Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szeląg

Protokolant Kinga Grzywacz

w obecności

Prokuratora ----------------

po rozpoznaniu dnia 22.01.2019r.

sprawy K. K. , urodz. (...) w M.

syna Z. i B. z d. G.

oskarżonego o to, że: w dniu 14 sierpnia 2018r. w L. ul. (...), woj. (...) pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Legionowie sygn. akt II K 264/14 zakazu prowadzenia pojazdu kat. A B C D E T obowiązujący od 2014/12/30 do 2018/12/30 prowadził pojazd mechaniczny marki T. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym; -

to jest o przestępstwo z art.244kk

orzeka:

oskarżonego K. K. uznaje za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 2018r. w L. na ul. (...), woj. (...) pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Legionowie sygn. akt II K 264/14 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. A B C D E T na okres 4 lat, czyli od 30.12.2014r. do 30.12.2018r., prowadził pojazd mechaniczny marki T. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym i czynem tym oskarżony wyczerpał dyspozycję art.244kk i za to na podstawie art.244kk skazuje oskarżonego, a na podstawie art.244kk w zw. z art.37akk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym; -

- na podstawie art.42§1a pkt 2kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat ; -

- na podstawie art.624§1kpk zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych i obciąża nimi Skarb Państwa oraz zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. D. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) plus podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego ustanowiona z urzędu.

Sygn. akt II K 1230/18

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Legionowie w sprawie sygn. akt II K 264/14 orzekł wobec oskarżonego K. K., m.in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przez okres 4 lat. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się z dniem 30 grudnia 2014 roku i tym samym w/w środek karny zaczął obowiązywać od dnia 30 grudnia 2014 roku do dnia 30 grudnia 2018 roku.

W dniu 14 sierpnia 2018 roku służbę patrolową na terenie podległym KPP L. pełnili funkcjonariusz policji asp. szt. R. R. oraz sierż. sztab. D. B.. Około godziny 17:50, gdy obaj funkcjonariusze patrolowali rejon ulicy (...) w L., zauważyli jadący z naprzeciwka samochód marki T. (...) o nr rej. (...). Policjanci zatrzymał pojazd oskarżonego do kontroli drogowej, ponieważ stwarzał on zagrożenia w trakcie ruchu drogowego, zajmując więcej niż jeden pas ruchu zmusił policjanta kierującego radiowozem do gwałtownego hamowania oraz zjazdu na prawe pobocze. Po zatrzymaniu okazało się, że samochodem tym kierował K. K., mimo że nie miał uprawnień do kierowania pojazdami oraz mimo w/w zakazy.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonego K. K. (k.56v.) oraz na podstawie dowodów (k.1) notatki urzędowej, (k.3) oświadczenia, (k.9-11, 53-54) karty karnej, (k.15-16, 45) odpisu orzeczenia, (k.50) danych z ewidencji kierowców.

Oskarżony K. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zdecydował się na kierowanie samochodem, ponieważ był do tego zmuszony zaistniałymi okolicznościami. Oskarżony zajmuje się pracami budowalnymi oraz wykończeniowymi i tylko należącym do niego samochodem może przewozić materiały budowlane. W dniu zdarzenie nie mógł liczyć na pomoc kolegi J. K., dlatego zdecydował się sam pojechać po materiały, bo był umówiony z właścicielem mieszkania na zakończenie prac remontowych.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom K. K. co do przebiegu przedmiotowych zdarzeń, ponieważ są one zgodne z ustalonym stanem faktycznym, co znajdują potwierdzenie w ujawnionych w sprawie dowodach.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w niniejszej sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Z tego też powodu ani oskarżony, ani też prokurator nie zawnioskowali o przesłuchanie w charakterze świadków policjantów, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego do kontroli drogowej. Dowody te zostały sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania i z tych względów sąd nie odmówił im wiarygodności. Wprawdzie obrońca wniósł o sporządzenie pisemnego uzasadnienia całości wyroku, co sugeruje, że nie zgadza się z ustalonym stanem faktycznym, jak i obecnie podważa wiarygodność ujawnionych odwodów, ale wobec faktu, że zarzuty te nie były zgłoszone w trakcie rozprawy, sąd nie ma możliwości się do nich odnieść.

Reasumując, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń, wina K. K. nie budzi żadnych wątpliwości i czynem swoim wyczerpał on dyspozycję art.244kk. W dniu 14.08.2018r. w L. na ul. (...) pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Legionowie sygn. akt II K 264/14 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. A B C D E T na okres 4 lat, czyli od 30.12.2014r. do 30.12.2018r., oskarżony prowadził pojazd mechaniczny marki T. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym. Artykuł 244kk penalizuje nierespektowanie orzeczeń sądu dotyczących m.in. zakazu prowadzenia pojazdów, przy czym znamiona omawianego przestępstwa są spełnione, gdy zakaz, do którego sprawca nie stosuje się, został orzeczony przez sąd prawomocnie. Wszystkie te znamiona K. K. spełnił swoim czynem. Wyrok wydany w sprawie sygn. akt II K 264/14 uprawomocnił się w dniu 30.12.2014r. (k.15-16). W ocenie sądu nie ma także wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, ponieważ miał on świadomość orzeczenia w/w zakazu, czemu z resztą nie zaprzeczał. Poza tym, zgodnie z procedurą karną wyroki są jawne i przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w grudniu 2014 roku, a czyn zarzucany K. K. został popełniony w dniu 14.08.2018r., czyli prawie pod koniec obowiązywania zakazu. Z tego też powodu oskarżony miał dużo czasu by niejako uzmysłowić sobie, że orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym oraz, że zakaz ten jest prawomocny. Zwłaszcza, że był już prawomocnie skazany za naruszenie tego właśnie zakazu w sprawie sygn. akt II K 434/17 (k.54).

W ocenie sądu, odnosząc się do dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53kk oraz w art.37akk, który zawiera zasadę preferencji kar nie izolacyjnych, oznacza to, że bezwzględna kara pozbawienia wolności stanowi środek ostateczny ( ultima ratio), po który można sięgnąć tylko wtedy, gdy żadna z wymienionych kar lub żaden środek karny "nie może spełnić celów kary" ( por. uchwała SN z dn. 30 X 1979r., sygn. akt VII KZP 31/77, OSNKW 1979, nr 7, poz. 77). Wyrokując w niniejszej sprawie, sąd doszedł do przekonania, że karą współmierną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego będzie kara ograniczenia wolności. W tym celu sąd skorzystał z unormowania zawartego w treści art.37akk. Kara ta winna spełnić swe cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, tj. uświadomić K. K., że nie ma przyzwolenia i społecznej akceptacji na wyżej opisane zachowanie. Kara ograniczenia wolności, zdaniem sądu to kara adekwatna do stopnia winy oskarżonego, jak i stopnia społecznej szkodliwości wyżej opisanego czynu. Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił to, że K. K. przyznał się i wyraził skruchę oraz jego motywację. Oskarżony chciał dokończyć wykonywaną przez siebie pracę w zakresie zleconego remontu mieszkania. Oczywiście nie chodzi o to, że sąd akceptuje taki sposób zachowania, ponieważ na niekorzyść K. K. przemawia to, że mógł on skorzystać z innych możliwości, jak chociażby wezwać taksówkę, czy zamówić wcześniej towar przez internet z dostawą na miejsce wykonywania prac, czy też poprosić właścicielka mieszkania o pomoc. Jednakże okoliczności dotyczące postawy oskarżonego w toku procesu, także muszą być brane pod uwagę przy określeniu wysokości orzekanej kary. Oskarżony obecnie prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, opiekuje się ośmioletnim synem. Natomiast, jako okoliczność obciążającą sąd uwzględnił to, że K. K. był już wcześniej wielokrotnie karany (k.54) oraz co najbardziej obciąża wymiar kary, to fakt, że był już skazywany za występki z art.178a§4kk oraz za występek z art.244kk, czyli już wcześniej naruszył zakaz orzeczony w sprawie II K 264/14.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia odnoszące się do dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53kk i art.37akk, K. K. należało wymierzyć karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, czyli w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Taka kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości wyżej opisanego czynu. Tym samym, sąd uznał, że mimo ponownego naruszenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, zachodzą podstawy do przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec K. K..

Stosowanie do treści art.42§1a pkt 2kk sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Przepis ten stanowi, że sąd obligatoryjnie orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w razie skazania za przestępstwo określone w art.244kk, jeżeli czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Z uwagi na ponowne naruszenie w/w zakazu sąd określił przedmiotowy zakaz na w/w okres 3 lat.

Na podstawie art.624§1kpk, uwzględniając sytuację finansową K. K., sąd postanowił zwolnić go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.