Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14.06.2018r

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Janusz Kukla

Protokolant sek. sąd. G. P.

po rozpoznaniu dnia 14.06.2018r sprawy:

R. K.

urodz. (...) w Z.

s. J. i A. z d. G.- B.

oskarżonego o to , że :

w okresie od 11 sierpnia 2016 roku do 10 lutego 2018 roku w Z., rejonu (...), uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki J. K., kwoty po 500 zł miesięcznie, określonego wyrokiem Sądu Okręgowego w N. S. z dnia 04 grudnia 2015 roku sygn. akt IC 869/15, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości wynosi 15. 271,10 zł, co przekracza równowartość, co najmniej 3 świadczeń okresowych, narażając ją tym samym na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych

to jest o czyn z art. 209§1 i 1akk

I.  uznaje oskarżonego R. K. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu stanowiącego występek z art. 209§1 i 1a kk i za to na mocy art. 209§1a kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 627kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych, w tym kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty sądowej.

Sygn. akt II K 160/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 14 czerwca 2018 r.

w zakresie dotyczącej orzeczonej kary

Oceniając całokształt zgromadzonego materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, sąd uznał, że oskarżony R. K. w okresie od 11 sierpnia 2016 roku do 10 lutego 2018 roku w Z., rejonu (...), uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki J. K., kwoty po 500 zł miesięcznie, określonego wyrokiem Sądu Okręgowego w N. S. z dnia 04 grudnia 2015 roku sygn. akt IC 869/15, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości wynosi 15.271,10 zł, co przekracza równowartość, co najmniej 3 świadczeń okresowych, narażając ją tym samym na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż oskarżony swoim zachowaniem wskazanym powyżej zrealizował znamiona występku z art. 209§1 i 1a kk, a jego wina nie budzi wątpliwości.

Co do wymiaru kary:

Za okoliczności obciążające sąd uznał fakt, iż oskarżony uporczywie uchylał się od wykonywania na rzecz córki obowiązku alimentacyjnego, pomimo istnienia obiektywnej możliwości ku temu, narażając J. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo niemożności zaspokojenia jej podstawowych potrzeb. Nie można nie dostrzec, że łożenie na utrzymanie własnych dzieci należy do kategorii obowiązków elementarnych, a nie wyszukanych, a uchylanie się od takich obowiązków powoduje znaczną krzywdę po stronie osób uprawnionych. Ponadto obciążającą była uprzednia karalność oskarżonego. Za okoliczność łagodzącą sąd uznał przyznanie się przez oskarżonego do winy, jednakże okoliczności tej nie sposób przeceniać bowiem wynika ona z całokształtu pozostałego materiału dowodowego.

Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą dojrzałą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że uporczywe uchylanie się od wypełnienia ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego stanowi przestępstwo.

Rozważając kwestię stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, sąd miał na uwadze wskazania ustawodawcy zawarte w przepisie art. 115 § 2 kk.

Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej stanowiącego występek z art. 209 § 1 i 1a kk na podstawie art. 209§1a kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu, wymierzona oskarżonemu kara adekwatna jest do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zgodna z wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk. Wymierzając ją wzięto pod uwagę, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec oskarżonego, oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zatem, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze podniesione powyżej okoliczności obciążające i łagodzące, zwłaszcza w postaci wysokiego stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, ale także przyznania się do winy. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i zgodna wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk.. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara nie przekracza stopnia jego winy i zapobiegnie jego powrotowi do ponownej kolizji z normami prawa oraz spełni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uświadomi konieczność przestrzegania norm prawnych i nieopłacalność ich naruszania. Zdaniem Sądu nie zachodziły w niniejszej sprawie wyjątkowe okoliczności, które mogłyby skutkować zastosowaniem wobec R. K. dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Przeciwko takiemu postąpieniu przemawia postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia. Nie można stracić z pola widzenia, o czym powyżej wspomniano, że oskarżony był już uprzednio kilkakrotnie karany. Powyższe przekonuje, że czyn, którego dopuścił się oskarżony, poddany osądowi w niniejszej sprawie nie był ani incydentalny, ani odosobniony, natomiast sam oskarżony nie wykazuje żadnego poszanowania dla obowiązujących norm prawnych. Jak już wspomniano oskarżony miał świadomość ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, który w sposób nieusprawiedliwiony i bezprawny zlekceważył. W przekonaniu Sądu, przedstawione argumenty nakazywały orzeczenie wobec oskarżonego kary w takim wymiarze. Ponadto zważyć należy, iż aktualnie obowiązująca treść art. 69§1 kk, nie dopuszcza w sytuacji oskarżonego, możliwości skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, z uwagi na karalność oskarżonego w czasie popełnienia czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Natomiast na podstawie art. 627 kpk zasądzono od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 180 złotych tytułem opłaty. Sad uznał, iż nie zachodzą przesłanki mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania o jakich stanowi art. 624§1 kpk.