Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w (...) Dworze Mazowieckim II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Tomasz Morycz

Protokolant: Sekretarz sądowy Izabela Jędryka

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5 lutego 2019 r. i 8 marca 2019 r.

sprawy (...)

c. (...) i (...) zd. (...)

ur. (...) w (...)

obwinionej o to, że:

w dniu (...) r. ok. godz. 12.25 w (...) (...) (...) na
ul. (...) w mieszkaniu nr (...) umyślnie wybiła nogą szybę w drzwiach poprzez kopnięcie powodując straty w wysokości nie przekraczającej 150 zł na szkodę (...),

to jest o czyn z art. 124 § 1 kw

o r z e k a

I. w ramach czynu zarzucanego obwinionej (...) uznaje ją za winną tego, że w dniu (...) r. przy ul. (...) w (...) zniszczyła szybę w drzwiach prowadzących do części zajmowanej przez (...) w ten sposób, że kopnęła w nią i spowodowała jej rozbicie, powodując straty w wysokości 150 złotych na szkodę (...), to jest czynu z art. 124 § 1 kw, na podstawie art. 39 § 1 kw odstępując od wymierzenia jej kary;

II . na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinioną od kosztów sądowych w całości, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 143/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny:

Przy ul. (...) w (...) mieszkają wspólnie (...), jej syn (...) i jej córka (...) wraz z dzieckiem. Każde z nich ma osobny pokój. Droga do wspólnej kuchni prowadzi przez pokój (...), która w prowadzących do niego drzwiach zamontowała zamek. Uczyniła to dlatego, że podejrzewała pozostałych domowników, w tym (...), o kradzież należących do niej rzeczy. Pomiędzy (...) a jej dziećmi i ich ojcem (...) istnieje silny i długotrwały konflikt, w związku z którym dochodzi do różnego rodzaju sporów.

W dniu 9 sierpnia 2017 r. (...) wróciła do domu po kilku dniach nieobecności. Drzwi do pokoju (...) były zamknięte, przez co nie mogła skorzystać z kuchni. Postanowiła na nią poczekać, żeby porozmawiać na temat tej sytuacji, jednak kobiety się mijały. Udało im się spotkać dopiero w dniu (...) r. (...) weszła do swojego pokoju, po czym zamknęła za sobą drzwi. (...) zażądała ich otwarcia. Kiedy do tego nie doszło, kopnęła w nie i wybiła znajdującą się w nich szybę o wartości 150 złotych. Wyrządzona szkoda została naprawiona przez, albowiem (...) wstawił nową szybę.

W chwili zdarzenia nieruchomość należała do (...) i (...). Następnie (...) darował (...) i (...) przysługujący mu udział.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: notatki urzędowej (k.5), zaświadczenia (k.19), wydruku z elektronicznej księgi wieczystej (k.20-23), karty karnej
(k.41), zeznań świadka (...) (k.67), zeznań świadka K. W. (k.1v, 4, 66-67), zeznań świadka (...) (k.14, 81-82) i częściowo wyjaśnień obwinionej (...) (k.9v-10, 64-65).

Przesłuchiwana w postępowaniu wyjaśniającym obwiniona (...) (k.9v-10) oświadczyła, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Jednocześnie odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Przesłuchiwana w postępowaniu sądowym obwiniona (...)
(k. 64-65) oświadczyła, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego jej czynu, chociaż przyznaje, że wybiła szybę w drzwiach. Jak wyjaśniła, na trzy dni przed zdarzeniem wróciła z podróży i zobaczyła, że w drzwiach prowadzących do pokoju mamy i kuchni jest założony zamek, do którego nie miała klucza. Próbowała się skontaktować z mamą, ale nie mogła, bo się cały czas mijały. Brat powiedział jej, że zamek został założony w ramach zemsty za to, że przed wyjazdem nie kupiła butli gazowej. Zadzwoniła do taty, który zasugerował jej, żeby dogadała się z mamą, a następnie, żeby wyjęła szybę z drzwi. Skoro nie umiała tego zrobić, to trzeba było ją zepsuć. Kopnęła w nią, szyba się rozbiła i był dostęp do kuchni. W tym dniu mama przyszła do domu i od razu zamknęła się w swoim pokoju. Jak powiedziała, że chce z nią porozmawiać, to odpowiedziała, żeby wypierdalała do rzekomej kochanki taty. Cztery dni nic nie jadła, zrobiła sobie głodówkę. Nie pamiętała, czy dziecko było z nią wtedy w domu. Wskutek tego poraniła sobie nogę. Mama nie udzieliła jej pomocy, tylko wezwała policję.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina obwinionej (...) i okoliczności popełnienia zarzucanego jej czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd dał zasadniczo wiarę wyjaśnieniom obwinionej (...)
(k.9v-10, 64-65), jak również zeznaniom świadków (...) (k.67), (...) (k. 1v, 4, 66-67) i (...) (k. 14, 81-82), które były spójne, logiczne i przedstawiały prawdziwy obraz wydarzeń. Korespondowały także z pozostałym materiałem dowodowym. Obwiniona (...), chociaż nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, to przyznała się do wybicia szyby w drzwiach. Ponadto przedstawiła okoliczności, w jakich do tego doszło i motywy swojego postępowania. Jej wyjaśnienia znajdowały potwierdzenie w zeznaniach (...), (...) i (...), które w przeważającej mierze dotyczyły istniejącego pomiędzy nimi konfliktu. Bezspornym było, że do tego zdarzenia doszło. Kwestią wymagającą rozważenia było jedynie, czy obwiniona (...) musiała tak postąpić.

Jednocześnie oparto się na dokumentach w postaci notatki urzędowej (k.5), zaświadczenia (k. 19), wydruku z elektronicznej księgi wieczystej (k. 20-23) i karcie karnej (k. 41), które zostały sporządzone przez uprawnione osoby, nie były kwestionowane
i nie budziły też żadnych wątpliwości Sądu.

Dokonując analizy całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, wina obwinionej (...), opis czynu, który doprecyzowano, jak również przyjęta kwalifikacja prawna nie budziły żadnych wątpliwości.

Wykroczenie z art. 124 § 1 kw polega na umyślnym zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli wartość szkody nie przekracza kwoty 500 złotych. Zniszczenie polega na trwałym unicestwieniu rzeczy, uszkodzenie na naruszeniu struktury rzeczy bez unicestwiania, zaś uczynienie niezdatną do użytku wystąpi, gdy bez naruszania struktury rzeczy sprawca sprawi, że dana rzecz przestanie spełniać swój cel przeznaczenia. Cudzą rzeczą w rozumieniu przepisu art. 124 § 1 kw jest także rzecz należąca do sprawcy tego czynu, o ile należy ona do niego na zasadzie współwłasności,
a współwłaściciel nie wyrażał zgody na postąpienie z rzeczą w wyżej wskazany sposób. Popełnić ten czyn można jedynie umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Sprawca wyżej opisanego wykroczenia musi się liczyć z karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny
w wysokości od 20 do 5.000 złotych.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości, że obwiniona (...) wypełniła swoim zachowaniem znamiona wskazanego wykroczenia, kopiąc w szybę znajdującą się w drzwiach i powodując jej rozbicie. Uczyniła to umyślnie, chcąc uzyskać dostęp do pomieszczenia znajdującego się za nimi. Wprawdzie była to wspólna kuchnia, z której chciała korzystać, co uniemożliwiła jej pokrzywdzona (...) poprzez ich zamknięcie na klucz, jednak w ocenie Sądu nie można tu mówić o jakiejkolwiek okoliczności wyłączającej winę, w tym w szczególności stanie wyższej konieczności. Ten bowiem zgodnie z art. 16 § 1 kw występuje tylko gdy sprawca działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionego prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone nie przedstawia wartości oczywiście większej niż dobro ratowane. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jakichkolwiek podstaw, żeby to stwierdzić. Tym bardziej, że mówiąc o głodówce obwiniona (...) czyniła to w sposób ironiczny, nie pamiętając nawet, czy przebywało tam wówczas dziecko.

W tym miejscu wskazać należy, że pomiędzy obwinioną (...) a pokrzywdzoną (...) istnieje silny i długotrwały konflikt, w związku z którym dochodzi do różnego rodzaju sporów. Nie ulega zatem wątpliwości, że każda ze stron jest do siebie negatywnie nastawiona i podejmuje działania, które mogą być niekorzystne dla drugiej. Takim działaniem było również zamknięcie drzwi przez pokrzywdzoną (...) i tym samym uniemożliwienie obwinionej (...) korzystania nie tylko ze wspólnej kuchni, ale również z jej pokoju. Być może pokrzywdzona (...) miała ku temu powody. W tej sytuacji obwiniona (...) powinna rozwiązać tę sytuację w inny, zgodny z porządkiem prawnym, sposób. W tym wezwać policję. Obwiniona (...) nie chciała jednak tego robić czy korzystać z pomocy innych osób, która zmierzałaby do wyjęcia szyby, niszcząc cudzą własność. Była przy tym inspirowana przez świadka (...), który również jest zaangażowany w istniejący pomiędzy nimi konflikt, stając po stronie obwinionej (...). Nie ulega zatem wątpliwości, że takie zachowanie nie było konieczne, a zdecydowała się na nie jedynie dlatego, że było dla niej najłatwiejsze i zarazem mogła przez to pokazać pokrzywdzonej (...) swoją wyższość. Co znamienne, świadek (...) również znalazł się w podobnej sytuacji, również będąc skonfliktowany z pokrzywdzoną (...), a mimo to postąpił zupełnie inaczej.

Mając jednak na uwadze całokształt okoliczności niniejszej sprawy, w tym również zachowanie pokrzywdzonej (...), która mimo wszystko uniemożliwiła obwinionej (...) korzystanie ze wspólnej kuchni, co również należy ocenić jako nieprawidłowe, jak również naprawienie szkody, Sąd odstąpił od wymierzania jej kary. W ten sposób uwzględnił stanowisko pokrzywdzonej (...), która o takie rozstrzygnięcie wnosiła, chcąc jedynie uświadomić obwinionej (...) naganność jej postępowania. Obwiniona (...) przyznała się do wybicia szyby w drzwiach. Ponadto nie była dotąd karana. Z tych względów odstąpienie od wymierzania jej kary przy jednoczesnym stwierdzeniu jej winy należało uznać za orzeczenie prawidłowe. Ponadto Sąd zwolnił obwinioną (...) od kosztów sądowych w całości, mając na uwadze, że uzyskuje niewielkie dochody, utrzymując się sprać dorywczych, mając na utrzymaniu dziecko i znajdując się w ciąży.