Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: sekr. sądowy Robert Wójcik

przy udziale prokuratora Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu dnia 24 stycznia 2019 r. w Warszawie

sprawy J. R. s. B. i F., ur. (...) w Cegielni

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 25 stycznia 2018 r. sygn. akt VIII K 936/16

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk postępowanie karne przeciwko J. R. warunkowo umarza na okres próby
2 (dwóch) lat; na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat; na poczet orzeczonego zakazu na podstawie art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 listopada 2016 r. do dnia 7 listopada 2018 r. uznając ten środek za wykonany w całości; na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk i art. 43a § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 459/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018 roku, sygn. akt VIII K 936/16 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie uznał oskarżonego J. R. za winnego zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k. i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł. każda, orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżony, który zaskarżył orzeczenie w całości. Z treści osobistej apelacji oskarżonego wynika, że kwestionuje on fakt, że w czasie czynu znajdował się w stanie nietrzeźwości (pisze, że 24 godziny przed zdarzeniem nie spożywał alkoholu), które to błędne ustanie wynikać ma z wadliwej oceny dowodów, a zwłaszcza zeznań świadka S. R..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżonego w zakresie w jakim kwestionuje on fakt popełnienia przez siebie czynu zabronionego określonego w art. 178a § 1 k.k. nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego, które można wysnuć z treści wniesionego przez niego środka odwoławczego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, która mieści się w granicach zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. i na podstawie tok ocenionych dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego. Fakt, że oskarżony w czasie kierowania pojazdem w dniu 7 listopada 2016 roku znajdował się w stanie nietrzeźwości jednoznacznie wynika z obiektywnych dowodów w postaci protokołu użycia alkosensora (k.8), sprawozdań z badania krwi oskarżonego (k.36-41) oraz opinii toksykologicznej (k52-56), wobec czego dla ustalenia tej okoliczności znaczenia nie miały zeznania S. R., które kwestionował skarżący. O ile jeszcze można by kwestionować sam dowód z badania alkosensorem, to już badania krwi nie pozostawiają żadnych wątpliwości, co do stanu trzeźwości oskarżonego. Wynika z nich bowiem, że oskarżony jeszcze o godzinie 19.05 (pierwsze pobranie krwi), a więc przeszło dwie godziny po zdarzeniu miał we krwi 0,60 ‰, a przecież jak sam wyjaśniał, po kolizji nie spożywał żadnego alkoholu, a jedynie napój owocowy. Oczywistym więc jest, co potwierdza również opinia biegłego, że w czasie czynu stężenie alkoholu w jego organizmie również przekraczało dopuszczalne przepisami normy, a co więcej było wyższe niż w czasie pierwszego pobrania krwi od oskarżonego. Dlatego też dla poczynienia ustaleń w zakresie stanu trzeźwości oskarżonego nie mają żadnego znaczenia podnoszone przez oskarżonego, nieścisłości w zeznaniach S. R., których zresztą Sąd Okręgowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie dostrzegł. Nie istnieją również żadne wątpliwości, co do stanu psychicznego oskarżonego w chwili czynu. Sąd Rejonowy bowiem powziął w tym zakresie wątpliwość, co skutkowało dopuszczeniem dowodu z opinii sądowo psychiatrycznej, z której to opinii wprost wynika, że chwili czynu oskarżony miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli wydający opinię dysponowali pełną dokumentacją z leczenia oskarżonego i brak jest podstaw do kwestionowania wniosków sporządzonej przez nich opinii.

Reasumując, zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku rozprawy materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, że oskarżony J. R. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k.

Nie mniej jednak, dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że w realiach niniejszej sprawy zachodzą przesłanki do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Oskarżony jest osobą niekaraną za przestępstwa, a jak wynika z informacji z k.244, przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszej sprawy, nie był również karany za wykroczenia drogowe, a stopień jego nietrzeźwości w czasie czynu nie był znaczny. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności te pozwalają na postawienie w stosunku do oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej i stwierdzenie, że pomimo umorzenia postępowania nie wejdzie on ponownie w konflikt z prawe, gdyż zdarzenie niniejsze było wyłącznie incydentem w jego życiu. Umarzając postępowanie warunkowo Sąd, mając na względzie konieczność ugruntowania u oskarżonego prawidłowych postaw społecznych, orzekł wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dwóch lat oraz świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł., a uwzględniając jego sytuację majątkową zwolnił go od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.