Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 listopada 2018r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Maja Snopczyńska

Protokolant Małgorzata Nazarko

po rozpoznaniu w dniu 08 listopada 2018r. w Świdnicy

sprawy z powództwa (...) N. (...) z siedzibą w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę kwoty 3.555,69zł

powództwo oddala.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2018 r. strona powodowa H. I N. (...) z siedzibą w W. reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym wniosła pozew w elektronicznym postepowaniu upominawczym przeciwko A. K. o zapłatę kwoty 3.555,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5 maja 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez stronę pozwaną z (...) Bank S.A. (obecnie (...) Bank S.A.) w dniu 28 grudnia 2009 r. umowy kredytowej o numerze (...). Pozwana nie wywiązała się w warunków umowy co spowodowało zakończenie umowy stron. Wedle strony powodowej kwota zobowiązania stała się wymagalna w dniu 18 października 2016 r. W dniu 29 kwietnia 2014 r. wierzyciel pierwotny (...) Bank S.A. dokonał przelewu przysługującej od strony powodowej wierzytelności na rzecz strony powodowej.

W dniu 16 maja 2018 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie (sygn. akt VI Nc-e (...)) postanowienie w przedmiocie przekazania sprawy do Sądu Rejonowego w Świdnicy wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Pozwana, pomimo doręczenia jej odpisu pozwu z załącznikami i wezwania na rozprawę nie udzieliła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się również na rozprawę.

W toku postępowania

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2009 r. (...) Bank S.A. zawarł z pozwaną A. K. „Umowę prostej pożyczki gotówkowej nr (...)” na okres od dnia 28 grudnia 2009 r. do dnia 20 grudnia 2012 r. Na wniosek pozwanej udzielono jej pożyczki w kwocie 4.161,46 zł.

Dowód:

- umowa prostej pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 28 grudnia 2009 r.– k. 18-22.

Pismami z dnia 3 listopada 2016 r. pozwana została poinformowana przez stronę powodową oraz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. o sprzedaży wierzytelności wynikającej z umowy nr (...).

Dowód:

- zawiadomienia o sprzedaży wierzytelności z dnia 3 listopada 2016 r. – k. 23-24.

Pismem z dnia 27 marca 2018 r. strona powodowa wezwała pozwana do zapłaty kwoty 3533,54 zł do dnia 10 kwietnia 2018 r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 27 marca 2018 r. – k. 25-26.

W tak ustalony stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Orzeczenie w niniejszej sprawie oparto o zapisy umów zawartych między stronami, przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r., nr 16, poz. 93 z późń zm, dalej k.c.) oraz ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 1104)

W niniejszej sprawie Sąd oddalił powództwo strony powodowej z uwagi na przedawnienie roszczenia, które w obecnym stanie prawnym badane jest przez Sąd z urzędu. Zgodnie bowiem z art. 5 ust 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 1104) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Nadto cytowana ustawa wprowadziła do kodeksu cywilnego art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W ocenie Sądu pozwana zawierając umowę niewątpliwie była konsumentem, dlatego tez w/w przepisy mają zastosowanie w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 5 ust 1 cytowanej ustawy do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. W zakresie określenia daty przedawnienia roszczenia , w myśl wyżej cytowanego przepisu a contrario, zastosowanie mają zatem przepisy dotychczasowe, bowiem w ocenie Sądu roszczenie przedawniło się przed wejściem w życie ustawy zmieniającej kodeks cywilny. Strona powoda nie przedłożyła wypowiedzenia przedmiotowej umowy, nie mniej Sąd uznał, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 20 grudnia 2012 r (data spłaty ostatniej raty wynikająca z umowy), dlatego też biorąc pod uwagę fakt, że jest to roszczenie związanie z prowadzeniem działalności gospodarczej, to uległo przedawnieniu z dniem 20 grudnia 2015 r. Zgodnie bowiem z art. 118 k.c. (w brzmieniu z przed wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw) jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Strona powodowa nie wykazała w żaden sposób, aby bieg terminu przedawniania został przerwany, nie może zatem skutecznie dochodzić swojego roszczenia względem pozwanej, bowiem roszczenie to przedawniło się.

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.). W przedmiotowej sprawie pozwana zachowywała się biernie. Pomimo prawidłowego wezwania pozwana nie stawiła się na rozprawę przeprowadzoną w dniu 19 września 2018 r., nadto pomimo, iż został jej skutecznie doręczony odpis pozwu wraz z załącznikami nie wniosła odpowiedzi na pozew. Zachodziły zatem wszelkie przesłanki do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego. Jednakże wbrew regulacji art. 339 § 2 k.p.c. Sąd nie mógł przyjąć za prawdziwe twierdzenie strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie bowiem budziły one wątpliwości w zakresie wskazanej daty wymagalności roszczenia i z uwagi na zmianę regulacji w zakresie przedawnienia roszczeń przyjęcie tych twierdzeń prowadziłoby do obejścia prawa. Gdyby bowiem przyjąć wskazaną w pozwie, oczywiście błędną datę wymagalności roszczenia, tj. dzień 18 października 2016 r. należałoby uznać, że roszczenie strony powodowej nie jest przedawnione, co jednak stoi w oczywistej sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym. Prowadziłoby to również do obejścia prawa w zakresie w jakim Sąd zobowiązany jest do badania przedawnienia roszczenia z urzędu.

W tym stanie rzeczy i na podstawie wskazanych przepisów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.