Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 r. w Piszu

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G.

przeciwko W. S.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanej W. S. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 5 678,76 zł (pięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt osiem złotych 76/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19.10.2018r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanej W. S. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 2 067 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 962/18

UZASADNIENIE

(...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. w dniu 19 października 2018 roku wytoczył powództwo przeciwko W. S. o zapłatę kwoty 5 678,76 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną z (...)Sp. z o.o. z siedzibą we W. w dniu 10 kwietnia 2017 roku umowy pożyczki o numerze (...). Pożyczka spełniała wymogi ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Mimo precyzyjnie ustalonych w umowie zasad zwrotu pożyczonej kwoty, pozwana nie wywiązała się z warunków umowy. W dniu 12 kwietnia 2017 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu względem pozwanej wierzytelności na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W., który to Fundusz w dniu 30 kwietnia 2018 roku przelał przedmiotową wierzytelność na rzecz powoda. Powód zawiadomił pozwaną o nabyciu przedmiotowej wierzytelności. Ponieważ pozwana nie dokonywała spłaty pożyczki zgodnie z ustaleniami umownymi, umowa została wypowiedziana i z dniem 7 stycznia 2018 roku całe roszczenie stało się wymagalne.

Powód wskazał, że przedmiotowa umowa została zawarta w trakcie rozmowy telefonicznej, zgodnie z wymogami ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta, w szczególności przepisów dotyczących obowiązków przedsiębiorcy wynikających z umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość. Pozwana została poinformowana o celu rozmowy, danych identyfikujących pożyczkodawcę oraz złożyła oświadczenie woli dotyczące potwierdzenia treści i warunków umowy. Dane osobowe oraz numer konta bankowego pozwanej zostały potwierdzone za pomocą przelewu weryfikacyjnego dokonanego za konto bankowe wierzyciela pierwotnego. Warunkiem potwierdzenia danych oraz przekazania środków finansowych była tożsamość danych pożyczkobiorcy z danymi nadawcy przelewu. Po pozytywnej weryfikacji pozwana otrzymała wnioskowane środki na wskazany rachunek bankowy.

Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się:

- 2 668,11 zł – kwota niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki,

- 2 249,00 zł – kwota niespłaconej prowizji oraz opłaty za udzielenie pożyczki,

- 761,65 zł – skapitalizowane odsetki umowne wynikające z niespłaconych rat pożyczki, wraz z dalszymi odsetkami karnymi naliczonymi od dnia następnego po terminie płatności niespłaconych rat do dnia sporządzenia pozwu.

Powód podniósł, że podjął próbę pozasądowego rozwiązania sporu poprzez pisemne wezwanie do zapłaty. W zakreślonym w tym wezwaniu terminie pozwana nie uregulowała zadłużenia i nie wypowiedziała się co do zamiaru pozasądowego rozwiązania sporu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 24 października 2018 roku wydanym w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanej zapłacić na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 29)

Pozwana W. S. w przepisanym terminie wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu zakwestionowała wszystkie twierdzenia powoda. Podniosła zarzut nieistnienia roszczenia, nieudowodnienia roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości, nieudowodnienia wymagalności roszczenia, zarzut braku indywidualnego uzgodnienia treści umowy przez przedsiębiorcę z konsumentem, niedostatecznego wypełnienia wobec konsumenta obowiązków informacyjnych oraz obowiązków pożyczkodawcy określonych w ustawie o kredycie konsumenckim, oraz zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda. Ponadto pozwana zakwestionowała wysokość określonych w umowie kosztów (odsetek – 604,06 zł, prowizji – 1 800 zł i opłaty za udzielenie pożyczki – 750 zł), wyrażając stanowisko, że naliczenie tych kosztów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a postanowienia umowne ich dotyczące nie zostały indywidualnie uzgodnione z pozwaną, były one częścią standardowej umowy stosowanej przez wierzyciela pierwotnego wobec wszystkich klientów i nie podlegały negocjacji, w związku z czym winny zostać uznane za regulujące obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające jej interesy.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 kwietnia 2017 roku pomiędzy (...)Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., a W. S. została zawarta, za pomocą środków porozumiewania się na odległość, umowa pożyczki numer (...), w ramach której W. S. przyznana została kwota 5 550,00 złotych, z której potrącona została opłata za udzielenie pożyczki w wysokości 750,00 złotych i opłata prowizyjna w wysokości 1 800,00 złotych, a wypłacona została kwota 3 000,00 złotych.

Zgodnie umową, W. S. zobowiązała się do spłaty przyznanej jej kwoty pożyczki wraz z odsetkami umownymi (nie przekraczającymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, wynoszącymi w dniu zawarcia umowy 10% w stosunku rocznym) w 24 miesięcznych ratach, po 256,42 złotych każda, płatnych do 20-ego dnia każdego kolejnego miesiąca, począwszy od 22 maja 2017 roku.

W przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki lub spłacie raty albo jej części, pożyczkodawca uprawniony został do naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego (odsetek karnych) w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

W dniu 10 kwietnia 2017 roku (...)Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. przelała na rachunek bankowy W. S. kwotę pożyczki w wysokości 3 000,00 złotych.

Na poczet spłaty umowy pożyczki numer (...) W. S. dokonała następujących wpłat:

- w dniu 1 czerwca 2017r. – 260,42 złotych,

- w dniu 14 lipca 2017r. – 100,00 złotych,

- w dniu 21 lipca 2017r. – 155,36 złotych,

- w dniu 3 sierpnia 2017r. – 260,00 złotych,

które to wpłaty zostały zaksięgowane zgodnie z § 6 umowy pożyczki, to jest w pierwszej kolejności na pozostałe należności, odsetki karne, odsetki umowne i kapitał.

Na dzień wniesienia pozwu (19 października 2018 roku) zadłużenie W. S. z tytułu umowy pożyczki numer (...) z dnia 10 kwietnia 2017 roku, wynosi 5 678,76 złotych, w tym:

- 2 668,11 zł – kwota niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki,

- 2 249,00 zł – kwota niespłaconej opłaty za udzielenie pożyczki i opłaty prowizyjnej,

- 761,65 zł – skapitalizowane odsetki umowne wynikające z niespłaconych rat pożyczki oraz odsetki karne naliczone od dnia następnego po terminie płatności niespłaconych rat do dnia sporządzenia pozwu.

(dowód: umowa pożyczki k. 16-20; załączniki do umowy i harmonogram spłaty k. 55-61; potwierdzenie przelewu kwoty pożyczki k. 21; zestawienie wpłat k. 52)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 kwietnia 2017 roku (...)Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. zbyła przysługującą jej względem W. S. wierzytelność, wynikającą z umowy pożyczki numer (...) z 10 kwietnia 2017 roku, na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W..

W związku z niedokonywaniem przez W. S. spłaty pożyczki zgodnie z umówionym harmonogramem, pismem z 22 listopada 2017 roku, doręczonym W. S. w dniu 27 listopada 2017 roku, (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wypowiedział W. S. umowę pożyczki numer (...) z 10 kwietnia 2017 roku, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 7 stycznia 2018 roku.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 kwietnia 2018 roku (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. przelał przedmiotową wierzytelność na rzecz (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G..

(...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. pismem z 25 czerwca 2018 roku wezwał W. S. do spłaty zadłużenia w terminie do 9 lipca 2018 roku. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

(dowód: oświadczenie o dokonaniu cesji praw k. 13; wypowiedzenie umowy wraz z dowodem doręczenia k. 14 i 63; umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami k. 64-106; zawiadomienie dłużnika o przeniesieniu wierzytelności k. 10; wezwanie do zapłaty k. 11)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Wszystkie podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, w świetle przedłożonych przez powódkę dokumentów, uznać należy za chybione.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarzut braku po stronie powoda legitymacji procesowej czynnej jest niezasadny. Przedłożone przez powoda dokumenty: oświadczenie o dokonaniu cesji praw (k. 13) oraz umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami (k. 64-106), dowodzą jednoznacznie, iż w odniesieniu do przedmiotowej wierzytelności powód jest następcą prawnym (...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W..

Powód wykazał zarówno istnienie, jak i wysokość zobowiązania pozwanej. Z przedłożonej przez powoda umowy pożyczki (k. 16-20) oraz potwierdzenia przelewu (k. 21), zdaniem Sądu wynika jednoznacznie, że w dniu 10 kwietnia 2017 roku pomiędzy pozwaną, a wierzycielem pierwotnym (...)Sp. z o.o. zawarta została na odległość umowa pożyczki numer (...), na podstawie której na rachunek bankowy pozwanej, zweryfikowany przedtem przez pożyczkodawcę, przelana została umówiona kwota 3 000,00 złotych. Twierdząc, że nie doszło do przelewu tejże kwoty bądź przelania jej na rachunek bankowy nie należący do pozwanej, pozwana winna była przedłożyć na to stosowne dowody, jak chociażby zaświadczenie z banku o numerze posiadanego przez nią rachunku i dacie jego otwarcia, czego jednak nie uczyniła ograniczając się do gołosłownych twierdzeń.

W tym miejscu podnieść należy, że umowa zawarta na odległość to umowa regulowana ustawowo, w której jedną stroną jest przedsiębiorca, a drugą konsument (obrót konsumencki). Do zawarcia tej umowy dochodzi w ramach zorganizowanego przez przedsiębiorcę systemu zawierania umów na odległość. Warunkiem koniecznym do zakwalifikowania umowy jako zawartej na odległość jest brak jednoczesnej fizycznej obecności stron, w tym samym miejscu i czasie, a także zawarcie umowy z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Należy podkreślić, że umowa na odległość nie musi być zawarta na piśmie. Nie dochowanie tej formy nie powoduje nieważności czynności prawnej. Stąd też brak podpisów na załączonej do akt sprawy umowie pożyczki z 10 kwietnia 2017 roku. Umowa ta stanowi dokument i dowód w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, że pozwana nie zwróciła niezwłocznie całości przelanej jej przez pożyczkodawcę kwoty, natomiast przystąpiła do jej ratalnej spłaty, co w ocenie Sądu jednoznacznie wskazuje na to, iż omawiany przelew nie był wynikiem omyłki, lecz stanowił działanie, które pozwana akceptowała. Pozwana wyraziła wolę zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki i zaakceptowała zaoferowane jej przez pożyczkodawcę warunki, czego konsekwencją był ten właśnie przelew.

Zaprzestanie spłacania rat przedmiotowej pożyczki skutkowało wypowiedzeniem umowy przez ówczesnego następcę prawnego wierzyciela pierwotnego – (...). Z załączonego do akt sprawy pisma z 22 listopada 2017 roku (k. 14) i potwierdzenia jego odbioru (k. 63), wynika wprost, że zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanej 27 listopada 2017 roku. Umowa uległa rozwiązaniu wraz z upływem 30-dniowego okresu wypowiedzenia i całe wynikające z niej roszczenie stało się wymagalne, jak wskazał powód, w dniu 7 stycznia 2018 roku. Zakreślony w wezwaniu do zapłaty z 25 czerwca 2018 roku termin na spłatę całego zadłużenia upłynął bezskutecznie, czego konsekwencją było wytoczenie przez powoda niniejszego powództwa.

Wobec powyższego bezzasadny jest zarzut strony pozwanej nieudowodnienia wymagalności przedmiotowego roszczenia.

Odnosząc się natomiast do zakwestionowanej przez pozwaną wysokości odsetek umownych naliczonych przez pożyczkodawcę i powoda, wskazać należy, że zgodnie z postanowieniami umowy, pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami umownymi oraz odsetkami karnymi w przypadku nieterminowej spłaty rat pożyczki. Zasady oprocentowania strony ustaliły w § 3 i 6 umowy pożyczki. Podkreślić należy, iż zapisy te zawierały w swej treści ograniczenie umówionych odsetek do odsetek maksymalnych, wynikających z przepisów Kodeksu cywilnego.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej dotyczącego niedozwolonych klauzul umownych, podkreślenia wymaga, iż pozwana dokonuje błędnej wykładni art. 385 ¹ k.c., albowiem przepis ten nie ma zastosowania do głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Kwoty opłaty za udzielenie pożyczki i opłaty prowizyjnej zostały wyraźnie określone w § 1 pkt 4 lit. a i b umowy, poza tym pozostawały wyraźnie z w związku z zawartą umową i nie powodowały rażącego naruszenia interesów pozwanej.

Należy zaznaczyć, iż przedmiotowa umowa nie została zawarta pod presją przewagi (...)Sp. z o.o. prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek. Pozwana miała bowiem możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Zawarła przedmiotową umowę w ramach swobody kontraktowej. Znała treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość, wysokość poszczególnych rat pożyczki i terminy ich spłaty oraz wysokość oprocentowania; otrzymała egzemplarz umowy wraz z tabelą opłat i prowizji oraz regulaminem; mogła i powinna była szczegółowo zapoznać się z treścią umowy; mimo uprawnienia, nie odstąpiła od umowy na zasadach określonych w umowie.

Reasumując, Sąd uznał, że przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie budzą wątpliwości i dowodzą istnienia przedmiotowego zadłużenia. Wysokość dochodzonych odsetek umownych oraz odsetek karnych, a także wysokość pozostałego do spłaty kapitału, opłaty za udzielenie pożyczki i opłaty prowizyjnej została należycie przez powoda udokumentowana, a strona przeciwna poza gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawiła dowodów kwestionujących wyliczenia strony powodowej i podważających prawdziwość i wiarygodność załączonych do akt dokumentów.

W konsekwencji Sąd na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c., umowy pożyczki z dnia 10 kwietnia 2017 roku oraz art. 481 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 678,76 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie do dnia zapłaty.

Mając na uwadze wynik procesu, w oparciu o przepis § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 067,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 250,00 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwotę 1 800,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.