Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2012r. w Katowicach

sprawy z odwołania W. S. (W. S. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

przy udziale zainteresowanej (...) Sp. z o.o. w D.

o ustalenie

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Częstochowie z dnia 10 lutego 2011r. sygn. akt IV U 921/10

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz zainteresowanej (...) Sp. Z o.o. w D. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

/-/SSA K.Budzianowska /-/SSA M.Woźnowska-Gallos /-/SSA K.Merker

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 740/11

UZASADNIENIE

Decyzja z dnia 15 kwietnia 2010 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w S. stwierdził, że W. S. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy
o pracę u płatnika składek (...) Sp. z o.o. nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej: ubezpieczeniu emerytalnemu, ubezpieczeniom rentowym, ubezpieczeniu chorobowemu, ubezpieczeniu wypadkowemu w okresie od 3 listopada 2008 roku do 4 lipca 2009 roku oraz w okresie od
17 sierpnia 2009 roku do 16 listopada 2009 roku.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ rentowy podniósł, iż wskazana firma nie spełniała warunków pracodawcy delegującego, o którym mowa w Rozporządzeniu 1408/71 z dnia
14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego
w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. Urz. WE L 149
z 5 lipca 1971 roku z późn. zm./ i Decyzji nr 181 Komisji Administracyjnej z dnia 13 grudnia 2000 roku dotyczącej interpretacji rozporządzenia 1408/71. Z ustaleń dokonanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wynikało bowiem, że w okresie od listopada 2009 roku do stycznia 2010 roku obroty Firmy (...) Sp. z o.o. na terenie Polski wynosiły 11,8%, liczba pracowników wykonujących prace w Polsce /oprócz administracji/ 8 pracowników.

Odwołanie od przedstawionej decyzji wniósł ubezpieczony W. S. domagając się jej zmiany oraz argumentując, że nie miał żadnego wpływu na odprowadzanie składek. Chciałby pozostać w Polskim systemie ubezpieczeń społecznych wobec okoliczności, iż jakakolwiek zmiana byłaby dla niego niekorzystna.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Zainteresowana (...) w D. wniosła
o uwzględnienie odwołania ubezpieczonego poprzez przyjęcie, że w spornym okresie od
3 listopada 2008 roku do 4 lipca 2009 roku i od 17 sierpnia 2009 roku do 16 listopada 2009 roku odwołujący podlegał obowiązkowi ubezpieczenia społecznego na obszarze Rzeczpospolitej.

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2011 roku sygn. akt IVU 921/10 Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie Wydział IV zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, iż uznał, że odwołujący W. S. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej a to ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia 3 listopada 2008 roku do dnia 4 lipca 2009 roku oraz od dnia 17 sierpnia 2009 roku do dnia 16 listopada 2009 roku.

Na podstawie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego Sąd
I instancji ustalił, iż ubezpieczony W. S. jest obywatelem polskim a w dniu
28 października 2008 roku zawarł ze spółką (...) umowę o pracę na okres od dnia
3 listopada 2008 roku do dnia zakończenia kontraktu łączącego pracodawcę z kontrahentem. Z dokonanych ustaleń Sądu Okręgowego wynika i ta okoliczność, iż praca miała być wykonywana na terytorium Francji w miejscu wskazanym przez pracodawcę. Kontrakt zawarty przez spółkę (...) z francuskim kontrahentem obejmował okres od 1 listopada 2008 roku do 31 lipca 2009 roku. W dniu 17 kwietnia 2009 roku ubezpieczony zawarł
ze spółką (...) kolejną umowę o pracę na okres od dnia 20 kwietnia 2009 roku do dnia wykonania kontraktu. Praca miała być wykonywana na terytorium Holandii w miejscu wskazanym przez pracodawcę. Kontrakt zawarty przez spółkę (...) z holenderskim kontrahentem obejmował okres od 20 kwietnia 2009 roku do dnia 8 maja 2009 roku.
Z dokonanych ustaleń Sądu wynika również, iż w dniu 31 lipca 2009 roku ubezpieczony zawarł z wymienioną firmą kolejną umowę o pracę na okres od dnia 17 sierpnia 2009 roku do dnia wykonywania kontraktu. Praca miała być wykonywana na terytorium Francji w miejscu wskazanym przez pracodawcę. Kontrakt zawarty przez spółkę (...) z francuskim kontrahentem obejmował okres od 17 sierpnia 2009 roku do 21 grudnia 2009 roku. W okresie od 1 do 16 listopada 2009 roku ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego a natomiast
w okresie od 25 września do 31 października 2009 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika przy tym, iż siedziba spółki (...) znajduje się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i tu mieści się jej zarząd. Spółka nie posiada żadnych oddziałów lub filii poza granicami kraju. W przypadku zawierania kontraktów z kontrahentami zagranicznymi umowy były negocjowane i zawierane zarówno na terenie kraju jak i poza jego granicami natomiast w przypadku kontrahentów krajowych umowy zawierano w Polsce. Sąd Okręgowy ustalił również, iż cała procedura rekrutacyjna
i inne czynności związane z zatrudnianiem i wyposażeniem pracowników miały miejsce na terenie Polski. Pracownicy wykonujący pracę poza granicami kraju byli zakwaterowani
w wieloosobowych pomieszczeniach wynajmowanych przez spółkę w kraju w którym były prowadzone prace, jednakże w przypadku kontraktów wykonywanych na terenie Niemiec
w strefie przygranicznej pracownicy byli zakwaterowani w kraju.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, iż odwołanie ubezpieczonego W. S. zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy stwierdził bowiem, iż pracodawca ubezpieczonego zwykle i w głównej mierze prowadzi działalność gospodarczą na terenie Rzeczpospolitej Polskiej,
a przewidywany i faktyczny okres zatrudnienia odwołującego poza granicami kraju nie przekroczył 12 miesięcy, stąd też w spornych okresach podlegał on ustawodawstwu polskiemu.

Według Sądu pierwszej instancji pojęcia zwykle i w głównej mierze prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać wyłącznie z wysokością obrotu uzyskiwanego w poszczególnych państwach członkowskich. Sąd argumentował,
iż prowadzenie działalności gospodarczej nie polega bowiem wyłącznie na uzyskiwaniu obrotu ale również na wykonywaniu szeregu innych czynności, które w ogóle umożliwiają istnienie i prawidłowe funkcjonowanie przedsiębiorstwa w obrocie gospodarczym. Według Sądu I instancji zainteresowana (...) Sp. z o.o. w D. w tym rozumieniu zwykle i w głównej mierze prowadzi działalność gospodarczą na terenie Rzeczpospolitej. Sąd Okręgowy podnosił, iż tu mieści się siedziba spółki, siedziba jej zarządu, tu mieszczą się biura administracji i pracują wszyscy zatrudniani pracownicy administracyjni, na terenie Polski prowadzona jest rekrutacja pracowników, tu kierowani są oni na badania okresowe, tutaj podpisywane są z nimi umowy o pracę, w Polsce spółka dokonuje zakupu materiałów i narzędzi niezbędnych do jej funkcjonowania, część kontraktów jest wykonywana przez spółkę w kraju.

Uzasadniając zajęte stanowisko z punktu widzenia przepisów prawa Sąd Okręgowy powołał się na ograniczenie wynikające z art. 14 ust. 1a Rozporządzenia, zgodnie z którym pracownik najemny zatrudniony na terytorium Państwa Członkowskiego przez przedsiębiorstwo,
w którym jest zwykle zatrudniony i przez które został skierowany do wykonywania pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego podlega nadal ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego pod warunkiem, że przewidywany okres wykonywania tej pracy nie przekracza dwunastu miesięcy, i że nie został on skierowany w miejsce innej osoby, której okres skierowania upłynął. Następnie Sąd pierwszej instancji podniósł, iż zgodnie
z wytycznymi odnośnie stosowania Rozporządzenia nr 1408/72 zawartymi w Rozporządzeniu Rady /EWG/ nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 roku w sprawie wykonywania rozporządzenia /WG./ Nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. U. UE.L.72.74.1./ oraz w Decyzji 181 Komisji Administracyjnej Wspólnot Europejskich ds. Zabezpieczenia Społecznego Pracowników-Migrantów nr 181 z dnia 13 grudnia 2000 roku decydującym warunkiem zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 14 jest fakt, że przedsiębiorstwo zatrudniające pracownika ma zwykle i w głównej mierze prowadzoną działalność na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę.

Mając na uwadze przedstawione argumenty Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Apelację od wskazanego wyroku wniósł organ rentowy.

Wnoszący środek odwoławczy zaskarżył opisany wyrok w całości zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa materialnego a to art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych /tekst jednolity Dz. U. z 2009 roku Nr 205 poz. 1585 ze zm./ w związku z przepisami art. 13(9) ust. 2a) i art. 14 ust 1a) Rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 /Dz. U. UE.L.71.149.2, DZ.U.UE-sp.05-1-35
ze zm./ przy uwzględnieniu Rozporządzenia Rady /EWG/ nr 574.72 z dnia 21 marca 1972 roku w sprawie wykonywania rozporządzenia /EWG/ nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. U. UE.L.72.74.1/ oraz Decyzji 181 Komisji Administracyjnej Wspólnot Europejskich ds. Zabezpieczenia Społecznego Pracowników-Migrantów nr 181 z dnia
13 grudnia 2000 roku albowiem (...) Sp. z o.o. w D. zwykle
|i w głównej mierze nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie państwa Polskiego
a w krajach Członkowskich Unii Europejskiej. Apelujący zarzucił również:

- błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez bezpodstawne utożsamienie obowiązków płatnika wynikających z faktu posiadania siedziby w Polsce
z miejscem rzeczywiście prowadzonej działalności gospodarczej wypracowującej przychód,
a to działalności w krajach Członkowskich Unii Europejskiej przez co bezpodstawne przyjęcie, że odwołujący podlega ustawodawstwu państwa Polskiego w związku
ze spełnieniem przesłanek zastosowania wyjątku od ustalonych zasad dotyczących obowiązkowego ubezpieczenia społecznego.

W oparciu o przedstawione zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez jego uchylenie w całości i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W ocenie apelującego wyrok Sądu pierwszej instancji jest sprzeczny z treścią obowiązującego prawa i jego wykładnią a także sprzeczny zgromadzonym materiałem dowodowym oraz
z doświadczeniem życiowym.

Również zdaniem skarżącego decydującym warunkiem zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 14 Rozporządzenia Rady EWG nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. U. EU.L. 71.149.2/ jest fakt, że przedsiębiorstwo zatrudniające ma zwykle i w głównej mierze prowadzoną działalność na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę. Według wnoszącego apelację nie ma bowiem żadnych podstaw ku temu aby zastosować przewidziany art. 14 Rozporządzenia EWG wyjątek. Skarżący argumentował, iż w jego opinii przepis ten może mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacjach gdy pracownik podlegający ustawodawstwu Państwa Członkowskiego wysyłającego w związku z zatrudnieniem w danym przedsiębiorstwie, zostaje wysłany przez to przedsiębiorstwo do innego Państwa Członkowskiego w celu wykonywania tam pracy na rzecz tego przedsiębiorstwa pod warunkiem gdy przez cały okres delegowania utrzymany zostaje bezpośredni związek między pracownikiem a wysyłającym go przedsiębiorstwem. Następnie argumentowano, iż utrzymanie tego związku wymaga przeanalizowania wielu czynników. Ponadto przedsiębiorstwo wysyłające musi prowadzić normalnie działalność na terenie państwa wysyłającego w części przeważającej, co z kolei wymaga ustalenia miejsca gdzie ma swoją siedzibę, gdzie jest zarządzane, liczby pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwie, miejsca gdzie wysłani pracownicy są rekrutowani, miejsca gdzie zawierana jest większość umów z klientami oraz wielkości obrotów osiąganych w państwie wysyłającym.

Organ rentowy wskazał przy tym na okoliczność, iż wprawdzie powszechnie obowiązujące przepisy prawa nie zawierają definicji miejsca prowadzenia działalności, odnosząc się jednak do zwyczajowego i słownikowego jej rozumienia, to należy przyjąć,
iż jest miejsce w rozumieniu części przestrzeni gdzie podmiot świadczy usługi, organizuje miejsca pracy, także wyznacza zadania i kieruje pracą zleceniobiorców, które to czynności wykonują obrót. Na końcu wniesionego środka odwoławczego podano kryteria, którymi posłużył się Sąd Okręgowy i wskazano, że w kontekście tak przyjętego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej kryteria przyjęte przez Sąd I instancji są całkowicie sprzeczne
z treścią obowiązującego prawa i jego wykładnią a także ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz doświadczeniem życiowym.

W odpowiedzi na apelację wniesiono o jej oddalenie.

Podniesiono, iż wykładnią determinującą sposób interpretacji Rozporządzenia 1408/71
o ubezpieczeniu społecznym oddelegowanych pracowników powinien być powołany w piśmie procesowym zainteresowanego z dnia 14 sierpnia 2010 roku wniesionym przed Sądem I instancji wyrok w sprawie F. z dnia 10 lutego 2000 roku. W uzasadnieniu tegoż wyroku określono, iż prowadzenie działalności gospodarczej nie musi mieć charakteru przeważającego lecz musi mieć zwykły charakter. Ogół dowodów przeprowadzonych
w trakcie postępowania przed Sądem Okręgowym jednoznacznie zaś wskazuje, że taki charakter działalność zainteresowanej spółki posiada. W ocenie wnoszącego odpowiedź na apelację akcentowanie przez organ rentowy jednego kryterium „obrotu” w sytuacji gdzie ponad wszelką wątpliwość ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika,
że spółka (...) prowadziła działalność gospodarczą na terenie Rzeczpospolitej Polskiej ma charakter polemiczny i mało miarodajny.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie a co za tym idzie podlega oddaleniu.

Podejmując rozważania prawne w niniejszej sprawie wypada zdaniem Sądu Apelacyjnego
w Katowicach przypomnieć, iż znajdują tutaj zastosowanie przepisy Rozporządzenia Rady /EWG/ Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. U. E.L. 71.149.2./. Analiza przewidzianych rozwiązań prawnych pozwala zaś na jednoznaczne stwierdzenie, że w przypadku pracowników najemnych generalną regułą jest podleganie systemowi zabezpieczenia społecznego w kraju, w którym świadczona jest praca.

W rozporządzeniu przewidziano jednak wyjątki od powyższej zasady terytorialności. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1a Rozporządzenia pracownik najemny zatrudniony na terytorium Państwa Członkowskiego przez przedsiębiorstwo, w którym jest zwykle zatrudniony i przez które został skierowany do wykonywania pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego podlega nadal ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego pod warunkiem, że przewidywany okres wykonywania tej pracy nie przekracza dwunastu miesięcy i że nie został on skierowany w miejsce innej osoby, której okres skierowania upłynął. Zgodnie z wytycznymi odnośnie stosowania Rozporządzenia nr 1408/72 zawartymi w Rozporządzeniu Rady /EWG/ nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 roku w sprawie wykonywania rozporządzenia /WG./ Nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. U. UE.L.72.74.1./ oraz w Decyzji 181 Komisji Administracyjnej Wspólnot Europejskich ds. Zabezpieczenia Społecznego Pracowników-Migrantów nr 181 z dnia 13 grudnia 2000 roku decydującym warunkiem zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 14 jest fakt,
że przedsiębiorstwo zatrudniające pracownika ma zwykle i w głównej mierze prowadzoną działalność na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę.

W wyroku z dnia 10 lutego 2000 roku w sprawie F. /C-202/97, ECR 2000/2/1-00883, LEX nr 82707/ Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że art. 14 rozporządzenia 1408/71 w wersji skodyfikowanej rozporządzeniem nr 2001/83 powinien być interpretowany w ten sposób, że w celu skorzystania z przywileju przyznanego przez omawiany przepis, przedsiębiorstwo pracy tymczasowej, które przekazuje czasowo pracowników z jednego Państwa Członkowskiego do dyspozycji przedsiębiorstwom mającym siedzibę w innym Państwie Członkowskim musi zwykle wykonywać swą działalność w tym pierwszym państwie. Warunek ten jest spełniony jeżeli przedsiębiorstwo stale wykonuje znaczącą działalność w Państwie, w którym ma siedzibę. Dokonując analizy norm prawnych dotyczących niniejszej sprawy warto również zwrócić uwagę na „Praktyczny Przewodnik Dotyczący Oddelegowania Pracowników w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii”. Doprecyzuje on co prawda niektóre kryteria np. wielkość obrotów. Wynikać ma z niego wskaźnik 25% kryteriów obrotów. Nie należy jednak, zapominać o tej okoliczności, iż powyższy poradnik nie ma charakteru normatywnego.

Na podstawie przedstawionych wyżej poglądów stwierdzić można, że zainteresowana (...) Sp. z o.o. spełnia warunek polegający na tym, iż „zwykle” prowadzi swoją „znaczną” działalność na terytorium Polski.

Wbrew twierdzeniom apelującego należy tutaj opowiedzieć się za przyjętym przez Sąd pierwszej instancji rozumieniem pojęcia prowadzenia działalności gospodarczej. Jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji kryterium obrotu nie może mieć tutaj decydującego znaczenia, nie można nawet przyrównywać wskazywanego przez organ rentowy wyliczenia 11,8% obrotu do wyznaczonego przez poradnik Praktyczny Przewodnik Dotyczący Oddelegowania Pracowników w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii kryterium 25%, bowiem jak wskazano nie jest to akt normatywny.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego należy tutaj analizować konkretne indywidualne okoliczności, mamy bowiem do czynienia z wyjątkiem od zasady określonym w art. 14
ust. 1a Rozporządzenia Rady /EWG/ Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie /Dz. U. E.L. 71.149.2./, który siłą rzeczy wyklucza możliwość przyjęcia ogólnych standardów.

Skoro zaś dokonana przez Sąd Okręgowy ocena czy miało miejsce zwykłe, znaczące prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski została wyznaczona przez takie kryteria jak: określenie gdzie mieści się siedziba spółki, siedziba jej zarządu, gdzie mieszczą się biura administracji i zatrudniani są pracownicy administracyjni, gdzie prowadzona jest rekrutacja pracowników, gdzie podpisywane są z nimi umowy, gdzie kierowani są na badania okresowe, gdzie dokonuje się zakupu sprzętu i materiałów niezbędnych do funkcjonowania spółki, gdzie jest wykonywana część kontraktów, to należy przyjąć, iż wbrew stanowisku organu rentowego dokonano tej oceny w sposób logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego.

Nie został bowiem przyjęty przez Sąd pierwszej instancji sposób rozumienia miejsca prowadzenia działalności gospodarczej proponowany przez organ rentowy, lecz zgodny
z zasadami właśnie logiki i doświadczenia życiowego sposób rozumienia tego pojęcia zasadzający się na założeniu, że prowadzenie działalności gospodarczej nie polega wyłącznie na uzyskiwaniu obrotu, lecz również na wykonywaniu szeregu innych czynności, które
w ogóle umożliwiają przedsiębiorstwu istnienie i prawidłowe funkcjonowanie w obrocie gospodarczym. Nie mówimy tutaj przy tym o zarządzeniu czysto wewnętrznym, czyli takim, które sprowadza się do wewnętrznego funkcjonowania spółki, ale o takiej działalności która wychodzi na „zewnątrz” czyli o zatrudnianiu pracowników również poza administracją, kierowaniu pracowników na badania okresowe, zakupie materiałów czy też narzędzi, wreszcie wykonywaniu niektórych kontraktów na terenie kraju. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie należy bowiem tracić z pola widzenia specyfiki firmy zainteresowanej (...) Sp. z o.o.

W tym ujęciu niewątpliwie zaś zainteresowana spółka prowadziła zwykle znaczącą działalność właśnie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Mając powyższe na uwadze wszelkie pozostałe podniesione przez skarżącego argumenty należy uznać li tylko za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za swoje, oraz z dokonaną prawidłową wykładnią obowiązujących przepisów prawa i ich prawidłowym zastosowaniem.

Nie należy bowiem zapominać o tej okoliczności, iż zajmujemy się skarżoną decyzją z dnia 15 kwietnia 2010 roku, zaś znaczące zmiany w ustawodawstwie unijnym weszły w życie dopiero dnia 1 maja 2010 roku.

Należy dodać nadto, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, nie naruszył przepisów prawa ani postępowania, w tym art. 233
§ 1 k.p.c., to apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak
w sentencji.

/-/SSA K.Budzianowska /-/SSA M.Woźnowska-Gallos /-/SSA K.Merker

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JM