Pełny tekst orzeczenia

WYROK

WYROK ZAOCZNY

wobec pozwanego K. C.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2019 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Oddziału (...) w O.

przeciwko K. C., D. C.

o eksmisję

powództwo oddala

SSR Marek Makowczenko

Sygn. akt I C 228/18

UZASADNIENIE

Powódka (...) wniosła pozew o nakazanie pozwanym D. C. i K. C. opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu położonego w G. przy ul. (...). Pełnomocnik powódki podał, iż pozwana wynajęła od powódki wskazany lokal na mocy umowy najmu z 2000 r. Pismem z dnia 26 lutego 2004 r. powódka wypowiedziała umowę najmu z jednomiesięcznym terminem wypowiedzenia z uwagi na nieuiszczenie przez lokatorów czynszu oraz innych opłat z tytułu zajmowania lokalu. Zdaniem pełnomocnika powódki pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego do chwili obecnej. (pozew – k. 3-5)

Pozwana D. C. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Przyznała, iż posiada zadłużenie z tytułu czynszu oraz opłat związanych z korzystaniem z mieszkania, jednak regularnie je spłaca zgodnie z postanowieniami umowy w przedmiocie ustalenia warunków zadłużenia. Twierdziła, iż do chwili obecnej dostaje książeczki opłat mieszkaniowych. (protokół z rozprawy z dnia 21.01.2019 r. – k. 84)

Pozwany K. C. pomimo skutecznego doręczenia odpisu pozwu i zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się, nie złożył żadnych wyjaśnień, ani nie zażądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 31 stycznia 2000 r. (...)z siedzibą w G. zawarł z pozwaną D. C. umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ulicy (...) o łącznej powierzchni użytkowej 48,51 m ² na czas nieoznaczony. Z tytułu używania lokalu pozwana była obowiązana uiszczać wynajmującemu opłaty w łącznej wysokości 280,22 zł

( dowód : umowa z 31.01.2000 r. – k. 10-12)

W piśmie z dnia 26 lutego 2004 r. wynajmujący złożył pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia - tj. ze skutkiem na dzień 31 marca 2004 r. Przyczyną wypowiedzenia było nieuiszczanie przez pozwaną czynszu i opłat z tytułu zajmowania lokalu.

( dowód : pismo z 26.02.2004 r. – k. 13, potwierdzenie odbioru – k. 14)

Pozwana wraz z domownikami nie opuściła lokalu mieszkalnego.

(okoliczność bezsporna)

W piśmie z dnia 30 listopada 2004 r. Dyrektor Oddziału (...) w O. (...)zawiadomił pozwaną o wszczęciu postępowania w sprawie zwolnienia zajmowanego lokalu mieszkalnego. Ponownie pozwana została zawiadomiona o wszczęciu postępowania w piśmie z dnia 29 sierpnia 2006 r.

( dowód : pismo z 30.11.2004 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 23-24, pismo z 29.08.2006 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 21-22)

Za cały okres korzystania z lokalu pozwana dostawała od powódki książeczki opłat mieszkaniowych. Opłaty uiszczała w niepełnej wysokości, wskutek czego powstało zadłużenie.

( dowód : książeczki opłat mieszkaniowych – k. 89, okoliczności bezsporne)

W pismach z dnia 29 listopada 2017 r. powódka wezwała pozwanych do dobrowolnego opuszczenia i przekazania lokalu z uwagi na zwłokę we wnoszeniu czynszu ponad dwa pełne okresy płatności.

( dowód : pisma z 29.11.2017 r. z dowodami doręczeń – k. 15-20)

Pozwana dążyła do polubownego rozwiązania sporu. W dniu 26 października 2018 r. zawarła z powódką umowę Nr (...) w przedmiocie ustalenia warunków spłaty zadłużenia w kwocie 18.808,32 zł. Pozwana zobowiązała się do spłaty zadłużenia w miesięcznych ratach w wysokości 600,00 zł. Do chwili obecnej pozwana wykonuje zobowiązanie.

(dowód: pismo z 05.02.2019 r. – k. 90, umowa z 26.10.2018 r. – k. 92-93, książeczki opłat mieszkaniowych – k. 89)

Pozwana jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. jako osoba bezrobotna z prawem do zasiłku. Do kwietnia 2016 r. uzyskiwała świadczenia z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G..

( dowód : pismo z 07.03.2018 r. – k. 41, karta świadczeń rodziny – k. 44-53)

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym był ustalony w sprawie stan faktyczny w zakresie stosunku umownego łączącego pozwaną z powódką, rozwiązania tejże umowy przez wynajmującą i fakt dalszego zamieszkiwania pozwanych w lokalu – wynika on nie tylko z dokumentów, ale także ze zgodnych twierdzeń stron. Podobnie bezspornym było to, że pozwana posiada zadłużenie z tytułu opłat związanych z dysponowaniem lokalem.

Kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia czy pozwani dysponują tytułem prawnym do zajmowania przedmiotowej nieruchomości oraz czy zasadne jest w okolicznościach przedmiotowej sprawy żądanie powódki orzeczenia eksmisji.

Podstawę prawną roszczenia stanowi art. 222 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Wobec tego, że przedmiotem żądania w niniejszej sprawie jest lokal mieszkalny, rozpoznanie powództwa musiało nastąpić z uwzględnieniem regulacji szczególnych zawartych w ustawie z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy (…) (Dz.U. z 2018 r., poz. 1234).

Na mocy art. 659 k.c. przez umowę najmu wynajmujący się zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W ocenie Sądu, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i ogółu ujawnionych okoliczności, pozwanym przysługuje prawo najmu, na podstawie którego mogą oni korzystać z lokalu mieszkalnego, którego wydania i opuszczenia domaga się powódka. Nie budziło wątpliwości, iż umowa najmu zawarta dnia 31 stycznia 2000 r. została wypowiedziana dnia 31 marca 2004 r. Nie było też sporne, że pozwani nieprzerwanie korzystają z wymienionego lokalu. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż od 2006 r. ( vide pismo z 29.08.2006 r. – k. 21-22) do dnia 29 listopada 2017 r. ( vide pismo z 29.11.2017 r. – k. 15-17) powódka nie podejmowała żadnych czynności w celu odzyskania władania nad spornym lokalem. Wprost przeciwnie – nie sprzeciwiała się korzystaniu z niego przez pozwanych, wystawiała książeczki opłat mieszkaniowych, pobierała comiesięczne opłaty traktując je jako czynsz, co wynika z pisma z dnia 29 listopada 2017 r. (k. 15-16). Wskazać należy, iż pojęcie czynszu nie jest tożsame z wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości należnym w przypadku korzystania z rzeczy bez tytułu prawnego. Zważywszy na to, że powódka jest profesjonalistą, gdyby kwotę zaległości traktowała jako wynagrodzenie za bezumowne korzystanie, to tak zostałaby ona określona, podobnie jak w § 2 ust. 4 umowy Nr (...) z 26 października 2018 r. w przedmiocie spłaty zadłużenia.

W tych okolicznościach Sąd uznał, iż strony zawarły w sposób dorozumiany umowę najmu tego lokalu. Strona powodowa ujawniła wolę zawarcia takiej umowy z osobami zamieszkałymi w przedmiotowym lokalu umożliwiając im swobodne korzystanie z lokalu przez wiele lat, którzy w zamian opłacali czynsz wywiązując się z obowiązków najemcy ( vide książeczki opłat mieszkaniowych – k. 89). Taki stan rzeczy akceptowany był przez wynajmującego i najemców, przynajmniej do dnia 29 listopada 2017 r., kiedy to wezwano pozwanych do dobrowolnego opróżnienia i przekazania lokalu.

Na gruncie niniejszej sprawy znajdzie zastosowanie przepis art. 365 ¹ k.c., w myśl którego zobowiązanie bezterminowe o charakterze ciągłym wygasa po wypowiedzeniu przez dłużnika lub wierzyciela z zachowaniem terminów umownych, ustawowych lub zwyczajowych, a w razie braku takich terminów niezwłocznie po wypowiedzeniu. Umowa najmu, jaka łączy strony postępowania, została zawarta bez wskazania czasu, bądź daty, w której wygaśnie. Żadna ze stron nie złożyła natomiast skutecznie drugiej stronie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Powódka, co niesporne, jest właścicielką wskazanego lokalu. Pozwani zajmują zaś nieruchomość i w miarę możliwości dbają o jej stan techniczny, płacą za nią czynsz, a umowa najmu nie została wypowiedziana przez powódkę. Obecnie więc, pozwanym przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, o jakim mowa w art. 222 § 1 k.c. Powództwo podlegało oddaleniu w całości, o czym Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na zasadzie przywołanych przepisów.

Na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wobec niestawienia się pozwanego K. C. na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, o którym został skutecznie zawiadomiony oraz niezłożenia wyjaśnień Sąd wydał w stosunku do niego wyrok zaoczny.