Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko M. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 14 września 2017 r., sygn. akt I C 78/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO del. Leszek Jantowski SSA Teresa Karczyńska – Szumilas SSA Anna Daniszewska

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 144/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanego M. S. (1) kwoty 100.305 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 14 września 2017 r. Sąd Okręgowy w B.:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanego 7.217,-zł tytułem kosztów procesu;

3.  nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w B. kwotę 420,-zł tytułem kosztów sądowych.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach i rozważaniach:

S. P. jest wspólnikiem powodowej spółki (...) Sp. z o.o., posiada (...) udziałów o łącznej wysokości 4.500 zł. Prezesem zarządu spółki jest R. P. - żona S. P.. Siedzibą powodowej spółki jest miejscowość K., zaś adres to (...), (...)

Wnioskiem z dnia 4 marca 2013 r. pozwany wierzyciel w związku z prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w B. z dnia 12 października 2009 r.(...)wniósł do komornika o wszczęcie egzekucji z rachunków bankowych, innych wierzytelności i praw majątkowych oraz ruchomości w miejscu zamieszkania dłużnika S. P. oraz w innych ustalonych miejscach, a nadto pieniędzy w gotówce. Wnioskiem z dnia 4 marca 2013 r. pozwany wierzyciel w związku z prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w B. z dnia 8 października 2009 r. (...) wniósł do komornika o wszczęcie egzekucji z rachunków bankowych, innych wierzytelności i praw majątkowych oraz ruchomości w miejscu zamieszkania dłużnika S. P. oraz w innych ustalonych miejscach, a nadto pieniędzy w gotówce.

Wnioskiem z dnia 5 marca 2013 r. w sprawie pod (...) pozwany wierzyciel wniósł do komornika o wprowadzenie go w posiadanie ruchomości dłużnika niesprzedanych w drodze licytacji publicznej w związku z postanowieniami z dnia 13 lipca 2012 r. oraz z dnia 4 marca 2013 r. przyznającymi je wierzycielowi na własność. Postanowieniem z dnia 6 października 2015 r. komornik stwierdził, iż postępowanie egzekucyjne pod (...) umorzyło się z mocy prawa, ponieważ wierzyciel w ciągu roku nie dokonał czynności potrzebnych do dalszego prowadzenia postępowania po jego zawieszeniu na wniosek wierzyciela, tym samym nie doszło do zaspokojenia pozwanego M. S. (1).

Wnioskiem z dnia 17 września 2013 r. pozwany wierzyciel w związku z prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w B. z dnia 19 marca 2010 r. (...) wniósł do komornika o wszczęcie egzekucji z rachunków bankowych, innych wierzytelności i praw majątkowych oraz ruchomości w miejscu zamieszkania dłużnika S. P. oraz w innych ustalonych miejscach, a nadto pieniędzy w gotówce.

Dalej Sąd Okręgowy ustalił, że samochód (...) został wystawiony na sprzedaż w drodze aukcji internetowej za cenę 68.000 zł. Lokalizacja odbioru pojazdu została oznaczona na miejscowość Ś.. Sprzedającym w/w pojazd był użytkownik o nazwie (...). Posiadaczem dowodu rejestracyjnego oraz właścicielem samochodu A. (...) o nr rej. (...) jest powodowa spółka (...) Sp. z o.o.

W dniu 15 grudnia 2011 r. samochód osobowy A. (...) o nr rej. (...) został nabyty przez powodową spółkę od firmy (...)za kwotę 100.000 zł. Stosowne zmiany dotyczące zmiany właściciela zostały poczynione w karcie pojazdu A. (...) o nr rej. (...). Decyzją z dnia 16 stycznia 2012 r. Starosta (...) po rozpatrzeniu wniosku powodowej spółki zarejestrował przedmiotowy pojazd wydając dowód rejestracyjny oraz tablice rejestracyjne.

W dniu 15 listopada 2013 r. R. P. jako Prezes Zarządu powodowej spółki, uprawniona do jej samodzielnej reprezentacji, udzieliła swojemu mężowi S. P., zamieszkałemu w miejscowości (...), pełnomocnictwa do zbywania w jej imieniu na dowolnej podstawie prawnej między innymi ruchomości. W dniu 14 kwietnia 2014 r. Komornik przy Sądzie Rejonowym w B. M. P. (1) dokonał zajęcia ruchomości w postaci samochodu A. (...) o nr rej. (...), określając jego szacunkową wartość na kwotę 68.000 zł. Zgodnie z protokołem, zajęcia dokonano na ruchomościach będących w posiadaniu dłużnika S. P. w miejscowości (...), (...)-(...) Ś. na zaspokojenie wierzyciela M. S. (1), dłużnik zaś odmówił wydania dowodu rejestracyjnego pojazdu. S. P. podał jako właściciela pojazdu powodową spółkę, a zajęte ruchomości oddano pod dozór Z. S..

Pismem z dnia 15 kwietnia 2014 r. skierowanym do M. S. (1) powódka wezwała pozwanego do dobrowolnego zwolnienia spod egzekucji samochodu osobowego A. (...) o nr rej. (...) z uwagi na przysługujące jej prawo własności do w/w pojazdu.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w (...) (...) z dnia 24 czerwca 2014 r. zabezpieczono powództwo (...) Sp. z o.o. przeciwko M. S. (1) o zwolnienie spod egzekucji poprzez zawieszenie postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko S. P. w części dotyczącej samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...). Oddalono natomiast wniosek o zabezpieczenie powództwa w zakresie ustanowienia powodowej spółki dozorcą przedmiotowej ruchomości.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 17 grudnia 2014 r. (...) zwolniono spod egzekucji prowadzonych przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w B. M. P. (1) ruchomość w postaci samochodu marki A. o nr rej. (...). Wyrok ten został utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy w (...), który wyrokiem z dnia 2 października 2015 r. (...) oddalił apelację pozwanego.

Pismem z dnia 6 października 2015 r. powódka wezwała pozwanego do wydania samochodu zwolnionego przez sąd spod egzekucji oraz do zapłaty zasądzonych kosztów sądowych. Pismem z dnia 19 listopada 2015 r. komornik przy Sądzie Rejonowym w B. M. P. (1) wezwał wierzyciela M. S. (1) do wskazania adresu dla doręczeń dozorcy Z. S. w celu wezwania go przez komornika do realizacji wyroku Sądu Rejonowego w (...) z dnia 17 grudnia 2014 r. oraz do wskazania miejsca przechowywania pojazdu A. (...) nr rej. (...). Pismem z dnia 18 listopada 2015 r. skierowanym do powodowej spółki (...), który został zwolniony z funkcji dozorcy, poinformował, iż właściciel pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) może się zgłosić po jego odbiór w wybranym siebie terminie. Zgodnie z protokołem zdawczo-odbiorczym R. P. odebrała przedmiotowy samochód od dozorcy w dniu 30 listopada 2015 r. Odebrany pojazd nie miał widocznych uszkodzeń wewnętrznych ani zewnętrznych, stwierdzono rozładowanie akumulatora.

Faktura z dnia 30 listopada 2015 r. wystawiona na (...) Sp. z o.o. przez serwisanta (...) opiewa na kwotę 399 zł za usługę poszukiwania usterek w samochodzie (...). Faktura z dnia 28 stycznia 2016 r. wystawiona na (...) Sp. z o.o. przez firmę (...) K. S. (1) opiewa na kwotę 108.124,38 zł za wynajem samochodu marki J. (...) za okres od dnia 15 kwietnia 2014 r. do dnia 15 stycznia 2016 r. Zgodnie z umową najmu pojazdu zastępczego, zawartą w dniu 15 kwietnia 2014 r. między K. S. (1) a powodową spółką, została ona podpisana na okres do wydania najemcy zajętego przez komornika pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), czynsz najmu określono na kwotę 4.186 zł netto, zaś najemca miał uiścić czynsz najmu zsumowany za wszystkie miesiące trwania umowy w terminie 60 dni od wystawienia i doręczenia faktury. Potwierdzenie transakcji z dnia 8 lutego 2016 r. wskazuje, iż z konta powodowej spółki dokonano przelewu kwoty 108.124,38 zł na konto firmy (...) K. S. (1).

Pismem Straży Miejskiej z dnia 21 sierpnia 2015 r. firma (...) K. S. (1) została wezwana do wskazania komu powierzyła kierowanie lub używanie pojazdu marki J. (...), wynajętego powodowej spółce. W oświadczeniu o osobie podejrzanej o popełnienie wykroczenia w dniu 20 lipca 2015 r. w miejscowości R. wskazano M. B. – wspólnika powódki.

Pismem z dnia 2 grudnia 2015 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 237.916 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego na czas bezprawnego przetrzymywania pojazdu, tytułem amortyzacji i zmniejszenia wartości pojazdu, tytułem zwrotu kosztów sądowych, tytułem kosztów sprawdzenia stanu pojazdu oraz tytułem kosztów odbioru pojazdu.

Wobec pozwanego M. S. (1) oraz Z. S. orzeczono zakaz wykonywania zawodu oraz prowadzenia działalności gospodarczej związanej z windykacją wierzytelności na okres 3 lat.

Sąd Okręgowy ustalił również, że pracownik przedsiębiorstwa (...),(...) M. P. (2) wystawił ogłoszenie o sprzedaży samochodu A. (...) na portalu internetowym (...) na prośbę S. P.. Czynność ta nie była związana z działalnością firmy (...). Firma (...) zajmuje się sprzedażą (...). M. P. (2) nie widział pojazdu A. (...), dostał jego zdjęcia i opis od S. P.. Numer kontaktowy z ogłoszenia był podany do S. P.. M. P. (2) otrzymał później informację, że ma wycofać aukcję, bo jedzie klient. S. P. jest zatrudniony w firmie (...). S. P. jeździł często firmowym busem O.. (...) C. jest używany przez K. S. (1), często nim jeździ, ale przez kilka miesięcy była przerwa w jego użytkowaniu przez niego. W obu firmach (...) jest około 10 samochodów służbowych i pracuje w nich po 30-40 pracowników. Gdy nie było pojazdu (...) C., K. S. (1) jeździł busem.

Sąd I instancji ustalił także, że R. P. zwróciła się do K. S. (2) o długoterminowy wynajem (na kilkanaście miesięcy) samochodu (...) C.. Samochód ten był wcześniej wynajmowany innej firmie, wspólnikowi R. P.. Pojazd (...) C. był kupiony przez K. S. (2) około 2013 r., nadal jest w jego posiadaniu, był wynajęty na 2 długie umowy. Samochód był używany głównie przez K. S. (2). S. P. pracuje u K. S. (2) od około 3-4 lat. Powodowa spółka powstała później niż S. P. został zatrudniony u K. S. (2). A. (...) sprzedał powodowej spółce ojciec K. S. (2). Spółka (...) zajmuje się sprzedażą(...) (...) zajmuje się produkcją (...), współpracują ze spółką (...). K. S. (2) otrzymał zapłatę za wynajem samochodu powodowej spółce, zapłata była w formie przelewu. Samochód (...) C. był wynajmowany w związku z zajęciem A. (...) przez komornika. Autorami umowy najmu pojazdu J. są pracownicy K. S. (2) lub prawnicy. W okresie najmu (...) C. zostało zrobione zdjęcie z fotoradaru, K. S. (2) dowiedział się od R. P., że użytkował wtedy pojazd M. B.. K. S. (2) uznał, że jako wspólnik powodowej spółki mógł to auto użytkować. S. P. otrzymuje u K. S. (1) minimalne wynagrodzenie.

A. (...) było własnością powodowej spółki, sprzedane zostało około roku temu za cenę 60-70 tysięcy. Od (...) zostało kupione w 2011 r. i od początku było kupione na powodową spółkę. Spółka (...) istnieje od 2010 r. Siedzibą spółki jest (...). S. P. mieszkał z rodziną w domu w K. do roku 2013, dom został zlicytowany. Pół roku później S. P. wraz z rodziną wyprowadził się z niego. Dom kupił na licytacji komorniczej J. S. (2), dom jest w tej chwili pusty. Podczas zdarzenia z 14 kwietnia 2014 r. S. P. nie mieszkał w K. i dom był już wtedy niezamieszkały. Spółka (...) wynajmuje dom od pana S.. Działalność spółki jest głównie prowadzona poza granicami Polski. Spółka (...) zajmuje się (...) współpracuje z firmą (...). Spółka (...) ma 12 pracowników i 5 samochodów służbowych. W momencie zajęcia A. (...) w firmie były 3 samochody służbowe, na terenie Polski były 2 pojazdy. Samochód S. był nieużywany, a A. (...) było do dyspozycji współwłaściciela firmy (...). R. i S. P. nie mają żadnych samochodów. S. P. jeździł do pracy samochodem służbowym firmy (...).

Wedle ustaleń Sądu I instancji Stanisław P. miał długi wobec pozwanego w wysokości 40-50 tysięcy, miał też inne zadłużenia. S. P. ma obecnie około 150 tysięcy zł długu. S. P. został skazany wyrokiem karnym w sprawie związanej z postępowaniami egzekucyjnymi. R. P. wraz ze wspólnikiem zlecili sprzedaż A. (...) S. P.. S. P. poprosił kolegę o wystawienie ogłoszenia na(...). Kontakt z ogłoszenia był na telefon służbowy w (...), którego S. P. jest użytkownikiem. W dniu 14 kwietnia 2014 r. w ostatnim dniu aukcji zadzwonił do S. P. potencjalny kupujący. A. (...) stało w (...), S. P. przyjechał tam innym autem z pracy. Później okazało się, że kupcy to zastępca komornika i Z. S.. S. P. mówił, że to samochód służbowy i okazał dowód rejestracyjny pojazdu. Zastępca komornika oraz Z. S. powiedzieli, że przystępują do zajęcia pojazdu, chyba że S. P. ureguluje dług. S. P. skontaktował się z żoną, prezes spółki (...) i wezwał policję. Policja stwierdziła, że nie jest uprawniona do podjęcia czynności. Samochód został zabrany przez komornika, trwało to w sumie 6,5 godziny. W czasie zdarzenia na miejscu był Z. S., M. S. (2) oraz zastępca komornika. M. S. (1) kupił długi S. P., występował jako wierzyciel.

Uzyskaniem pojazdu zastępczego zajmowała się prezes (...) R. P.. Następnego dnia po zajęciu został on wynajęty od K. S. (2). Z tego samochodu korzystał M. B. na terenie Polski. Wynajęcie pojazdu zastępczego było konieczne. Zdjęcie z fotoradaru zostało zrobione M. B., gdy jechał prawdopodobnie do B. do firmy, z którą współpracowała powodowa spółka. Wynajęty pojazd był używany do celów służbowych. Długi S. P. są związane z rozliczeniami z firmą (...). Dokumenty i kluczyki do A. (...) były w biurze spółki (...) w siedzibie K.. Po zajęciu pojazdu powodowa spółka wysyłała pisma do pozwanego o dobrowolne zwolnienie i oddanie samochodu. W momencie zajmowania samochodu powodowej spółki (...) mieli zakaz egzekwowania długu. Żadna z firm (...) nie jest wierzycielem S. P.. Po licytacji domu S. P. zamieszkał u córki. S. P. korzystał z samochodu A. (...), gdy przyjechał na opis i szacowanie domu przez komornika.

S. P. przyjechał dwukrotnie na spotkania z K. C. samochodem A. (...). K. C. wysyłał pisma do S. P. na adres (...) oraz na adres (...). K. C. był w domu S. P. dwukrotnie pod adresem (...). K. C. słyszał, że A. (...) jest samochodem S. P., jeździł nim, widywano go w tym samochodzie, mówili tak pracownicy S. P..

Dalej Sąd ustalił, że podczas czynności zajęcia pojazdu A. (...) byli obecni zastępca komornika K. Ś., Z. S., M. S. (2) oraz dłużnik S. P.. Wierzycielem był M. S. (1). Czynności komornicze zostały dokonane pod adresem (...), był tam zaparkowany przedmiotowy samochód, na pojeździe była informacja, że jest na sprzedaż. A. (...) był wystawiony na sprzedaż na portalu(...) Komornik pojechał do miejsca zamieszkania dłużnika, by dokonać czynności egzekucyjnych. Numer wskazany na szybie samochodu był zgodny z numerem z portalu(...). Telefon pod tym numerem odebrał S. P.. Zajęcie pojazdu odbyło się pod adresem (...). S. P. pokazał samochód i dał kluczyki, aby wypróbować pojazd. Później na miejsce przyjechał Z. S., komornik powiedział kim jest i że prowadzi czynności egzekucyjne. Dłużnik S. P. okazał, że ma dowód rejestracyjny pojazdu i kartę pojazdu, jednak nie wydał ich komornikowi. Komornik oświadczył, że w związku z władaniem przez dłużnika samochodem, pojazd ten zostanie zajęty. S. P. mówił, że nie jest właścicielem pojazdu, mówił, że jest nim powodowa spółka i będzie przez nią zbyty. S. P. został skazany za ukrywanie przedmiotów będących pod zajęciem. Z. S. oświadczył, że dłużnik jeździł przedmiotowym pojazdem na rozprawy sądowe. A. (...) zostało ostatecznie zajęte, a dozór nad nim został powierzony Z. S.. S. P. groził, że sprzeda samochód albo go spali. Komornik sprawdził miejsce zamieszkania S. P. w ZUS-ie, pod adresem (...) była odbierana przez dłużnika korespondencja. S. P. nie przedstawił żadnego dokumentu, że jest pełnomocnikiem firmy. Do skargi na czynności komornika załączono pełnomocnictwo w formie aktu notarialnego, z którego wynikało, iż adresem S. P. jest (...), znajduje się tam dom jednorodzinny. Później stwierdzono, iż pod tym adresem ma siedzibę powodowa spółka. Pod koniec czynności komorniczych przyszła żona S. P. i powiedziała, że jest prezesem (...), a samochód jest jej własnością, prosiła o zaprotokołowanie tego.

Wierzycielem S. P. jest M. S. (1), syn Z. S.. Pozwany zajmował się wówczas obrotem wierzytelnościami. Z. S. uczestniczył w czynności zajęcia samochodu powodowej spółki jako pełnomocnik wierzyciela. Z. S. miał informacje od innych osób, że S. P. jeździ samochodem A. (...), sam widział go rok wcześniej w I.. Dłużnik S. P. przyjeżdżał przedmiotowym samochodem na rozprawy sądowe w związku z egzekucjami prowadzonymi przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w I.. Z. S. widział się ze S. P. wielokrotnie, ponieważ przyjeżdżał na adres w K. wraz z komornikiem z I. w celu zajęcia ruchomości dłużnika. Zajęty samochód został oddany pod dozór Z. S., S. P. odebrał go w listopadzie 2015 r., nie było zastrzeżeń co do jego stanu, nie działał tylko akumulator. Firma (...) nabyła wierzytelność od (...), jest ona w trakcie egzekucji, to kwota około 160 tysięcy zł z odsetkami.

Sąd ustalił także, że S. P. mieszkał kiedyś w Ś., mieszkał też w K.. Sołtys doręczał na adres w K. pisma urzędowe do powodowej spółki. Korespondencję na ten adres odbierała żona i córka S. P.. I. N. widział jak S. P. kilkukrotnie jechał A. (...), co najmniej dwukrotnie widział jak do niego wsiadał i z niego korzystał, było to około 4 lat temu.

R. P. jest prezesem powodowej spółki, wcześniej był nim jej mąż S. P.. Spółka (...) zajmuje się (...), cały czas prowadzi działalność. Przed utworzeniem spółki (...) też prowadził działalność w tej branży, R. P. ma własną działalność fryzjerską. R. P. została prezesem spółki, aby pomóc mężowi, bo wspólnikowi M. B. nie podobały się jego zaległości komornicze. S. P. nie informował żony o swoich długach, R. P. dowiedziała się o nich, gdy był licytowany dom w K.. Dom ten zakupił J. S. (2), powodowa spółka go dzierżawi. Podczas licytacji domu R. P. nie była jeszcze prezesem powodowej spółki, ale spółka już istniała. S. P. najczęściej przebywa zagranicą. A. (...) było zakupione od razu na spółkę 6-7 lat temu i było używane służbowo. R. P. nie posiadała i nie posiada obecnie samochodu prywatnego, ma jedynie samochody służbowe. Samochodu A. (...) najczęściej używał wspólnik powodowej spółki (...), kiedy przyjeżdżał do Polski, używała go również R. P., S. P. jeździł nim tylko na przeglądy techniczne. Decyzję o sprzedaży samochodu podjął M. B. w celu kupienia nowego pojazdu. R. P. zleciła to zadanie mężowi, ponieważ się na tym nie zna i udzieliła mu pełnomocnictwa. S. P. jest wspólnikiem w powodowej spółce. Gdy R. P. przyjechała na miejsce zdarzenia okazała dokumenty komornikowi, że samochód jest własnością spółki, a nie dłużnika S. P., podpisała także oświadczenie. R. P. poinformowała komornika, że jak auto zostanie zajęte, to wynajmie inne, ponieważ niedługo przyjeżdża wspólnik. Pojazd A. (...) został wystawiony na sprzedaż za 80-100 tysięcy zł, był sprawny i bez uszkodzeń.

R. P. wniosła skargę na czynności komornika. Półtorej roku temu sąd nakazał oddać przedmiotowy pojazd powodowej spółce. Przez cały czas zajęcia pojazdu przez komornika wynajmowany był przez powodową spółkę samochód zastępczy od pana S.. Był to J., jeździł nim wspólnik, kiedy przyjeżdżał do Polski. Za wynajęcie auta zastępczego nie płacono miesięcznie, zapłata miała być na końcu. Księgowa powodowej spółki miała fakturę za wynajem, została ona zapłacona. A. (...) zostało już sprzedane. Wspólnik korzysta z samochodu, bo poszukuje kontrahentów. M. B. często przyjeżdżał do Polski, obecnie raz, dwa razy na miesiącu. S. P. mieszka (...) od 4-5 lat, od czasu licytacji domu.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zebrane w sprawie, albowiem zostały sporządzone we właściwej formie, przewidzianej dla tego typu dokumentów. Były przejrzyste i jasne. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom: świadka M. P. (2) na okoliczność wystawienia pojazdu na aukcji internetowej w imieniu powódki, świadka K. S. (2) na okoliczność zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego i kosztów poniesionych przez powódkę związanych z najmem pojazdu zastępczego oraz świadka A. D. na okoliczność miejsca zamieszkania S. P. w chwili zajęcia samochodu. Zeznania te mają potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym w szczególności w dowodach z dokumentów i nie budziły wątpliwości Sądu. Zdaniem Sądu Okręgowego na walor wiarygodności zasługiwały zeznania świadków K. C. oraz I. N. na okoliczność korzystania przez dłużnika z zajętego pojazdu. Zeznania złożone przez tych świadków były logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniały, jak również znalazły potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. Ś., Z. S. i M. S. (2) na okoliczność dokonywania zajęcia samochodu, w tym przyczyn odebrania dłużnikowi dozoru oraz stanu pojazdu. Zeznania świadków odnośnie powyższych okoliczności były zgodne, spójne, wzajemnie się dopełniały, jak również znajdowały potwierdzenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Zeznania złożone przez świadka S. P. oraz R. P. w charakterze powódki Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne jedynie w części, w której potwierdzał je pozostały uznany za wiarygodny materiał dowodowy tj. na okoliczność zajęcia samochodu przez komornika, zwrócenia pojazdu po prawomocnym zakończeniu postępowania o zwolnienie rzeczy spod egzekucji, najmu pojazdu zastępczego i kosztów z tym związanych, a także prób sprzedaży pojazdu. Sąd nie podzielił twierdzeń w/w świadka i powódki, iż S. P. korzystał z zajętego samochodu jedynie wyjątkowo i dla celów służbowych. Twierdzenia te nie znalazły potwierdzenia w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym sprawy. S. P. był wielokrotnie widywany podczas użytkowania przedmiotowego pojazdu i robił to w celach prywatnych. Sąd nie przyznał również waloru wiarygodności w/w zeznaniom w zakresie konieczności wynajęcia pojazdu zastępczego wobec ustalenia, iż na terenie Polski znajdowało auto służbowe, z którego wspólnik powodowej spółki mógł korzystać.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż komornik, pozwany oraz jego pełnomocnik mieli podstawy sądzić, iż S. P. jest we władaniu przedmiotowego samochodu. Dłużnik oferował auto do sprzedaży, był w posiadaniu kluczyków i dokumentów, a nadto sprzedaż miała się odbyć w miejscu jego zamieszkania, ustalonym przez komornika w urzędzie. Trudno zatem zdaniem Sądu odmówić celowości i racjonalności działań podjętych przez pozwanego.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że oddalił wniosek dowodowy strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego (...) z uwagi na fakt, iż przeprowadzenie tego dowodu stało się zbędne wobec ustalenia, że nie doszło do bezprawności działania pozwanego. Tym samym bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie o cenie pojazdu oraz kosztach najmu pojazdu zastępczego.

Przechodząc do rozważań Sąd Okręgowy wskazał, że powódka w przedmiotowej sprawie domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 100.305 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty. W ocenie Sądu, z przytoczonych okoliczności faktycznych wynika, iż podstawę prawną tego żądania stanowił przepis art. 415 k.c. Powódka wywodziła swoje roszczenie z tytułu deliktu, jakiego miał się dopuścić pozwany nie wnosząc o zwolnienie pojazdu marki A. (...) spod egzekucji, pomimo wiedzy i świadomości, że pojazd ten nie należał do dłużnika, lecz do niej.

Dalej Sąd Okręgowy wyjaśnił, iż art. 415 k.c. dla przypisania odpowiedzialności deliktowej wymaga ustalenia bezprawności zachowania sprawcy. Za bezprawne może być uznane tylko takie zachowanie sprawcy szkody, które stanowi obiektywnie złamanie określonych reguł postępowania. Bezprawność jest określoną relacją między pewnym obiektywnie ujmowanym zachowaniem a normą postępowania, a stwierdzenie bezprawności jest wypowiedzią sprawozdawczą o tej relacji. Dopiero czyn bezprawny może być oceniany w kategoriach czynu zawinionego w rozumieniu art. 415 k.c. – bezprawność czynu oznacza jego sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, a winę można natomiast przypisać sprawcy czynu w sytuacji, w której istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego. W prawie cywilnym bezprawność rozumieć należy szerzej i przyjmować, iż stanowi ona złamanie reguł postępowania określonych nie tylko przez normy prawne, ale też zasady współżycia społecznego. Bezprawne może być zatem zachowanie, przez które sprawca szkody nie zastosował się do określonego nakazu, czy postąpił wbrew zakazowi wynikającemu z przepisów prawa, ale też kiedy jego zachowanie, choć nie narusza żadnej normy prawnej, przekracza potrzebę ostrożności wymaganą przez zasady współżycia między ludźmi. Uzasadnione jest zatem stwierdzenie, iż bezprawność w rozumieniu reżimu deliktowego jest efektem ogólnego, normatywnego zakazu, skutecznego erga omnes, niewyrządzania sobie nawzajem szkody.

Odwołując się do orzecznictwa Sąd I instancji wskazał, że brak przekonywających ustaleń co do bezprawnego charakteru działania określonej osoby eliminuje w ogóle możliwość rozważania odpowiedzialności tej osoby, przynajmniej w świetle przepisów o odpowiedzialności deliktowej. W literaturze podkreśla się, że bezprawność jest cechą każdego czynu niezgodnego z prawem i w przeciwieństwie do winy nie podlega stopniowaniu. Bezprawność stanowiąca przedmiotową stronę czynu sprawcy szkody ma charakter obiektywny, lecz jej zakres nie będzie taki sam przy odpowiedzialności deliktowej i kontraktowej. Przy odpowiedzialności deliktowej bezprawności nie może utożsamiać z samym tylko wyrządzeniem szkody. Czynem bezprawnym może być tylko takie wyrządzenie szkody, kiedy dochodzi do niego w warunkach złamania określonej reguły postępowania wyznaczonej przez normy prawa pozytywnego lub zasady współżycia społecznego, niezależnie od tego czy jest on zawiniony, czy też niezawiniony.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie miało miejsca bezprawne działanie lub zaniechanie pozwanego. Sąd podkreślił, że przepisy kodeksu postępowania cywilnego w żaden sposób nie obligują wierzyciela do złożenia wniosku o zwolnienie ruchomości spod egzekucji w razie zaistnienia wątpliwości co do prawa własności dłużnika do zajętej rzeczy. Normy te mają charakter dyspozycyjny, zaś niepodjęcie przez pozwanego wierzyciela czynności w postaci niezłożenia wniosku o zwolnienie spod egzekucji przedmiotowego samochodu pozbawione było znamion bezprawności. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w przedmiotowej sprawie potwierdziło natomiast, że pozwany wierzyciel miał podstawy sądzić, że zajęty przez komornika pojazd należy do S. P., bowiem był w jego faktycznym władaniu, a samo zajęcie zostało dokonane w ustalonym przez komornika miejscu zamieszkania dłużnika. Nadto jak wykazało postępowanie dowodowe dłużnik S. P. wielokrotnie korzystał z przedmiotowego samochodu w celach prywatnych, co tym bardziej uzasadniało przypuszczenie, iż dłużnikowi przysługuje prawo własności przedmiotowego pojazdu. W związku z powyższym pozwany nie złamał żadnej reguły określonej przez normy prawne ani też zasady współżycia społecznego.

Dalej Sąd I instancji odwołał się do treści art. 845 § 2 k.p.c. regulującego zajęcie ruchomości dłużnika. Wskazał, iż podstawą zajęcia ruchomości dla komornika jest fakt władania rzeczą przez dłużnika, gdyż dokonując zajęcia egzekucyjnego komornik nie ustala stosunków prawnych łączących dłużnika z osobami trzecimi. Dokonując zajęcia, komornik nie bada statusu prawnego rzeczy ruchomej znajdującej się we władaniu dłużnika albo wierzyciela, w szczególności nie sprawdza, czy taka ruchomość pozostaje własnością dłużnika. Stwierdza jedynie, czy dłużnik (lub wierzyciel) faktycznie nią dysponuje. Odwołując się do orzecznictwa Sąd wyjaśnił, iż władanie oznacza faktyczną dyspozycję przedmiotem władanym bez względu na stosunek prawny władającego do tego przedmiotu, a komornik przystępując do zajęcia nie jest zobowiązany, ani nawet uprawniony do badania, w jakim stosunku prawnym dłużnik pozostaje do ruchomości, a więc czy jest jej właścicielem, użytkownikiem, czy też posiada rzecz w imieniu osoby trzeciej. Jeżeli rzecz znajduje się w mieszkaniu dłużnika lub w innym zajmowanym przez niego miejscu (piwnicy, komórce, magazynie, podwórzu przydomowym itp.), to znajduje się w jego dyspozycji. Stwierdzenie takiego miejsca położenia rzeczy wystarczy do uznania dłużnika jako władającego w drodze domniemania faktycznego. Na tym etapie postępowania egzekucyjnego kluczowe znaczenie ma stan władania, natomiast komornik nie ma obowiązku ustalania istnienia lub nieistnienia praw osób trzecich do rzeczy pozostających we władaniu dłużnika. Otrzymanie przez komornika wiadomości o prawach osób trzecich ciążących na zajmowanych ruchomościach nie powinno prowadzić do odstąpienia od czynności egzekucyjnych. O istnieniu i skuteczności praw osób trzecich rozstrzyga bowiem sąd, który rozpoznaje powództwa przeciwegzekucyjne wniesione przez osoby trzecie w trybie art. 841 k.p.c. W tym zakresie nie jest właściwy ani prowadzący egzekucję komornik, ani też sąd rozstrzygający skargę na jego czynności.

Wobec powyższego zdaniem Sądu Okręgowego nie ulegało wątpliwości, że również działanie komornika w przedmiotowej sprawie było zgodne z prawem Po ustaleniu przez komornika faktycznego władztwa nad rzeczą przez dłużnika oraz faktu, że przedmiotowy pojazd znajduje się w miejscu zamieszkania dłużnika ustalonym przez niego w organie państwowym, zajął on ruchomość w postaci samochodu zgodnie z dyspozycją z art. 845 § 2 k.p.c. W związku z tym iż komornik uznał zajęcie samochodu za prawnie dopuszczalne, nie można czynić pozwanemu zarzutu, iż nie podjął decyzji o zwolnieniu go spod zajęcia po otrzymaniu stosownego wezwania od powódki. Również fakt, iż pozwany w toku procesu sądowego o zwolnienie zajętego samochodu spod egzekucji kwestionował zasadność żądań powódki nie może być traktowany jako działanie bezprawne. Uprawnieniem strony uczestniczącej w postępowaniu sądowym jest bowiem podnoszenie twierdzeń korzystnych dla niej i zgłaszanie wniosków dowodowych na ich poparcie. W tej sytuacji trudno uznać, że działanie pozwanego polegające na kwestionowaniu żądań powódki w procesie o zwolnienie pojazdu spod egzekucji było działaniem bezprawnym. W ocenie Sądu I instancji w świetle ustaleń poczynionych w toku procesu pozwany miał pełne prawo pozostawać w przekonaniu, że sporny samochód jest faktycznie własnością jego dłużnika S. P. a nie powodowej spółki i że zdoła ten fakt udowodnić w toku procesu o zwolnienie samochodu spod egzekucji. W szczególności przemawia za tym fakt, iż S. P. wielokrotnie był widywany przez różne osoby, gdy korzystał z tego samochodu oraz fakt, iż podejmował on już wcześniej działania mające na celu udaremnienie prowadzonych przeciwko niemu postępowań egzekucyjnych. W rezultacie w ocenie Sądu Okręgowego działania podejmowane przez pozwanego nie były bezprawne, co wyklucza możliwość uwzględnienia powództwa.

W zakresie żądania zapłaty kwoty 399 zł z tytułu szkody, jaką powódka miała ponieść w związku z niewłaściwym wykonywaniem dozoru przez pozwanego, zdaniem Sądu I instancji strona powodowa nie przedstawiła żadnych wiarygodnych dowodów na potwierdzenie tego żądania. Fakt, iż samochód w chwili odbioru miał wyładowany akumulator i że potem powódka zleciła przeprowadzenie badania stanu technicznego pojazdu nie dają żadnych podstaw do uznania, że pozwany nienależycie dozorował pojazd i spowodował jakąkolwiek szkodę. Wyładowanie akumulatora jest typowym następstwem długotrwałego nie uruchamiania pojazdu, trudno więc z tego powodu czynić jakikolwiek zarzut pozwanemu. Badanie stanu technicznego pojazdu było natomiast własną inicjatywą powódki i nie może w realiach niniejszej sprawy obciążać pozwanego.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 1 orzeczenia a contrario na podstawie przepisu art. 415 k.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. Na koszty postępowania należne od powódki jako strony przegrywającej proces w całości złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 7.200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

O kosztach sądowych Sąd orzekł jak w punkcie 3 wyroku na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Na należne od powódki koszty sądowe w kwocie 420 zł złożyły się koszty stawiennictwa w Sądzie świadków A. D. (120 zł) oraz I. N. (300 zł).

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

a)  naruszenie przepisów prawa materialnego tj.: art. 415 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji błędne niezastosowanie, polegającą na stwierdzeniu, że popieranie egzekucji przez wierzyciela ze składnika majątku osoby trzeciej, pomimo wiedzy, że majątek ten nie stanowi własności dłużnika nie wyczerpuje przesłanki bezprawności na gruncie odpowiedzialności ex delicto, podczas gdy działanie takie uznać należy za naruszające przepisy prawa oraz zasady współżycia społecznego w sytuacji, gdy wierzyciel otrzymał od podmiotu trzeciego dokumentację potwierdzającą przysługujące mu prawo własności, którą mógł samodzielnie zweryfikować, a pomimo to popierał egzekucję z tego składnika majątku, czym wyrządził powódce szkodę;

b)  naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia tj.: art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. oraz 6 k.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki, polegającą na odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadka S. P. oraz reprezentującej powódkę R. P. i uznaniu w oparciu o sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, a także nadinterpretowane zeznania K. C. i I. N., że pojazd marki A. (...) nr rej. (...) wykorzystywany był przez S. P. dla celów prywatnych, a ponadto uznanie, iż nie było konieczności zawierania umowy najmu pojazdu zastępczego, albowiem powódka dysponowała autem służbowym, z którego wspólnik powódki mógł korzystać, pomimo iż ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, iż S. P. wykorzystywał pojazd dla celów służbowych i co więcej pojazd ten był niezbędny do realizacji zadań powódki i wspólników powodowej spółki.

Jednocześnie, w oparciu o tak sformułowane zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez tenże Sąd.

Strona powodowa wniosła także o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów i kosztów najmu pojazdów na okoliczność wysokości szkody poniesionej przez powódkę oraz rynkowej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na apelację (k.230-232) pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona.

Na wstępie należy wskazać, że w aktualnie obowiązującym systemie apelacji pełnej Sąd drugiej instancji, wskutek zaskarżenia apelacją wyroku sądu pierwszej instancji, rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia. Dokonuje własnych ustaleń faktycznych, przy czym może poprzestać na zaaprobowanym materiale zebranym w pierwszej instancji, jest związany zarzutami procesowymi przedstawionymi w apelacji - biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania – samodzielnie także ustala podstawę materialnoprawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji. (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07- zasady prawnej, OSNC 2008, Nr 6, poz. 55).

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjmuje je za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie. Podobnie Sąd podziela dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz ocenę prawną prawidłowych ustaleń faktycznych, z których wysnuł wniosek o braku podstaw do przypisania pozwanemu przesłanki bezprawności w zaniechaniu wycofania wniosku egzekucyjnego i kontynuowaniu postępowania egzekucyjnego.

Skarżący sformułował w apelacji dwojakiego rodzaju zarzuty: naruszenia prawa materialnego w postaci art. 415 k.c. oraz prawa procesowego – 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. oraz 6 k.c.

Najistotniejsza była ocena zarzutu naruszenia art. 415 k.c., gdyż drugi z podnoszonych zarzutów odnosił się do zarzucanej Sądowi I instancji błędnej oceny, że przedmiotowy samochód był wykorzystywany był przez S. P. dla celów prywatnych, a ponadto błędnego uznania, iż nie było konieczności zawierania umowy najmu pojazdu zastępczego. Jeżeli bowiem uznać, że zachowanie pozwanego nie wyczerpywało podstawowej przesłanki odpowiedzialności deliktowej w postaci bezprawności działania lub zaniechania to okoliczność, czy S. P. wykorzystywał samochód A. (...) dla celów prywatnych i czy istniała konieczność wynajmu pojazdu zastępczego – była prawnie obojętna i nie miałaby wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Naruszenie przepisów prawa materialnego może wystąpić w dwojaki sposób: poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Pierwsza postać naruszenia polegać może na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu lub też na ustaleniu treści ogólnych pojęć prawnych. Druga forma dotyczy kwestii prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego, a więc skonfrontowania okoliczności stanu faktycznego z hipotezą konkretnej normy prawnej i poddanie tego stanu ocenie prawnej na podstawie treści tej normy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2003r. I CKN 160/01 LEX nr 78813).

Żadna z tych postaci naruszenia prawa materialnego nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Trafnie uznał Sąd Okręgowy, że kluczowa w niniejszej sprawie była ocena, czy zachowanie pozwanego było bezprawne. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej za własny czyn uregulowanej wart.415 k.c. – jest zawinione działanie lub zaniechanie, szkoda oraz związkiem przyczynowy pomiędzy zawinionym zaniechaniem lub działaniem. Wprawdzie przepis art. 415 k.c. nie wymienia wprost bezprawności zawinionego zachowania jako przesłanki odpowiedzialności deliktowej, jednak nie budzi wątpliwości, że w ramach pojęcia winy wyróżnić należy element obiektywnej nieprawidłowości postępowania, jego sprzeczności z porządkiem prawnym. Dopiero zaistnienie takiej sprzeczności skutkuje koniecznością oceny indywidulanego zachowania sprawcy z punktu widzenia kryteriów zamiaru i przewidywania, a zatem kryteriów winy (zob. M. Machnikowski (w:) System prawa prywatnego. Tom 6. Prawo zobowiązań – część ogólna. (red. A. Olejniczak), Warszawa 2009, s. 374 - 375). Innymi słowy na gruncie art.415 k.c. można wyodrębnić dwa znamiona czynu niedozwolonego – przedmiotową, obiektywną nieprawidłowość postępowania (bezprawność) i podmiotową niewłaściwość (wina w znaczeniu subiektywnym). Obiektywna nieprawidłowość postępowania (bezprawność) po pierwsze występuje, gdy dane zachowanie jest sprzeczne z normą prawną, jest zakazane przez normę prawną, przy czym chodzi o normę prawną wyrażoną w jakimkolwiek źródle prawa powszechnie obowiązującego, nie tylko prawa cywilnego, ale także innych gałęzi prawa. Istotnym jest to, że o deliktowej bezprawności przesądza naruszenie norm obowiązujących powszechnie i nakładających powszechne obowiązku, a nie norm tworzących stosunki zobowiązaniowe. Po drugie, za zachowania obiektywnie nieprawidłowe (bezprawne) należy uznać także takie zachowania, które wprawdzie nie naruszają żadnej normy prawnej, ale są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, czy też dobrymi obyczajami. Chodzi o rozpowszechnione w społeczeństwie oceny i normy moralne pozwalające na negatywną ocenę zachowania na płaszczyźnie imperatywu moralnego – nakazu lub zakazu określonego postępowania (M. Machnikowski (w:) System prawa prywatnego… (red. A. Olejniczak), Warszawa 2009, s. 376 – 381, zob. także Wyrok SN z dnia 26 września 2003 r. IV CK 32/02 LEX nr 146642).

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy zgodzić należało się z Sądem Okręgowym, że nie istnieje żadna norma prawna, która nakazywałaby wierzycielowi złożenie do komornika wniosku o zwolnienie zajętej ruchomości od egzekucji nawet w sytuacji, gdy wydane zostało postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Skarżący pomija przy tym, że kwestia odjęcia dozoru samochodu marki A. (...) pozwanemu i przekazania go powodowej spółce była przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego rozpoznającego wniosek o udzielenie zabezpieczenia i zakończyła się oddalenie wniosku w tym zakresie. Z akt egzekucyjnych nie wynika przy tym, aby dłużnik składał taki wniosek w toku postępowania egzekucyjnego i aby kwestia ta była poddana rozpoznaniu czy to przez komornika, czy też przez Sąd w wyniku ewentualnej skargi na czynność komornika. Okoliczność, że ostatecznie prawomocnie przedmiotowy samochód został zwolniony od egzekucji nie może skutkować uznaniem ex tunc stanowiska pozwanego kwestionującego roszczenie powoda – jako bezprawnego. Słusznie zauważył Sąd I instancji, że pozwany w ten sposób korzystał ze swoich uprawnień procesowych. W ocenie Sądu Apelacyjnego zaniechania pozwanego nie można także oceniać jako obiektywnie nieprawidłowego z punktu widzenia funkcjonujących w społeczeństwie ocen i norm moralnych składających się na szeroko rozumianą bezprawność. Pozwany w toku postępowania egzekucyjnego realizował swoje uprawnienia jako wierzyciela. Zajęcie ruchomości i oddanie jej w dozór pozwanego było weryfikowane przez Sąd rozpoznający skargę na czynność komornika – zajęcie ruchomości i wniosek o udzielenie zabezpieczenia powództwa ekscydencyjnego. W tej sytuacji zachowania pozwanego – wierzyciela, oczekującego daremnie na spełnienie świadczenia przez dłużnika i w konsekwencji kwestionującego żądanie pozwu o zwolnienie od egzekucji i nie występującego do komornika o zwolnienie samochodu od egzekucji – nie można oceniać w kategoriach naruszenia zasad współżycia społecznego, a zatem obiektywnie nieprawidłowego, nawet w sytuacji, gdy późniejszy wyrok Sądu potwierdził, iż przedmiotowy samochód stanowi własność powoda.

W konsekwencji, skoro nie można przypisać pozwanemu obiektywnie nieprawidłowego postępowania, to brak jest podstaw do uznania spełnienia przesłanki winy niezbędnej dla przypisania odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c. Już z tego zatem powodu należało przyjąć, iż Sąd Okręgowy prawidłowo oddalił powództwo.

W konsekwencji podnoszone przez skarżącego pozostałe zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. oraz 6 k.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, która miała polegać na odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadka S. P. oraz reprezentującej powódkę R. P. i uznaniu w oparciu o – zdaniem skarżącego - sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zeznania K. C. i I. N., że pojazd marki A. (...) nr rej. (...) wykorzystywany był przez S. P. dla celów prywatnych, a ponadto błędnym uznaniu, iż nie było konieczności zawierania umowy najmu pojazdu zastępczego – nie mogły mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Na marginesie należy tylko wskazać, że Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji wyrażonej w art. 233§1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślić należy, że przewidziane w art. 233 §1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów wprawdzie mogą być przedmiotem kontroli odwoławczej, jednak powołanie się na naruszenie cytowanego przepisu nie może polegać jedynie na przedstawieniu odmiennego stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Skarżący może tylko wykazywać, że sąd pierwszej instancji rażąco naruszył ustanowione w powołanym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów, a w konsekwencji naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie zebranego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brak jest logiki w powiązaniu wnioskowania z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo – wbrew zasadom doświadczenia życiowego – nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00, LEX nr 56906, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. IV CKN 1316/00, LEX nr 80273). Takiej wadliwości w ocenie dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy nie można dostrzec w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał za wiarygodne zeznania świadków K. C. oraz I. N. jako logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniające, zaś zeznania złożone przez świadka S. P. oraz R. P. w charakterze strony – jako częściowo wiarygodne. Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy z poczynionych ustaleń wynika, że S. P. był widywany podczas użytkowania przedmiotowego pojazdu w celach prywatnych, a ponadto - poza samochodem A. (...) – powodowa spółka dysponowała innymi samochodami służbowymi, w tym samochodem marki S..

Co do zarzutu naruszenia art. 6 k.c. to należy wskazać, że przepis ten ustanawia podstawową regułę dowodową, zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Tym samym jego naruszenie mogłoby zostać podniesione skutecznie tylko wtedy, gdyby sąd błędnie określił rozkład ciężaru dowodowego i jego konsekwencje w procesie przy analizie zasadności powództwa opartego na konkretnym przepisie prawa materialnego. Skarżący nie tylko nie wykazał, ale nawet nie twierdził, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z taką sytuacją. Uzasadnienie apelacji odnosi się bowiem do zakwestionowania przyjętych przez Sąd I instancji wniosków co do braku spełnienia przesłanek odpowiedzialności deliktowej po stronie pozwanej. Z kolei art. 3 k.p.c. adresowany jest do stron i uczestników postępowania, nakładając na nich obowiązek dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawania wyjaśnień co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Norma ta nie jest zatem podstawą wyrokowania i tym samym nie mogła zostać naruszona przez Sąd I instancji.

Z tych też względów, skoro zarzuty apelacji były chybione, Sąd Apelacyjny pominął zgłoszony w apelacji wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów i kosztów najmu pojazdów na okoliczność wysokości szkody poniesionej przez powódkę oraz rynkowej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego. Dowód ten był zbędny dla ustalenia okoliczności istotnych w sprawie, skoro nie został uznany za trafny zarzut naruszenia art. 415 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz art.385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie wyrażonej w art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik postępowania.

Skoro apelacja została oddalona, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, którego wysokość ustalono w oparciu o §2 pkt 6 w zw. z z §10 ust.1 pkt.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).