Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2019 r. w S.

sprawy z powództwa (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. kwotę 121,54 (sto dwadzieścia jeden 54/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 listopada 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 47,04 (czterdzieści siedem 04/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  wyrokowi w pkt I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1899/18 upr.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z 18 lutego 2019 r.

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. (dalej: Prokura (...)) pozwem z dnia 21 listopada 2018 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. S. kwoty 353,91 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że strona pozwana w dniu 26 maja 201 r. zawarła umowę pożyczki, na podstawie której otrzymała precyzyjnie określoną w tej umowie kwotę. W związku z niedotrzymaniem warunków spłaty, wierzyciel (...) wezwał M. S. do zapłaty, a następnie w dniu 29 marca 2018 r. zawarł umowę przelewu wierzytelności z powodem. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się należność główna w wysokości 256,96 złotych oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 96,95 złotych, na które składają się odsetki od niezapłaconej kwoty należności głównej naliczone przez wierzyciela, jak również odsetki ustawowe za opóźnienie po dacie dokonania cesji. Powód podniósł, że roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne 20 lipca 2015 r.

Strona pozwana, pomimo doręczenia odpisu pozwu oraz zawiadomienia jej o terminie rozprawy, nie zajęła stanowiska ustnie ani na piśmie, nie stawiła się na rozprawie i nie żądała jej przeprowadzenia pod swoją nieobecność.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 26 maja 2014 r. M. S. zawarł umowę pożyczki gotówkowej z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. Na podstawie tej umowy została mu wypłacona kwota 1.500 złotych, którą zobowiązał się zwrócić wraz z opłatami w postaci kosztu ubezpieczenia (240 zł), opłatą przygotowawczą (174 zł), dodatkową opłatą przygotowawczą (69,60 zł), odsetkami (190,70 zł), opłatą za obsługę pożyczki w domu (771 zł), tj. łączne zobowiązanie do spłaty 2.945,30 złotych. M. S. zobowiązał się do uregulowania tego zobowiązania w 60 tygodniowych ratach od dnia zawarcia umowy, w kwotach po 49,09 złotych, przy czym ostatnia rata miała wynieść 48,99 złotych.

(twierdzenia pozwu, uzupełniająco: umowa pożyczki z 26.05.2014 r., k. 36-37)

W dniu 29 marca 2018 r.(...) (...) we W. zawarł z (...), spółką z siedzibą w L., umowę sprzedaży wierzytelności w ramach sekurytyzacji. W oparciu o tę umowę na Prokura (...) we W. została przeniesiona wierzytelność wobec M. S., wynikająca z umowy pożyczki z 26 maja 2014 r., na którą to należność składał się kapitał w kwocie 256,96 złotych oraz odsetki w kwocie 92,22 złotych. W treści umowy stwierdzono (k. 10), że dotyczy ona wierzytelności wynikających z umów pożyczki zawartych przez (...) Spółkę Akcyjną w W., jako pierwotnego pożyczkodawcę, który przeniósł wierzytelności na rzecz (...) sprzedawcy.

(twierdzenia pozwu, uzupełniająco: umowa przelewu z 29.03.2018 r., k. 10-23, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, k. 24)

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c. przy wydawaniu wyroków zaocznych przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Oznacza to, że dopuszczalne jest jedynie przyjęcie za ustalone twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych uzasadniających żądanie (domniemanie ich przyznania przez pozwanego i zgodności z prawdziwym stanem rzeczy), sąd nie jest natomiast zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, co wynika z art. 316 k.p.c. i nast. w zw. z art. 328 § 2 in fine k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNCP 1968/8-9, poz. 142, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/95, Prok.iPr.-wkł. 1996/7-8/45).

W niniejszej sprawie Sąd w całości podzielił twierdzenia faktyczne powoda, które nie budziły wątpliwości. Roszczenie było jednak częściowo niezasadne w świetle przepisów o przedawnieniu.

Jak wynika z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (a taką prowadził wierzyciel pierwotny, zawierający umowy pożyczki z konsumentami) wynosi trzy lata. Bieg tak liczonego terminu przedawnienia rozpoczyna się z kolei, jak stanowi o tym art. 120 § 1 k.c., od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Zgodnie z treścią dodanego przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r.o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r.) przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Stosownie do treści art. 5 ust. 1, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 4 ustawy).

Z dniem wejścia w życie powołanej ustawy, tj. 9 lipca 2018 r., roszczenie powoda uległo przedawnieniu w przeważającej części, a strona pozwana nie musiała zgłaszać w tym zakresie jakiegokolwiek zarzutu. Ze złożonej przez powoda umowy pożyczki wynika, że z 60 tygodniowych rat pożyczki, tylko dwie ostatnie, w kwotach 49,09 złotych i 48,99 złotych stały się wymagalne po 9 lipca 2015 r., tj. odpowiednio w dniu 14 lipca 2015 r. i 21 lipca 2015 r.

W pozostałym zakresie roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Nie wykazał on bowiem, aby w okresie biegu 3-letniego terminu przedawnienia zaszłły jakiekolwiek okoliczności uzasadniające jego zawieszenie lub przerwanie. To na powodzie, stosownie do art. 6 k.c., spoczywał ciężar wykazania okoliczności w tym zakresie. Z faktu zobowiązania się przez pozwanego do zapłaty wywodził on bowiem skutki prawne w postaci obowiązku zapłaty, choć upłynął czas uzasadniający przyjęcie, że doszło do przedawnienia wierzytelności. W tej sytuacji już w pozwie powód powinien przytoczyć okoliczności wskazujące na brak upływu terminu przedawnienia, czego zaniechał, poprzestając na stwierdzeniu że roszczenie stało się wymagalne 20 lipca 2015 r. Powód pominął, że data ta stanowiła jedynie termin płatności ostatniej z 60 tygodniowych rat pożyczki.

Odnosząc się do dwóch ostatnich rat dochodzonej pozwem wierzytelności, wymagalnych 14 i 21 lipca 2015 r., stwierdzić należy, że nie uległy one przedawnieniu, mimo iż pozew został wniesiony 21 listopada 2018 r., po upływie trzech lat od daty wymagalności.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej Kodeks cywilny, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych (co ma miejsce w odniesieniu do wskazanych dwóch rat), stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Stosownie zaś do art. 118 zdanie drugie k.c. w brzmieniu od 9 lipca 2018 r., koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W tym zakresie zmiana sposobu obliczania terminu przedawnienia skutkuje jego faktycznym przedłużeniem. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony przed 31 grudnia 2018 r., a więc przed upływem terminu przedawnienia omawianej części roszczenia.

W świetle powyższego na rzecz powoda należało zasądzić kwotę 98,08 złotych tytułem dwóch ostatnich rat pożyczki, oraz odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 49,09 złotych od 14 lipca 2015 r. do 20 listopada 2018 r. i od kwoty 48,99 złotych od 21 lipca 2015 r. do 20 listopada 2018 r., tj. 23,46 złotych. Łącznie roszczenie powoda było więc zasadne w części co do 121,54 złotych, stanowiących 34,34% należności dochodzonej pozwem.

Kwota ta została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 21 listopada 2018 r. do dnia zapłaty. Zgodnie bowiem z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W pkt II Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W pkt III na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 47,04 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty poniesione przez powoda składały się opłata od pozwu w kwocie 30 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym, w kwocie 90 złotych. Zasądzona kwota 47,04 złotych stanowi 34,34% poniesionych przez powoda kosztów w kwocie 137 złotych, a zatem odpowiada stosunkowi, w jakim jego roszczenie zostało uwzględnione.

W pkt IV Sąd nadał wyrokowi w pkt I i III rygor natychmiastowej wykonalności, a rozstrzygnięcie w tym przedmiocie było obligatoryjne z mocy art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. z uwagi na to, że wydany wyrok jest zaoczny.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).

S.,(...)