Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca – SSR Justyna Żbikowska

Protokolant Katarzyna Kowalik

po rozpoznaniu 5 marca 2019 roku

sprawy (...)

syna (...) i (...)

(...)

w (...)

obwinionego o to, że:

w dniu (...) o godzinie (...) w miejscowości (...), na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), gm. (...), powiat (...), stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem ciężarowym (...) (...) o nr rej. (...), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w związku ze znakiem B – 20 „stop” kierującemu pojazdem marki (...) o nr rej. (...), uderzając w prawy bok tego pojazdu,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z § 21 rozporządzenia w sprawie z.s.d.

o r z e k a

1. uznaje obwinionego (...) za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z § 21 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych, i za czyn ten na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

2. na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania kwotę 100 (sto) złotych oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych opłaty.

Sygn. akt II W 513/18

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w trakcie rozprawy materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) o godzinie (...) w (...) (...), żołnierz (...) (...) (...) (...), prowadził samochód ciężarowy (...) (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do (...). Pasażerem był kolega obwinionego ze służby (...). Mężczyźni podróżowali ul. (...) w kierunku skrzyżowania z ul. (...) i dalej w kierunku (...). Po dojechaniu do skrzyżowania (...) widząc znak B-20 „stop”, zatrzymał pojazd. Po chwili powoli wjechał przednią częścią auta na drogę z pierwszeństwem przejazdu celem sprawdzenia, czy nie poruszają się po niej inne pojazdy, którym winien był ustąpić pierwszeństwo przed wykonaniem skrętu w prawo. Wjazd przednimi kołami pojazdu na ul. (...) zapewniał bowiem obwinionemu lepszą widoczność, a tym samym lepszą ocenę natężenia ruchu na drodze z pierwszeństwem przejazdu. Od strony mostu na (...) w kierunku (...) ul. (...) samochodem marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) podróżował (...). Kierowca samochodu osobowego zauważył stojącą na fragmencie ul. (...) przednią część samochodu ciężarowego. Nie miał jednak zamiaru ustąpić pierwszeństwa przejazdu samochodowi (...), ponieważ to on podróżował drogą z pierwszeństwem. (...), kierujący (...) (...), początkowo nie zauważył, że w kierunku (...) porusza się (...), kierowany przez (...), najprawdopodobniej dlatego, że samochód osobowy znajdował się w znacznej odległości od skrzyżowania ulic (...). W związku z tym, że od (...) w kierunku (...) jechały samochody ciężarowe, (...) czekał z wykonaniem skrętu w prawo tak, by nie doprowadzić do zderzenia z nimi. Po przejechaniu samochodów jadących od strony (...) obwiniony ruszył kierowanym przez siebie pojazdem. W momencie ruszenia na wysokości skrzyżowania znajdował się prowadzony przez (...) (...). Kierowca samochodu osobowego próbował uniknąć zderzenia, skręcając nieco w lewo. Mimo to doszło do zderzenia obu pojazdów, w wyniku którego w samochodzie osobowym uszkodzeniu uległy m.in. prawe przednie drzwi. (...) przed wjechaniem na skrzyżowanie nie wysyłał (...) żadnych sygnałów mogących świadczyć o tym, by ten włączył się do ruchu przed nim. Obaj kierujący w chwili zdarzenia byli trzeźwi.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o następujące dowody: notatkę urzędową (k. 1), szkic miejsca zdarzenia (k. 2), protokoły użycia alkosensora (k. 3-4), świadectw wzorcowania (k. 5), zeznania świadków (protokoły przesłuchań – k. 6-7, 9-10, 14-15, protokół rozprawy – k. 61-63), wyjaśnienia obwinionego (protokół przesłuchania – k. 11-12).

Obwiniony (...) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czyn. Wyjaśnił, że zatrzymał się na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...) zgodnie z obowiązującymi przepisami. Stwierdziwszy, że brak jest samochodów jadących w kierunku samochodu, którym kierował, ruszył w prawo stosunkowo powoli. Według obwinionego w pewnym momencie nadjechał pojazd, którego wcześniej nie widział, ponieważ musiał znajdować się za mostem. Prawdopodobnie kierujący tym pojazdem widząc duży i powolny pojazd (...), postanowił wyprzedzić go z lewej strony, robiąc to na skrzyżowaniu. W tym momencie doszło do uderzenia.

Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować wartość dowodową czy autentyczność dokumentów zaliczonych w poczet materiału dowodowego, albowiem dokumenty te zostały sporządzone przez właściwe organy, w granicach ich kompetencji oraz w przypisanej prawem formie.

Zeznania przesłuchanych świadków w osobach (...), (...) oraz (...) były wiarygodnym źródłem dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Sąd uznaje przedmiotowe zeznania za prawdziwe, złożone według najlepszej wiedzy i pamięci przesłuchanych świadków. Z zeznań tych, jak i pozostałego materiału dowodowego, wynika, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem (...), czym naruszył zasady ruchu drogowego.

W świetle powyższych dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń Sąd doszedł do przekonania, iż wina obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości i została w pełni udowodniona.

Przystępując do oceny prawnej czynu zarzucanego obwinionego, Sąd uznał, że zachowanie (...) powinno być zakwalifikowane z art. 86 § 1 k.w.
w zw. z § 21 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych
i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
(Dz. U. Nr 170, poz. 1393, z późn. zm.; dalej jako „rozporządzenie”). Sąd nie miał wątpliwości, że swym zachowaniem obwiniony przyczynił się do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń „kto na drodze publicznej , w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny”. Natomiast treść § 21 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393, z późn. zm.) nakłada na kierującego po dojechaniu do znaku B-20 „stop” obowiązek zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem oraz ustąpienia pierwszeństwa kierującym poruszającym się tą drogą.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, (...) mimo spoczywającego na nim obowiązku ustąpienia pierwszeństwa (...) - poruszającemu się drogą z pierwszeństwem – powinności tej nie zrealizował, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przystępując do wymiaru kary Sąd uznał, że zasadnym będzie ukaranie obwinionego karą grzywny w wysokości 500 złotych. Będzie to kara wystarczająca dla osiągnięcia wobec obwinionego celów kary, nie przekroczy jego możliwości finansowych, a fakt ostatecznego ukarania wprowadzi przeświadczenie o nieuchronności kary, zmuszając obwinionego w przyszłości do racjonalnego podejmowania decyzji związanych z ruchem pojazdu. Kara by zrealizować swój cel, musi być pewną formą dolegliwości.

Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy zasadnym jest obciążenie obwinionego na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. zryczałtowanymi wydatkami poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa, które wyniosły kwotę 100 zł, a nadto kwotą 50 zł tytułem opłaty.