Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSR del. Michał Bukiewicz

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Zuzanna Poźniak

bez udziału oskarżyciela prywatnego

po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2018 roku w Warszawie

sprawy R. K., córki R. i H., ur. (...) w S.

oskarżonej z art. 157 § 2 k.k., art. 212 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego i obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 29 marca 2018 r. sygn. akt III K 707/15

orzeka:

1.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

w punkcie I wyroku przyjmuje, iż oskarżona spowodowała u T. K. obrażenia ciała skutkujące rozstrojem jego zdrowia trwającym nie dłużej niż siedem dni ;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie na rzecz adw. E. J. kwotę 516,60 zł. obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT;

4.  na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 634 kpk zwalnia oskarżoną od ponoszenia opłaty i pozostałych częściowych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa.

5.  na podstawie art. 636§ 2 i 3 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądza od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty i kwotę 258,30 zł tytułem pozostałych częściowych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 931/18

UZASADNIENIE

Prywatnym aktem oskarżenia R. K. została oskarżona o to, że:

1.  w dniu 1 lipca 2015 roku w W., w lokalu mieszkalnym nr (...), w budynku przy ul. (...) uderzając i gryząc T. K. spowodowała u niego zadrapanie u nasady nosa oraz rozległy siniec na lewym ramieniu, które to obrażenia stanowią naruszenie czynności narządów ciała, skutkujące rozstrojem zdrowia trwającym nie dłużej niż 7 dni tj. o czyn z art. 157 § 2 kk;

2.  w dniu 20 lipca 2015 roku, w bliżej nieustalonej miejscowości na terenie (...) G., za pomocą środków masowego komunikowania, tj. za pośrednictwem Internetu, na stronie internetowej pod adresem (...) pomówiła T. K. o postępowanie dotyczące rzekomego włamania się do domu, który oskarżona zajmuje z małoletnim synem, które to pomówienie mogło narazić T. K. na poniżenie w opinii publicznej oraz utratę zaufania potrzebnego dla zajmowanego przez T. K. stanowiska kierownika działu IT w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., tj. czynu z art. 212 § 2 kk

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 29 marca 2018 r. w sprawie III K 707/15, uznano oskarżoną za winną popełnienia czynu zarzuconego w pkt I prywatnego aktu oskarżenia, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk postępowanie przeciwko oskarżonej o ten czyn warunkowo umorzono na okres roku próby.

Nadto postępowanie karne co do czynu zarzuconego oskarżonej w pkt. 2 prywatnego aktu oskarżenia, na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzono z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądzono do Skarbu Państwa na rzecz adw. E. J. kwotę 1.224 zł + VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżoną z obowiązku zapłaty kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację na korzyść od powyższego wyroku, zaskarżając go w części dotyczącej czynu zrzuconego oskarżonej w pkt 1 prywatnego aktu oskarżenia, wywiódł obrońca oskarżonej, zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie prawa materialnego – poprzez wyrażenie przez Sąd poglądu, że oskarżona swoim zachowaniem jednocześnie wyczerpała znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 157 § 2 kk, poprzez obie wskazane w przedmiotowym przepisie czynności sprawcze;

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku tj.

⚫

art. 5 § 2 kpk - poprzez niezastosowanie polegające na tym, ze odnośnie identyfikacji osoby widocznej na zdjęciach załączonych do prywatnego aktu oskarżenia, na których nie widać twarzy sfotografowanej osoby, nie zostały usunięte przez Sąd wątpliwości co do indywidualizacji tej osoby, jak również poprzez brak przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie, dotyczącego mechanizmu powstania zasinienia uwidocznionego na przedmiotowych zdjęciach, w taki sposób, który wyklucza, inną niż podana przez oskarżyciela wersję wydarzeń, a zwłaszcza wyklucza inny niż on podaje mechanizm powstania zasinienia u fotografowanej osoby;

⚫

art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk – polegające na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, że całokształt okoliczności, ujawniony w toku rozprawy głównej, stanowi podstawę do przyjęcia, że oskarżona popełniała czyn opisany w pkt 1 wyroku;

⚫

art. 167 kpk – poprzez zaniechanie przez Sad przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego specjalisty z zakresu chirurgii, na okoliczności dotyczące mechanizmu powstania zadrapania u nasady nosa po lewej stronie stwierdzonego u pokrzywdzonego, a także poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego specjalisty z zakresu antropologii na okoliczność czy pod względem zgodności cech antropologicznych istnieje zgodność budowy ciała osoby widniejącej na zdjęciach, z cechami antropologicznymi budowy ciała pokrzywdzonego;

⚫

art. 170 § 1 kpk – poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonej z dnia 24 maja 2017 roku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego niż biegły A. Z.;

⚫

błędne uznanie przez Sąd Rejonowy jako konsekwentnych zeznań świadka M. K., w sytuacji w której świadek w zeznaniach z dnia 15 marca 2018 r. poddała w wątpliwość prawdomówność oskarżyciela prywatnego, a nadto zeznawała w sposób nieco odmienny niż na wcześniejszym etapie postępowania.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonej od czynu opisanego w pkt 1 zaskarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ze wskazaniem na konieczność poprowadzenia właściwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnienie zarzutów podniesionych w apelacji.

Dodatkowo skarżący wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej świadczonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, oświadczając jednocześnie, iż koszty te nie zostały pokryte w całości ani w części.

Apelacje od wyroku, na niekorzyść oskarżonej, wniósł także pełnomocnik oskarżyciela prywatnego. W przedmiotowym środku odwoławczym skarżący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

⚫

w zakresie czynu zarzuconego oskarżonej w pkt. 1 aktu oskarżenia – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, poprzez nieprawidłowe ustalenie, że zachodzą przesłanki warunkowego umorzenia postępowania karnego, w sytuacji gdyż stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną, a także stopień jej zawinienia należy uznać za znaczne, a postawa oskarżonej, która nie przyznała się do zarzuconego jej czynu, nie wyraziła skruchy, nie pozwalała na przyjęcie, że mimo warunkowego umorzenia postępowania, oskarżona będzie przestrzegać porządku prawnego;

⚫

w zakresie czynu zarzuconego oskarżonej w pkt. 2 aktu oskarżenia – naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia tj. art. 17 § 1 pkt 3 kpk poprzez umorzenie postępowania z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość, w sytuacji gdy ze względu na okoliczności takie jak zajmowanie przez T. K. stanowiska kierowniczego w międzynarodowej formie oraz krąg osób, które mogły zapoznać się z treścią wpisu oskarżonej, stopień społecznej szkodliwości jej czynu był znaczny.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej złożona w przedmiotowej sprawie, wprawdzie – zważywszy na rodzaj podniesionych zarzutów w znacznej części nie zasługiwała na uwzględnienie, to jednak umożliwiła dokonanie korekty zaskarżonego wyroku. Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego okazała się bezzasadna.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w opinii Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się takich uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a tym bardziej do jego zmiany poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia przypisanych jej czynów. Zdaniem Sądu Okręgowego rzetelnie podjęte rozważania Sądu I instancji uwidocznione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, pozwalają sądowi odwoławczemu mieć pewność, że Sąd I instancji w sposób wnikliwy przeanalizował stan faktyczny w niniejszej sprawie, oceniając dowody w sposób całościowy oraz uwzględniając płynące z nich implikacje. Uzasadnienie wyroku jest wyczerpujące, rzeczowe i logiczne.

Jednocześnie kontrola instancyjna wydanego orzeczenia doprowadziła do uwzględnienia jednego z zarzutów apelacyjnych, sformułowanego przez obrońcę oskarżonej i w konsekwencji do zmiany wyroku, poprzez przyjęcie, iż oskarżona swoim zachowaniem spowodowała u T. K. obrażenia ciała skutkujące rozstrojem jego zdrowia trwającym nie dłużej niż siedem dni. Zarzut sformułowany bowiem w tym zakresie w treści aktu oskarżenia był nieprawidłowy, a jednocześnie nie został skorygowany w wydanym przez Sąd I instancji wyroku. Zwrócić należy w tej kwestii uwagę na fakt, iż treść przepisu art. 157 § 2 kk nie pozostawia żadnych wątpliwości co do skutków jakie sprawca przedmiotowego przestępstwa musi wywołać swoim zachowaniem. Znamiennym jest także, iż precyzując treść przedmiotowego przepisu ustawodawca posłużył się sformułowaniem alternatywnym, wskazując, iż odpowiedzialności karnej z art. 157 § 2 kk podlega ten kto swoim zachowaniem powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia. Oczywistym jest przy tym, że użyte przez ustawodawcę w komentowanym przepisie sformułowania nie są tożsame. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż nie każde naruszenie czynności narządu ciała będzie nierozerwalnie wiązało się z rozstrojem zdrowia, w przeciwnym wypadku dokonywanie przedmiotowego rozróżnienia jawiłoby się jako zupełnie bezcelowe. Powyższe, co oczywiste, oznacza to, iż Sąd badający konkretną sprawę nie może zakładać, że naruszenie czynności narządu ciała występuje automatycznie z rozstrojem zdrowia, a wręcz przeciwnie w celu wnikliwej analizy określonego przypadku powinien precyzyjnie ustalić istnienie bądź nieistnienie powyższych dolegliwości. Zwrócić należy również uwagę na fakt, iż prawo procesowe nie daje podstaw do stosowania swoistych uproszczeń w konstruowaniu opisów czynów poprzez zawieranie w nich wszystkich alternatywnych ustaleń o których mowa w treści dyspozycji danego przepisu, zamiast wskazania konkretnego skutku wywołanego przez sprawcę przestępstwa. Mając na uwadze powyższe, celem prawidłowego i precyzyjnego określenia skutków, jakie wywołało zachowanie oskarżonej Sąd Okręgowy dokonał w/w zmiany wydanego wyroku. Dokonując przedmiotowej korekty oparł się zaś w całości na treści sporządzonej w sprawie opinii z dnia 20 października 2016 r., w której jednoznacznie wskazano, iż obrażenia ciała stwierdzone u T. K. skutkowały rozstrojem zdrowia na okres poniżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 2 kk.

Pozostałe zarzuty sformułowane w złożonych w przedmiotowej sprawie apelacjach nie zyskały aprobaty tut. Sądu. Celem zachowania przejrzystości niniejszego wywodu Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności odniesie się do treści środka zaskarżenia wniesionego przez obrońcę oskarżonej. W dalszej części uzasadnienia analizie zostaną zaś poddane zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego. Jednocześnie mając na uwadze, iż część zarzutów sformułowanych przez obrońcę oskarżonej, mimo ich formalnego wyodrębnienia, dotyczy tożsamych lub bezpośrednio ze sobą powiązanych zagadnień , Sąd Okręgowy uznał, iż zasadnym będzie takie połączenie analizy owych zarzutów, która pozwoli na uniknięcie powielania tożsamej argumentacji oraz zachowanie czytelności poczynionych rozważań.

Przechodząc zatem do szczegółowej analizy zarzutów apelacyjnych sformułowanych w apelacji obrońcy oskarżonej, wskazać należy w pierwszej kolejności, iż zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uznania aby w toku postępowania przed Sądem I instancji doszło do naruszenia treści art. 5 § 2 kpk. Zdaniem obrońcy oskarżonej w sprawie nie zostały usunięte wątpliwości co do identyfikacji osoby widocznej na zdjęciach załączonych do prywatnego aktu oskarżenia, w tym nie wykazano dostatecznie, iż osobą tą rzeczywiście jest oskarżony. Jednocześnie skarżący wskazał, iż przedmiotowe fotografię nie zostały opatrzone datą i godziną, zatem nie można stwierdzić czy istotnie zostały wykonane bezpośrednio po zdarzeniu z dnia 1 lipca 2015 r. Zdaniem Sądu Odwoławczego sygnalizowane przez obrońcę oskarżonej wątpliwości w analizowanym zakresie nie zachodzą, a ustalenia poczynione przez Sąd I instancji są w pełni prawidłowe. Co prawda na załączonych do akt sprawy fotografiach obrazujących obrażenia ciała pokrzywdzonego istotnie nie utrwalono twarzy fotografowanego, a nadto przedmiotowe zdjęcia nie zostały opatrzone datą, to jednakże nie można uznać aby przedmiotowe okoliczności, przy uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, powodowały powstanie wątpliwości co do tego, iż przedmiotowe fotografie obrazują uszkodzenia ciała pokrzywdzonego T. K., które powstały w wyniku zdarzenia z dnia 01 lipca 2015r. Wskazać należy, iż odtworzony przez Sąd Rejonowy na podstawie osobowych źródeł dowodowych przebieg mających miejsce zdarzeń w całości korespondował z dowodami przedstawionymi przez pokrzywdzonego, w tym zaświadczeniem lekarskim/obdukcją, kwestionowanymi przez obrońcę oskarżonej fotografiami oraz wnioskami płynącymi z treści sporządzonej w sprawie opinii sądowo-lekarskiej. Zdaniem Sądu Okręgowego, podzielając w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji, nie było podstaw aby kwestionować treść w/w materiału dowodowego i uznać, że nie może on stanowić jednej z podstaw dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Zaznaczyć zatem należy, iż był to jeden z dowodów potwierdzających tą samą okoliczność tj. sprawstwo oskarżonej.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okresowy stoi na stanowisku, iż nie było w niniejszej sprawie także podstaw aby uznać zasadność stanowiska skarżącego w myśl którego, w toku postępowania doszło do naruszenia art. 167 kpk - poprzez zaniechanie przez Sąd przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego specjalisty z zakresu antropologii, na okoliczność ustalenie zgodności cech budowy ciała osoby widocznej na zdjęciach z cechami antropologicznymi pokrzywdzonego. Przypomnieć w tym zakresie należy, iż treść art. 193 k.p.k. stanowi, że powołanie biegłego następuje w momencie stwierdzenia, że okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagają wiadomości specjalnych. W niniejszej sprawie natomiast takie wiadomości nie były potrzebne, albowiem, co już sygnalizowano, przy uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz bezpośredniego kontaktu Sądu Rejonowego z pokrzywdzonym w trakcie rozprawy sądowej, nie pojawiły się wątpliwości co do tożsamości osoby utrwalonej na fotografiach.

Konstruując zarzut apelacyjny naruszenia treści art. 5 § 2 kpk obrońca oskarżonej wskazał również na błędne zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd I Instancji postępowania dowodowego w kierunku mającym na celu wykluczenie możliwości powstania obrażeń ciała pokrzywdzonego w okolicznościach innych, niż te wskazane w złożonych przez pokrzywdzonego zeznaniach. Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe stanowisko apelującego również nie może zostać uznane za prawidłowe. Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności powstania obrażeń ciała pokrzywdzonego w niniejszej sprawie zostały w toku prowadzonego postępowania dostatecznie wyjaśnione, wynikały w sposób bezpośredni z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, które to zeznania zostały potwierdzone nieosobowym materiałem dowodowym także opinią uzupełniającą ustną biegłego lekarza. Wbrew stanowisku apelującego weryfikowano w toku uzupełniającego przesłuchania biegłego możliwość innego mechanizmu powstania zasinienia niż podany przez pokrzywdzonego .

Dodatkowo Sąd II instancji odrzucił również te zarzuty apelacyjne w treści których obrońca oskarżonej kwestionował treść sporządzonej w sprawie opinii biegłego A. Z. oraz wnioski wysnute przez Sąd I instancji na jej podstawie, zmierzając do wykazania, że opinia biegłego obarczona jest brakami wymienionymi w zarzutach apelacji, uniemożliwiającymi uznanie tego dowodu za pełnowartościowy i pozwalający na rekonstrukcję zaistniałego zdarzenia. Apelujący zauważył, iż Sąd Rejonowy w sposób niewłaściwy uznał przedmiotową opinię jako „jasną, rzetelną i wewnętrznie bezsprzeczną”, w sytuacji w której w przedmiotowej opinii błędnie wskazano, iż pokrzywdzony miał siniec na prawnym ramieniu, podczas gdy zarówno w obdukcji, jak i w treści aktu oskarżenia wskazano, iż siniec znajdował się na ramieniu lewym. Jednocześnie apelujący zwrócił uwagę na fakt, iż biegły nie opiniował co do obrażeń w postaci zadrapania u nasady nosa pokrzywdzonego, a nadto, nie wskazał aby obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego zostały zakwalifikowane jako skutkujące naruszenie czynności ciała i rozstrojem zdrowia, powyższe ustalenia zostały zaś w sposób dowolny przyjęte przez Sąd Rejonowy, jako wynikające z owej opinii. W konsekwencji przedmiotowych zastrzeżeń apelujący sformułował również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy treści art. 170 § 1 kpk - poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. W pierwszej kolejności podkreślić należy w analizowanym zakresie, iż choć istotnie rację ma skarżący wskazując, iż w treści opinii sporządzonej przez biegłego znalazł się zapis dotyczący usytuowania obrażeń ciała pokrzywdzonego na prawnym ramieniu, to jednocześnie nie można uznać aby powyższe przemawiało za zasadnością odrzucenia wniosków płynących z przedmiotowej opinii oraz powodowało konieczność uznania jej za nierzetelną. Jednocześnie powyższy zapis nie może także powodować powstania wątpliwości co do rzeczywistego umiejscowienia owych obrażeń i w konsekwencji poddawać również w wątpliwość wersję wydarzeń zaprezentowaną w niniejszej sprawie przez pokrzywdzonego. Zwrócić należy w tym zakresie uwagę na fakt, iż w sposób prosty można wytłumaczyć genezę przedmiotowego zapisu, wskazując, iż wynika ona ze sposobu wykonania fotografii, gdzie pokrzywdzony korzystał z odbicia w lustrze, a zatem zupełnie naturalnym było wytworzenie wrażenia innego umiejscowienia owych obrażeń. Jednocześnie podkreślić należy, iż konstruując przedmiotowy zarzut obrońca oskarżonej całkowicie pominął okoliczność, iż kwestionowany zapis został uczyniony przez biegłego jedynie w zakresie wniosków płynących z dokonanego oglądu znajdujących się w aktach sprawy fotografii, zarówno zaś analizując treść obdukcji pokrzywdzonego, jak również konstruując treść wniosków opinii, biegły nie miał żadnych wątpliwości co do rzeczywistego umiejscowienia obrażeń ciała pokrzywdzonego. Odnosząc się zaś do podnoszonej przez apelującego kwestii braku odniesienia się przez biegłego co mechanizmu powstania obrażeń ciała pokrzywdzonego w postaci zadrapania u nasady nosa, wskazać należy, iż okoliczność ta nie może powodować braku możliwości przyjęcia przez Sąd Rejonowy, iż takie obrażenia istotnie zostały wywołane przez pokrzywdzoną. Niewątpliwie bowiem opinia sporządzona przez biegłego nie była jedynym dowodem w niniejszej sprawie a w światle zasad doświadczenia życiowego trudno oczekiwać od biegłego przy takim materiale dowodowym precyzyjne wypowiedzenie się co do konkretnego rodzaju oddziaływania na tkankę skórną człowieka. Co znamienne jednak przy ocenie skutków na zdrowia oskarżonego biegły bez wątpienia wziął pod uwagę całość obrażeń ciała a o czym świadczy treść opinii. Podkreślić należy , że czyniąc ustalenia faktyczne w analizowanym zakresie wywołania zadrapania nosa Sąd oparł się na treści obdukcji lekarskiej z dnia 03.07.2015 r. oraz zeznań przesłuchanych świadków i nie było potrzeby przeprowadzania dodatkowych niecelowych czynności dowodowych w tym zakresie.

Jednocześnie brak podstaw do kwestionowania sporządzonej w sprawie opinii, jednoznacznie wskazuje również na niezasadność podniesionego przez apelującego zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy treści art. 170 § 1 kpk.

Co do kwestii związanych z podnoszonym przez obrońcę oskarżonej błędnym przyjęciem przez Sąd Rejonowy, iż zachowanie oskarżonej spowodowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia, w sytuacji gdy powyższe nie wynika z treści opinii, Sąd Okręgowy wypowiedział się już we wcześniejszej części niniejszej uzasadnienia, zbędnym jest zatem powtórne czynienia tożsamych rozważań.

Przechodząc do kolejnych zarzutów sformułowanych przez obrońcę oskarżonej wskazać należy, iż Sąd Okręgowy nie podziela również stanowiska apelującego w zakresie w jakim kwestionował on okoliczność błędnego uznania przez Sąd Rejonowy jako wiarygodnych zeznań świadka M. K., w sytuacji w której świadek w zeznaniach z dnia 15 marca 2018 r. poddała w wątpliwość prawdomówność oskarżyciela prywatnego, a nadto zeznawała w sposób nieco odmienny niż na wcześniejszym etapie postępowania, wskazując iż pokrzywdzony jest osobą stosującą przemoc. Odrzucając stanowisko wyrażone w analizowanym zakresie przez obrońcę oskarżonej, zwrócić należy uwagę na fakt, iż przedmiotem rozpoznania w niniejsze sprawie, w zakresie czynu który został zarzucony oskarżonej w pkt. 1 prywatnego aktu oskarżenia, była okoliczność spowodowania przez oskarżoną w dniu 01 lipca 2015 r. określonych obrażeń ciała pokrzywdzonego. Zeznania złożone przez świadka co do przedmiotowych okoliczności, czego nie kwestionował również skarżący, niewątpliwie były zaś jasne, jednoznaczne i konsekwentne i słusznie zostały za takowe uznane przez Sąd Rejonowy. Świadek co prawda istotnie w czasie drugiego przesłuchania przedstawiała pokrzywdzonego oraz relację jakie łączyły świadka z pokrzywdzonym w sposób nieco odmienny, jednakże owa odmienność dotyczyła jedynie kwestii pobocznych, które nie mogły wpłynąć na zasadność przypisania oskarżonej wyczerpania znamion art. 157 § 2 kk. Podkreślić wypada w tym zakresie również, iż świadek zeznając na rozprawie w dniu 15 marca 2018 r., mimo ewidentnej zmiany nastawienia wobec pokrzywdzonego oraz pogorszenia wzajemnych relacji jakie panowały między świadkiem a pokrzywdzonym, potwierdziła treść zeznań złożonych w dniu 08 lipca 2016 r., w których dokładnie opisała zdarzenie z dnia 01 lipca 2015 r., potwierdzając wersje wydarzeń zaprezentowaną w toku postępowania przez pokrzywdzonego i wskazując, iż oskarżona istotnie zaatakowała pokrzywdzonego, biła go po twarzy i ugryzła go w lewą rękę. Wobec zaś takiej postawy świadka niewątpliwie nie jest możliwe uznanie aby treść przedmiotowych zeznań mogła zostać uznana za tendencyjną, mającą na celu jedynie potwierdzenie wersji wydarzeń zaprezentowanej w toku postępowania przez pokrzywdzonego. Gdyby bowiem tak było świadek z pewnością odwołałaby przedmiotowe zeznania, to właśnie ich treść była bowiem najistotniejsza z punktu widzenia zasadności postawionego oskarżonej zarzutu.

Przechodząc w dalszej części niniejszego uzasadnienia do analizy zarzutów apelacyjnych sformułowanych w treści apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w żadnym zakresie nie podziela stanowiska apelującego, uznając podniesione zarzuty za całkowicie bezzasadne i w całości podzielając stanowisko zajęte przez Sąd I instancji, w kwestionowanym przez apelującego zakresie.

Skarżący we wniesionej apelacji sformułował wobec wyroku Sądu Rejonowego zarzut poczynienia przez tenże Sąd błędnych ustaleń faktycznych, co jednocześnie skutkowało błędnym przyjęciem, że oskarżona zasługuje na zastosowanie wobec niej instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, w sytuacji w której stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną, a także stopień zawinienia były znaczne, a nadto postawa oskarżonej, która nie przyznała się do popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt. I prywatnego aktu oskarżenia, nie pozwalała na przyjęcie, że mimo warunkowego umorzenia, oskarżona będzie przestrzegać porządku prawnego.

Odnosząc się do przedmiotowej argumentacji apelującego wskazać należy w pierwszej kolejności, iż wbrew stanowisku skarżącego warunkiem zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania nie jest przyznanie się oskarżonego do winy. Wskazać należy, iż jedną z przesłanek warunkowego umorzenia postępowania karnego - zgodnie z art. 66 § 1 k.k. - jest wymóg, aby okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości. Nie może być zatem wątpliwości ani co do tego, że oskarżony wypełnił wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu wymienione w konkretnym przepisie, zawierającym opis danego przestępstwa, jak i, że spełnione zostały warunki odpowiedzialności konieczne do uznania kogoś za sprawcę przestępstwa ujęte w części ogólnej Kodeksu karnego. W realiach konkretnej sprawy, Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy, nie miał wątpliwości, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu z art. 157 § 2 k.k. Jednocześnie Sąd Odwoławczy uznał, że dotychczasowy sposób życia oskarżonej, jej uprzednia niekaralność w czasie popełnionego czynu, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, uzasadnia przypuszczenie, że pomimo nie wymierzenia oskarżonej kary i umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonej, będzie ona przestrzegała porządku prawnego, zaś w szczególności nie dopuści się popełnienia nowego przestępstwa. W ocenie Sądu Okręgowego popełnienie przez oskarżoną zarzucanego jej czynu miało charakter epizodyczny, na co wskazują właściwości i warunki osobiste oskarżonej, jak również jej dotychczasowy sposób życia. Jednocześnie okoliczności popełnionego czynu, takie jak relację łączące strony postępowania, motywacja oskarżonej, towarzyszący jej stres, postawa pokrzywdzonego oraz stosunkowo nieznaczne obrażenia ciała jakich doznał T. K. również musiały mieć wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości podjętego przez oskarżoną zachowania, jak również stopnia jej zawinienia, i doprowadziły do słusznego uznania, iż stopień ten nie był znaczny.

Jednocześnie Sąd Odwoławczy stoi na stanowisku, że w uzasadnionych przypadkach, można osiągnąć cel postępowania karnego i nauczyć sprawcę poszanowania i respektowania ustalonego porządku prawnego pomimo braku ukarania sprawcy zwłaszcza w sytuacjach, gdy już samo postępowanie karne prowadzone w stosunku do sprawcy, mogło być dla niego dostateczną karą. Dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej postawionej w stosunku do oskarżonej, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił okres warunkowego umorzenia na jeden rok próby.

Odnosząc się do drugiego z zarzutów sformułowanego przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, wskazać należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku apelującego, Sąd Rejonowy w sposób dokładny i prawidłowy przeanalizował także wszystkie okoliczności wskazane w art. 115 § 2 k.k. niezbędne dla oceny stopnia społecznej szkodliwości, czego konsekwencją było prawidłowe uznanie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej nie był znaczny. Sąd Okręgowy w całości podziela obszerną i zasadną argumentację przytoczoną w analizowanym zakresie w uzasadnieniu wyroku Sądu I Instancji.

W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z treścią wskazanego powyżej przepisu, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej i grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, przy czym, co nader istotne, na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływają tylko okoliczności wymienione w art. 115 §2 kk, a nie subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy doszedł do słusznego przekonania, iż w ujawnionym stanie faktycznym nie można dokonać oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej w oderwaniu od relacji jakie łączyły oskarżoną z pokrzywdzonym, gdyż stanowiły one kanwę dla zdarzenia jakie było przedmiotem rozpoznania w analizowanym zakresie w niniejszej sprawie. Oczywiście nie budzi wątpliwości, że treści sformułowane przez oskarżoną za pomocą środków masowego komunikowana w dniu 20 lipca 2015 r. miały charakter krzywdzący dla oskarżyciela prywatnego oraz godziły w dobro prawne jakim jest cześć. Jednakże podkreślenia wymaga, co słusznie akcentował również Sad Rejonowy, że zachowanie oskarżonej zostało niejako wywołane przez niewłaściwe zachowanie pokrzywdzonego, strony postępowania pozostają w ożywionym konflikcie, a zamieszczając zniesławiający pokrzywdzonego wpis, oskarżona niewątpliwie działała pod wpływem silnego stresu, dając upust negatywnym emocjom, jakie towarzyszyły jej w chwili czynu, a które wywołane zostały postawą pokrzywdzonego.

Jednocześnie Sąd Odwoławczy za chybioną uznał ocenę dokonaną przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, że czyn oskarżonej cechował znaczny stopień społecznej szkodliwości z uwagi na okoliczność zajmowania przez pokrzywdzonego T. K. stanowiska kierowniczego w międzynarodowej firmie oraz krąg osób, które mogły zapoznać się z treścią wpisu oskarżonej. Argumentacja poczyniona w analizowanym zakresie przez skarżącego wskazuje, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonej czynu, skarżący dostrzegł tylko ujemne jego aspekty, nadając im dodatkowo zbyt duże znaczenie, a nie wziął pod uwagę całokształtu podmiotowych i przedmiotowych okoliczności rozpoznawanego zdarzenia, które wnikliwie i prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy. Podkreślić należy, iż ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk, nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 kk mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2009 r., WA 1/09, OSNwSK 2009 r., poz. 343). Odrzucając stanowisko apelującego w analizowanym zakresie stwierdzić przede wszystkim należy, co również słusznie podkreślał Sąd Rejonowy, że pomówienie którego dopuściła się oskarżona nie dotyczyło sfery działalności biznesowej pokrzywdzonego, a odnosiło się do sfery jego życia prywatnego. Wywołanie jakichkolwiek negatywnych skutków w zakresie sfery zawodowej pokrzywdzonego nie było również celem działania oskarżonej. Jednocześnie w toku postępowania pokrzywdzony nie wykazał aby działalnie oskarżonej faktycznej zaszkodziło interesowi pokrzywdzonego, dyskredytując go jako osobę mogącą sprawować stanowiska kierownicze. Brak jest dowodów, iż pomówienie dokonane przez oskarżoną istotnie znacząco rzutowało na jego wizerunek, a zatem poczynione w analizowanym zakresie zarzuty skarżącego mają charter czysto hipotetyczny i jako takie nie mogą skutkować uznaniem niezasadności rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Zdaniem zatem Sądu Okręgowego, wszystkie okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, ocenione łącznie, doprowadziły Sąd Rejonowy do słusznego przekonania, że stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej nie był znaczny.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał za zasadną zmianę wyroku Sądu I instancji w zakresie omówionym w części wstępnej niniejszego uzasadnienia, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, nie podzielając zarzutów apelacji.

W pkt. III wyroku Sąd Okręgowy, na podstawie § 4 ust 1,3 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. J. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy, mając na uwadze sytuację finansową oskarżonej, zwolnił ją od ponoszenia od kosztów sądowych, a wydatkami, obciążył Skarb Państwa.

Na podstawie art. 636 § 2 i 3 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty i kwotę 258,30 zł tytułem pozostałych częściowych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, które to koszty zostały wygenerowane przez apelującego.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.