Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Zbigniew Krepski (spr.)

Sędziowie : SO Jerzy P. Naworski, SO Joanna Rusińska

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2019 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w postępowaniu upadłościowym E. K. – osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej

w przedmiocie ustalenia planu spłaty wierzycieli

na skutek zażalenia wierzyciela (...) sp. z o.o. w S. na postanowienie Sądu Rejonowego w T. z dnia 19 listopada 2018 r., sygn. akt V GUp 47/15

postanawia

oddalić zażalenie

Jerzy P. Naworski Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

Sygn. akt VI Gz 83/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 19 listopada 2018 r., sygn. akt V GUp 47/15, w sprawie upadłościowej dłużnika E. K., osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej, Sąd Rejonowy w T. postanowił ustalić plan spłaty wierzycieli w ten sposób, że:

- w pkt 1. ustalił, że upadła E. K. będzie przeznaczała przez okres 12 miesięcy w 12 ratach płatnych co miesiąc kwotę 300 zł na spłatę swoich zobowiązań począwszy od miesiąca następnego od uprawomocnienia się orzeczenia, w sposób określony w punktach 2-5 postanowienia:

- w pkt 2. kwota 100,68 zł będzie przeznaczana na spłatę zobowiązań (...) S.A. w K. w 12 ratach po 8,39 zł;

- w pkt 3. kwota 1.232,40 zł będzie przeznaczana na spłatę zobowiązań M. W. w 12 ratach po 102,70 zł;

- w pkt 4. kwota 1.998,60 zł będzie przeznaczana na spłatę zobowiązań (...) sp. z o.o. w S. w 12 ratach po 166,55 zł;

- w pkt 5. kwota 268,32 zł będzie przeznaczana na spłatę zobowiązań (...) w W. w 12 ratach po 22,36 zł;

- w pkt 6 pozostała część zobowiązań uznanych na liście wierzytelności i niespłaconych na zasadach określonych w niniejszym postanowieniu oraz wszystkie pozostałe zobowiązania upadłej powstałe przed dniem ogłoszenia upadłości, poza zobowiązaniami wymienionym w art. 491 ²¹ ust. 2 prawa upadłościowego i naprawczego, zostaną umorzone po wykonaniu planu spłaty wierzycieli (k.304).

Z ustaleń tego Sądu wynika, że postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w T. ogłosił upadłość E. K. – osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

E. K. wniosła o zakończenie postępowania poprzez umorzenie zobowiązań bez ustalenia planu spłaty. Syndyk masy upadłości złożył projekt planu spłaty. Postanowieniem z dnia 18 lipca 2017 r. (k. 122) sędzia-komisarz zatwierdziła listę wierzytelności w postępowaniu upadłościowym E. K., na której uznano wierzytelności:

- (...) S.A. w K. w kwocie łącznej 1.656,66 zł,

- M. W. w kwocie łącznej 20.279,48 zł,

- (...) Sp. z o.o. w S. w kwocie łącznej 47.968,61 zł,

- (...) Banku (...) S.A. w W. w kwocie łącznej 4.452,37 zł, a która to wierzytelność została w toku postępowania sprzedana na podstawie umowy przelewu wierzytelności (...) w W..

Powyższe zobowiązania powstały w części w wyniku odpowiedzialności upadłej za zobowiązania związane z prowadzoną przez męża upadłej działalnością gospodarczą, a częściowo z tytułu zaciąganych zobowiązań na spłatę uprzednich zobowiązań prywatnych.

W toku postępowania do masy upadłości wpłynęła kwota łącznie 20.313,70 zł, a ostateczny plan podziału funduszów masy upadłości wykonano na kwotę 6.284,40 zł; natomiast uzupełniający ostateczny plan podziału funduszów masy upadłości na kwotę 2.426,97 zł. Zaś po uwzględnieniu kosztów postępowania w masie upadłości pozostała kwota 2.351,51 zł.

Dalej Sąd Rejonowy ustalił, iż upadła E. K. jest w wielu 38 lat mając na utrzymaniu troje dzieci w wieku 17, 15 i 9 lat. Wprawdzie upadła jest zamężną od 2009 r., jednakże mąż od kilku lat przebywa i pracuje za granicą, przesyłając nieregularnie różne kwoty tytułem dobrowolnych alimentów na rzecz dzieci, zaś okresowo to upadła przesyła mężowi wsparcie finansowe. Upadła E. K. wraz z dziećmi zamieszkuje u swojej matki w domu jednorodzinnym, który jest w złym stanie technicznym i wymaga remontu – przecieka dach i brak jest ocieplenia, co powoduje zwiększone zużycie węgla.

Upadła E. K. jest zatrudniona jest Urzędzie Gminy B. od dnia 2 kwietnia 2006 r. za wynagrodzeniem w wysokości 2.354,22 zł netto; przy czym regularnie uczestniczy w konkursach na wyższe stanowisko, jednakże dotychczas bezskutecznie. Nadto uzyskuje świadczenie rodzinne 500+ w kwocie łącznej 1.000,00 zł na dwoje z dzieci, ale od przyszłego roku świadczenie zostanie zmniejszone o połowę z uwagi na osiągnięcie pełnoletniości przez najstarsze dziecko.

Wedle ustaleń Sądu Rejonowego łączny dochód upadłej bez uwzględniania nieregularnych kwot przesyłanych przez męża wynosi 3.354,22 zł (wynagrodzenie i świadczenie rodzinne). Natomiast miesięczne wydatki kształtują się w sposób następujący:

- koszty zakupu energii elektrycznej to około 150-200 zł,

- koszt abonamentu TV 32 zł,

- koszt opłaty za wodę 35 zł,

- opłata za wywóz śmieci 41,75 zł (125,25 zł kwartalnie),

- opłata za telefony 400 zł,

- ubezpieczenie dzieci 27,00 zł (324 zł rocznie),

- koszt (rata) za wymianę pieca centralnego ogrzewania 385,00 zł,

- koszt zakupu węgla 125 zł; przy czym sezonowo w miesiącu to koszt około 890 zł,

- koszt zakupu paliwa celem dojazdu do pracy i dowiezienia najstarszego dziecka do szkoły 150-200 zł,

- koszt zakupu żywności 1.200 zł,

- koszty zakupu odzieży, obuwia i środków czystości 200 zł.

Upadła nie ma problemów ze zdrowiem. Natomiast najstarszy syn jest pod stałą opieką dermatologa z uwagi na problemy łuszczycowe. Z tego powodu regularnie korzysta z pomocy lekarza i przyjmuje lekarstwa, który miesięczny koszt wynosi 110,82 zł. Nadto ponosi wydatki związane z okresowymi zachorowaniami dzieci.

Ponadto w ostatnim roku upadła poniosła koszty związane z utrzymaniem dzieci w szkole (opłaty szkolne i dodatkowe książki) w kwocie 300 złotych oraz koszt naprawy samochodu 400 złotych – w stosunku miesięcznym jest to kwota około 60 złotych.

Przechodząc do rozważań natury prawnej w ocenie Sądu rejonowego brak było podstaw do stwierdzenia, iż sytuacja osobista upadłej w oczywisty sposób wskazuje, iż nie jest ona zdolna do dokonywania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Upadła, choć ma stałe zatrudnienie i stara się poprawić swoją sytuację finansowo-zawodową poprzez regularny udział w konkursach na wyższe stanowiska w Urzędzie Gminy B., gdzie pracuje, aktualnie uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 2.354,22 zł. Na jej dochód składa się również świadczenie rodzinne z tzw. programu 500+ w kwocie łącznej 1.000 złotych miesięcznie na dwoje dzieci. Łączny dochód upadłej sięga zatem kwoty 3.354,22 zł. Nieregularnie upadłej pieniądze przesyła jej mąż, jednak wpłaty nie są comiesięczne i ich kwoty nie są stałe. Z tego względu Sąd przy ocenie sytuacji majątkowej upadłej nie brał tej okoliczności pod rozwagę, ostatecznie uznając, że na jej dochód składają się wynagrodzenie i świadczenie 500+, przy czym należy pamiętać o przeznaczeniu tego dochodu na potrzeby wyłączenie wydatków celowych.

Natomiast łączne wydatki upadłej i jej rodziny wynoszą około 3.213,75 zł i są to w zasadzie koszty maksymalne, bowiem w niektórych miesiącach koszty utrzymania, w zależności od potrzeb upadłej i jej dzieci okazały się niższe jak w przypadku kosztu opłaty za energię elektryczną – o około 50 zł, ponadto w 2018 r. upadła poniosła dodatkowe, nieprzewidziane koszty związane z utrzymaniem dwójki młodszych dzieci w szkole i naprawą samochodu. Sąd Rejonowy oszacował te koszty w stosunku miesięcznym na kwotę 60 złotych.

W konsekwencji Sąd ten uznał, iż upadła – poza kwotą pozostałą w masie upadłości – w chwili obecnej dysponuje niewielką kwotą w comiesięcznym budżecie domowym, którą winna przeznaczyć na plan spłaty wierzycieli.

W ocenie Sądu I instancji aktualna sytuacja życiowa tj. majątkowa, zawodowa i rodzinna upadłej wskazuje, że E. K. jest w stanie ponieść część ciężaru związanego ze spłatą wierzycieli. Po przeanalizowaniu jej sytuacji życiowej Sąd ten doszedł do przekonania, że uzasadnionym będzie ustalenie planu spłaty z miesięczną ratą w kwocie 300 zł na okres 12 miesięcy. Za takim orzeczeniem przemawiał przede wszystkim fakt, że w przyszłym roku najstarszy syn upadłej osiągnie pełnoletniość, a przyznane jej świadczenie rodzinne z programu 500+ ulegnie zmniejszeniu z kwoty 1.000 zł do kwoty 500 zł co realnie wpłynie na budżet domowy. Z kolei okoliczność, iż upadła faktycznie samotnie wychowuje trójkę dzieci zobligowała Sąd Rejonowy do ustalenia planu spłaty, zarówno w kontekście wysokości jak i długotrwałości ze szczególną ostrożnością, mając na uwadze – zgodnie z podstawową zasadą wyrażoną w powołanym art. 2 ust. 2 prawa upadłościowego – iż podstawowym celem tego postępowania jest oddłużenie upadłego, zaś ewentualne zaspokojenie wierzycieli nie może odbyć się kosztem naruszenia minimalnego zabezpieczenia finansowego upadłego i jego rodziny. W sytuacji takiej jak upadłej, gdy faktycznie samodzielnie jest ona zobowiązana do zapewnienia utrzymania trójce małoletnich obecnie dzieci, nawet otrzymywanie wynagrodzenia wyższego niż minimalne nie może stanowić podstawy do ustalenia planu spłaty w znacznej wysokości, lecz z uwzględnieniem ilość osób, które faktycznie z tych dochodów korzystają.

Sąd Rejonowy zważyć także, że czas, w którym upadła będzie obowiązana spłacać zobowiązania, nie został przez ustawodawcę określony ściśle, lecz poprzez wskazanie okresu maksymalnego wynoszącego 36 miesięcy. Jednocześnie nie zostały wymienione żadne konkretne okoliczności, które miałyby mieć wpływ na określenie długości tego okresu, poza ogólnymi wskazaniami określonymi w art. 491 ¹⁵ ust. 4 p.u. oraz wszystkie inne okoliczności sprawy. Zatem w sytuacji pewności Sądu Rejonowego, iż dochody te ulegną zmniejszeniu w określonej perspektywie czasu, jak w przypadku upadłej, należało stosownie ograniczyć długość planu spłaty.

Wreszcie Sąd ten miał na uwadze, iż wierzyciele upadłej uzyskali już częściowe zaspokojenie w toku postępowania poprzez wykonanie dwóch planów podziałów funduszów masy upadłości, a nadto zobowiązania upadłej powstały w części z tytułu odpowiedzialności za zobowiązania małżonka upadłej związane z prowadzona przez niego działalnością gospodarczą.

Na zakończenie Sąd Rejonowy podniósł, że określenie wysokości miesięcznej spłaty w kwocie zbyt wysokiej, wbrew pozorom nie byłoby korzystne dla wierzycieli. Nadmierne obciążenie upadłej spłatami mogłoby bowiem skutkować tym, że zaprzestałby ona realizacji planu spłat, co doprowadziłoby do umorzenia postępowania upadłościowego (art. 491 ¹⁰ ust. 2 p.u.), niwecząc tym samym cele postępowania

Reasumując, na podstawie art. 491 ¹⁴ ust. 1 p.u. orzeczono jak w punktach 1-5 sentencji postanowienia.

W zakresie umorzenia pozostałej części zobowiązań uznanych na liście wierzytelności i niespłaconych na zasadach określonych w niniejszym postanowieniu oraz wszystkich pozostałych zobowiązań upadłej powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości, po wykonaniu planu spłaty wierzycieli, Sąd Rejonowy postanowił w punkcie 6 postanowienia na podstawie art. 491 ¹⁵ ust. 4 pun, z uwzględnieniem regulacji wynikającej z art. 491 ²¹ ust. 2 prawa upadłościowego i naprawczego (k.327-329).

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył wierzyciel (...) sp. z o.o. w S. zaskarżając je w części tj. w punktach 1, 4 i 6 co do warunków ustalonego planu spłaty zarówno co do łącznej wysokości raty w kwocie 300 zł jaką upadła ma przeznaczać w stosunku miesięcznym na spłatę wierzycieli, konsekwentnie co do wysokości miesięcznej raty przypadającej na skarżącego wierzyciela oraz co do wysokości miesięcznej raty przypadającej na skarżącego wierzyciela oraz co do zastosowanego skróconego okresu wykonywania planu spłaty ze standardowego 36 miesięcy do 12 miesięcy, a także w zakresie umorzenia niezaspokojonych zobowiązań upadłej po wykonaniu tak zaskarżonego planu spłaty.

Zaskarżonemu postanowieniu wierzyciel zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) ar. 233 § 1 k.p.c.:

a) poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę przez Sąd I instancji materiału dowodowego zebranego w sprawie polegającą na uznaniu przez Sąd I instancji, iż upadła jest w stanie wykonywać plan spłaty jedynie w skróconym okresie 12 miesięcy, podczas gdy upadła osiąga stały dochód z pracy, nie ma przeszkód zdrowotnych w dalszym zarobkowaniu, a niezaspokojone zobowiązania wszystkich wierzycieli z listy wynoszą pond 74 tys. zł, zaś skarżącego 47.968,61:

b) poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie, pozostającą w sprzeczności z doświadczeniem życiowym, które doprowadziło Sąd I instancji do ustalenia, że upadła mieszkając w swoim rodzinnym domu z matą upadłej pokrywa samodzielnie w całości opłaty związane z utrzymaniem domu jednorodzinnego, bez uwzględnienia częściowej partycypacji matki upadłej w ponoszeniu wspólnych kosztów utrzymania domu oraz w kosztach wymiany pieca centralnego ogrzewania,

c) poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i błędną ocenę dowodów pozostającą w sprzeczności z doświadczeniem życiowym, które doprowadziło Sąd I instancji do uwzględnienia w ramach comiesięcznych wydatków upadłej zapłaty raty za wymianę pieca centralnego w kwocie 385,00 zł bez istotnych dla oceny sytuacji osobistej upadłej i jej możliwości wykonywania planu spłaty ustaleń: liczby rat pozostałych do zapłaty, zakresu partycypacji matki upadłej w ponoszeniu zapłaty za wymianę pieca centralnego ogrzewania oraz daty dokonania wymiany pieca,

d) poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie, pozostającą w sprzeczności z doświadczeniem życiowym polegające na bezpodstawnym uznaniu przez Sąd I instancji za celowe i zasadne wydatkowanie przez upadłą kwoty 400 zł za poczet opłacania telefonów swoich i trójki dzieci w sytuacji, kiedy abonament na nielimitowane rozmowy operatorzy telefonii komórkowych oferują w cenie 25-30 zł miesięcznie, a telefony na kartę to koszt doładowań w wariancie 5 zł wzwyż, zaś w przez okres wykonywania planu spłaty upadła winna obniżyć standard życia i zredukować swoje wydatki do niezbędnych na jej utrzymanie zaś zaproponowany plan spłaty nie powinien być sporządzony z pokrzywdzeniem wierzycieli;

2) art. 317 § 1 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. w zw. z art. 229 prawa upadłościowego poprzez wzięcie przez Sąd I instancji przy ustalaniu warunków planu spłaty i okresu wykonywania przez upadłą planu spłaty za podstawę stanu przyszłego, nie zaś stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1) art. 491 ¹⁵ ust. 4 w zw. z ust. 1 i 2 prawa upadłościowego poprzez ustalenie wykonywania planu spłaty w skróconym do 12 miesięcy okresie, podczas gdy trzyletni okres winien być terminem standardowym we wszystkich wypadkach, w których dłużnik ma możliwość i szansę dokonania spłaty wierzycieli oraz w sytuacji braku w niniejszej sprawie usprawiedliwionych okoliczności przemawiających za zastosowaniem krótszego terminu niż standardowy, ustawowy 36-miesięczny okres;

2) art. 491 ¹⁵ ust. 4 w zw. z ust. 1 i 2 prawa upadłościowego oraz w zw. z art. 2 ust. 2 prawa upadłościowego poprzez nieuwzględnienie przy ustaleniu okresy wykonywania przez upadłego planu spłaty wierzycieli kryterium wysokości niezaspokojonych wierzytelności i realności ich zaspokojenia w przyszłości oraz celu postępowania wyrażonego w art. 2 ust. 2 prawa upadłościowego wyrażającego się w zaspokojeniu roszczeń wierzycieli w jak najwyższym stopniu.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący szerzej omówił zarzuty podniesione w petitum zażalenia (k.400-402).

Upadła nie udzieliła odpowiedzi na zażalenie wierzyciela.

Syndyk masy upadłości również nie udzielił odpowiedzi na zażalenie wierzyciela

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie wierzyciela (...) sp. z o.o. w S. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania.

Zgodnie z utrwaloną w judykaturze zasadą, w wypadku orzeczenia oddającego środek zaskarżenia, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń faktycznych; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego; to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. W ocenie Sądu Okręgowego skarżący nie tylko tego nie wykazał, ale podniesione w petitum zażalenia zarzuty stanowią nieudaną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd meriti.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż nadrzędnym celem postępowania upadłościowego tzw. konsumentów jest ich oddłużenie, tak by osoby objęte tą procedurą, powróciły do normalnego życia. Ta okoliczność winna być decydująca przy ustalaniu planu spłaty. Kwota przeznaczona na spłatę przez dłużnika nie powinna być na tyle wysoka by spłata dokonywana była kosztem utrzymania siebie czy swoich dzieci, bowiem przedmiotowe prowadziłoby do wypaczenia celu postępowania upadłościowego prowadzonego wobec konsumentów. Zwrócić nadto trzeba szczególną uwagę na zasadę optymalizacji wyrażoną w art. 2 ust. 1 prawa upadłościowego, która ulega modyfikacji wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w ust. 2 tego przepisu. W przepisie tym ustawodawca wskazał, że postępowanie to należy prowadzić tak, by umożliwić umorzenie zobowiązań upadłego niewykonanych w postępowaniu upadłościowym, a jeśli jest to możliwe – by zaspokoić roszczenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu. Z powyższej redakcji przepisu wynika jednoznacznie, że charakter windykacyjny postępowania upadłościowego prowadzonego w stosunku do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej traci swą rolę pierwszoplanową na rzecz funkcji oddłużeniowej. Zasadę optymalizacji oczywiście należy stosować, ale nie powinna ona być realizowana z uszczerbkiem dla oddłużeniowej funkcji upadłości konsumenckiej. Zaspokojenie roszczeń wierzycieli jest dodatkową wytyczną dla prowadzonego postępowania, ale ma być ona realizowana jedynie w miarę możliwości. Reguła zawarta w art. 2 ust. 2 pr. upadł. jest więc wskazówką dla prawidłowej wykładni przepisów zawartych w art. 491 ¹ i nast. pr. upadł. w razie kolizji interesów niewypłacalnego dłużnika niebędącego przedsiębiorcą i jego wierzycieli.

Odnosząc się bezpośrednio do wniesionego przez wierzyciela zażalenia, w ocenie Sądu Okręgowego, podniesione w nim argumenty uznać należy za stricte polemiczne. Skarżący wierzyciel przedstawił bowiem jedynie swój punkt widzenia na wysokość kwot, które dłużniczka przeznaczyć ma na spłatę wierzycieli i czasookresu spłaty oraz swoje oczekiwania w tym zakresie, nie do końca mające oparcie w treści przepisów określających zasady, którymi powinien kierować się sąd ustalając plan spłat i całkowicie oderwane od sytuacji dłużniczki.

Należy wyraźnie podkreślić, iż zasady, którymi powinien kierować się sąd ustalając plan spłaty wierzycieli określone zostały w art. 491 ¹⁵ ust. 4 zd. drugie prawa upadłościowego. Zgodnie z tym przepisem ustalając plan spłaty wierzycieli sąd bierze pod uwagę możliwości zarobkowe upadłego, konieczność utrzymania upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, w tym ich potrzeby mieszkaniowe, wysokość niezaspokojonych wierzytelności i realność ich zaspokojenia w przyszłości. Ustalając plan spłaty wierzycieli Sąd obowiązany jest wnikliwie zbadać indywidualną sytuację upadłego.

I tak właśnie uczynił to Sąd Rejonowy co wynika wprost z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia.

Na wstępie należy jednak podkreślić, co uszło uwadze tak Sądu Rejonowego, skarżącego jak i dłużniczki, że otrzymywane przez nią świadczenie 500 plus (łącznie 1.000,00 zł) nie powinno być brane pod uwagę przy uwzględnianiu jej dochodów. Uzyskiwane z tytułu programu 500 plus środki są bowiem przeznaczone wyłącznie na pokrycie wydatków związanych z wychowaniem dzieci, w tym na opiekę nad nimi i zaspokajanie ich potrzeb życiowych. W konsekwencji na dochód dłużniczki składa się wyłącznie jej wynagrodzenie w kwocie 2.354,22 zł. Już z tego względu zażalenie wierzyciela nie zasługuje na uwzględnienie skoro dochody dłużniczki są poniżej minimum socjalnego wynoszącego w 2018 r. dla czteroosobowej, jak u dłużniczki, rodziny ponad ok. 3.800 zł.

Tym bardziej więc zgodzić się trzeba z Sądem Rejonowym, że mając na uwadze sytuację majątkową, zawodową, a zwłaszcza rodzinną dłużniczki E. K. jest ona w stanie ponieść tylko częściowo ciężary związane ze spłatą wierzycieli w postaci miesięcznych rat w kwocie 300 zł przez okres 12 miesięcy.

Proponowane przez wierzyciela w petitum zażalenia zmiany planu spłaty ustalone przez Sąd Rejonowy obniżyłyby i tak niski standard życia dłużniczki, a z drugiej strony mogłyby doprowadzić do tego, że spłaty te de facto ponosiłyby jej dzieci; nie jest zaś dopuszczalne przerzucanie obowiązku spłat wierzycieli na osoby najbliższe upadłego, gdyż byłoby to sprzeczne zasadami rządzącymi upadłością konsumencką i wypaczałoby jej istotę.

Co więcej, w dalszej perspektywie dłużniczka zmuszona byłaby zaprzestać realizacji planu spłaty, co jak słusznie podkreślił Sąd I instancji doprowadziłoby do umorzenia postępowania upadłościowego i zniweczyłoby tym samym cele tego postępowania.

Ostatecznie podkreślenia wymaga, że kwestia ustalenia planu spłaty należy do dyskrecjonalnej władzy sędziowskiej i jest w znacznym stopniu uznaniowa; nie mniej jednak w tym stanie faktycznym Sąd Rejonowy prawidłowo uzasadnił czym kierował się ustalając plan spłaty na warunkach wskazanych w treści zaskarżonego postanowienia.

Uznając, z wyżej przedstawionych względów, podniesione przez żalącego wierzyciela zarzuty tak naruszenia przepisów postępowania jak też naruszenia przepisów prawa materialnego były całkowicie nieuzasadnione, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. i w związku z art. 229 prawa upadłościowego postanowił oddalić zażalenie.

Jerzy P. Naworski Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)