Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Protokolant: protokolant sądowy – stażysta Anna Tarasiuk, sekretarz sądowy Anna Rusak

przy udziale oskarżycielki prywatnej A. H.

po rozpoznaniu w

dniach 25 maja 2018 r. i 28 września 2018 r. w Warszawie

sprawy K. W., syna T. i T., ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 18 maja 2017 r. sygn. akt V K 166/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Wołominie do ponownego rozpoznania.

VI Ka 1125/17

UZASADNIENIE

K. W. został oskarżony prywatnym aktem oskarżenia wniesionym przez A. H. o to, że w dniu 4 listopada 2014 roku w Z. (woj. (...)) przy ulicy (...), wykręcił pokrzywdzonej A. H. rękę, w wyniku czego doznała ona obrażeń ciała w postaci skręcenia nadgarstka lewego, które naruszyły czynności narządów jej ciała na czas poniżej 7 dni, t. art. 157 § 2 k.k..

Wyrokiem z dnia 18 maja 2017 roku Sąd Rejonowy w Wołominie V Wydział Karny sygn. akt V K 166/15 uniewinnił K. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu, kosztami procesu obciążając oskarżycielkę prywatną.

Wyrok ten zaskarżył w całości pełnomocnik oskarżycielki prywatnej, który zarzucił mu obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez niezgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wiedzą życiową odebranie waloru wiarygodności zeznaniom A. H. oraz E. J., co w efekcie doprowadziło do uznania, iż zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które to należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, podczas gdy prawidłowo dokonana analiza materiału dowodowego wskazuje, iż zeznania A. H. oraz E. J. są wiarygodnymi a tym samy nie zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które to należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia. Skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie;

Sąd zważył co następuje:

Apelacja okazała się zasadna, choć z innych przyczyn niż wskazane w jej uzasadnieniu. Nie przesądzając kwestii ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej stwierdzić należy, że zaskarżony wyrok musiał zostać uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania, bowiem orzeczenie to zostało wydane z obrazą przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku.

Wskazać należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. W niniejszej sprawie natomiast Sąd I instancji przeprowadzając ocenę wiarygodności świadków i dokonując ustaleń faktycznych pominął materiał dowodowy zgromadzony w sprawie 4 Ds. 1042/14, która dotyczyła bezpośrednio okoliczności niniejszej sprawy, co mogło doprowadzić do poczynienia przez Sąd niezgodnych z prawdą ustaleń faktycznych.

Jak wynika z treści uzasadnienia, Sąd Rejonowy przyjął, iż w przedmiotowej sprawie zeznania wszystkich uczestników zdarzenia z dnia 4 listopada 2014 r. co do kwestii, czy doszło do szarpania i wykręcania ręki oskarżycielki prywatnej przez oskarżonego, są niewiarygodne z uwagi na to, iż byli oni bezpośrednio zaangażowani w sprawę egzekucyjną. Wobec tego nie tylko mieli oni konkretny interes w zeznawaniu w określony sposób, ale również z uwagi na negatywne emocje towarzyszące egzekucji komorniczej nie są w stanie zachować obiektywizmu i bezstronności. Nadto, odnosząc się do zeznań oskarżycielki prywatnej, Sąd Rejonowy wskazał iż były one nacechowane negatywnymi emocjami oraz niekonsekwentne. W szczególności A. H. na rozprawie rozbieżnie zeznawała na okoliczność tego, którą rękę miał wykręcić jej oskarżony. Nadto oskarżycielka prywatna miała dopuścić się ustalania wspólnej wersji zeznań z innym świadkiem. W związku z tym, wobec brak obiektywnych świadków tej sytuacji, Sąd uznał, iż w kwestii przebiegu egzekucji komorniczej z 4 listopada 2014 r. zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego i uniewinnił oskarżonego.

Zgodzić się należy, iż z uwagi na brak zeznań osób niezaangażowany w sprawę, a także osobiste zaangażowanie stron, do wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań bezpośrednich uczestników zdarzenia – oskarżycielki prywatnej oraz pracownika kancelarii komorniczej, należało podejść ze szczególną ostrożnością. Jednakże Sąd Rejonowy analizując kwestie ich wiarygodności wziął pod uwagę jedynie zeznania składane przez A. H. i P. S. w toku przewodu sądowego, a pominął całkowicie ich zeznania składane wcześniej w toku postępowania przygotowawczego 4 Ds. 1024/14. Wskazać należy, iż postępowanie to prowadzone było w sprawie naruszenia czynności narządu ciała A. H. dokonanej w dniu 4 listopada 2014 r. w Z. przy ul. (...), tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k.. A. H. złożyła w tej sprawie ustne zawiadomienie o przestępstwie w dniu 6 listopada 2014 r. a więc bezpośrednio po zdarzeniu. Analiza treści tych zeznań pozwala stwierdzić, iż A. H. opisywała wówczas przebieg zajścia oraz sposób, w jaki doszło do skręcenia ręki. Trzy miesiące po zdarzeniu zeznania na te okoliczności złożył również P. S.. Dochodzenie to zostało następnie umorzone wobec stwierdzenia, iż obrażenia A. H. spowodowały naruszenie czynności jej ciała na czas poniżej 7 dni, zaś w sprawie brak było interesu społecznego w objęciu tego przestępstwa ściganiem z urzędu. Prywatny akt oskarżenia wniesiony przez A. H. dotyczy więc zdarzenia będącego przedmiotem umorzonego dochodzenia.

Wskazać należy, iż od wydarzeń z 4 listopada 2014 r, do momentu składania zeznań upłynęło kilka lat, co niewątpliwie wpłynęło na zdolność odtworzenia szczegółów zajścia, nadto świadkowie ci uczestniczyli w międzyczasie w innych postępowaniach – zarówno karnych, jak i egzekucyjnych, dotyczących tych i podobnych zajść, co niewątpliwie wpłynęło na ich wiedzę dotyczącą sytuacji oraz sposób w jaki postrzegali te zdarzenia. W związku z powyższym materiał dowodowy zgromadzony przez organy ścigania w bezpośredniej odległości czasowej od zdarzenia jest szczególnie wartościowy. Dotyczy to zwłaszcza zeznań A. H. i P. S., złożonych gdy przebieg zajścia był najświeższy w ich pamięci, a także gdy A. H. miała ograniczoną możliwość porozumienia się z innymi świadkami. Z uwagi na powyższe okoliczności mogą być one szczególnie przydatne pod względem weryfikacji zeznań składanych na rozprawie oraz ustalenia, czy i w jakim stopniu zdawali oni relację z poczynionych spostrzeżeń, czy też przeciwnie, przedstawiają oni treści zmyślone lub zasugerowane. Tymczasem, Sąd Rejonowy pominął materiał dowodowy zgromadzony w trakcie dochodzenia i zaniechał odczytania tych zeznań na rozprawie i skonfrontowania ich z późniejszymi depozycjami świadków oraz pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu II instancji, nie odczytanie protokołów zeznań złożonych poprzednio w postępowaniu 4 Ds. 1024/14 przez A. H. i P. S. sprawiło, iż Sąd Rejonowy orzekał w oparciu o niepełny materiał dowodowy, wobec czego dokonana przez niego ocena dowodów była nieprawidłowa, zaś wniosek, że na tym etapie w sprawie pojawiły się nieusuwalne wątpliwości co do istotnych faktów, zaś inicjatywa dowodowa została wyczerpana był nieuzasadniony.

Mając na uwadze wskazane wyżej uchybienia, w ocenie Sądu Odwoławczego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o uniewinnieniu oskarżonego było przedwczesne, zaś w sprawie należy przeprowadzić dalsze postępowanie dowodowe. Zaskarżony wyrok wymagał zatem uchylenia i przekazania przedmiotowej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponieważ akt oskarżenia wpłynął w tej sprawie przed dniem 1 lipca 2015 roku, do rozpoznania sprawy zastosowanie ma dyspozycja art. 437 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu postępowania karnego.

Procedując po raz kolejny, Sąd Rejonowy wykorzysta wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia a dostępne środki dowodowe, uwzględniając materiał dowodowy zgromadzony w trakcie dochodzenia w sprawie 4 Ds. 1024/14. W szczególności powinien przesłuchać świadków A. H. i P. S., odczytać im na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. zeznania złożone przez nich w trakcie tego postępowania przygotowawczego oraz pozwolić im ustosunkować się do ich treści. W dalszej kolejności przeanalizuje treść wszystkich złożonych w sprawie zeznań, mając na uwadze zarówno istniejący między stronami konflikt i motywujące ich interesy jak i pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dokumentacją medyczną dotyczącą obrażeń nadgarstka oskarżycielki prywatnej. Następnie Sąd Rejonowy zgromadzone dowody oceni w sposób odpowiadający wymogom art. 7 k.p.k., po czym wyprowadzi wnioski co do winy i kwalifikacji prawnej, a w przypadku konieczności sporządzenia uzasadnienia wyrok dokona tej czynności w sposób odpowiadający wymogom art. 424 §1 i §2 k.p.k.

Wobec powyższego orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.