów, tym bardziej, że zakres uszkodzeń pojazdu nie był sporny, ostatecznie (zwlekając 19 dni) zamówiono wcześniej wskazane elementy pojazdu, a do zamówienia pozostały wyłącznie elementy niekosztowne o pobocznym znaczeniu.

Opinia w sprawie wydana przez biegłego sądowego W. S. była spójna, logiczna i wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną. Ostatecznie powód nie kwestionował ustaleń biegłego w zakresie skrócenia okresu najmu (i okresu zasadnego czasu naprawy) o 19 dni.

Wysokość odszkodowania powinna być pochodną szkody ustalonej stosownie do art. 361 k.c. Jeśli więc biegły w toku postepowania wskazuje, że stawka przyjęta w umowie najmu przez powoda odpowiada akceptowalnej stawce na rynku lokalnym w danym okresie, to brak jest podstaw w ocenie Sądu do kwestionowania wskazanej stawki, czy uznania jej za zawyżoną.

Skoro zatem zasadny czas najmu to 30 dni przy stawce 170 złotych netto (209,10 złotych brutto) powód mógł dochodzić i dochodził kwoty stanowiącej różnicę między tym iloczynem a otrzymaną od ubezpieczyciela (6.273 złotych – 1.710 złotych = 4.563 złotych).

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Żądanie zapłaty odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Z uwagi na treść art. 817 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pozwana winna spełnić świadczenie najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w tej sprawie, a najpóźniej w terminie 14 dni od momentu, w którym wyjaśnienie wszystkich okoliczności stało się możliwe (art. 817 § 2 k.c.).

Powódka wygrała sprawę w części 80% (15.916,34 złotych: 19.889,24 złotych = 80%) a pozwana zaś w części 20%.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód wygrał sprawę w całości. W myśl art. 100 k.p.c. koszty należało rozdzielić stosunkowo. Na koszty poniesione przez powoda (5.104 złotych0 składa się opłata od pozwu 995 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, zaliczka na poczet opinii biegłego 492 złotych. Z czego 80% daje kwotę 4.083,20 złotych. Koszty poniesione przez pozwanego to 4.109 złotych na co składa się opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 3.600 złotych i zaliczka na poczet opinii biegłego 492 złotych z czego 20% daje kwotę 822,40 złotych. Stąd należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda (4.083,20 złotych – 822,80 złotych) kwotę 3.261,40 złotych.

Obliczając koszty procesu, sąd wziął pod uwagę fakt, że kwota 11.353,34 złotych zapłacona została powódce przez pozwaną po wydaniu nakazu zapłaty, stąd w zakresie również tej kwoty pozwana traktowana jest jako sprawę przegrywająca.

Dodatkowo zwrócono powodowi i pozwanemu nadpłacone zaliczki (art. 80 i art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) w kwotach po 308 złotych (800 złotych – 492 złotych).

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)