Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. E.

przeciwko Przedsiębiorstwa (...) spółka jawna w T.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółka jawna w T. na rzecz powódki J. E. kwotę 20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4 617 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 571/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 11 czerwca 2018 r. sporządzone z urzędu.

Powódka J. E. pozwem z dnia 15 listopada 2017 r. (data stempla pocztowego) zażądała zasądzenia od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki jawnej kwoty 20 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 września 2015 r. do dnia zapłaty, nadto zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że powódka jako podwykonawca zawarła z pozwanym, jako wykonawcą ciągów pieszych i dróg w ośrodku wypoczynkowym w miejscowości B. umowę o wykonanie ścieżek pieszych, w tym ze spoiwem poliuretanowym oraz obrzeży betonowych. Przedmiot umowy miał być wykonany z materiałów własnych powódki, według zaleceń i wskazań inwestora. Powódka po wykonaniu prac zgłosiła pozwanemu gotowość ich odbioru, w efekcie czego nastąpił odbiór końcowy z zastrzeżeń obowiązku wykonania poprawek. Strony w dniu 12 listopada 2015 r. z uwagi na brak zapłaty za wykonane prace, zawarły porozumienie dotyczące spłaty zobowiązań, w którym pozwany uznał roszczenie powódki w kwocie 185 300 zł brutto tytułem należności głównej, powiększone o odsetki. W rezultacie powódka w dniu 12 listopada 2015 r. wystawiła pozwanemu fakturę VAT na kwotę 185 300 zł. Pozwany uiścił część należności, kwota pozostała do zapłaty to 20 000 zł. Pozwany, mimo wystosowania przez powódkę wezwania do zapłaty, do dnia wniesienia pozwu nie zapłaciła jej reszty umówionego wynagrodzenia.

W dniu 24 stycznia 2017 r. w tutejszym Sądzie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu, nadto zobowiązano pozwanego do zapłaty na rzecz powódki kwoty 2480 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska pozwany potwierdził, że strony zawarły umowę, jak również porozumienie w zakresie sposobu ustalenia zapłaty na rzecz powódki kwoty 185 300 zł. Przyznał również, iż mocą tego porozumienia do zapłaty pozostaje kwota 20 000 zł. Podniósł jednakże, iż w jego ocenie dochodzona pozwem kwota jest niezasadna z uwagi na nienależyte wykonanie umowy, zaś okoliczność ta nie była jeszcze znana w dacie zawarcia w/w porozumienia. W ocenie pozwanego nawierzchnie chodników na terenie ośrodka wypoczynkowego zostały wykonane niezgodnie z technologią, co powoduje odpryski i kruszenie nawierzchni mineralnej chodników.

Powódka w odpowiedzi podniosła, iż pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do podnoszenia zarzutów dotyczących jakości wykonanych ciągów pieszych, bowiem strony umownie wyłączyły możliwość podnoszenia roszczeń gwarancyjnych względem powódki. Uwagi pozwanego odnoszące się do jakości wykonania ścieżek spojonych żywicą, która została zakupiona bezpośrednio przez pozwanego. Powódka podkreśliła, iż zarówno przy podpisywaniu umowy, jak i w toku prac, jej pracownicy zwracali pozwanemu uwagę na niedostateczną ilość żywicy dostarczonej na teren budowy. Mimo tego zostali oni zobowiązani przez pozwanego do jej użycia w ilości przez niego dostarczonej. W ocenie powódki strony, podpisując porozumienie w dniu 12 listopada 2015 r., uwzględniły część zastrzeżeń pozwanego odnośnie wykonanych prac, co skutkowało obniżeniem wynagrodzenia należnego powódce do kwoty 185 300 zł brutto, gdy wcześniej ustalone wynagrodzenie miało opiewać na kwotę 220 145 zł netto.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powódka J. E. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), której przedmiotem jest realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Pozwany, Przedsiębiorstwo (...) spółka jawna jest wpisany do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego i zajmuj3e się działalnością usługową związaną z zagospodarowaniem terenów zieleni, działalności usługowej związanej z leśnictwem i robotami budowlanymi związanymi we wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Posiada dwóch wspólników – J. N. i M. N., każdy z nich jest uprawniony do samodzielnej reprezentacji spółki.

(dowody: wydruk z (...) k. 11; informacja odpowiadająca odpisowi aktualnego z Rejestru Przedsiębiorców – k. 8-10)

Strony w dniu 24 marca 2015 r. zawarły umowę nr (...), na mocy której pozwany powierzył, a powódka przyjęła do wykonania prace polegające na wykonaniu ścieżek pieszych – ok. 1297 m ² za kwotę 84 305 zł netto, wykonanie ścieżek pieszych ze spoiwem poliuretanowym – ok. 1821 m ² za kwotę 72 840 zł netto, ustawienie obrzeży betonowych 8x25x100 za kwotę 63 000 zł netto. Powódka miała wykonać prace z własnych materiałów z tym zastrzeżeniem, że ścieżka piesza ze spoiwem poliuretanowym miała zostać wykonana z materiału dostarczonego przez zamawiającego i mieć grubość 1,5 cm. Strony ustaliły łączne wynagrodzenie za wykonanie prace w wysokości 220 145 zł netto. Termin rozpoczęcia wykonania przedmiotu umowy ustalono na dzień 9 czerwca 2015 r., zaś termin zakończenia na dzień 15 lipca 2015 r. Umówiono się, że pozwany zapłaci powódce wynagrodzenie po zakończeniu realizacji umowy w terminie 14 dni od wystawienia faktury VAT. W § 11 umowy ustalono, że powódka nie udziela pozwanemu 2-letniej gwarancji na przedmiot umowy. Z kolei § 14 stanowił, iż reklamację wykonywać się będzie poprzez skierowanie roszczenia do powódki, która miała obowiązek pisemnego ustosunkowania się do zgłoszonego roszczenia w terminie 21 dni od daty zgłoszenia.

(dowody: umowa nr (...) – k. 12; zeznania za pozwanego M. N. – k. 137)

Pozwany, zgodnie z umową, samodzielnie dokonał zakupu kruszywa żwiru i żywicy epoksydowej w firmie Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego (...)trade” sp. z o.o. w B. i przekazał ją powódce celem wykonania ścieżek pieszych. Z maili wymienionych z dostawcą materiałów wynikało, że warstwa żywicy miała mieć grubość 2-2,5 cm. Na 1m2 ścieżki potrzebne było 50 km żwiru i żywicy. Pozwany łącznie zakupił 52 416 kg mieszkanki żwiru i żywicy (co miało wystarczyć na pokrycie 1048m ² powierzchni) oraz 8 250 kg kruszywa na pokrycie powierzchni 150m ².

(dowody: zeznania świadka M. T. – k. 115 v; wydruki wiadomości e-mail – k. 139, 142, 145-146; faktury VAT – k. 140,143)

W dniu 25 sierpnia 2015 r. spisano protokół końcowy odbioru robót z zastrzeżeniem dokonania poprawek, tj. wyrównania nawierzchni ścieżek pieszych z kruszywa w terminie do 7 lipca 2015 r. Kierownikiem budowy z ramienia powódki był S. M.. Po krótkim czasie okazało się, że do wykonania ścieżek zużyto zbyt małej ilości żywicy, w rezultacie jej warstwa w wielu miejscach była zbyt cienka i zapadała się Ustalenie grubości warstwy żywicy o grubości 1,5 cm nastąpiło mimo zwrócenia przez pracowników powódki M. N., wspólnikowi pozwanego, uwagi na to, że z technologicznego punktu widzenia warstwa powinna mieć grubość minimum 2,5 cm. Taka grubość wystarczałaby na zapewnienie wytrzymałości powierzchni przy uwzględnieniu ruchu rowerowego i pieszego. Powyższe było przedmiotem zapisu w umowie, iż powódka nie udziela gwarancji na przedmiot umowy. M. N. polecił powódce wykonanie ścieżek z użyciem 1,5 cm warstwy żywicy.

(dowody: protokół końcowy odbioru robót – k. 13; zeznania świadka R. E. (1) – k. 84v; zeznania świadka S. M. – k. 85v; zeznania świadka M. T. – k. 115 v; zeznania świadka Z. T. – k. 116; zeznania za pozwanego M. N. – k. 136v)

Inspektor nadzoru robót J. G. pismem z dnia 10 września 2015 r. poinformował pozwanego, że nie zostały usunięte usterki wykazane w postępowaniu odbiorowym dot. między innymi wykonania nawierzchni dróg wewnętrznych z tłucznia kamiennego.

(dowody: pismo z dnia 10 września 2015 r. – k. 52)

Pozwany wiadomością e-mail z dnia 10 września 2015 r. wezwał powódkę do natychmiastowego dokończenia poprawek wymienionych w protokole odbioru oraz piśmie z dnia 10 września 2017 r. wysłanego przez inspektora nadzoru. Pozwany poinformował, że w przeciwnym wypadku wszystkie płatności zostaną wstrzymane.

(dowody: pismo z dnia 10 września 2015 r. – k. 52)

W dniu 12 listopada 2015 r. strony zawarły POROZUMIENIE SPŁATY ZADŁUŻENIA w celu ustalenia sposobu spłaty wymagalnego zobowiązana pozwanego względem powódki z tytułu wykonania robót budowlanych, polegających na wykonaniu dróg i ciąg pieszych z obrzeżem betonowym w ośrodku wypoczynkowym w miejscowości B.. Z treści porozumienia wynika, iż pozwany uznał za bezsporne, że jego zadłużenie wynosi 185 300 zł brutto, powiększone o odsetki w wysokości ustawowej od dnia 10 września 2015 r. Pozwany oświadczył ponadto, że roboty zostały wykonane na jego zlecenie zgodnie z jego wolą oraz że nie wnosi zastrzeżeń odnośnie sposobu, terminu i jakości ich wykonania. Strony ustaliły, że pozwany dokona zapłaty na rzecz powódki w następujący sposób – kwotę 100 000 zł do dnia 31 grudnia 2015 r., kwotę 85 300 zł do dnia 30 czerwca 2016 r. Tego samego dnia, tj. 12 listopada 2015 r. powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 185 300 zł brutto.

(dowody: porozumienie spłaty zadłużenia – k. 14; faktura VAT – k.15)

Powódka pismem z dnia 18 lipca 2016 r. wystosowała do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pełnomocnik powódki e-mailem z dnia 12 października 2016 r. wskazał pełnomocnikowi pozwanego, ze postanowienia porozumienia z dnia 12 listopada 2015 r. nie zostały wykonane w całości. Następnie e-mailem z dnia 21 października 2016 r. poinformował, iż w wyniku braku kontaktu ze strony pozwanego i jego pełnomocnika, został zobowiązany do złożenia pozwu o zapłatę brakującej kwoty. W odpowiedzi pozwany e-mailem z dnia 25 października 2016 r. poinformował pełnomocnika powódki, iż do zapłaty pozostała kwota 20 000 zł.

(dowody: wezwanie do zapłaty – k. 16; wydruki wiadomości e-mail – k. 17)

W dniu 15 listopada 2016 r. M. N. wraz z przedstawicielem podmiotu zawiadującego ośrodkiem wypoczynkowym, Z. T., dokonał wizji lokalnej uszkodzonej nawierzchni i sporządził z niej notatkę, z której wynika, że uszkodzenia były spowodowane słaba stabilizacją podłożona, powodująca pęknięcia chodników. Nadto stwierdził nierównomierną grubość warstwy kruszywa i skupiska luźnej warstwy mineralnej.

( dowody: notatka służbowa – k. 50)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie przedłożonych przez strony, jak również podmiot Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego (...)trade” sp. z o.o. w B., których autentyczności żadna ze stron postępowania nie podważała, nadto w oparciu o zeznania świadków – R. E. (1), S. M., M. T., Z. T. oraz wspólnika pozwanego, M. N..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków R. E. (1), S. M., M. T. i Z. T. w całości, były bowiem one spójne, logiczne i korespondowały ze sobą wzajemnie. Świadkowie R. E. (1) i S. M. zgodnie zeznali, iż zgodnie z technologią warstwa żywicy powinna mieć grubość 2,5 cm, jak również to, iż wykonanie warstwy – zgodnie z umową – o grubości 1,5 cm było wyraźnie polecone przez M. N., wspólnika pozwanej spółki. Potwierdzili również, że w konsekwencji powódka nie udzieliła gwarancji na wykonane prace. Co istotne, jak zeznali obydwaj świadkowie, przed odebraniem robót J. G., inspektor nadzoru robót wskazał na usterki, jednakże były one związane ze ścieżkami z nawierzchni szutrowej, nie zaś o powierzchnię z tworzywa.

Sąd ocenił zeznania świadka M. T. za wiarygodne, bowiem potwierdził on fakt dostarczenia przez pozwanego powódce kruszywa z żywicą. Potwierdził on, że odpowiednia warstwa żywicy powinna mieć grubość 2,5 cm. Wskazał on ponadto, iż mimo ustalenia w umowie, iż ścieżki piesze zostaną wykonane przy użyciu spoiwa poliuretanowego, pozwany zakupił w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego (...)trade” sp. z o.o. w B. żywicę epoksydową.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadka Z. T., miały one bowiem znaczenie dla ustalenia sposobu wykonania przez powódkę alejek, faktu grubości warstwy żywicy oraz powstałych w niej ubytków.

Zeznania wspólnika pozwanej spółki, M. N. w znacznej mierze także zasługiwały na nadanie im waloru wiarygodności – potwierdził on fakt zakupu żywicy w firmie Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego (...)trade” sp. z o.o. w B., jak również to, że warstwa wykonana z tego tworzywa miała mieć grubość 2,5 cm. Co więcej, jego zeznania były zbieżne z zeznaniami świadka Z. T. w zakresie wykrytych ubytków w nawierzchni. Wskazał on także, iż nawierzchnia nie była miała jednolitej grubości. M. N. przyznał, iż z kwoty wynikającej z zawartego między stronami porozumienia pozostała jeszcze do rozliczenia kwota pieniężna. Sąd nie dał wiary jego zeznaniom w zakresie tego, że powódce zostały zgłoszone usterki, co miało być przyczyną wstrzymania dalszej płatności. Fakt ten nie znalazł potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, zaś powódka w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty wskazała, że po raz pierwszy powzięła informację co do ubytków i wad nawierzchni wykonanej z żywicy po otrzymaniu sprzeciwu.

Sąd zważył co następuje.

Okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy były w przeważającej części nie sporne – nie ulegał fakt zawarcia przez strony w dniu 24 marca 2015 r. umowy, której przedmiotem było wykonanie przez powódkę dwóch rodzajów ścieżek w ośrodku wypoczynkowym w miejscowości B. – alejek o nawierzchni kamiennej oraz z kruszywa ze spoiwem poliuretanowym. Nie był również kwestionowany przez strony fakt podpisania protokołu końcowego odbioru robót, a także zawarcia porozumienia w zakresie spłaty zadłużenia przez pozwanego w dniu 12 listopada 2015 r., w którym dłużnik uznał, iż jego zadłużenie wynosiło 185 300 zł. Co więcej, w porozumieniu pozwany oświadczył, że wykonane roboty zostały dokonane na jego zlecenie i zgodnie z jego wolą, oraz że nie wnosi zastrzeżeń odnośnie sposobu, terminu i jakości ich wykonania, zaś prace zostały bez zastrzeżeń odebrane w dniu 10 września 2015 r. Poza sporem było także, iż do zapłaty z w/w kwoty na rzecz powódki pozostała kwota 20 000 zł.

W niniejszym postępowaniu powódka domagała się od pozwanego zapłaty pozostałej części wynagrodzenia, tj. kwoty 20 000 zł, pozwany oponował, wskazując w sprzeciwie od nakazu zapłaty, iż żądanie powódki nie jest zasadne z uwagi na nienależyte wykonanie przez nią przedmiotu umowy.

Umowa zawarta w dniu 24 marca 2015 r. stanowiła umowę o dzieło, uregulowaną w przepisach art. 627-646 k.c. Przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Jak wynika to z zawartej między stronami umowy, powódka miała wykonać m.in. ścieżki piesze ze spoiwem poliuretanowym na powierzchni ok. 1821 m ², natomiast z nadesłanych przez firmę Przedsiębiorstwo (...)trade” sp. z o.o. w B., pozwany zakupił w tej firmie żwir naturalny wraz z kruszywem, w celu wykonania warstwy z żywicy o grubości 2,5-3 cm na powierzchni ok. 1200 m ² (524m ² x 2 + 150m ²). Co więcej, w umowie ustalono, co również znalazło swoje odzwierciedlenie w zeznaniach świadków oraz wspólnika pozwanej spółki, iż powódka ma wykonać ścieżki z tworzywa o grubości 1,5 cm. Zeznania świadków R. E. (2) oraz S. M. w sposób oczywisty wskazują na to, iż stało się to na wyraźne polecenie M. N., mimo tego, iż świadkowie ci zwracali jego uwagę na to, że technologicznego punktu widzenia warstwa żywicy powinna mieć grubość 2,5 cm. Sam M. N. zeznał, iż nie wie, dlaczego w umowie znalazł się taki zapis. Może to zatem wskazywać na to, o czym zeznawał świadek R. E. (2), iż pozwany podjął taką decyzję powodowany kwestiami finansowymi. Co więcej, w zawartym w dniu 12 listopada 2015 r. porozumieniu w sposób nie budzący wątpliwości pozwany oświadczył, iż wykonane przez powódkę prace, co do ich terminowości, sposobu i jakości, wykonane zostały na jego zlecenie i zgodnie z jego wolą. Nie ulega zatem wątpliwości, iż wolą strony pozwanej było wykonanie przez powódkę ścieżek z użyciem żywicy, której warstwa miała wynosić 1,5 cm. Wymaga podkreślenia, iż – jak wynika z nadesłanych przez Przedsiębiorstwo (...)trade” sp. z o.o. w B. dokumentów, pozwany dokonał zamówienia mieszanki żwiru i żywicy epoksydowej przy założeniu, że nawierzchnia miała mieć grubość 2,5-3 cm, zaś ilość towaru miała być wystarczająca na wykonanie 1200 m ² ścieżek. Jednakże w umowie z dnia 24 marca 2015 r. ustalono, że ścieżki ze spoiwem miały być wykonane na łącznej powierzchni 1821 m ². Z powyższego wynika jednoznacznie, iż pozwany dokonał zakupu zdecydowanie zbyt małej ilości kruszywa i żywicy, co mogło stanowić prawdopodobną przyczynę zlecenia powódce wykonania ścieżek z kruszywa ze spoiwem o grubości 1,5 cm. Trudno w inny sposób ocenić postępowania strony pozwanej, zwłaszcza w świetle zeznań M. N., wedle których nie ma on wiedzy, dlaczego w umowie zawarto taki zapis.

Jak wynika z art. 641 § 2 k.c., gdy dzieło uległo zniszczeniu lub uszkodzeniu wskutek wadliwości materiału dostarczonego przez zamawiającego albo wskutek wykonania dzieła według jego wskazówek, przyjmujący zamówienie może żądać za wykonaną pracę umówionego wynagrodzenia lub jego odpowiedniej części, jeżeli uprzedził zamawiającego o niebezpieczeństwie zniszczenia lub uszkodzenia dzieła. Świadkowie R. E. (1) i S. M. zeznali, iż wykonanie nawierzchni o grubości 1,5 cm nie jest zgodne z technologią takich prac. Przyjąć zatem należy, iż strona pozwana miała świadomość, iż grubość nawierzchni powinna wynosić 2,5 cm – tym bardziej, że dokonała zamówienia w oparciu o takie założenie. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazywał, iż po wizji lokalnej, która miała miejsce w dniu 15 listopada 2016 r. wraz z Z. T., ustalił przyczyną usterek była niewłaściwa grubość warstwy mineralnej oraz zła proporcja kruszywa i żywicy. Wypada raz jeszcze podkreślić, iż to obowiązkiem pozwanego było dostarczenie powodowi materiału na dokonanie ścieżek z użyciem spoiwa o odpowiednich parametrach i jakości, a zatem ewentualne błędy, popełnione przez firmę dostarczającą pozwanemu mieszankę kruszcu i żywicy nie mogą obciążać powódki. Z pisma Prezesa (...) Pogotowia (...) z dnia 27 lipca 2016 r. wynika, że miały miejsce odpryski i kruszenie nawierzchni mineralnej chodników. To pozwany zamówił towar w postaci kruszcu i żywicy w określonej ilości i proporcji, więc mógłby on obarczyć powódkę odpowiedzialnością za użycie niewystarczającej ilości materiału, względnie zastosowania niewłaściwych proporcji tylko w sytuacji, gdyby obowiązkiem firmy powodowej było wykonanie prac z własnego materiału, jak miało to miejsce w przypadku ścieżek pieszych o nawierzchni kamiennej.

W ocenie Sądu argument strony pozwanej, iż wady wykonanych przez powódkę robót ujawniono dopiero po podpisaniu porozumienia z dnia 12 listopada 2015 r. stanowił jedynie element taktyki procesowej i nie uzasadniał odmowy zapłaty pozostałej części wynagrodzenia. Faktem były stwierdzone usterki w wykonanych przez powódkę alejkach, co w istocie nie było kwestionowane, jednakże zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia miała ich przyczyna, nie zaś wystąpienie wad. Kwestią podstawową było bowiem to, iż pozwany dokonał zamówienia materiału, potrzebnego powódce do wykonania przedmiotu umowy, w ilości dalece odbiegającej od rzeczywistych potrzeb, mając na względzie powierzchnię, na której powódka miała wykonać ścieżki na terenie ośrodka wypoczynkowego. Nie dość zatem, że dostarczył powódce o 1/3 mniej materiału, niż powinien – w miejsce kruszywa z żywicą na pokrycie ponad 1800 m ² powódka otrzymała materiał na powierzchnię 1200 m ² -
to mimo jej zastrzeżeń polecił wykonanie nawierzchni z warstwy żywicy o grubości 1,5 cm, w miejsce 2,5 cm. W protokole końcowym odbioru robót z dnia 25 sierpnia 2015 r. wskazano, że należy wyrównać nawierzchnię ścieżek pieszych z kruszywa w terminie do dnia 7 lipca 2015 r. Jak wynika natomiast z porozumienia, zawartego w dniu 12 listopada 2015 r., wykonane prace zostały odebrane bez zastrzeżeń w dniu 10 września 2015 r. – z tego zapisu należy wnioskować, iż mimo tego, że nie został przedstawiony dokument w postaci kolejnego protokołu odbioru, to tego dnia miał faktycznie miejsce protokolarny odbiór końcowy, z uwzględnieniem poprawek wskazanych w pierwotnym protokole. Występuje zatem zasadnicza sprzeczność w stanowisku strony pozwanej – z jednej strony jako wadę dzieła wskazuje ona nierównomierność nawierzchni, z drugiej zaś podpisuje porozumienie, wedle którego nie miała ona żadnych zastrzeżeń co do sposobu wykonania przedmiotu umowy. Wady w postaci ubytków rzeczywiście mogły ujawnić się w terminie późniejszym, jednak bez wątpienia nierówność nawierzchni, o której mowa w piśmie w notatce służbowej sporządzonej przez M. N. w dniu 15 listopada 2016 r. mogła być zauważalna od samego początku, jeżeli jej przyczyną były błędy po stronie powódki, nie zaś – o czym mowa powyżej – niewłaściwa ilość zużytego przy robotach materiału. Tym samym Sąd uznał za zasadne stanowisko powódki, iż powstałe później wady wystąpiły w wyniku zbyt cienkiej warstwy nawierzchni, za co odpowiedzialność ponosi pozwany. M. N. po odbyciu wizji lokalnej wskazał w notatce, że wystąpiły podłużne pęknięcia chodników, co w ocenie Sądu jedynie potwierdza argumentację powódki w zakresie niewłaściwej grubości nawierzchni.

Należy zwrócić uwagę, iż powódka w umowie nie udzieliła pozwanego gwarancji na przedmiot umowy. Wymaga podkreślenia, iż gwarancja nie jest obowiązkowym elementem umowy o dzieło, stanowi bowiem element, które strony mogą – lecz nie muszą – ukształtować w umowie. Gwarancja jest odrębnym od rękojmi za wady reżimem odpowiedzialności sprzedawcy i ma charakter dobrowolny. Zgodnie z art. 638 § 2 k.c., jeżeli zamawiającemu udzielono gwarancji na wykonane dzieło, przepisy o gwarancji przy sprzedaży stosuje się odpowiednio. Natomiast instytucja rękojmi za wady rzeczy sprzedanej, na mocy § 1 w/w przepisu stosowana do umowy o dzieło, ma charakter ustawowy. Art. 556 k.c. stanowi, iż Sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Uprawnieniem, przyznanym kupującemu (zamawiającemu) jest, zgodnie z art. 560-561 k.c, złożenie oświadczenia o obniżeniu ceny, odstąpieniu od umowy lub żądanie wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady. W materiale dowodowym brak jakichkolwiek dowodów na to, by pozwany z tych uprawnień skorzystał – wprawdzie we wiadomości e-mail z dnia 10 września 2015 r. zwrócił się do powódki o natychmiastowe dokończenie poprawek wymienionych w protokole odbioru i piśmie wysłanego przez inspektora nadzoru, następnie jednak, w dniu 12 listopada 2015 r. podpisał porozumienie i oświadczył, że w dniu 10 września 2015 r. dzieło zostało protokolarnie odebrane bez stwierdzenia żadnych wad. Co więcej, jak wynika z przedłożonej przez powódkę korespondencji e-mailowej, jej pełnomocnik przed wniesieniem pozwu dwukrotnie zwracał się do pełnomocnika pozwanej w sprawie spłaty zadłużenia, a w odpowiedzi otrzymał jedynie e-maila z informacją o wysokości kwoty pozostałej do zapłaty.

Rekapitulując powyższe rozważania, w ocenie Sądu żądanie powódki zasługiwało na uwzględnienie w całości. W należyty sposób wykazała ona fakt istnienia łącznego strony stosunku zobowiązaniowego, wykonania przez siebie przedmiotu umowy, dalszych ustaleń w zakresie spłaty należnego jej wynagrodzenia w ratach oraz wysokości roszczenia a także terminu jej wymagalności. Z kolei argumenty pozwanego co do nienależytego wykonania przez powódkę przedmiotu umowy, w świetle dostarczenia przez niego niewłaściwej ilości materiałów uznać należało za gołosłowne i nie mające odzwierciedlenia w rzeczywistym stanie sprawy. Z tego względu Sąd, na mocy art. 627 k.c. w zw. art. 641 § 2 k.c. zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółka jawna w T. kwotę 20 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach orzeczono na mocy art. 481 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W pozwie powódka żądała odsetek od dnia 10 września 2015 r, jednakże w wystawionej fakturze VAT wskazała, że termin płatności ustalono zgodnie z porozumieniem z dnia 12 listopada 2015 r. Z kolei z treści porozumienia wynika, iż zaległość pozwanego została rozłożona na dwie raty – kwota 100 000 zł miała być uiszczona do dnia 31 grudnia 2015 r., a kwota 85 300 zł – do dnia 30 czerwca 2016 r. Nie ulega zatem wątpliwości, iż datą wymagalności roszczenia o zapłatę pozostałej kwoty 20 000 zł był dzień następny po dniu 30 czerwca 2016 r., tj. 1 lipca 2016 r., nie zaś – jak wnosiła powódka – 10 września 2015 r. Z tego względu w punkcie II sentencji wyroku należało oddalić powództwo w pozostałej części.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 §1 i 3 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie stroną przegrywającą sprawę w całości był pozwany i to on winien zwrócić powodowi poniesione koszty procesu. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się – opłata od pozwu w kwocie 1000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego 3 600 zł (§2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). Powódka łącznie poniosła koszty w wysokości 4617 zł i taką kwotę należało zasądzić na jej rzecz od pozwanego, o czym Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  przedłożyć z wpływem lub za 14 dni od doręczenia.