Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w Wydziale XVIII Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Piotr Wewióra

protokolant: Michał Frajtak

rozpoznawszy w dniu: 17 maja 2017 roku

w Ł. na rozprawie

sprawę z powództwa: Miasta Ł.

przeciwko: T. F., D. F.

o: zapłatę

(1)  zasądza od pozwanej T. F. na rzecz powoda Miasta Ł. 41.719,65 zł (czterdzieści jeden tysięcy siedemset dziewiętnaście złotych sześćdziesiąt pięć groszy), z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 października 2016 roku do dnia zapłaty;

(2)  zasądza od pozwanego D. F. na rzecz powoda Miasta Ł. 39.886,22 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt sześć złotych dwadzieścia dwa grosze), z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 października 2016 roku do dnia zapłaty;

(3)  zastrzega, że pozwani odpowiadają jako dłużnicy solidarni;

(4)  oddala powództwo w pozostałej części;

(5)  wyrokowi w zakresie punktów 1 i 2 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do 34.177,19 zł (trzydziestu czterech tysięcy stu siedemdziesięciu siedmiu złotych dziewiętnastu groszy);

(6)  zasądza solidarnie od pozwanych T. F. i D. F. na rzecz powoda Miasta Ł. 5.100 zł (pięć tysięcy sto złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XVIII C 220/17

UZASADNIENIE

I.  Stanowiska stron.

Miasto Ł., reprezentowane przez radcę prawnego, domagało się od pozwanych T. F. i D. F. 41.719,65 zł tytułem zaległego czynszu i opłat niezależnych od wynajmującego, wynikających z najmu mieszkania numer 8a, znajdującego się w budynku położonym w Ł. przy ulicy (...).

Pozwani początkowo wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Ostatecznie nie kwestionowali sumy 34.177,19 zł jako wysokości należności głównej i uznali w tym zakresie roszczenie powoda, podnosząc jedynie zarzut przedawnienia w zakresie roszczenia odsetkowego.

II.  Ustalenia faktyczne i ocena dowodów.

T. F. jako najemca i Miasto Ł. jako najemca, zawarli 31 sierpnia 1998 roku umowę najmu mieszkania numer 8a, znajdującego się w budynku położonym w Ł. przy ulicy (...). W lokalu zamieszkuje również D. F.. Wysokość zaległości głównej to 34.177,19 zł.

(bezsporne)

Dwudziestego stycznia 2012 roku T. F., w odpowiedzi na wezwanie zapłaty, złożyła pismo z prośbą o odroczenie terminu płatności zaległości na okres trzech miesięcy i niepodejmowanie w tym okresie czynności egzekucyjnych.

(oświadczenie, k. 45)

T. F. uznała swój dług w zakresie wynoszącym na 30 czerwca 2016 roku 41.938,80 zł.

(oświadczenie, k. 20)

Przy uwzględnieniu trzyletniego przedawnienia roszczenia odsetkowego oraz pominięciu oświadczeń z 2012 i 2016 roku, wysokość należnych odsetek wynosi 5.709,03 zł.

(bezsporne)

Wszystkie przeprowadzone dowody uznano za wiarygodne.

III.  Ocena roszczenia.

(A)  Zasada odpowiedzialności.

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (659 § 1 k.c.), co stosuje się odpowiednio do najmu lokali (art. 680 k.c.).

W stosunkach najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela (art. 9 ust. 5 u.o.l.1), przez co rozumieć należy opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (art. 2 ust. 1 pkt 8 u.o.l.).

Za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie (art. 688 ¹ § 1 k.c.).

(B)  Przedawnienie odsetek.

Roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się z upływem trzech lat, jako świadczenie okresowe (art. 118 k.c.), jednak nie później niż świadczenie główne2.

Prawdą jest, że pozwana uznała roszczenie zarówno w 2012 roku, jak i w 2016 roku. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w zakresie przedawnienia w stosunku do pozwanej ma przy tym znaczenie jej oświadczenie co do uznania zadłużenia według stanu na 30 czerwca 2016 roku. Uznano iż nie tylko przerywa ono bieg terminu przedawnienia, ale stanowi również potwierdzenie wierzytelności powoda, zatem w zakresie ewentualnie przedawnionym – zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie budzi wątpliwości, że pozwana wyrażała oświadczeniem o uznaniu roszczeń według stanu na 30 czerwca 2016 roku potwierdzenie, że uznawane przez nią zaległości są wymagalne, zapewniając o chęci ich spłaty. Owa chęć oznacza iż zrzeka się zarzutu przedawnienia co do należności przedawnionych, a objętych oświadczeniem z 2016 roku. Nawet zakładając, że w takiej sytuacji dochodzi do rozpoczęcia na nowo biegu terminu przedawnienia – co bynajmniej oczywiste nie jest – to wniesienie pozwu 14 października 2016 roku skutecznie ów bieg terminu przedawnienia przerwało.

Odmiennie kształtuje się natomiast sytuacja pozwanego. Powód nie dostrzega w swojej argumentacji, że pozwany oświadczenia ani z 2012 roku, ani z 2016 roku nie składał. Jakkolwiek nieświadomość zadłużenia nie ma wpływu na konieczność poniesienia kosztów czynszu i opłat niezależnych od wynajmującego na zasadzie przywołanego wyżej art. 688 ¹ § 1 k.c., to trzeba dostrzec, że przerwanie biegu terminu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku wobec pozostałych (art. 372 k.c.). Powód nie wyjaśnił w żaden przekonujący sposób, dlaczego w odniesieniu do pozwanego skutek przerwania biegu przedawnienia miałby również nastąpić. Nie dają po temu żadnej podstawy w każdym razie treści oświadczeń z lat 2012 i 2016.

(C)  Rozstrzygnięcie.

W stosunku do pozwanej, powód wykazał zasadność całego dochodzonego roszczenia.

W stosunku do pozwanego należało uwzględnić zarzut przedawnienia i – zgodnie z uznanymi przez pozwanego wyliczeniami powoda – przyjąć iż łącznie zadłużenie pozwanego względem powoda wynosi 34.177,19 zł uznanej należności głównej oraz 5.709,03 zł odsetek za opóźnienie.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie uznanej przez pozwanych należności do 34.177,19 zł wyrokowi należało nadać rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Okoliczność iż pozwani odpowiadają co do różnych kwot, nie stanowi przeszkody dla solidarnego charakteru ich odpowiedzialności (art. 368 k.c.).

Powód może żądać odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek ustawowych także po 1 stycznia 2016 roku, gdyż odsetki te, z racji ich ustawowej konstrukcji, będą zawsze niższe aniżeli odsetki maksymalne za opóźnienie (art. 359 § 2 i art. 481 § 2 – 2 ² k.c.).

Od wniesienia pozwu, powód może dochodzić także odsetek od odsetek (art. 482 § 1 k.c.).

IV.  Koszty.

Pozwana przegrała sprawę w całości.

Pozwany przegrał sprawę w części, co w zasadzie skutkuje koniecznością stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 zd. I k.p.c.). Jednakże powód w relacji z pozwanym uległ co do nieznacznej części swojego żądania – 4,39 % – co uzasadnia przyjęcie dla potrzeb rozstrzygnięcia o kosztach procesu, że przegrał sprawę w całości (art. 100 zd. II k.p.c.).

Na koszty procesu powoda złożyło się: 300 zł opłaty od pozwu, 4.800 zł wynagrodzenia pełnomocnika według stawek minimalnych (art. 98 § 3 w związku z art. 99 k.p.c.).

Pozwani obowiązani są zwrócić powodowi całość poniesionych kosztów procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Solidarność odpowiedzialności w zakresie kosztów procesu jest pochodną solidarności w zakresie zasądzonego świadczenia głównego (art. 105 § 2 k.p.c.).

1 Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. – Dz.U. z 2016 r., poz. 1610).

2 Uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04, OSNC z 2005 r., nr 9, poz. 149.