Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8.03.2019 r.

sprawy przeciwko

M. R. (1) urodz. (...) w W.

synowi W. i B. z d. W.

oskarżonemu o to, że: w okresie od dnia 1 listopada 2017 r. do dnia 20 czerwca 2018 roku w L., woj. (...) uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec syna M. K. (1), określonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 24.01.2014 r., sygn. akt III RC 314/13 na kwotę po 500 zł miesięcznie, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń miesięcznych, narażając uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

tj. o czyn z art. 209 § 1a k.k.

orzeka

I. Uniewinnia oskarżonego M. R. (1) od popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

II. Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty sądowe przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1062/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 8 marca 2019 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Legionowie z dnia 24 stycznia 2014 r., sygn. akt III RC 314/13 oskarżony M. R. (1) zobowiązał się łożyć alimenty na syna M. R. (2) (później zmienił nazwisko na K.), urodzonym w dniu (...) w kwotach po 500 złotych miesięcznie. Oskarżony nie płacił tych alimentów dobrowolnie i w bliżej nieokreślonym okresie matka syna oskarżonego, a jego była partnerka D. K. wystąpiła o egzekucję alimentów. Oskarżony nie miał stałej pracy i alimenty płacił w zależności od swych możliwości zarobkowych. W okresie od 1 listopada 2017 r. do dnia 20 czerwca 2018 r. oskarżony spłacił na rzecz alimentów dla syna:

- kwotę 970,39 złotych w dniu 10 listopada 2017 r.,

- kwotę 930,48 złotych w dniu 8 grudnia 2017 r.,

- kwotę 712,74 złotych w dniu 10 stycznia 2018 r.,

- kwotę 871,81 złotych w dniu 19 marca 2018 r.,

- kwotę 575,50 złotych w dniu 19 marca 2018 r.,

- kwotę 732,23 złotych w dniu 19 marca 2018 r.,

- kwotę 1.169,29 złotych w dniu 12 kwietnia 2018 r.,

- kwotę 575,50 złotych w dniu 12 kwietnia 2018 r.,

- kwotę 1.178,43 złotych w dniu 12 kwietnia 2018 r.,

- kwotę 1.557,97 złotych w dniu 27 kwietnia 2018 r.,

- kwotę 215,57 złotych w dniu 16 maja 2018 r.,

- kwotę 1.295,43 złotych w dniu 30 maja 2018 r.,

- kwotę 872,29 złotych w dniu 12 czerwca 2018 r.

Mimo stałych wpłat na poczet alimentów powstała zaległość, na którą składały się odsetki i koszty komornicze oraz świadczenia w okresach, gdy oskarżony nie miał stałej pracy. Zaległość na dzień 19 marca 2018 r. wynosiła 3.933,63 zł, oskarżony spłacił ją całkowicie do dnia 12 czerwca 2018 r. Oskarżony nie interesował się losem syna, został pozbawiony władzy rodzicielskiej. Nie dokonywał żadnych wpłat na niego poza wpłatami do Komornika. Syn oskarżonego wychowuje się w rodzinie złożonej z jego matki, obecnego jej partnera i dziecka partnera.

Dowód:

- odpis ugody (k.10),

- wyjaśnienia oskarżonego (k.40),

- zeznania D. K. (k.66v),

- karta rozliczeniowa (k.59-61),

- odpis wyroku (k. 64).

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, Prokuratura wniosła akt oskarżenia, w którym zarzuciła oskarżonemu to, że w okresie od dnia 1 listopada 2017 r. do dnia 20 czerwca 2018 roku w L. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec syna M. K. (1), określonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 24.01.2014 r., sygn. akt III RC 314/13 na kwotę po 500 zł miesięcznie, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń miesięcznych, narażając uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Czyn ten zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 209 § 1a k.k.

Oskarżony podczas postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień, ale oświadczył, że spłacił całą zaległość alimentacyjną i zapewnił, że postara się spłacać alimenty bieżąco. Obecnie nie ma pracy (k. 40).

Wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarygodność, gdyż są rzeczowe i logiczne oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach D. K. (k.66v) i karcie rozliczeniowej (k.59-61). Z powyższego zestawienia wpłat oskarżonego na poczet alimentów wynika, że były to wpłaty regularne, przewyższające wysokość alimentów, zabrakło ich tylko w lutym 2018 r.

D. K. zeznała (k.66v), że oskarżony teraz płaci alimenty przez Komornika, płacił do grudnia (z kontekstu wypowiedzi wynika, że chodziło o 2018 r.). Od drugiej połowy stycznia (z kontekstu wypowiedzi wynika, że dotyczy to 2019 r.) przyszło pismo, że Komornik znów ściąga alimenty. Syn ma 6 lat, alimenty zostały zasądzone od 2014 r. Nigdy nie dostała od oskarżonego pieniędzy dobrowolnie, zdarzały się wpłaty od Komornika. Oskarżony został pozbawiony władzy rodzicielskiej, od 3 lat nie mają kontaktu. Mieszka z partnerem, partner zajmuje się drugim dzieckiem, na tą chwilę tylko ona pracuje.

Sąd dał wiarę zeznaniom byłej partnerki oskarżonego, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, karcie rozliczeniowej (k.59-61) i odpisie wyroku (k.64).

Zgromadzony materiał dowodowy, w postaci dokumentów wymienionych na k. 66v został sporządzony obiektywnie, przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty nie nasuwają wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez strony. Wobec powyższego dokumenty te zostały uznane za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody uzupełniają się i potwierdzają. Na ich podstawie nie można przyjąć, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonemu to, że w okresie od dnia 1 listopada 2017 r. do dnia 20 czerwca 2018 r. uchylał się od obowiązku alimentacyjnego wobec syna M. K. (2), wynikającego z ugody sądowej, przy czym łączna wysokość powstałych zaległości przekroczyła równowartość trzech miesięcznych świadczeń, przez co naraził uprawnione na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Czyn ten zakwalifikowano jako występek z art. 209 § 1a k.k.

Dla przyjęcia, iż zachowanie sprawcy realizuje znamiona czynu zabronionego wskazanego w zarzucie konieczne jest, aby sprawca uporczywie uchylał się od obowiązku opieki, w sytuacji gdy uchylanie to naraziło pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i wynikało z treści orzeczenia sądowego. Niewątpliwie zachowanie oskarżonego nie wyczerpuje znamion tego przepisu, gdyż oskarżony łożył alimenty na utrzymanie syna, poprzez egzekucję komorniczą. Należy zwrócić uwagę, że w okres wskazany w akcie oskarżenia obejmuje 8 miesięcy, w tym czasie oskarżony miał wpłacać po 500 złotych alimentów miesięcznie (por. odpis ugody z k. 10), czyli łącznie kwotę 4.000 złotych, a wpłacił łącznie 11.657,63 złotych (k.59-61).

Nawet jeśli oskarżony miał w początkowym okresie rzekomego uchylania się od łożenia alimentów zadłużenie alimentacyjne to wynikało to z jego poprzedniego zadłużenia (por. odpis wyroku z k. 64), odsetek i kosztów egzekucyjnych. Jednocześnie oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności za brak informacji z Kancelarii Komorniczej prowadzącej egzekucję należności alimentacyjnej dla Ośrodka Pomocy Społecznej o dokonywaniu wpłat na poczet alimentów przez oskarżonego. Oskarżony podjął w niniejszej sprawie efektywne działania mające na celu spłatę zadłużenia alimentacyjnego i łożenie alimentów w wysokości określonej ugodą sądową. Skoro nie można przypisać oskarżonemu, że uchylał się od łożenia alimentów uznać należy, że oskarżony zgodnie z treścią ugody sądowej przyczyniał się do zaspokojenia potrzeb życiowych syna.

Podsumowując, uznać należy, że zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdza, że oskarżony uchylał się od łożenia alimentów na rzecz syna. Zgodnie zatem z treścią art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. należy uniewinnić go zatem od popełnienia zarzucanego mu czynu, uznając że nie popełnił on przestępstwa zarzucanego mu w akcie oskarżenia.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z przepisem powołanym w punkcie II wyroku.