Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 27 marca 2018r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant : Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2018r

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 763,05 zł. (cztery tysiące siedemset sześćdziesiąt trzy złote pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25.04.2017r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1429 zł. (jeden tysiąc czterysta dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód D. S. domagał się zapłaty od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 36.571,21 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 maja 2015r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów naprawy jego pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...).

W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 30 marca 2015r. pozostawił wyżej wskazany pojazd na parkingu przy Placu (...) w G.. Po powrocie do auta zauważył uszkodzenia błotnika spowodowane przez element płotu ogradzającego inwestycję, na której prace wykonywał pozwany. Zdaniem powoda pozowany niewłaściwie zabezpieczył teren budowy, w związku z czym pod wpływem podmuchów wiatru elementy ogrodzenia przewróciły się i uszkodziły jego pojazd. Powód wyjaśnił, że o powyższym zawiadomił Policję jak również ubezpieczyciela pozwanego, który jednak odmówił wypłaty odszkodowania, powołując się na franszyzę redukcyjną. Powód dodał, że nie zgadza się z wyceną szkody przedstawioną przez ubezpieczyciela pozwanego, dlatego też sam zlecił wykonanie dwóch kalkulacji naprawy. Koszt naprawy został określony w jednej z nich na 36.571,21 zł, zaś drugiej na 40.391,64 zł.

(pozew k. 2 – 4)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że powód nie jest uprawniony do wystąpienia z przedmiotowym powództwem, albowiem właścicielem pojazdu jest leasingodawca (...) S.A. Ponadto powód miał obowiązek zgłosić szkodę w ramach AC, a dopiero wtedy firma leasingowa dochodzić by mogła regresu od jego ubezpieczyciela. Zarzucił także, że powód nie wykazał, aby szkoda powstała na skutek uderzenia przez element ogrodzenia. Być może bowiem to powód zahaczył o fragment płotu ruszając autem. Wskazał także, że powód nie odwołał się od decyzji jego ubezpieczyciela i wskazanej tam wysokości szkody, a w przedstawionych przez niego kalkulacjach znajdują się pozycje nieobjęte protokołem szkody i nieuszkodzone jak dach czy drzwi. Nie wykazał także, aby poniósł te koszty, albowiem nie przedstawił faktury. Nadto dodał, że powód przyczynił się do powstania szkody, albowiem zaparkował na miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych nie przedstawiając stosownego oświadczenia o posiadaniu stopnia niepełnosprawności, które upoważniałoby go do parkowania tam.

(odpowiedź na pozew k. 39 - 41)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2015r. powód zaparkował samochód osobowy marki M. (...) o nr rej (...) na parkingu przy Placu (...) w G.. Na skutek wiatru, element nieprawidłowo zamocowanego ogrodzenia, okalającego plac budowy przy wyżej wskazanym parkingu, zerwał się i uderzył w pojazd powoda. W wyniku przedmiotowego zdarzenia doszło do uszkodzenia górnej części błotnika tylnego prawego oraz zarysowania drzwi tylnych prawych .

(dowód: zeznania powoda płyta k. 76 – 00:13:29 – 00:36:49, opinia biegłego sądowego P. S. k. 104 – 127)

Pozwany (...) S.A. w W. był generalnym wykonawcą budowy prowadzonej na wyżej wymienionym placu budowy i w zakresie odpowiedzialności cywilnej ubezpieczony był w (...) Spółce Akcyjnej w W.. Umowa przewidywała jednak franszyzę redukcyjną do kwoty 20.000 zł.

(okoliczność bezsporna)

Sporny pojazd jest przedmiotem leasingu. Właściciel pojazdu (...) spółka akcyjna 3 Spółka komandytowo – akcyjna we W. na podstawie umowy z dnia 18 listopada 2015r. przelała na powoda jako leasingobiorcę uprawnienie do dochodzenia wierzytelności jakie mu przysługują w stosunku do ubezpieczyciela pozwanego w związku z przedmiotową szkodą, zaś w dniu 28 listopada 2015r. w stosunku do pozwanego.

(dowód: umowa k. 69 – 71, umowa k. 82 – 83, zeznania powoda płyta k. 76 – 00:13:29 – 00:36:49)

Powód zgłosił szkodę w ramach OC ubezpieczycielowi pozwanego, który jednak odmówił wypłaty odszkodowania z uwagi na franszyzę redukcyjną, ustalając wartość szkody na kwotę 4.953,82 zł.

(okoliczność bezsporna)

Niezbędne i celowe koszty naprawy przedmiotowego pojazdu wynoszą 41.334,26 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego P. S. k. 104 – 127 ).

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał za wiarygodne dokumenty złożone do akt niniejszej sprawy oraz zawarte w aktach szkody co do ich istnienia i treści uznając, że mają one walor autentyczności, a fakt ich sporządzenia nie był kwestionowany przez żadną ze stron. Sąd również uznał za wiarygodne zeznania powoda co do przebiegu i skutków zdarzenia z dnia 30 marca 2015r., które były rzeczowe i konkretne, a nadto znajdowały całkowite potwierdzenie w opinii biegłego sądowego P. S., którą Sąd uznał za wiarygodną i mogącą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Opinia ta została bowiem sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu rekonstrukcji wypadków oraz wyceny pojazdów samochodowych. Biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadził materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził ją uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych. Ponadto żadna ze stron nie zakwestionowała sporządzonej opinii, jak również Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek podstaw do jej podważenia.

W niniejszym procesie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 36.571,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 maja 2015r. do dnia zapłaty tytułem wyrównania szkody powstałej po jego stronie wskutek uszkodzenia jego pojazdu z winy pozwanego. Powództwo zostało zatem oparte na art. 415 k.c.

W pierwszym rzędzie zważyć należy, że pozwany kwestionował swą odpowiedzialność zarzucając, że powód nie ma czynnej legitymacji procesowej do występowania z niniejszym powództwem, albowiem właścicielem przedmiotowego pojazdu jest (...) spółka akcyjna S.K.A. we W., a pozwany korzysta z niego na podstawie umowy leasingu. W ocenie Sądu zarzut ten był chybiony. Podkreślić należy, iż Sąd bada uprawnienie powoda do wytoczenia powództwa, biorąc pod uwagę cały materiał zgromadzony w sprawie i orzeka według stanu na dzień zamknięcia rozprawy. Jak wynika zaś z załączonych przez powoda dokumentów tj. umowy cesji, właściciel pojazdu – leasingodawca, przelał na powoda wszelkie wierzytelności i uprawnienia jakie mu przysługują w związku z przedmiotową szkodą przeciwko pozwanemu. Tym samym w ocenie Sądu powód jest uprawniony do dochodzenia należności od pozwanego.

W sprawie bezsporne było przy tym, że obok miejsca parkingowego, gdzie powód zaparkował sporny pojazd, prowadzone były prace budowlane przez pozwanego. Pozwany zarzucił jednak, iż do przedmiotowej szkody mogło dojść w innych okolicznościach niż wskazuje powód tj. między innymi to powód mógł autem zahaczyć o fragment ogrodzenia i spowodować powstanie szkody. W związku z tym, że weryfikacja powyższego twierdzenia wymagała wiedzy specjalnej, Sąd dopuścił w tym zakresie dowód z opinii biegłego sądowego P. S. z zakresu rekonstrukcji wypadków. Jak wynika z przedmiotowej opinii, zdaniem biegłego, bez wątpienia biorąc pod uwagę charakter uszkodzeń, do szkody doszło, gdy pojazd ten stał zaparkowany. W konsekwencji stanowisko pozwanego o ruchu pojazdu nie zasługiwało na uwzględnienie. Ponadto biegły ustalił także, że kierunek działania przeszkody powodującej sporne uszkodzenia przebiegał z prawej strony pojazdu w kierunku jego osi wzdłużnej. Tym samym możliwe jest, że do stwierdzonych uszkodzeń doszło na skutek oderwania się części elementu ogrodzenia uwidocznionego na zdjęciu przez powoda. Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu, uwzględniając zarówno zeznania powoda jak i korespondującą z nimi opinię biegłego, powód wykazał, że do szkody doszło na skutek oderwania się części ogrodzenia. Ponadto w ocenie Sądu niewątpliwie nastąpiło to na skutek zaniedbania pozwanego. Pozwany bowiem, jako wykonawca budowy, był odpowiedzialny za należyte zabezpieczanie placu budowy. Skoro zaś element ogrodzenia oderwał się na skutek wiatru, uznać należało, że zamocowanie poszczególnych jego elementów nie było właściwe. Nie można bowiem uznać, aby podmuch wiatru, nawet silniejszy mógł uzasadniać oderwanie się części ogrodzenia. Kwestia natomiast uprawnień powoda do pozostawienia pojazdu na miejscu dla niepełnosprawnych, w ocenie Sądu, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia, albowiem nie ma ona znaczenia dla powstanie szkody i w żadnym wypadku nie może zostać uznana za jakiekolwiek przyczynienie się do powstania szkody. Ponadto powód w swoich, uznanych za wiarygodne, zeznaniach wskazał, że w dniu zdarzenia posiadał stosowne uprawnienie, czego pozwany nie zakwestionował.

Przesądziwszy powyższe, w ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do zasady. W odniesieniu do wysokości szkody Sąd zważył, że wobec wątpliwości zgłaszanych przez pozwanego, co do zakresu uszkodzeń jakie mogły powstać w pojeździe powoda w wyniku zdarzenia, a co za tym idzie wysokości koniecznych i niezbędnych kosztów naprawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego P. S.. Jak wynika z przedmiotowej opinii w pojeździe doszło do uszkodzenia błotnika prawego tylnego oraz zarysowania drzwi tylnych prawych, które to uszkodzenia również stwierdził ubezpieczyciel pozwanego w protokole szkody. Podkreślić przy tym należy, że pomimo tego iż uszkodzony został błotnik tylny prawy to jednak jak wskazał biegły, z uwagi na specyfikę budowy spornego pojazdu, wymagana jest również zgodnie z zasadami technologii naprawy przewidzianymi przez producenta pojazdu, wymiana dachu oraz dachu panoramicznego. W konsekwencji koszt naprawy pojazdu wynosi 41.334,26 zł. Biegły uwzględnił przy tym średnie stawki za prace blacharskie i lakiernicze stosowane przez zakłady naprawcze w pierwszym półroczu 2015r., przyjmując je w wysokości odpowiednio 121,60 zł i 137,39 zł. Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu celowe i uzasadnione koszty naprawy pojazdu powoda wyniosły 41.334,26 zł. Z uwagi jednak na fakt, iż powód domagał się w niniejszym postepowaniu jedynie kwoty 36.571,21 zł Sąd będąc związany żądaniem pozwu, w punkcie 1 wyroku uwzględnił powództwo w całości i na podstawie ar. 415 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c. oraz art. 321 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 36.571,21 zł. Ponadto Sąd na podstanie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. zasądził odsetki ustawowe od powyższej kwoty od dnia 20 maja 2015r. do dnia zapłaty. Sąd zważył bowiem, że powód wzywał pozwanego do zapłaty odszkodowania przed wytoczeniem niniejszego powództwa, a zatem pozwany winien liczyć się z negatywnymi konsekwencjami wynikającymi z niespełnienia świadczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 02.163.1349) i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 846 zł na którą składa się opłata sądowa od pozwu - w kwocie 1829 zł, koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 2.417 zł, oraz koszty opinii biegłego w wysokości 600 zł.

Ponadto w punkcie 3 wyroku Sąd na podstawie art. 5 pkt. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167 poz. 1398 z późn. zm.) nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 136,99 zł tytułem brakujących kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, na które składają się koszty opinii biegłego.