Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski- spr.

SSO Robert Rafał Kwieciński

SSO Karol Skocki

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale Joanny Ślesińskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu 22.02.2019 r.

sprawy B. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280§1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 23.10.2018 r. sygn. akt II K 810/18

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- obniża orzeczoną w punkcie II karę pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat,

- obniża orzeczoną w punkcie III karę łączną pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat.

2. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

4. Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z 23.10.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 810/18 uznał oskarżonego za winnego popełnienia:

- przestępstwa z art. 13§1 kk w zw. z art. 282 kk i za to na podst. art. 14§1 kk w zw. z art. 282 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności.

- ciągu trzech przestępstw z art. 280§1 kk i za to na podst. art. 280§1 kk w zw. z art. 91§1 kk skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności.

Na podst. art. 86§1 kk i art. 91§2 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności.

Na podst. art. 46§1 kk Sąd orzekł na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienie w kwocie 1.000 zł.

Wyrok zaskarżył obrońca, który zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku oraz rażącą niewspółmierność orzeczonych kar.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstw z art. 282 kk i obniżenie orzeczonych kar.

Apelacja jest częściowo zasadna.

Z uzasadnienia apelacji w wynika, iż w istocie obrońca zarzucił wyrokowi obrazę prawa materialnego, tj. art. 282 kk. Zasadniczo bowiem nie zakwestionował dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych, a tylko ich subsumpcje z art. 280§1 kk. Błąd bowiem w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona trzech rozbojów. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił.

Istota wymuszenia rozbójniczego polega na tym, że sprawca stosując jeden ze środków oddziaływania doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, a skutek ten występuje w przyszłości, choćby nie odległej od samej czynności sprawcy. Elementem zatem, który odróżnia od siebie stany karalne opisane w art. 280§1 kk i art. 282 kk jest moment zawładnięcia przez sprawcę cudzym mieniem. W przypadku rozboju następuje to niezwłocznie po użyciu jednego ze środków oddziaływania. W przypadku natomiast wymuszenia rozbójniczego następuje to po upływie pewnego czasu pomiędzy użyciem środka oddziaływania, a wejściem w posiadanie rzeczy. To natomiast czy pokrzywdzony sam oddaje mienie, czy zostało mu to mienie odebrane, nie ma do przyjęcia kwalifikacji z art. 280§1 kk żadnego znaczenia. Różnice te zresztą wprost wynikają z dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Rozporządzenie bowiem mieniem w niezaskarżonej przez obrońcę części miało nastąpić później, natomiast w zaskarżonych przypadkach te rozporządzenia następowały niezwłocznie.

Niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym i z powodu niedookreśloności kryteriów „współmierności” występuje często, przy czym zmiana w tym zakresie jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy kara jest tak rażąco wysoka lub niska, że nie może zostać utrzymana, a więc kiedy kara w powszechnym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Dlatego, aby orzekane kary były odbierane jako sprawiedliwe sąd powinien kierować się wskazaniami zawartymi w art. 53 kk, w szczególności w § 2 tego przepisu, a w przypadku kary łącznej w art. 85a kk. Dlatego przy wymiarze kar jednostkowych Sąd I instancji powinien uwzględnić zachowanie się oskarżonego na rozprawie, podczas której nie tylko przeprosił pokrzywdzone i naprawił szkody, ale też wypłacił albo chciał wypłacić im zadośćuczynienia. Takie bowiem zachowanie mogłoby być nawet podstawą nadzwyczajnego złagodzenia kary – art. 60§2 pkt 1 kk. Sad odwoławczy ww. zachowanie oskarżonego uznał jednak za znaczącą okoliczność łagodzącą. Sąd nie zastosował natomiast wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary albowiem najniższa kara przewidziana za przestępstwo rozboju nie byłaby karą niewspółmiernie surową. Nie jest bowiem taka karą orzeczona za popełnienie trzech rozbojów kara 3 lat pozbawienia wolności, gdy najniższe ustawowe zagrożenie za popełnienie jednego rozboju to kara 2 lat pozbawienia wolności.

Dlatego karami sprawiedliwymi, tj. adekwatnymi do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw oraz uwzględniającymi wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary będą kary jednostkowa i łączna orzeczone przez Sąd II instancji.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński