Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy M. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania M. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)w W. z dnia (...) znak: (...)

orzeka:

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od odwołującej M. F. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. kwotę 180zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt: VI U 223/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia(...), znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. odmówił M. F. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 1 maja 2018r. do 28 maja 2018r. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, że od dnia 7 maja 2018r. odwołująca podjęła pracę zarobkową. Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje ubezpieczonemu wykonującemu w czasie jego pobierania pracę zarobkową, wobec czego odwołująca nie jest uprawniona do jego pobierania za sporny okres.

(decyzja organu rentowego dnia 6 czerwca 2018r. – akta rentowe)

M. F. w odwołaniu od powyższej decyzji, wnosiła o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 1 maja 2018r. do 28 maja 2018r. W uzasadnieniu wskazała, iż celem świadczenia rehabilitacyjnego był powrót na rynek pracy i poprawa stanu zdrowia psychicznego. Odwołująca otrzymała ofertę pracy w szkole od dnia 7 maja 2018r. podnosiła ponadto, iż złożyła w organie rentowym stosowny wniosek o zawieszenie świadczenia od 7 maja 2018r. Nie jest dla niej zrozumiałe dlaczego ZUS odmówił jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1 maja 2018r.

(odwołanie – k. 1)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ k.p.c. W uzasadnieniu wskazał, że w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego odwołująca od dnia 7 maja 2018r. podjęła pracę zarobkową, wobec czego nie przysługuje jej świadczenie rehabilitacyjne za okres od 1 maja 2018r. do 28 maja 2018r.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. F. została skierowana na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 27 lutego 2018r. uznał, iż istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wobec powyższego organ rentowy na mocy decyzji z dnia 6 marca 2018r. przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 28 lutego 2018r. do 28 maja 2018r.

(dowód: decyzja z 6 marca 2018r. – akta rentowe; karta zasiłkowa – akta rentowe; zeznania odwołującej – nagranie rozprawy z 8 listopada 2018r. od 00:02:07 do 00:08:49)

W tym czasie odwołująca aktywnie uczestniczyła w terapii indywidualnej i pozostawała pod ścisłą opieką lekarza psychiatry w (...)przy ul. (...) w W.. Leczenie i terapia trwają nadal. W tym czasie M. F. otrzymała propozycję podjęcia zatrudnienia na podstawie umowy o pracę od 7 maja 2018r. W tym samym dniu odwołująca była badana przez lekarza medycyny pracy, który stwierdził, iż jest ona zdolna do pracy na określonym stanowisku.

W dniu 21 maja 2018r. odwołująca złożyła wniosek w organie rentowym o zawieszenie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 7 maja 2018r. W tym dniu skontaktowała się również z pracownikiem ZUSu E. C., informując ją o podjęciu zatrudnienia od 7 maja 2018r. W rozmowie telefonicznej odwołująca została poinformowana, iż nie otrzyma wypłaty świadczenia za cały maj 2018r.

(dowód: orzeczenie lekarskie z 7 maja 2018r. – k. 2; umowa o pracę z 7 maja 2018r. – k. 3; wniosek odwołującej z 21 maja 2018r. – akta rentowe; wydruk wiadomości mailowej z 21 maja 2018r. – akta rentowe; wniosek odwołującej z 28 maja 2018r. – akta rentowe; zeznania odwołującej – nagranie rozprawy z 8 listopada 2018r. od 00:02:07 do 00:08:49; zeznania świadka E. C. – nagranie rozprawy z 22 stycznia 2019r. od 00:02:01 do 00:10:13)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 6 czerwca 2018r. odmówił M. F. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1 maja 2018r. do 28 maja 2018r. z powodu wykonywania w czasie jego pobierania pracy zarobkowej.

(dowód: decyzja z dnia 6 czerwca 2018r. – akta rentowe)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach spawy oraz aktach organu rentowego. Ich wiarygodności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Dodatkowo swoje ustalenia w sprawie Sąd oparł na zeznaniach świadka E. C., które były dla Sądu wiarygodne. W zasadniczej części jej zeznania znalazły potwierdzenie w dowodach z dokumentów, a w pozostałym zakresie nie budziły wątpliwości Sądu.

Zeznaniom odwołującej w zakresie w jakim wskazywała, że w ZUSie zapewniono ją, iż otrzyma świadczenie rehabilitacyjne za okres do 7 maja 2018r., Sąd nie dał wiary. Na powyższą okoliczność został bowiem powołany świadek E. C., która jest pracownikiem organu rentowego. To ona rozmawiała z odwołującą w sprawie zawieszenia wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego. Z zeznań świadka wynika, iż poinformowała odwołującą, iż nie otrzyma świadczenia za cały maj 2018r. z uwagi na zbyt późne poinformowanie ZUSu o podjęciu zatrudnienia. Zeznania świadka Sąd ocenił jako wiarygodne, dlatego w tym zakresie twierdzenia odwołującej, jako zupełnie odmienne, nie mogły zostać ocenione jako wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była kwestia uprawnienia odwołującej do świadczenia rehabilitacyjnego. Jak wynika z uzasadnienia skarżonej decyzji organu rentowego, podstawą do odmowy przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego był fakt podjęcia przez odwołującą zatrudnienia od dnia 7 maja 2018r., tj. w trakcie pobierania świadczenia.

W sprawie istotną dla rozstrzygnięcia była kwestia ustalenia od kiedy odwołująca utraciła prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Bezsporne pozostawało bowiem, iż od dnia 7 maja 2018r. odwołująca podjęła zatrudnienie i od tego czasu nie przysługiwało jej świadczenie. Podnosiła natomiast, iż powinno zostać jej wypłacone świadczenie za okres od 1 maja 2018r. do 6 maja 2018r.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity - Dz. U. z 2017r., poz. 1368; dalej, jako: ustawa o świadczeniach) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Natomiast zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 ustawy, stosowanego odpowiednio na podstawie art. 22 ustawy, świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje ubezpieczonemu wykonującemu w czasie jego pobierania pracę zarobkową lub wykorzystującemu je w sposób niezgodny z celem tego świadczenia. Ubezpieczony traci prawo do świadczenia za miesiąc kalendarzowy, w którym stwierdzono takie okoliczności.

Należy, więc zauważyć, że świadczenie rehabilitacyjne chroni tę samą rodzajowo sytuację, co zasiłek chorobowy, czyli czasową niezdolność do dotychczas wykonywanej pracy (tak też: A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009). Jednocześnie niezdolność ta musi cały czas trwać także po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, nie może być to jedynie niezdolność okresowo występująca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego. Świadczenie rehabilitacyjne ma, bowiem zagwarantować środki utrzymania za okres niezbędny w dojściu do zdrowia i odzyskaniu zdolności do pracy, po chorobie.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 kwietnia 2005 r. (I UK 370/04, OSNP 2005/21/342, OSP 2006/12/13) stwierdził, że pracą zarobkową, której wykonywanie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy powoduje utratę prawa do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa jest każda aktywność ludzka zmierzająca do osiągnięcia zarobku. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że taka interpretacja omawianej regulacji wypływa z konieczności ścisłego stosowania przepisów prawa ubezpieczeń społecznych, w którym przeważa - z uwagi na bezwzględnie obowiązujący charakter norm prawnych - formalistyczne ujęcie uprawnień ubezpieczonych.

Z kolei w wyroku z dnia 20 stycznia 2005 r. (I UK 154/04, OSNP 2005/19/307, M.P.Pr. 2005/3/58) Sąd Najwyższy wskazał, że ubezpieczony traci prawo do zasiłku chorobowego (świadczenia rehabilitacyjnego) w przypadku wystąpienia jednej z dwóch niezależnych przesłanek określonych w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, a więc wykonywania pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności do pracy lub wykorzystywania zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd, że przesłanki powodujące utratę prawa do świadczenia mają charakter niezależny, odrębny. Wystarczy więc, że w czasie orzeczonej niezdolności do pracy ubezpieczony wykonuje pracę zarobkową i nie jest niezbędne, aby była ona niezgodna z celem zwolnienia lekarskiego. Wynika to z jednoznacznej treści przepisu, który wyraźnie wskazuje na te dwie przesłanki i nie łączy ich w żaden sposób. Wystarczającą podstawą pozbawienia ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego było stwierdzenie, że wykonywała ona "pracę zarobkową" w czasie pobierania świadczenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy podkreślić, że bez znaczenia jest tutaj okoliczność, że odwołująca do dnia 7 maja 2018r. nie świadczyła pracy. Skoro bowiem odwołująca nawiązała stosunek pracy w dniu 7 maja 2018r., podjęła czynności związane z zawarciem umowy o pracę, udała się do lekarza medycyny pracy, który orzekł o tym, iż jest zdolna do świadczenia pracy na określonym stanowisku, to jest to wystarczające aby utraciła prawo do świadczenia z ubezpieczenia społecznego za cały miesiąc, gdyż podjęła działania, które zmierzały do uzyskania zarobku.

Nadto podkreślenia wymaga okoliczność, iż odwołująca musiała zdawać sobie sprawę z konieczności poinformowania organu rentowego o podjęciu zatrudnienia. Czynność ta została bowiem przez nią dokonana w dniu 21 maja 2018r., tj.14 dni po podjęciu zatrudnienia. Bez znaczenia dla Sądu pozostają wyjaśnienia odwołującej, która wskazywała, iż zwlekała z poinformowaniem ZUSu o podjęciu zatrudnienia, bowiem potrzebny był jej czas, aby sprawdzić czy może pracować, czy też objawy choroby nie nasilą się pod wypływem nowego otoczenia. Nawet gdyby odwołująca po dwóch tygodniach zrezygnowała z pracy, to również utraciłaby prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za sporny okres, bowiem kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy jest sam fakt podjęcia zatrudnienia, a nie jego długość. Tym bardziej, że w dniu 7 maja 2018r. odwołująca udała się do lekarza medycyny pracy, który orzekł o tym, że jest ona zdolna do pracy, co wyklucza możliwość pobierania przez odwołującą świadczenia rehabilitacyjnego.

Jednocześnie Sąd podkreśla, iż skoro świadczenie rehabilitacyjne jest przyznawane na okresy miesięczne (od miesiąca do 12 miesięcy), to ewentualna utrata prawa do świadczenia rehabilitacyjnego następuje za miesiąc kalendarzowy, w którym miały miejsce okoliczności nieprawidłowego wykorzystywania zwolnienia od pracy. Wobec czego organ rentowy prawidłowo, odmówił odwołującej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za cały miesiąc maj.

Reasumując Sąd uznał, iż odwołującej nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za cały miesiąc kalendarzowy, w którym podjęła zatrudnienie. Wobec czego odwołanie odwołującej podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., na mocy którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Organ rentowy był w toku procesu reprezentowany przez radcę prawnego, którego wynagrodzenie wliczane jest do niezbędnych kosztów procesu. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd zasądził od odwołującej na rzecz organu rentowego kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity – Dz.U. z 2018r., poz. 265).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)