Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY w stosunku do R. Z.

Dnia 25 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko T. Z. i R. Z.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSO Katarzyna Latała

UZASADNIENIE

****** poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:02.119]

Przewodniczący uprzedził, że zostanie wygłoszone ustne uzasadnienie wyroku. W pozwie złożonym w dniu 14 lutego 2018 roku do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym powód (...) Bank SA z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych T. Z. i R. Z. solidarnie kwoty 128.533 złote 2 grosze wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pozwani w dniu 23 sierpnia 2016 roku zaciągnęli względem powoda zobowiązanie, gdyż została zawarta umowa pożyczki, na podstawie której pozwani zobowiązali się między innymi do terminowej spłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz powoda. Powód wskazał, że w związku z nienależytym wykonaniem przez pozwanych zaciągniętego zobowiązania, to jest braku terminowego regulowania wpłat z dniem 20 października 2017 roku zadłużenie zostało postawione w stan pełnej wymagalności. W konsekwencji powyższego pismem z dnia 17 stycznia 2018 roku pozwani zostali wezwani do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, czego jednakże nie uczynili. Postanowieniem z dnia 2 marca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Kielcach z uwagi na stwierdzony brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. Zarządzeniem z dnia 2 maja 2018 roku pełnomocnik powoda zobowiązany został do złożenia w terminie 7 dni dokumentów wymienionych w pozwie, jako dowody pod rygorem stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty. Przedmiotowe wezwanie doręczone zostało pełnomocnikowi powoda w dniu 11 maja 2018 roku. W zakreślonym terminie dokumenty te nie zostały złożone, w związku z czym zarządzeniem z dnia 1 czerwca 2018 roku stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. W piśmie złożonym w dniu 4 lipca 2018 roku pozwany T. Z. podniósł, że nie zgadza się z kwotą dochodzoną przez stronę powodową, w szczególności podniósł, że błędnie wyliczono kwotę odsetek. Pozwany R. Z. nie zajął żadnego stanowiska w sprawie. Sąd zważył, co następuje. (...) Bank SA w W. przeciwko pozwanym T. Z. i R. Z. nie zasługuje na uwzględnienie, a to z uwagi na nieudowodnienie przez powoda zasadności jego roszczenia oraz nieudowodnienie, że powodowi roszczenie to w ogóle przysługuje. Co do pozwanego R. Z. wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu artykułu 339 paragraf 1 kpc, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie Sąd wyda wyrok zaoczny. Paragraf 2 powołanego przepisu stanowi, że w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej zaś sprawie zdaniem Sądu brak było podstaw do wydania wyroku zaocznego w stosunku do R. Z. uwzględniającego żądanie pozwu, albowiem okoliczności przywołane przez stronę powodową w jego uzasadnieniu budziły wątpliwości. Podkreślić bowiem należy, że w niniejszej sprawie strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Tymczasem w niniejszej sprawie strona powodowa nie przedłożyła, mimo zobowiązania Sądu, żadnych dokumentów, które miałyby potwierdzać istnienie i wysokość zobowiązania pozwanych T. Z. i R. Z.. W szczególności strona powodowa nie przedłożyła nawet umowy z dnia 23 sierpnia 2016 roku dotyczącej treści stosunku prawnego łączącego strony. Nadto nieprzedłożone zostały jakiekolwiek inne dokumenty dotyczące zestawienia ewentualnych wpłat dokonanych na poczet umowy i sposobu ich zarachowania, sposobu wyliczenia należności dochodzonej pozwem, w tym kwoty należności głównej, kwoty odsetek oraz sposobu ich naliczenia i wskazania kiedy roszczenie stało się wymagalne. Brak jest więc jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, że doszło między stronami do zawarcia umowy oraz jakichkolwiek dowodów na to, że warunki tej umowy nie zostały spełnione, a co ważniejsze nie wiadomo na jakiej podstawie strona powodowa twierdzi, że kwota zadłużenia w zakresie należności głównej wynosi 128.533 złote 2 grosze. Podkreślić należy, iż stosownie do treści przepisu artykułu 6 kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Regułę tę potwierdza przepis artykułu 232 zdanie 1 kpc, zgodnie z którym to strony obowiązane są wskazywać dowody dla potwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa na stronach, a to w myśl zasady wyrażonej również w artykule 3 kpc, zgodnie z którym strony obowiązane są przedstawiać dowody. Zgodnie więc z aktualną treścią artykułu 3 kpc i artykułu 232 kpc Sąd nie ponosi już odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, lecz w myśl zasady kontradyktoryjności dysponentami postępowania dowodowego są strony. Podkreślić również należy, iż zachowana w przepisie artykułu 232 zdanie 2 kpc możliwość przeprowadzenia przez Sąd dowodu niewskazanego przez stronę z urzędu wykorzystywana może być jedynie w szczególnie wyjątkowych sytuacjach i nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków, gdyż działanie Sądu z urzędu mogłoby zostać odebrane jako naruszenie prawa do bezstronnego Sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron. Powyższego obowiązku strony powodowej przewidzianego w artykule 6 kc nie niweczy fakt, że w niniejszej sprawie pozwany R. Z. nie zajął żadnego stanowiska, w szczególności mimo zobowiązania nie złożył odpowiedzi na pozew. Jak już bowiem wyżej wskazano z treści przepisu artykułu 339 paragraf 1 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie Sąd wyda wyrok zaoczny. Zaistnienie formalnych przesłanek do wydania wyroku zaocznego nie musi jednakże automatycznie oznaczać uwzględnienia powództwa, na co wskazuje treść paragrafu 2 powołanego przepisu. W niniejszej zaś sprawie zdaniem Sądu brak było podstaw do wydania wyroku zaocznego w stosunku do R. Z. uwzględniającego żądanie pozwu, albowiem okoliczności przywołane przez stronę powodową w jego uzasadnieniu budziły uzasadnione wątpliwości. Z uwagi więc na nieudowodnienie przez stronę powodową zarówno faktu zawarcia umowy, jak i faktu, że umowa ta nie była przez pozwanych wykonywana oraz wysokości dochodzonego roszczenia Sąd powództwo oddalił w stosunku do obu pozwanych.

[K. tekstu 00:07:44.132]